Δαματριά Ρόδου και Τέλενδος. Μικρά σχολεία, μεγάλα μαθήματα
Τα τελευταία χρόνια, το Humanstories.gr παρουσιάζει σχολεία, μα κυρίως παρουσιάζει τους ανθρώπους πίσω από τα μικρά μας σχολεία. Τα σχολεία στους μικρούς τόπους της Ελλάδας μας. Επικοινωνούμε μαζί τους και αμέσως αντιλαμβανόμαστε γιατί το σχολείο τους ξεχωρίζει. Στην Ελλάδα, τα σχολεία ξεχωρίζουν από τους εμπνευσμένους εκπαιδευτικούς που κρύβονται από πίσω. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν δύναμη. Τη δύναμη να αλλάξουν τον τρόπο που βλέπουν την καθημερινότητα τους τα παιδιά μας. Κι όταν τους συναντάμε και τους ξεχωρίζουμε, θέλουμε να τους προβάλουμε. Τέτοια πρότυπα ανθρώπων άλλωστε, πρέπει να προβάλλονται. Να γίνονται παράδειγμα για όλους τους υπόλοιπους που ίσως φοβούνται να τολμήσουν. Γιατί ναι, δεν είναι πάντα εύκολη η τόλμη. Έχει δυσκολίες. Όταν όμως στο διάβα σου συναντάς ανθρώπους με τα ίδια όνειρα και μεγάλες ιδέες τότε όλοι μαζί γίνονται συνοδοιπόροι σε ένα όμορφο κοινό ταξίδι. Με έναν κοινό σκοπό. Να εμπνέουν τους μαθητές τους.
Γι’ αυτό κι εμείς θα σας ταξιδέψουμε στην όμορφη Ρόδο, στο Δημοτικό Σχολείο Δαματριάς. Εκεί θα συναντήσουμε την Έλενα Δεριζιώτη , προϊσταμένη του Δημοτικού σχολείου και την ομάδα της.
Το Δημοτικό Σχολείο Δαματριάς
Η Δαματριά είναι ένα χωριό του Δήμου Ρόδου της Περιφερειακής Ενότητας Ρόδου, της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου. Και το όνομα του χωριού προέρχεται από το όνομα της θεάς Δήμητρας. Κύρια απασχόληση των κατοίκων μέχρι το 1960 ήταν η γεωργία και η κτηνοτροφία.
Το πρώτο δημοτικό σχολείο, ιδρύθηκε το 1908 ως μονοθέσιο. Η λειτουργία του, διακόπηκε τις παραμονές του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Επαναλειτούργησε μετά τον πόλεμο, έως το 1937 ως μονοθέσιο. Στην συνέχεια, το ανέλαβαν οι Ιταλοί έως το 1944.
1944-1945 ανέλαβε ως δάσκαλος, ο Γεώργιος Ρούσος ο οποίος δίδασκε παράνομα την ελληνική αντί της επιτρεπόμενης ιταλικής γλώσσας.
Μετά το 1945 ο μεγάλος αριθμός μαθητών επέτρεψε την παρουσία και δεύτερου δασκάλου κι έγινε διθέσιο. Σήμερα, λειτουργεί ως 3θέσιο – ολοήμερο με τέσσερις εκπαιδευτικούς και 24 μαθητές.
