Το σχολείο της Θύμαινας που μετρά πάνω από μισό αιώνα ζωής, κοιτά μπροστά με δράσεις

Η Θύμαινα είναι νησί του συμπλέγματος των Φούρνων που βρίσκεται μεταξύ Σάμου και Ικαρίας. Κατά το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας του, το νησί της Θύμαινας ήταν ακατοίκητο ή λημέρι πειρατών. Στην αρχαιότητα ίσως να κατοικήθηκε κατά την ελληνιστική και τη ρωμαϊκή εποχή, Στη σύγχρονη όμως εποχή, η κατοίκηση της Θύμαινας, ξεκινά μετά τα μέσα του 18ου αιώνα. Σήμερα η Θύμαινα έχει 137 μόνιμους κάτοικους με κύρια ασχολία την αλιεία και λιγότερο την κτηνοτροφία.

Το σχολείο της Θύμαινας είναι χτισμένο στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Είναι ένα όμορφο παραδοσιακό πετρόχτιστο κτίριο στο κέντρο του νησιού. Το κτήριο που χτίστηκε αρχικά λειτουργούσε ως στάβλος για αγελάδες και έπειτα έγινε σχολείο, άλλα πριν από αυτό, το μάθημα γινόταν σε ένα σπίτι το οποίο ανήκε στον Παπά του χωριού και λειτουργούσε και ως κατηχητικό. Παλιότερα, το σχολείο είχε περισσότερα από εξήντα παιδιά, κάτι το οποίο οδήγησε στο να λειτουργεί και ως νυχτερινό. Τα παιδιά τότε ήταν αναγκασμένα να κουβαλάνε νερό από το σπίτι για να ποτίζουν το παρτέρι που υπάρχει απέναντι από το σχολείο, όπου σήμερα βρίσκεται ο κήπος του. Τις τελευταίες δεκαετίες, πολλές οικογένειες έφυγαν σιγά σιγά από το νησί αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον. Αυτό το γεγονός, σε συνδυασμό με την υπογεννητικότητα, έχει μειώσει αρκετά τον μόνιμο πληθυσμό του νησιού. Δυστυχώς δεν επιστρέφουν οι νέοι στο νησί. Και αυτό οφείλεται στις λιγοστές επιλογές εργασίας που υπάρχουν.

Στο νησί της Θύμαινας συναντάμε δύο δημιουργικές δασκάλες. Την Ουρανία Κάππου, προϊσταμένη και υπεύθυνη του ολοήμερου τμήματος και τη Στέλλα Σουτλόγλου, υπεύθυνη του πρωινού τμήματος. Το Δημοτικό Σχολείο Θύμαινας είναι μονοθέσιο ολοήμερο σχολείο με δύο δασκάλες.  Η Ουρανία Κάππου κατάγεται από την Αθήνα και την Κεφαλονιά. Τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια εργαζόταν σε ιδιωτικό σχολείο της Αθήνας από το οποίο αποφάσισε να αποχωρήσει για να αποκτήσει νέες εμπειρίες ως αναπληρώτρια δασκάλα. «Μένω όλη μου τη ζωή στην Αθήνα -εκτός από τον ένα χρόνο του μεταπτυχιακού μου στο Λονδίνο. Τα ακριτικά νησιά ήταν πρώτη μου επιλογή. Η τύχη με έφερε στη Θύμαινα μιας και η αλήθεια είναι πως δεν την είχα τοποθετήσει πρώτη στη σειρά προτίμησης, αλλά 13η μαζί με τους γειτονικούς Φούρνους». Μας λέει στο Humanstories.gr η Ουρανία Κάππου

 

Ουρανία Κάππου, προϊσταμένη και υπεύθυνη του ολοήμερου τμήματος του Δημοτικού Σχολείου Θύμαινας

 

Η Στέλλα Σουτλόγλου κατάγεται από ένα χωριό της Καβάλας. Τα προηγούμενα χρόνια εργάστηκε ως εκπαιδευτικός παράλληλης στήριξης σε μαθητή στο φάσμα του αυτισμού στο νησί της Σκύρου και ως εκπαιδευτικός γενικής παιδείας σε τυπική τάξη στο δημοτικό σχολείο των Φούρνων. «Από τα 18 μου χρόνια κι έπειτα έζησα στη Θεσσαλονίκη, όπου ολοκλήρωσα τις προπτυχιακές και μεταπτυχιακές μου σπουδές. Η πρόκληση υπηρέτησης στο ακριτικό κομμάτι της πατρίδας μας είναι μεγάλη τιμή για μένα, για αυτό και ήταν συνειδητή η επιλογή μου να έρθω ως εκπαιδευτικός στη Θύμαινα».  Μας λέει η Στέλλα στο Humanstories.gr.

