Το τίμημα της προσφυγιάς
«Νόμιζα ότι η ζωή μου θα άλλαζε αν έφευγα από το Αφγανιστάν. Τελικά άλλαξε, όμως δεν έχει καμία σχέση η αλλαγή αυτή, συγκριτικά με το πώς την φανταζόμουν» λέει ο Ekramudin khurami εκφράζοντας τον πόνο και το θλίψη του για όσα του συνέβησαν. «Τίποτε δεν θα έκανε πιο ευτυχισμένο αυτή την στιγμή από το να είχα ξανά τα δάκτυλα μου» λέει με πόνο, ολοκληρώνοντας την συνέντευξη.
Ο Ekramudin khurami είναι ένας από τους πολλούς νέους Αφγανούς που άφησαν τα πάντα πίσω τους προκειμένου να πάνε στην Τουρκία, με στόχο να ζήσουν με μεγαλύτερη ασφάλεια και να βελτιώσουν την οικονομική τους κατάσταση αξιοποιώντας όλες τις ευκαιρίες εργασίας που θα τους παρουσιάζονταν ώστε να έχουν μια καλύτερη ζωή. Γεννήθηκε στην συνοικία Khuram της επαρχίας Samagan, όμως ζούσε στο Mazar e Sharif της επαρχίας Balkh πριν φύγει από το Αφγανιστάν. Προέρχονταν από φτωχή οικογένεια και ο ίδιος με τις δουλειές που έβρισκε δεν μπορούσε να στηρίξει ούτε καν τον ίδιο του τον εαυτό οικονομικά. Έτσι, αποφάσισε να εγκαταλείψει το σπίτι του προκειμένου να φτάσει στην Ευρώπη και να βρει εκεί μια καλή δουλειά, μακριά από τους κινδύνους της πατρίδας του.
«Όταν έφυγα από το Mazar e Sharif του Αφγανιστάν ήμουν 17 χρονών, στα 18. Τώρα είμαι πλέον 20. Πάνε δύο χρόνια που βρίσκομαι στην Τουρκία» λέει και συνεχίζει: «έφτασα Στην Τουρκιά, από τα σύνορα του Ιράν. Έπρεπε να περάσω παράνομα. Δεν ήμουν μόνος. Ήμουν μαζί με έναν φίλο μου. Έφτασα στο Ιράν μετά από 15 μέρες και νύχτες, περπατώντας κατά μήκος των βουνών και των λόφων. Στο Ιράν έμεινα για 20 περίπου ημέρες. Μετά ξεκίνησα την πορεία προς την Τουρκία. Μέσα σε 2 μέρες πέρασα στην Τουρκία».
Ο Ekramudin δεν είναι ούτε ο πρώτος, αλλά ούτε και ο τελευταίος νέος που εξαπατάται από τους διακινητές. Το ερώτημα είναι πως οι διακινητές καταφέρνουν να εξαπατούν τους νέους και να τους υπόσχονται πράγματα που δεν ισχύουν σε μια χώρα οπού υπάρχουν πολλές κυβερνητικές και Μη Κυβερνητικές οργανώσεις που εργάζονται κατά των διακινητών και της λαθρεμπορίας.
«Ήταν απόγευμα όταν ήρθε ο γείτονάς μας και μου είπε ότι όλα είναι έτοιμα και ότι θα φεύγαμε το απόγευμα της επόμενης ημέρας, όπως και κάναμε» θυμάται.
Στο Αφγανιστάν η μεγαλύτερη έγνοια των νέων, είναι η ασφάλεια. Η έλλειψη ασφάλειας, είναι αυτή που οδηγεί τα πιο λαμπρά μυαλά να φεύγουν από την χώρα. Το Αφγανιστάν είναι η φτωχότερη χώρα στην Ασία και μια από τις πιο φτωχές του κόσμου. Το ποσοστό αναλφαβητισμού υπολογίζεται στο 75% και η ανεργία κυμαίνεται στο 80% στην ηλικία των 18 ετών. Το ποσοστό της βρεφικής θνησιμότητας υπολογίζεται στο 25% επί των γεννήσεων. Αυτή είναι η σημερινή κατάσταση ενός πληθυσμού που αγωνίζεται απλά για την επιβίωση σε ένα περιβάλλον συνεχιζόμενης βίας, με καθημερινούς βομβαρδισμούς και τρομοκρατικές ενέργειες, να διεξάγονται από δύο διαφορετικές τρομοκρατικές ομάδες που αγωνίζονται μέσω της τρομοκρατίας για τον έλεγχο του Αφγανικού λαού.