«Σπουδαίο ρόλο στον τρόπο λειτουργίας ενός σχολείου παίζει η ομάδα και τα μέλη που την απαρτίζουν. Όσο και να θέλεις να δημιουργήσεις πράγματα και εμπειρίες για τα παιδιά, αν είσαι μόνος σου χωρίς συνοδοιπόρους, θεωρώ πως το αποτέλεσμα δεν θα είναι το επιθυμητό. Η ομάδα πρέπει να θέτει κοινούς στόχους, να εργάζεται μαζί και να παλεύει για αυτούς επειδή όλοι τους αγκαλιάζουν. Και στο μικρό μας σχολείο, η ομάδα των εκπαιδευτικών μου είναι εξαιρετική. Είναι όλοι άνθρωποι με όρεξη και αγάπη για αυτό που κάνουν, άνθρωποι που συμμετέχουν, προτείνουν και δραστηριοποιούνται συνεχώς και πρωτίστως αγκαλιάζουν τα παιδιά, το σχολείο, τη δουλειά μας με απέραντη αγάπη. Και το ομορφότερο απ’ όλα είναι πως στο δικό μας σχολείο, οι σχέσεις μεταξύ μας – εννοώ των συναδέλφων- δεν είναι μόνο επαγγελματικές. Έχουμε αναπτύξει σχέσεις φιλικές, μέσα από τις οποίες εμπνέεται ένας σεβασμός και μια εμπιστοσύνη που μας δένει ακόμα περισσότερο λέει η Έλενα Δεριζιώτη, προϊσταμένη του Δημοτικού σχολείου Δαματριάς Ρόδου.
Το Δημοτικό Σχολείο Δαματριάς Ρόδου
Η Έλενα Δεριζιώτη, μαζί με το σχολείο της, τους εκπαιδευτικούς δηλαδή τους μαθητές και τους γονείς, θα ταξιδέψουν στην Κάλυμνο κι από εκεί στην Τέλενδο. Γιατί στις 7 Μαρτίου του 2025 θα παρελάσουν και θα γιορτάσουν την Ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων μας μαζί με τον Σάββα και τη Δέσποινα, Δηλαδή με ολόκληρο το Δημοτικό Σχολείο της Τελένδου.
Η φετινή παρέλαση της Τελένδου, είναι μια ιστορική παρέλαση για το νησί. Για πρώτη φορά στην ιστορία του νησιού, οι λιγοστοί μόνιμοι κάτοικοι της Τελένδου θα δουν να γιορτάζεται η επέτειος της Ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου στον τόπο τους. Στις 7 Μαρτίου στην Τέλενδο θα έχουμε μεγάλη γιορτή. Θα γιορτάσουμε την υπενθύμιση ότι όλοι μαζί μπορούμε να αλλάξουμε και να βελτιώσουμε την καθημερινότητα μας.
Η Έλενα Δεριζιώτη
Η Έλενα γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Ρόδο. «Έχω γεννηθεί και έχω μεγαλώσει σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο, το εκπληκτικό νησί της Ρόδου, όμως οι ρίζες μου έρχονται από άλλους δύο πανέμορφους τόπους, την Πελοπόννησο και συγκεκριμένα το Λυκότραφο Μεσσηνίας (ένα μικρό χωριό της Μεσσηνίας), όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε ο πατέρας μου και το ιστορικό νησί του Ιπποκράτη, την Κω και συγκεκριμένα την Αντιμάχεια, όπου γεννήθηκε και έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής της η μητέρα μου. Ο συνδυασμός όλων αυτών των τόπων και η επαφή μου με αυτούς από τα παιδικά μου χρόνια με κάνει να νιώθω υπερηφάνεια για κάθε σπιθαμή αυτής της χώρας, από άκρη σ’ άκρη».
Εκπαιδευτικός, ένα πολυδιάστατο λειτούργημα
«Ζω, για μένα σημαίνει δραστηριοποιούμαι, γεμίζω εμπειρίες. Δε θα μπορούσα να φανταστώ ποτέ τον εαυτό μου να είναι απλός παρατηρητής αυτής της ζωής. Και νομίζω πως αυτό το επάγγελμα, το οποίο ήρθε εκείνο και με βρήκε στην πορεία της ζωής μου, είναι το ιδανικότερο για να δρα κάποιος και να γεμίζει εμπειρίες.