 

Στέλλα Σουτλόγλου, υπεύθυνη του πρωινού τμήματος στο Δημοτικό Σχολείο Θύμαινας


Η υποδοχή των δύο δασκάλων στο νησί της Θύμαινας

«Έφτασα στο νησί χωρίς να γνωρίζω και πολλά γι’ αυτό. Όλα ήταν άγνωστα για μένα. Σε σύγκριση με τη χαοτική Αθήνα, αλλά και το σχολείο στο οποίο εργαζόμουν πριν, όπου τα παιδιά μόνο στην κάθε τάξη ήταν λίγο περισσότερα από 137. Οι 137 κάτοικοι λοιπόν του νησιού, ήταν για μένα πραγματικά λίγοι. Ήταν όμως, αρκετοί για να με υποδεχθούν θερμά και να με κάνουν να νιώσω σαν στο σπίτι μου, όπως έκαναν και οι 3 μαθήτριές μου». Μας λέει συγκινημένη η Ουρανία. Ενώ η Στέλλα θυμάται εκείνες τις μέρες με περίσσια αγάπη: «Γνώριζα τη Θύμαινα κατά τη διάρκεια υπηρέτησής μου στους γειτονικούς Φούρνους και ήξερα τις ανάγκες που υπάρχουν σε ανθρώπους που θέλουν να προσφέρουν. Η υποδοχή μου ήταν συγκινητική από τους ανθρώπους του νησιού, που με στήριξαν κατά την εγκατάστασή μου στο νησί «σαν οικογένεια». Όσον αφορά στις τρεις μαθήτριες του σχολείου μας, η αγάπη που παίρνουμε είναι καθημερινή και σε μικρές δόσεις, ικανή να μας δώσει περισσότερη δύναμη να συνεχίσουμε αυτό που κάνουμε».

Το να βλέπεις τη θάλασσα από το παράθυρο του μικρού σχολείου θα είναι σίγουρα η «καρποτάλ» που θα πάρεις μαζί σου και θα την κρατήσεις στο μυαλό και την καρδιά σου για πάντα. Οι δύσκολες καιρικές συνθήκες χτυπούν αδιάκοπα αυτά τα σχολεία και σιγά σιγά τα αποδυναμώνουν. Γι’ αυτό και πρέπει να τα φροντίζουμε και να τα συντηρούμε. Είναι υποχρέωση μας, να κρατηθούν ζωντανά, διότι δίνουν ελπίδα σε όλους μας. Την ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει…  «Το να βλέπεις και να ακούς από το σχολείο τη θάλασσα λέει από μόνο του πολλά. Σίγουρα, όμως, το υπέροχο τοπίο δεν μπορεί να καλύψει τις ελλείψεις. Οι μετακινήσεις εκτός του νησιού είναι δύσκολες τον χειμώνα. Οι καιρικές συνθήκες και η υγρασία καταπονούν συνεχώς τα σχολικά κτίρια. Οι διακοπές ρεύματος δεν είναι σπάνιες. Το νησί δε διαθέτει ανακύκλωση. Το νερό της βρύσης δεν είναι πόσιμο. Αυτά και άλλα πολλά. Ζητήματα που μοιάζουν ενήλικες ανησυχίες, αλλά απασχολούν και τα παιδιά». Η Ουρανία μας αναφέρει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η Θύμαινα και η Στέλλα συμπληρώνει: « Όταν ανοίγεις τα παράθυρα του σχολείου, έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με την καταγάλανη θάλασσα. Παρότι η Θύμαινα δεν έχει να προσφέρει εξωσχολικές εκπαιδευτικές δραστηριότητες στα παιδιά, προσφέρει το ψάρεμα, το καλαμάρεμα και τους ήρεμους περιπάτους στα σοκάκια της. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι κάτοικοί της δεν διαφέρουν πολύ από τα προβλήματα διαβίωσης σε ένα οποιοδήποτε ακριτικό νησί. Το μεγαλύτερο από αυτά είναι οι άστατες καιρικές συνθήκες, που όταν πλήττουν το νησί, το απομονώνουν από κάθε είδους επαφή με τα γειτονικά νησιά».

