Υποχρεωτική παιδεία αλά καρτ

«Το δημοτικό σχολείο Αρκιών, κτίστηκε τη δεκαετία του ’50, από τον Οργανισμό Σχολικών Κτηρίων. Είναι ισόγειο. Πετρόκτιστο, κυβόσχημο με επιρροή από την αρχιτεκτονική των κτηρίων της ιταλικής κατοχής. Μία άνετη σκάλα καλύπτει την υψομετρική διαφορά του κτηρίου από το έδαφος και οδηγεί σε έναν ημιυπαίθριο χώρο, ο οποίος ορίζεται από μια γωνιακή κολώνα που στηρίζεται σε δύο αψίδες. Η απόληξη του δώματος φέρει προστατευτικό γείσο και η υπερύψωση του κτιρίου είναι επενδυμένη με πέτρα. Το σχολείο λειτουργεί με ελάχιστους μαθητές». Αυτή ήταν η περιγραφή του δημοτικού σχολείου Αρκιών, από την Μάγδα Γ. Μαριά, συγγραφέα του βιβλίου «ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΥ».

 

 

 

 

Το κτήριο σήμερα

Μετά από αλλεπάλληλες προσπάθειες, εισηγήσεις και αιτήματα τα τελευταία δύο χρόνια, στο δημοτικό σχολείο των Αρκιών υλοποιήθηκαν κάποιες παρεμβάσεις στο κτίριο. Χωρίς όμως να ολοκληρωθούν μέχρι σήμερα όλες οι απαιτούμενες εργασίες, έτσι ώστε να πραγματοποιηθεί πλήρως η αποκατάσταση του κτιρίου. Να σημειώσουμε εδώ, ότι το κτίριο του δημοτικού σχολείου αποτελεί και το μοναδικό ενεργό δημόσιο κτίριο στο νησί των Αρκιών. Για να τονίσουμε τη σπουδαιότητα που έχει το κτίριο για το ίδιο το νησί.

 

 

Το σχολείο των Αρκιών είναι το μικρότερο σχολείο της Ευρώπης, αφού εδώ και τρία χρόνια έχει ένα μαθητή, το Χρήστο Καμπόσο. Τα τελευταία χρόνια, το σχολείο χάρη στην ψυχική δύναμη της δασκάλας του, της Μαρίας Τσιαλέρα, συμμετείχε και συμμετέχει σε προγράμματα. Δραστηριότητες και εκθέσεις, με σκοπό την ανάδειξη του σχολείου. Με αυτόν τον τρόπο, το σχολείο κατάφερε να ξεφύγει από το μικρόκοσμο των Αρκιών.  Ο Χρήστος απόκτησε διαδικτυακούς συμμαθητές από τη Λέρο και τη Σύρο, ενώ χάρη στην Άννα Καρανικόλα από τη Λέρο, προχώρησαν στην εκμάθηση Αγγλικών μέσω skype και μεγάλωσαν τον κοινωνικό τους περίγυρο. Οι ενέργειες της Μαρίας όμως, δε σταματούν ποτέ. Ακούραστη πολεμίστρια, συνεχίζει τον καθημερινό της αγώνα. Πολλές φορές αφήνοντας στην άκρη τις δικές της προσωπικές ανάγκες. Ακόμη και τους ανθρώπους που αγαπά. Διότι δεν θέλει να ξεφύγει από το σκοπό της, που είναι να βοηθήσει το νησί. Το νησί που τόσο αγάπησε η Θεσσαλονικιά δασκάλα. Η Μαρία, ζει στους Λειψούς με τον Γιώργο της.  Τον σύζυγο και στήριγμα της. Και κάθε εβδομάδα τον αφήνει πίσω για να βρεθεί στο σχολείο των Αρκιών. Δίπλα στο μαθητή της. Παρ όλες όμως τις φροντίδες της δασκάλας και ενώ προσπαθεί να αλλάξει την κατάσταση στο μικρό νησί του Αιγαίου, λείπει το χέρι που θα έκανε πιο εύκολη τη διαδικασία. Λείπει ένα μαγικό ραβδάκι. Το ραβδάκι του κράτους. Το κράτος θα έπρεπε να στηρίζει ανθρώπους σαν τη Μαρία, που ευτυχώς υπάρχουν ακόμη και σήμερα. Θα ήταν καλό να στέκεται δίπλα στις προσπάθειες τους και να μαθαίνει από τις γνώσεις και την εμπειρία τους. Να εκμεταλλευτεί το φιλότιμο και το μεράκι αυτών των ανθρώπων, που επιθυμούν να αλλάξουν τον κόσμο.  Όχι ολόκληρο τον κόσμο. Απλώς αυτόν που βρίσκεται γύρω τους.

 

 

Από το δημοτικό σχολείο των Αρκιών αποφοίτησαν αρκετά παιδιά. Τα περισσότερα από αυτά, ανάμεσα τους και ο Μανώλης Καμπόσος, η Μαρία Χατζή, ο Παναγιώτης Καμπόσος (ο προτελευταίος μαθητής του σχολείου), δεν προχώρησαν στο Γυμνάσιο. Στους Αρκιούς δεν υπάρχει Γυμνάσιο και το κράτος δε φρόντισε να βρει λύση γι αυτά τα παιδιά.  Παρότι το Γυμνάσιο, θεωρείται υποχρεωτική εκπαίδευση στην Ελλάδα.  Αντί, τα παιδιά να πηγαίνουν στο σχολείο, δουλεύουν καθημερινά στο νησί. Που είναι λοιπόν η παρέμβαση του κράτους όλα αυτά τα χρόνια; Υπάρχει έλεγχος; Αναρωτήθηκε το κράτος  για την πορεία αυτών των παιδιών;

 

 

Οι Αρκιοί βρίσκονται στα Δωδεκάνησα και είναι ένα μικρό παράδειγμα για το πώς βλέπουμε την παιδεία στην Ελλάδα. Οι άνθρωποι του νησιού μεγάλωσαν στην απομόνωση. έμαθαν να ζουν με τους δικούς τους νόμους. Κανείς δεν προσπάθησε να τους αναζητήσει, και να τους βοηθήσει να αλλάξουν πλεύση στη ζωή τους. Κι όπως είπε κι ο Κομφούκιος: «Αν σκέφτεσαι για ένα χρόνο, φύτεψε ένα σπόρο. Αν σκέφτεσαι για δέκα χρόνια φύτεψε, ένα δέντρο. Αν σκέφτεσαι για 100 χρόνια, δίδαξε ανθρώπους».