Από το Αφγανιστάν, στο «ghost house» και στη Γερμανία!
Ήταν αρχές του Ιούνη, όταν οι πρόσφυγες είχαν ήδη απομακρυνθεί από την Ειδομένη κι απέμεναν μόνο οι καταυλισμοί στο βενζινάδικο της ΕΚΟ είκοσι χιλιόμετρα πιο πίσω. Αρκετοί από τους πρόσφυγες που βρίσκονταν στην Ειδομένη, είχαν μετακομίσει λίγες μέρες πριν αρχίσει την εκκένωση, στην περιοχή του βενζινάδικου της BP που βρίσκονταν πεντακόσια μέτρα από τον συνοριακό σταθμό των Ευζώνων και γύρω από το ξενοδοχείο «Χαρά». Είχαν μετακομίσει ελπίζοντας, ότι θα καταφέρουν να περάσουν παράνομα τα σύνορα, περπατώντας μέσα από τα βουνά, με προορισμό την ΠΓΔΜ αρχικά, την Σερβία στην συνέχεια, την Ουγγαρία αμέσως μετά και ού τω καθεξής, μέχρι τη Γερμανία και την Αυστρία όπου οι περισσότεροι είχαν ως τελικό προορισμό.
Ένα περίπου χιλιόμετρο πριν την διασταύρωση της Ειδομένης, στα δεξιά του δρόμου, ψηλά στην κορυφή ενός λοφίσκου, βρίσκονταν (και βρίσκεται ακόμη) ένα εγκαταλειμμένο δίπατο σπίτι. «The ghost house» όπως το αποκαλούσε ένας συνάδελφος από το Al Jazeera. Μπαίνοντας μέσα, θύμιζε δίχως αμφιβολία σπίτι φαντασμάτων. Ρούχα, παπούτσια, κουβέρτες, υπνόσακοι και σκηνές αραδιασμένες μέσα στα δωμάτια του. Ακόμη και παιδικά παιχνίδια, βιβλία για ζωγραφική και λεξικά εκμάθησης Αγγλικών και Ελληνικών έβρισκες πεταμένα εδώ κι εκεί. Στα μπάνια, σαμπουάν και σαπούνια παρατημένα, ενώ σε δύο δωμάτια που τα χρησιμοποιούσαν προφανώς για μαγείρεμα, είχε σκονισμένα πακέτα με ζυμαρικά και ρύζι, κονσέρβες και μαγειρεμένα φαγητά μουχλιασμένα μέσα σε κατσαρόλες.
Εκεί συνάντησα τον Suliman και τον Toofan. Τα αδέλφια Qaumi, από το Αφγανιστάν. Στην αρχή, ήταν επιφυλακτικοί και μαζεμένοι. Κοιμόντουσαν μέσα σε μια σκηνή όταν με άκουσαν και βγήκαν για να δουν ποιος είμαι και τι θέλω. Ήταν εξάλλου οι μέρες που προγραμματίζονταν η εκκένωση όλων των καταυλισμών γύρω από την Ειδομένη. Δεν γνώριζαν ποιος ήμουν και τι ζητούσα σε εκείνο το εγκαταλειμμένο σπίτι. Ένα σπίτι, γνωστό σε όλους τους πρόσφυγες, ως ένας χώρος που θα μπορούσαν να ξεκουραστούν και να προφυλαχθούν, μέχρι να πέσει η νύχτα και να ξεκινήσουν την προσπάθεια τους για να περάσουν παράνομα τα σύνορα με την ΠΓΔΜ. Όσο ήμουν μέσα στο “ghost house” και μιλούσα μαζί τους, σταμάτησε στην είσοδο, ένα περιπολικό. Βγήκα από το σπίτι και τους εξήγησα ότι είμαι δημοσιογράφος. «Πες σε όσους είναι μέσα να φύγουν, γιατί από αύριο αρχίζει η εκκένωση και δεν επιτρέπεται να βρίσκεται κανείς στην περιοχή», μου είπαν.