Για μένα, λοιπόν, το να είναι κάποιος εκπαιδευτικός είναι ίσως το πιο πολυδιάστατο λειτούργημα που μπορεί να υπηρετεί ένας άνθρωπος. Ο εκπαιδευτικός είναι αυτός που ανοίγει νέους δρόμους στη γνώση, ο καθοδηγητής που φωτίζει το μονοπάτι της αλήθειας, ο σπορέας που φυτεύει τους σπόρους της ελπίδας στις καρδιές των μαθητών. Είναι ο γλύπτης που πλάθει τις ψυχές των μικρών παιδιών, ο ζωγράφος που χρωματίζει τις ζωές τους, και την ίδια στιγμή είναι ο φάρος που φωτίζει το σκοτάδι της άγνοιας και ο φύλακας που προστατεύει τα όνειρα των παιδιών. Είναι ο άνθρωπος που εμπνέει, που ενθαρρύνει, που στηρίζει, που δίνει δύναμη και κουράγιο στους μαθητές του.
Για μένα, το να είσαι εκπαιδευτικός είναι μια μεγάλη τιμή, μια ευθύνη, μια πρόκληση. Είναι ένα ταξίδι γεμάτο συγκινήσεις, χαρές, λύπες, αλλά και με πολλές ανταμοιβές. Είναι η χαρά να βλέπεις τους μαθητές σου να μεγαλώνουν, να αναπτύσσονται, να πετυχαίνουν τους στόχους τους. Είναι η ικανοποίηση να νιώθεις ότι έχεις συμβάλει στην οικοδόμηση ενός καλύτερου κόσμου».
Η Έλενα ήρθε στο Δημοτικό Δαματριάς πριν από 2 χρόνια, κι ανέλαβε τη θέση της Προϊσταμένης. Το Δημοτικό Σχολείο όμως Δαματριάς δεν ήταν άγνωστο στην Έλενα. Το γνώρισε όταν μερικά χρόνια πριν είχε τοποθετηθεί σε αυτό ως αναπληρώτρια.
«Έχω βιώσει στην πορεία μου ως εκπαιδευτικός μέχρι τώρα και υπέροχες στιγμές, αλλά και δύσκολες χρονιές. Αυτά τα τελευταία δύο χρόνια θα μπορούσα να πω πως είναι ίσως τα ομορφότερα και αποδοτικότερα της πορείας μου, διότι έχω βρεθεί με μια καταπληκτική ομάδα εκπαιδευτικών όπου όλοι μαζί μέσα από μια σύμπνοια και αλληλοβοήθεια που μας χαρακτηρίζει, καταφέρνουμε και δημιουργούμε πολύ ιδιαίτερες στιγμές, δράσεις και εμπειρίες για τους μικρούς μας μαθητές. Την ίδια στιγμή ο Σύλλογος Γονέων & Κηδεμόνων είναι πάντα δίπλα μας να αφουγκράζεται τις ανάγκες μας και να μας στηρίζει σε κάθε μας βήμα, ενώ η τοπική κοινωνία του χωριού είναι παρούσα και αγκαλιάζει κάθε μας προσπάθεια. Νομίζω λοιπόν πως η κατάλληλη φράση για να χαρακτηρίσει όλο αυτό που περιέγραψα είναι πως ‘Το δημοτικό μας σχολείο είναι μια μεγάλη αγκαλιά’».
Πως όμως γεννήθηκε η σχέση επικοινωνίας-φιλίας μεταξύ των δύο Δημοτικών Σχολείων Δαματριάς και Τέλενδου;
«Στην αρχή της φετινής σχολικής χρονιάς ήρθε ένα email στο σχολείο μας παροτρύνοντάς μας να συμμετέχουμε σε ένα “Δίκτυο Ολιγοθέσιων σχολείων”.