 

 

Οι τρείς μαθητές του δημοτικού σχολείου της Θύμαινας λατρεύουν τις δράσεις. Τα παιδιά ενθουσιάζονται ακόμη και με τα πιο απλά. Η Ουρανία και η Στέλλα οι δασκάλες τους, προσπαθούν να μεταμορφώσουν την καθημερινότητα τους. Δεν θέλουν να την αλλάξουν, δίνουν όμως σε αυτή περισσότερα ερεθίσματα. Τα ερεθίσματα έχουν τη δύναμη να μας κρατούν σε εγρήγορση και σε αυτό το μικρό σχολείο της Θύμαινας αποτελούν βασικό συστατικό για να κρατηθεί το δημοτικό Σχολείο ζωντανό.

«Η συγκίνηση είναι μεγάλη κάθε φορά που βλέπω τις αντιδράσεις και τον ενθουσιασμό των παιδιών όταν κάνουμε μια νέα δράση. Λείπουν τα ερεθίσματα σε τόσο απομακρυσμένους τόπους κι έτσι καθετί διαφορετικό κινεί ιδιαίτερα το ενδιαφέρον τους». Μας επισημαίνει η Ουρανία.

«Είναι αναμφισβήτητα συγκινητικό να βλέπεις «τα παιδιά σου» να ενθουσιάζονται ακόμη και με τα πιο αμελητέα πράγματα, που στα μάτια τους φαντάζουν παράξενα και πρωτόγνωρα. Αυτό που επιδιώκεται μέσα στο σχολείο για τις μαθήτριές μας είναι να έχουν πρόσβαση σε οτιδήποτε μπορεί να τους φανεί χρήσιμο, οτιδήποτε θα μπορούσαν να πάρουν ως εφόδιο μέσα σε ένα σχολείο σύγχρονης μάθησης και δεξιοτήτων του 21ου αιώνα». Συμπληρώνει η Στέλλα.

 

Η ρομποτική στο Δημοτικό Σχολείο της Θύμαινας

 


Πώς είναι όμως η καθημερινότητα της Ουρανίας και της Στέλλας στο Δημοτικό Σχολείο Θύμαινας;

«Στο σχολείο μας, οι τάξεις φοίτησης των μαθητριών δεν επιτρέπουν την συνδιδασκαλία. Αυτό σημαίνει, ότι ανά διδακτική ώρα οφείλει να καλύπτεται το αντίστοιχο γνωστικό αντικείμενο περισσότερων της μιας τάξης, γεγονός που απαιτεί καλό προγραμματισμό, σωστή στοχοθεσία και προτεραιοποίηση στη βάση της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Οι ανάγκες των παιδιών τίθενται στο επίκεντρο πάντοτε είτε πρόκειται να μονοθέσιο, είτε για πολυθέσιο σχολείο». Μας λέει η Στέλλα.

«Οι απαιτήσεις είναι πολλές σε κάθε σχολείο. Το διαφορετικό σ’ ένα τόσο μικρό σχολείο είναι πως όλα τα παιδιά διδάσκονται ταυτόχρονα, δυσχεραίνοντας το έργο της/του εκπαιδευτικού που πρέπει να βρει ισορροπίες και τεχνικές που θα βοηθήσουν την εκπαιδευτική διαδικασία. Είναι εύκολο κάποιος/α να αγνοήσει ένα μικρό σχολείο θεωρώντας πως τα λίγα παιδιά έχουν και λιγότερες ανάγκες. Έτσι, συχνά, μπορεί να παραμεληθεί, όπως είχε συμβεί και με το δικό μας. Το κάθε παιδί, όμως, θα πρέπει να έχει την ίδια αντιμετώπιση είτε βρίσκεται σε σχολείο με 1 είτε με 1.000 παιδιά». Συνοψίζει η Ουρανία.

 

 

 

Η υγρασία, οι ελλιπείς τεχνολογικές υποδομές, η έλλειψη αύλειου χώρου και θέρμανσης, είναι κάποια από τα βασικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει το δημοτικό σχολείο της Θύμαινας. Κι όπως μας αναφέρουν οι δύο δασκάλες, αν τα δεδομένα ήταν καλύτερα, σίγουρα το δημοτικό σχολείο Θύμαινας θα ήταν ένα ζωντανό και πολύχρωμο κέντρο μάθησης.