Η Ekramudin είναι ένας από τους νέους που τα έζησαν όλα αυτά και τώρα προσπαθεί να διασώσει τον εαυτό του. «Τις πρώτες μέρες που φτάσαμε στην Τουρκία, ήμουν άνεργος. Μετά από ένα μήνα βρήκα δουλειά σε μια βιοτεχνία και εργάστηκα εκεί για έναν περίπου μήνα. Τα χρήματα που έπαιρνα, ξοδεύονταν στην αμοιβή του διακινητή και για το δωμάτιο που έμενα με το φαγητό. Μόλις προσαρμόστηκα, ένας άλλος Αφγανός μου πρότεινε να δουλέψω σε κάποια κατασκευαστικά έργα. Η δουλειά ήταν πολύ δύσκολη. Έπρεπε να ανεβάζω σακιά με τσιμέντο σε τρεις ορόφους και αυτό μου δημιούργησε προβλήματα στην μέση και τα γόνατα, με αποτέλεσμα να πονάω και να μην μπορώ να αποδώσω στην δουλειά. Τελικά το αφεντικό μου με απέλυσε».
H ζωή του μετανάστη, περιλαμβάνει πολλές περιπέτειες και εικόνες που προκαλούν πόνο. Αυτή όμως είναι η μετανάστευση και τα όσα βιώνει όποιος αποφασίζει να φύγει από την πατρίδα του διεκδικώντας ένα καλύτερο μέλλον. Η ζωή του μετανάστη, αλλάζει ριζικά. Αυτή η αλλαγή, μπορεί να θέσει κάποιον άνθρωπο ακόμη και εκτός λειτουργίας. Η αναπηρία, η αγωνία για την οικογένεια του και η θυματοποίηση, είναι καταστάσεις που καταστρέφουν τους μετανάστες. «Ένας γείτονας μου, που είναι μικρός σε ηλικία, ζει στην Τουρκία εδώ και αρκετό καιρό. Ήρθε για δουλειά και τώρα είναι επικεφαλής των εργαζομένων σε ένα Εργοστάσιο που φτιάχνει κουτιά για μπισκότα. Με κάλεσε μια μέρα στο δωμάτιό του και μου πρότεινε δουλέψω κι εγώ εκεί. Έτσι άρχισε η δυστυχία μου» λέει ο Ekramudin και συνεχίζει: «Μετά από λίγο καιρό που δούλευα σε εκείνο το εργοστάσιο, ένα μηχάνημα πήρε τα δάχτυλά μου και μου τα έκοψε. Έχασα όλα τα δάχτυλα του αριστερού μου χεριού. Ο φίλος μου που ήταν επικεφαλής στο συγκεκριμένο εργοστάσιο, επέστρεψε στο Αφγανιστάν. Κι εμένα με απέλυσαν, επειδή ο ιδιοκτήτης έπρεπε να ξοδεύει χρήματα προκειμένου να θεραπεύσει το χέρι μου. Μέχρι εκείνη την στιγμή, έκανε ότι ήταν δυνατό για να με βοηθήσει, όμως δεν ήθελε να συνεχίσω να εργάζομαι εκεί κι έτσι έφυγα».
