Τίποτα δεν είναι εύκολο και τίποτα δεν είναι δύσκολο, αν δεν το προσπαθήσεις
«Ήταν ένα από εκείνα τα συνηθισμένα κυριακάτικα απογεύματα, που ο Τζίμης και η Φίφη, δύο αδελφάκια, έβλεπαν ένα ακόμη σαββατοκύριακο να φτάνει στο τέλος του και τη δύσκολη και ανιαρή Δευτέρα να πλησιάζει. Μα τα δύο αυτά συνηθισμένα παιδιά, όπως και τόσα άλλα άλλωστε, δεν φαντάζονταν ποτέ ότι εκείνη η συγκεκριμένη Κυριακή θα ήταν μια Κυριακή πιο όμορφη ίσως και πιο αξέχαστη από όλες εκείνες τις Κυριακές, που τους οδηγούσαν σε μια δύσκολη και αυταρχική Δευτέρα. Γιατί θα τους πήγαινε σε ένα ταξίδι φαντασίας και ονείρου, με έναν προορισμό σε ονειρικό παρελθόν, γεμάτο παραδόσεις, γιαγιάδες και θρύλους. Παλικάρια και αθάνατους ήρωες». Με το βιβλίο αυτό, «Στιγμές που ταξίδεψαν στις Πρέσπες», η Φωτεινή Κωνσταντοπούλου ξεκίνησε το συγγραφικό της ταξίδι. «Έζησα στις Πρέσπες ενάμιση χρόνο. Η ηρεμία του τόπου, κάποιες απόκοσμες μεριές του, τα έντονα και αντιφατικά συναισθήματα που βίωνα εκείνη την περίοδο, με οδήγησαν αναπόφευκτα σε εκείνη την ιστορία. Δεν το σκέφτηκα πολύ. Έκατσα και απλά άρχισα να γράφω». Μας είπε η Φωτεινή στο humanstoriesgr. Τι είναι άλλωστε η συγγραφή; Είναι ένας τρόπος έκφρασης. Ένας τρόπος να εξωτερικεύεις αυτά που βλέπεις, αυτά που ζεις με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Βάζοντας την προσωπική σου υπογραφή. Δεν ξέρω αν όλοι μπορούν να γράψουν, πάντως η Φωτεινή κατάφερε με τη γραφή της να αγκαλιάσει τους πιο δύσκολους αναγνώστες. Τα παιδιά. Και να τα κερδίσει με τη φωτεινή της παρουσία.
Κεντρική Φωτογραφία (c): Κάρολος Καρύδης
Η Φωτεινή είναι συγγραφέας Παιδικών βιβλίων και Αστυνομικός. Και όταν τη ρωτήσαμε αν νιώθει πρώτα συγγραφέας ή πρώτα Αστυνομικός; Η απάντηση της ήταν: «Είμαι σκέτο η Φωτεινή. Χωρίς ιδιότητες, να με προσδιορίζουν. Προσδιορίζω με τον χαρακτήρα μου. Δεν είμαστε ουσιαστικά. Είμαστε ρήματα. Δεν είμαι πράγμα-συγγραφέας-αστυνομικός. Είμαι ένα πρόσωπο που ενεργεί. Γράφω, μαθαίνω, χωρίς να ξέρω ποτέ τι θα κάνω στη συνέχεια. Νομίζω ότι φυλακίζεσαι όταν περιγράφεις τον εαυτό σου με ουσιαστικά». Η Φωτεινή θυμάται από παιδί τον εαυτό της να γράφει. Ποιήματα, σκέψεις και στιγμές. Όχι απαραίτητα ημερολόγιο. Της άρεσέ να αποτυπώνει στο χαρτί τα έντονα συναισθήματα της. «Ήμουν, αλήθεια όμως, πάντα ένα παιδί που έγραφα…».
Η Φωτεινή μέσα από τα βιβλία της, δε θέλει μόνο να μοιραστεί συναισθήματα. Στόχος της είναι να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο. Η συχνή επαφή με τους μικρούς της φίλους, την οδήγησαν στη δημιουργία του «Φεστιβάλ της Αστυπάλαιας». Ένα όραμα που όπως χαρακτηρίστηκα μας λέει και η ίδια το ονειρεύτηκε … «Το Φεστιβάλ γεννήθηκε από την ανάγκη-επιθυμία μου να συμβάλλω στον αγώνα για την εξάλειψη ενός ιδιότυπου αποκλεισμού, που παρατήρησα να συμβαίνει, ταξιδεύοντας με τα βιβλία μου σε όλη την Ελλάδα. Και είχε να κάνει με την περιορισμένη ή καθόλου πρόσβαση κάποιων παιδιών, κυρίως εκείνων που ζουν στις ακριτικές και απομακρυσμένες περιοχές, στη λογοτεχνία και τις τέχνες. Έκτοτε άρχισα να το συζητάω. Να το ονειρεύομαι έντονα, ώσπου στη ζωή μου ήρθε το καλοκαίρι του 2017 η Αστυπάλαια με τα 90 περίπου παιδιά της. Ένιωσα ότι εκείνη με κάλεσε να μη φύγω. Ένιωσα ότι τα παιδιά το είχαν ανάγκη. Ένιωσα αυτό που πάντα πίστευα. Τα τυχαία είναι τα μοιραία, αν σκεφτείτε, ότι εκείνο το καλοκαίρι δεν είχα καν στον προγραμματισμό μου καλοκαιρινές διακοπές. Το υποσχέθηκα και σε εκείνη και στα παιδιά ότι θα επιστρέψω». Θυμάται η Φωτεινή. Και ναι, επέστρεψε. Στην καρδιά του χειμώνα με τα βιβλία της. Και το καλοκαίρι του 2018 με το 1ο Φεστιβάλ Παιδικού Βιβλίου Αστυπάλαιας. Φέτος το χειμώνα με το 1ο Παιδικό Φεστιβάλ Υγείας και Διατροφής και τώρα από 5 – 10 Ιουνίου με το 2ο Φεστιβάλ Παιδικού Βιβλίου. «Αυτό που θα προσπαθήσω και με τον Δήμο Αστυπάλαιας, αλλά και με τους Συλλόγους Γονέων και Κηδεμόνων και την τοπική κοινωνία είναι να δίνουμε αυτά τα δύο ραντεβού πιστά κάθε χρόνο για τα λιγοστά παιδιά αυτού του ονειρεμένου τόπου».