Θεώρησα πολύ όμορφη την ιδέα να μπορώ να συμμετέχω σε μια ομάδα σχολείων από όλη την Ελλάδα, μέσα από την οποία θα μπορώ να ανταλλάσσω ιδέες, απόψεις, μεθόδους και προβληματισμούς σχετικά με αυτά τα μικρά μας ιδιαίτερα σχολεία, τα ολιγοθέσια. Μπήκα λοιπόν στη διαδικασία και έστειλα με τη σειρά μου το mail σε όλα τα μικρά σχολεία της Δωδεκανήσου. Στην πρώτη συνάντηση που κάναμε μέσω του Δικτύου, η Δέσποινα από την Τέλενδο ήταν εκεί και από την πρώτη στιγμή, λόγω του ότι ανήκαμε και στο ίδιο γεωγραφικό διαμέρισμα, αναπτύξαμε έναν δεσμό ιδιαίτερο μεταξύ μας. Αρχίσαμε να κάνουμε συναντήσεις διαδικτυακές όχι μόνο για εκπαιδευτικούς σκοπούς, αλλά και πολύ συχνά για να μιλάνε οι μαθητές του Δημοτικού Δαματριάς με τον Σάββα στα διαλείμματα, κάτι που συμβαίνει μέχρι και τώρα.
Η ιδέα του να πάμε να παρελάσουμε στο νησί της Τέλενδου σε μία από τις Εθνικές Επετείους, μου γεννήθηκε τις ημέρες της προετοιμασίας για την 28η Οκτωβρίου. Σκεπτόμενη πως στην Τέλενδο ο μοναδικός μαθητής Σάββας θα είναι μόνος του, χωρίς παιδιά να μοιραστεί στιγμές στη γιορτή αλλά και πως την ημέρα του εορτασμού στο νησί δεν θα ακουστεί το εμβατήριο της παρέλασης,-αφού συνηθίζεται να ταξιδεύει ο Σάββας απέναντι στην Κάλυμνο για να παρελάσει με τη δασκάλα του- χωρίς κανένα δισταγμό το πρότεινα στη Δέσποινα, η οποία ανταποκρίθηκε άμεσα στην ιδέα. Ο Σάββας, στο πρώτο άκουσμα του να βρεθούν παιδιά από άλλο σχολείο στο νησί για την παρέλαση της 7ης Μαρτίου, τρελάθηκε από τη χαρά του και από εκείνη τη στιγμή τα παιδιά και των 2 σχολείων ζουν με αυτό το όνειρο. Ο Σάββας δεν δίστασε να ζητήσει να πραγματοποιηθεί αυτή η δράση, από τον Δήμαρχο της Ρόδου τον κ. Κολιάδη την ημέρα που πήγαμε να του πούμε τα κάλαντα των Χριστουγέννων και από ένα όνειρο γίνεται πραγματικότητα κάτι τόσο μεγάλο για μας και τόσο σημαντικό αλλά και συμβολικό την ίδια στιγμή».
Όταν οι μαθητές γνωρίζουν άλλα σχολεία της χώρας, νέους μικρούς τόπους, όταν μοιράζονται μεταξύ τους στιγμές. Μαθαίνουν την Ελλάδα. Βλέπουν ότι υπάρχουν και τόποι μικροί, απομονωμένοι από την κεντρική Ελλάδα. Αναπτύσσονται μεταξύ των παιδιών σχέσεις. Σχέσεις δυνατές που είναι ικανές να αλλάξουν ακόμα και τον τρόπο που σκεφτόμασταν μέχρι σήμερα. Εμπειρία ζωής για όλους, μικρούς και μεγάλους.
