Τα λόγια τα ωραία, τα μεγάλα
Τα μικρά σχολεία της Ελλάδας, τα αγαπάμε πολύ στο humanstories.gr. Τα αγαπάμε και προσπαθούμε μέσα από τις μικρές ανθρώπινες ιστορίες τους, να τα συστήσουμε και σε εσάς. Να αναδείξουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Να αναζητήσουμε λύσεις όλοι μαζί και να γνωρίσουμε καλύτερα τα πορτραίτα τους. Το σχολείο των Αρκιών, το θεωρούμε πλέον κομμάτι μας. Η Μαρία και ο μικρός Χρήστος, αυτά τα δύο χρόνια που στεκόμαστε στο πλευρό τους κι αυτοί στο δικό μας, έκαναν πολλά μικρά βηματάκια. Βηματάκια προόδου. Συμμετείχαν σε δράσεις, διαδικτυακά μαθήματα, ταξίδια, δράσεις με άλλα σχολεία αλλά το πιο σημαντικό, είναι ότι συνεχίζεται η προσφορά του σχολείου στο ίδιο το νησί.
«Μερικές φορές όμως», όπως σοφά μας λέει ο Πάολο Κοέλιο «πρέπει να τρέξεις για να δεις ποιος θα σε ακολουθήσει. Άλλες φορές πρέπει να ρίξεις λίγο τους τόνους , για να δεις ποιος θα σε ακούσει πραγματικά. Κάποιες φορές πάλι, ίσως χρειαστεί να κάνεις ένα βήμα πίσω για να δεις ποιος είναι ακόμα στο πλευρό σου . Ορισμένες φορές οφείλεις να παίρνεις λάθος αποφάσεις , για να δεις ποιος είναι μαζί σου, όταν τα πάντα καταρρέουν ….». Κάπως έτσι ήταν αυτά τα δύο χρόνια στους Αρκιούς για τη Μαρία και το μικρό της μαθητή, τον Χρήστο. Ο χειμώνας που πέρασε ήταν αρκετά δύσκολος και άφησε πίσω τα σημάδια του. Το μικρό σχολείο του Αιγαίου, που μέχρι σήμερα στέκει υπερήφανο στο λόφο του, σιγά σιγά καταρρέει. Οι αγωνιώδης κραυγές των κατοίκων, της δασκάλας και του μικρού της μαθητή δεν εισακούστηκαν. Αρκετοί είναι αυτοί που καμάρωναν δίπλα τους για τις φωτογραφίες. «Είστε δύο μικροί ήρωες», τους είπαν όλοι. Αλλά όταν ο φωτογραφικός φακός απομακρύνθηκε, οι υποσχέσεις έσβησαν. (https://www.humanstories.gr/to-scholeio-poy-dakryzei-otan-vrechei/ )
Τα σχολεία έκλεισαν για τις καλοκαιρινές διακοπές. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι ο χειμώνας με τα προβλήματα του θα έρθει ξανά. Όσο κι αν η δασκάλα χτύπησε την πόρτα της Περιφέρειας νοτίου Αιγαίου, προκειμένου να επιδιορθωθεί το σχολείο, δεν κατάφερε τίποτε. Τα προβλήματα παραμένουν. «Τα γνωρίζουν τα προβλήματα του σχολείου και ξέρουν πως επείγει η αναδόμηση του σχολικού κτιρίου. Αλλά χρονοτριβούν μέχρι να κλείσει. Σε δυο δηλαδή χρόνια που θα τελειώσει ο Χρήστος το Δημοτικό» διαπιστώνει με πικρία η Μαρία. Η Περιφέρεια παρόλα αυτά ενέκρινε 15.000 ευρώ για εργασίες αποκατάστασης του σχολικού κτιρίου, όμως οι εργασίες δεν ξεκίνησαν ακόμη. ( https://www.humanstories.gr/kai-synechizei-na-dakryzei/ )
Βιώνουμε δεύτερη προεκλογική περίοδο μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, στη μικρή απροστάτευτη Ελλάδα. Ακούμε ξανά υποσχέσεις. Υποσχέσεις που δίνονται σε μικρά νησιά. «…Θα φέρουμε μια καλύτερη ζωή που αξίζουν όλοι οι Έλληνες και κυρίως οι ακρίτες του Αιγαίου μας» ακούμε και πάλι. Τις πιο πολλές φορές, όλες αυτές οι μικρές σύντομες περιοδείες των πολιτικών, είναι απλά συμβολικές και καθόλου ουσιαστικές. Γιατί όταν εκείνοι αποχωρούν από τα μικρά νησιά, απομένουν και πάλι οι κάτοικοι με άλυτα τα προβλήματα τους. Αν θέλουμε να προσφέρουμε όλοι μαζί μια καλύτερη ζωή για το μικρό Χρήστο στους Αρκιούς, για τους μαθητές στην Τέλενδο, για το σχολείο της Ψερίμου… ας μη μείνουμε μόνο στις υποσχέσεις.
Η Μαρία και ο Χρήστος, συνεχίζουν να ελπίζουν και να προσπαθούν. Για το σχολείο τους και για το νησί. «Ποτέ δεν κάνει να εγκαταλείπουμε το όνειρο μας ! Τα όνειρα τρέφουν την ψυχή μας όπως ακριβώς η τροφή τρέφει το σώμα μας . Όσες φορές κι αν χρειαστεί να γευτούμε πίκρες στη ζωή μας και να βλέπουμε τις ελπίδες μας να ναυαγούν, εμείς πρέπει να συνεχίσουμε παρ’ όλα αυτά να ονειρευόμαστε…». Πάολο Κοέλιο.