Η μετανάστευση έχει και την ομορφιά αλλά και τις δυσκολίες της, όμως σύμφωνα με τον Ekramudin δεν φτάνει σε τίποτε την ομορφιά της χώρας καταγωγής το μετανάστη. «Όταν ήμουν στη χώρα μου, ήμουν ευχαριστημένος όμως υπήρχε η ανασφάλεια και η κακή οικονομία. Θυμάμαι ότι μπορούσαμε να πηγαίνουμε ταξίδια με τους φίλους μου. Να βγάζουμε φωτογραφίες σε καινούργια μέρη. Μοιραζόμασταν τα ρούχα μας και το ψωμί μας. Μοιραζόμασταν τις χαρές μας. Η ζωή μας ήταν όμορφη, όμως η ανασφάλεια μας ενοχλούσε» λέει.
Πολλές φορές οι κακή οικονομία και η ανασφάλεια για το μέλλον πιέζει τους ανθρώπους να μεταναστεύσουν. Τους πιέζει να πάρουν αποφάσεις οι οποίες δεν είναι σωστές. Ο Ekramudin κοιτάζει το χέρι του και λέει: «Δεν πρόκειται να επιστρέψω ποτέ ξανά στην χώρα μου. Όλα σταμάτησαν για μένα, την ημέρα που έχασα τα δάκτυλα μου. Τα έχασα σε μια στιγμή. Τώρα βρίσκομαι στα σύνορα της Τουρκίας με την Ελλάδα και δουλεύω εδώ. Θέλω να μαζέψω τα απαραίτητα χρήματα προκειμένου να πληρώσω τον διακινητή και να περάσω τα σύνορα. Ελπίζω ότι θα τα καταφέρω το συντομότερο δυνατό. Χρειάζομαι χίλια δολάρια για να πληρώσω τον διακινητή και θα προσπαθήσω να τα μαζέψω».
Από την 1η Ιανουαρίου του 2019 μέχρι τις 14 Οκτωβρίου του ίδιου έτους, είχαν περάσει συνολικά στην Ευρώπη, 86.002 πρόσφυγες, από τους οποίους, οι 50.720 είχαν περάσει από την Τουρκία στην Ελλάδα. Περισσότεροι δηλαδή από όσους είχαν περάσει στην Ιταλία, την Ισπανία, την Κύπρο και την Μάλτα μαζί. Από τις αφίξεις αυτές, το 21,8% ήταν πολίτες του Αφγανιστάν οι οποίοι ζώντας σε μια χώρα όπου η οικονομία και η ασφάλεια βρίσκονται σε τραγικό επίπεδο, αναγκάστηκαν να φύγουν αναζητώντας μια καλύτερη τύχη. Για την ώρα οι νεκροί και οι αγνοούμενο πρόσφυγες, φτάνουν τους 1071. Από την Θάλασσα, έχουν περάσει 39.775 και από τα χερσαία σύνορα, 10.945. Στην Ελλάδα, το ποσοστό των Αφγανών που έχουν φτάσει μέχρι τώρα στην χρονιά που διανύουμε, είναι 38,2% ενώ δεύτερη εθνικότητα είναι αυτή των Σύρων, με ποσοστό 25,3%. Από το σύνολο, το 36,1% είναι παιδιά και το 23,5% γυναίκες. Ειδικά στους καταυλισμούς των νησιών, οι οικογένειες αποτελούν το κυρίαρχο στοιχείο, ενώ χιλιάδες είναι τα ασυνόδευτα ανήλικα προσφυγόπουλα.
O Ekramudin khurami έχει πληρώσει το κόστος της μετανάστευσης, χάνοντας τα δάχτυλά του χεριού του. Χιλιάδες άνθρωποι ακολουθούν παρόμοιες διαδρομές κάθε μέρα σε όλο τον κόσμο. Και δεν ξέρουν ποιο είναι το κόστος της μετανάστευσης. Το μόνο που γνωρίζουν είναι ότι πρέπει να ξεφύγουν από τον κίνδυνο και τη δυστυχία των χωρών τους και αναζητούν τον παράδεισο στην Ευρώπη. Δυστυχώς, αυτός ο παράδεισος υπάρχει μόνο στις εικόνες των Social Media και όχι στην πραγματική ζωή.
Του Sayed Ahmad Sadat 