«Ολόκληρο το ταξίδι μου στην εκπαίδευση είναι μια εμπειρία ζωής. Πόσο μάλλον αυτό που συμβαίνει αυτή την περίοδο, το να ετοιμάζουν από κοινού μια σχολική γιορτή δύο σχολεία απομακρυσμένα, το να ηχήσει για πρώτη φορά εμβατήριο παρέλασης στο νησί της Τέλενδου, το να γιορταστεί η Ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου με τη Μητέρα Ελλάδα με ένα τόσο συμβολικό τρόπο μέσα από τη συνένωση δύο μικρών σχολείων και την αδελφοποίησή τους, δε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί διαφορετικά από μια ΜΟΝΑΔΙΚΗ εμπειρία ζωής. Οι γονείς έχουν αγκαλιάσει την προσπάθεια αυτή, συμμετέχουν ενεργά στην όλη διαδικασία, αλλά και η τοπική κοινότητα βοηθάει σε αυτό και είναι δίπλα μας, όπως ο Πολιτιστικός Σύλλογος του χωριού της Δαματριάς “ΚΑΛΛΙΓΕΝΕΙΑ” αλλά και το “Λύκειο Ελληνίδων” της Ρόδου “ΕΡΓΑΝΗ ΑΘΗΝΑ”». Μας λέει η Έλενα και συνεχίζει:
«Τα συναισθήματα που μου δημιουργούνται από τα λόγια και τις αντιδράσεις που λαμβάνω όλο αυτό το διάστημα για αυτή τη δράση είναι ιδιαίτερα όμορφα. Είναι τόσος πολύς ο κόσμος που ενθαρρύνει, παροτρύνει και επιβραβεύει αυτή μας τη κίνηση και τους ευχαριστώ τόσο πολύ όλους για τα τόσο καλά και όμορφα λόγια, που μου δίνουν δύναμη να ξεπερνάω τα οποιαδήποτε άλλα προβλήματα που υπάρχουν στην εκπαίδευση. Άλλωστε, για εμάς τους εκπαιδευτικούς η μεγάλη μας πληρωμή είναι ο καλός ο λόγος που θα ακούσουμε από έναν γονέα, το ‘σ’ αγαπώ’ που θα μας ψιθυρίσει κάποιο μικράκι μας, η αναγνώριση του έργου μας γενικότερα».
Η μεγάλη επέτειος για την Τέλενδο πλησιάζει, αφού απομένουν μόνο 10 ημέρες προσμονής. Τι θα δούνε όμως όσοι παραβρεθούν την ημέρα της επετείου στην Τέλενδο;
«Αρχικά θα δούμε πολλά χαμόγελα και χαρούμενα προσωπάκια, τα οποία θα γράψουν τη δική τους ιστορία σε αυτή τη στιγμή της Τέλενδου. Τα δύο σχολεία ετοιμάζονται να παρουσιάσουν τη σχολική γιορτή την ίδια μέρα της παρέλασης, εκεί έξω στο μικρό λιμανάκι της Τέλενδου.
Τα παιδιά μετά την παρέλαση θα πουν τα ποιήματά τους, θα μας χορέψουν παραδοσιακούς χορούς της Δωδεκανήσου και θα μας τραγουδήσουν τραγούδια για την Ενσωμάτωση. Ο πολύ ενεργός Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων του σχολείου μας, ετοιμάζεται να συμμετάσχει και αυτός, με μέρος των μαμάδων που θα ντυθούν με παραδοσιακές στολές του χωριού μας, της Δαματριάς, για να χορέψει επίσης προς τιμήν της συνένωσης των δύο σχολείων.
Θα είναι λοιπόν μια ημέρα γεμάτη συγκινήσεις για όλους μας, μια ιδιαίτερη μέρα η οποία είμαι σίγουρη πως θα τη θυμόμαστε για πολλά πολλά χρόνια μετά, ιδιαίτερα τα μικρά μας μαθητούδια». Τελειώνει η Έλενα.
Εμείς, να ευχηθούμε χρόνια πολλά στα αγαπημένα μας Δωδεκάνησα. Κι από μακριά θα παρακολουθήσουμε με αρκετή συγκίνηση αυτή την ημέρα. Μία μέρα που ως Humanstories.gr εδώ και πολλά χρόνια την περιμέναμε. Γι’ αυτό κι αν σας πει κάποιος δε γίνεται, εσείς να του απαντήσετε: «Κοίτα να Μαθαίνεις».