Με φόντο το κάστρο της Αστυπαλιάς ” Αστυπάλαια με λένε”, το παιδικό βιβλίο που έγραψε η Φωτεινή για το νησί που αγάπησε.
Η Αστυπάλαια, η γνωστή πεταλούδα του Αιγαίου. Είναι ένα νησί που έχει ανθρώπινο δυναμικό. Πολλούς νέους, που ζουν, αγαπούν το νησί και το στηρίζουν. Με μία ιδιαίτερη βιβλιοθήκη. Αλλά το γεγονός ότι υπάρχει βιβλιοθήκη σύμφωνα με τα λεγόμενα της Φωτεινής, δε σημαίνει ότι υπάρχει και υψηλό ποσοστό φιλαναγνωσίας. «Σκεφτείτε, ότι δεν είχε γίνει ανάλογη δράση για παιδιά σε τέτοια έκταση, που να αφορούν το βιβλίο και τις Τέχνες. Οπότε σίγουρα υπήρχε ένας βαθμός δυσκολίας. Όμως τίποτα δεν είναι εύκολο και τίποτα δεν είναι δύσκολο αν δεν το προσπαθήσεις» μας λέει η Φωτεινή και συνεχίζει: «Το ευτύχημα ήταν, ότι ο Δήμαρχος, Πανορμίτης Κονταράτος, αφού άκουσε προσεχτικά τις σκέψεις που μοιράστηκα μαζί του για την ιδέα μου, το στήριξε. Μαζί και ο Διευθυντής του Δημοτικού Σχολείου, Νίκος Περδίκης. Αναμετρηθήκαμε με πολλά. Δικαιωθήκαμε στο τέλος. Τα παιδιά ανταποκρίθηκαν σε βαθμό που ούτε εμείς δεν περιμέναμε. Έτσι χτίσαμε και με την κοινότητα των γονέων σχέση εμπιστοσύνης, που συνεχίζεται. Δημιουργήσαμε επιπρόσθετες προσδοκίες που με πολλή δουλειά φέρνουμε εις πέρας. Γι’ αυτό και διευρύναμε το 2ο Φεστιβάλ Παιδικού Βιβλίου και τις μέρες διάρκειάς του και τις δράσεις και το πλήθος των καλλιτεχνών. Ήταν και απαίτηση των παιδιών. Αυτό μου έλεγαν την τελευταία μέρα. Ότι ήθελαν να έχει κι άλλο. Με ρωτούσαν πότε θα ξαναγίνει. Μου είπαν ότι ήδη είχαν αρχίσει να διαβάζουν τα βιβλία που προμηθεύτηκαν κατά τη διάρκεια του 1ου φεστιβάλ. Υπέροχα τα συναισθήματα που γεννήθηκαν. Μοναδικά. Προάγγελος και άλλων συναντήσεων…».
Στόχοι και Όραμα
«Αρχικός στόχος ήταν η ανάδειξη της απομακρυσμένης Αστυπάλαιας, ως ένας τόπος-προορισμός που έχει άμεση συνάφεια και αναφορά στον πολιτισμό και το παιδί, ως αλληλένδετες έννοιες. Όραμα η καθιέρωση του Φεστιβάλ ως θεσμού, λαμβάνοντας τις διαστάσεις μιας προσμένουσας γιορτής για την τοπική κοινωνία, αποτελώντας πόλο έλξης επισκεπτών και σημείο αναφοράς για τον τόπο και τους κατοίκους της. Μεγάλο όνειρο και διευρυμένος στόχος η δημιουργία μιας μεγαλύτερης δομής, με στόχο την κάλυψη περισσότερων ακριτικών και απομακρυσμένων νησιών με βάση πάντα την Αστυπάλαια».
Η Φωτεινή έγραψε μέχρι σήμερα τα ακόλουθα βιβλία : «Μια Ζαχαρένια Συνταγή», «Αστυπάλαια με λένε», «Μέσα από τα μάτια τους». Δώδεκα παιδιά, δώδεκα ιστορίες, δώδεκα όνειρα για το αύριο. Ιστορίες για τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα που συνάντησε η ίδια. Ο «τυροκοφτερός», για τη διατροφική αξία του τυριού και «Μέρλο, περιπέτεια στα σύννεφα».
https://www.facebook.com/tavivliapaizei/ Τα Βιβλία Παίζει στο 2ο Φεστιβάλ Παιδικού Βιβλίου Αστυπάλαιας. Το ευχάριστο, όμως, είναι ότι λαμβάνει διαστάσεις προσμένουσας γιορτής για τους επισκέπτες αλλά και για την τοπική κοινωνία
