…Και συνεχίζει να δακρύζει.
Μια φορά κι έναν καιρό, στην άκρη του Αιγαίου, υπήρχε ένα μικρό, γραφικό και απροστάτευτο σχολείο. Το όνομα του; Δημοτικό σχολείο Αρκιών. Το σχολείο είναι χτισμένο σε λόφο, προκειμένου να ατενίζει τη θάλασσα, συντροφιά με την ελληνική σημαία που στέκεται περήφανη δίπλα στο μικρό σχολείο και του κρατά συντροφιά. Κάθε μέρα, ο μικρός μαθητής του σχολείου ο Χρήστος, φτάνει στον προαύλιο χώρο του σχολείου με το ποδήλατο του. Στα σκαλιά, τον περιμένει ο μικρόσωμος σκύλος του δημοτικού σχολείου. Πιστός φίλος του Χρήστου. Και λίγο παραπέρα η δασκάλα του, η κ. Μαρία. Χτυπούν συμβολικά το κουδούνι και το μάθημα ξεκινά.
Όσο όμορφο όμως φαίνεται από μακριά το μικρό σχολείο, πλησιάζοντας κανείς από κοντά, διαπιστώνει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Ο φετινός δύσκολος χειμώνας λόγω έντονων βροχών, επιδείνωσε την κατάσταση του κτιρίου. Εσωτερικά και εξωτερικά. Παρόλα αυτά, οι δύο «στρατιώτες» της εκπαίδευσης, η δασκάλα και ο μικρός της μαθητής, προσπαθούν να τηρούν το πρόγραμμα τους και να παρακολουθούν διαδικτυακά όλες τις δράσεις στις όποιες συμμετέχουν. Βλέπετε το πρόγραμμα του μικρού σχολείου είναι γεμάτο. Αλλά αυτό που τους στεναχωρεί, είναι ότι δυστυχώς η κτιριακή κατάσταση που επικρατεί δε βοηθάει τις δράσεις τους. Έτσι μένουν πίσω αρκετά φιλόδοξα έργα που ήδη τρέχουν, με τη βοήθεια και συμπαράσταση πάντα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Το σχολείο κάθε φορά που βρέχει, δακρύζει. Δυστυχώς όσες προσπάθειες κι αν έγιναν, οι ιθύνοντες σιωπούν. Δίνουν απλώς υποσχέσεις. Υποσχέσεις συντήρησης του Σχολείου. Μέχρι σήμερα όμως, τίποτα δεν έχει προχωρήσει. Αλλά το κτίριο δεν αντέχει άλλες καθυστερήσεις. Δασκάλα και μαθητής προσπαθούν να επιβιώσουν και να δουλέψουν με αισιοδοξία. Μέσα σε απίστευτα ανθυγιεινές και αντίξοες συνθήκες. Αντί να απασχολούν το μυαλό τους μόνο με τη γνώση, είναι αναγκασμένοι να κάνουν μάθημα μέσα στην υγρασία. Σε ένα ακατάλληλο περιβάλλον και επικίνδυνο για τη ζωή τους. «Οι ιθύνοντες απλώς θα κρύβονται και θα σιωπούν. Μέχρι να καταλαγιάσει κι αυτή η δημοσίευση». Μας λέει η Μαρία, η Δασκάλα του Σχολείου και συνεχίζει: «Σεβάστηκα κάποια πράγματα και πρόσωπα μέχρι τώρα, αλλά δεν μας σεβάστηκαν αυτοί. Δεν είμαστε εδώ για να κάνουμε τους Καραγκιόζηδες, ούτε για να μαζεύουμε μόρια και να γκρινιάζουμε για το Ακριτικό Νησί. Κανένας δεν θα μπορούσε να ζήσει εδώ μέσα. Πόσο μάλλον να παράξει έργο. Έχουμε υπερβάλει εαυτόν. Είναι 17 Απριλίου και δεινοπαθούμε μέσα στην υγρασία, μέσα στην μούχλα, μέσα στα κομμάτια της οροφής που συνεχώς πέφτουν από παντού. Με παράθυρα που δεν κλείνουν και φυσικά με βεβαρημένη υγεία…». Ολοκληρώνει η απογοητευμένη από όλη αυτή την κατάσταση Μαρία. Η Δασκάλα του σχολείου.
Και επειδή μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις, παρακάτω θα δείτε την κατάσταση του κτιρίου, μετά τις αλλεπάλληλες φυσικές καταστροφές:
Οι βιβλιοθήκες του σχολείου.
Δεν είναι φωλιά είναι μανιτάρια που φύτρωσαν στο εσωτερικό του σχολείου από την υγρασία.
Σημείο από το ταβάνι στο δωμάτιο της δασκάλας.
Τα αντικείμενα συγκρατούν τα παλιά ξύλινα κουφώματα, έτσι ώστε ο αέρας να μην ανοίγει το συγκεκριμένο παράθυρο στο εσωτερικό του σχολείου.
“Η υποκρισία είναι τα λύτρα που πληρώνει η αμαρτία στην αρετή”. Λα Ροσφουκώ, Γάλλος συγγραφέας.