Επιστρέφοντας στο σπίτι, ο Suliman και ο Toofan άρχισαν να με εμπιστεύονται περισσότερο και ξεκίνησαν να μου διηγούνται την περιπέτεια τους, από το Αφγανιστάν μέχρι το “Ghost house” λίγα χιλιόμετρα μακριά από την Ειδομένη. «Από το 2009 έως το 2013 δούλευα σαν αστυνομικός στην πόλη Kunduz. Σε μια από τις πιο επικίνδυνες περιοχές του Αφγανιστάν» ξεκίνησε την διήγηση του ο Suliman και συνέχισε:
«Η οικογένεια μου, έμενε κοντά στην Καμπούλ. Σε μια από τις άδειες που είχα, ξεκίνησα για να επιστρέψω στην οικογένεια μου, με το λεωφορείο. Στον δρόμο, μας σταμάτησε μια ομάδα Ταλιμπάν. Ήθελαν να μας ελέγξουν όλους για να δουν ποιοι είμαστε. Διέθεταν βιομετρικά συστήματα και φοβήθηκα ότι θα ανακάλυπταν ότι ήμουν αστυνομικός. Για καλή μου τύχη, την ίδια ώρα από τον ίδιο δρόμο, περνούσαν οχήματα του Αφγανικού στρατού. Σταμάτησαν και άρχισαν να ανταλλάσσουν πυροβολισμούς με τους Ταλιμπάν. Έτσι τη γλύτωσα. Μετά από αυτό όμως αποφάσισα να παραιτηθώ από την αστυνομία, επειδή ήταν πολύ επικίνδυνα. Μιλούσα καλά αγγλικά και έτσι συνεργάστηκα σαν μεταφραστής με τον αμερικάνικο στρατό. Μετά από μια εβδομάδα που ξεκίνησα να συνεργάζομαι μαζί τους, με έστειλαν στο Κανταχάρ. Έμεινα εκεί με τον Αμερικάνικο στρατό ως μεταφραστής, για επτά μήνες.
»Στην συνέχεια δούλεψα ένα μήνα στην αεροπορική βάση του Bagram και στην συνέχεια με έστειλαν για 20 μήνες, στην αεροπορική βάση του Jalalabad. Στην αεροπορική βάση του Jalalabad δούλευε μαζί μου και ο αδελφός μου ο Toofan. Δεν είχαμε κανένα πρόβλημα, όταν μια ημέρα μου τηλεφώνησε η μητέρα μου. Οι Ταλιμπάν είχαν έρθει στο σπίτι μας και είχαν απαγάγει τον πατέρα μου. Είπαν στην μητέρα μου, ότι γνωρίζουν πως οι γιοί της δουλεύουν για τους Αμερικάνους και ότι αν δεν εμφανιζόμασταν μέσα σε 24 ώρες, θα έκαιγαν μπροστά της τον πατέρα μου και την αδελφή μου. Είπα τότε στην μητέρα μου, να συναντηθούμε νωρίς το πρωί της άλλης ημέρας στην Καμπούλ. Έφυγα και εγώ με τον αδελφό μου από το Jalalabad και συναντήσαμε την μητέρα μου και την αδελφή μου εκεί. Αποφασίσαμε ότι δεν μπορούσαμε να ζήσουμε ποια στο Αφγανιστάν. Χάσαμε ήδη τον πατέρα μου. Δεν θέλαμε να χάσουμε άλλον. Έτσι φύγαμε όλοι μαζί. Η μητέρα μου και η αδελφή μου έμειναν στο Ιράν. Εγώ με τον Toofan φύγαμε για την Γερμανία. Ο πατέρας μου, ακόμη δεν γνωρίζουμε που βρίσκεται και αν ζει ή όχι».
Αυτή ήταν η ιστορία του Suliman και του Toofan από το Αφγανιστάν μέχρι το “ghost house” λίγα χιλιόμετρα μακριά από την Ειδομένη. Όταν τους ρώτησα αν θα επιχειρούσαν να περάσουν παράνομα τα σύνορα και μου είπαν όχι. «Περπατήσαμε από την Θεσσαλονίκη μέχρι εδώ με τα πόδια. Είμαστε κουρασμένοι. Μάλλον θα γυρίσουμε πίσω» μου είπαν. Έκανα πως τους πιστεύω. Τους ευχήθηκα καλή τύχη και έφυγα. Μερικούς μήνες μετά, επικοινώνησαν μαζί μου μέσω Facebook. Μου έστειλαν φωτογραφίες από την Γερμανία. Ο Suliman και ο Toofan που είδα στις φωτογραφίες από την Γερμανία δεν είχαν καμία σχέση με αυτό που είχα αντικρύσει στο “ghost house” λίγα χιλιόμετρα μακριά από την Ειδομένη. Ήταν σαφώς πιο χαρούμενοι και ήρεμοι. Ένιωθαν πλέον ασφαλείς. Ένα συναίσθημα που δυστυχώς δεν θα μπορέσουν να νιώσουν για πολλά ακόμη χρόνια, στην πατρίδα τους, το Αφγανιστάν.