«Ένα από τα βασικότερα προβλήματα στα κτίρια του Δημοτικού και του Νηπιαγωγείου είναι η υγρασία. Εμφανείς φθορές στους τοίχους και οσμές κάνουν την καθημερινότητα των παιδιών λίγο δυσκολότερη. Μια μικρή ανακαίνιση του σχολείου, λίγο περισσότερο χρώμα, ένας/μια τεχνικός που θα μας επισκέπτεται ανά διαστήματα για τη συντήρηση των κτιριακών υποδομών, αλλά και του τεχνολογικού εξοπλισμού θα άλλαζαν μια για πάντα τα δεδομένα μας». Μας λέει η Ουρανία και συνεχίζει: «Προσπαθούμε καθημερινά να βρούμε λύσεις σε τέτοια ζητήματα, ενώ θα έπρεπε να ασχολούμαστε αποκλειστικά με το εκπαιδευτικό μας έργο και για όλα τα υπόλοιπα να προβλέπουν άλλοι».

«Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, κι όσο δεδομένο κι αν θεωρείται, η ελλιπής θέρμανση του σχολικού χώρου είναι κάτι που δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει. Φυσικά, η τοποθεσία του σχολείου δεν βοηθά σε αυτό και η εμφανής υγρασία δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο την παρουσία στο σχολείο. Αύλειος χώρος δεν υπάρχει, που θα μπορούσε να αποτελέσει έναν υγιή χώρο ξεκούρασης στα διαλείμματα». Μας λέει με τη σειρά η Στέλλα και συνεχίζει: «Αντιθέτως, ένα σχολείο ζεστό, φωτεινό, πολύχρωμο αποτελεί αναμφισβήτητα ένα ζωντανό κέντρο μάθησης που διεγείρει τα παιδιά ενθαρρύνοντας τη δράση και τη διάδραση μεταξύ τους αλλά και μεταξύ των διδασκόντων».

 

 

Οι μαθήτριες του σχολείου μας συμμετέχουν σε περιβαλλοντικές δράσεις στο πλαίσιο του δικτύου «Φύση χωρίς σκουπίδια» της Ελληνικής Εταιρίας Προστασίας της Φύσης. Δεν πετάμε σκουπίδια! Κρατάμε το νησί μας καθαρό!

 

Το Δημοτικό Σχολείο Θύμαινας μετρά πάνω από μισό αιώνα ζωής. Σύμφωνα, με πληροφορίες των κατοίκων και των εκπαιδευτικών ο χώρος υπέστη αρκετές αλλαγές κατά τη διάρκεια των χρόνων. Και αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό. «Έχουμε ακούσει ιστορίες από κατοίκους. Κάποτε υπήρχαν 50 μαθητές μέσα στην ίδια αίθουσα. Τότε υπήρχε και μια καταπακτή στο σχολείο, όπου πήγαινε όποιος έμπαινε τιμωρία. Πολύ μακριά από τη σημερινή εποχή…». Μας λέει η Ουρανία και τελειώνει η Στέλλα:  «Το σχολικό κτίριο, όμως στέκεται αγέρωχο και στεγάζει τις δράσεις και τα όνειρα των μαθητών παρά τα σοβαρά ελλείμματά του».

 

Δική μας υποχρέωση, να σταθούμε διπλά στο σχολείο, στους εκπαιδευτικούς και στους μαθητές που κρατούν ζωντανό το δημοτικό Σχολείο της Θύμαινας. Γιατί, δε χρειάζεται να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά να προσπαθήσουμε να βελτιώσουμε όσο αυτό είναι δυνατό τον κόσμο γύρω από εμάς.

 


 

Δείτε τις Δραστηριότητές του σχολείου και ακολουθήστε το στο F/B: https://www.facebook.com/dsthymena

Και στο blog του Σχολείου: https://blogs.sch.gr/dimthyma/


 

 

 

Καθόλου σχόλια

    This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

    Subscribe To Our Newsletter
    Subscribe to our email newsletter today to receive the latest news!
    No Thanks
    Με την εγγραφή σου συμφωνείς να λαμβάνεις τα νέα και τα ενδιαφέροντα θέματα του HumanStories και με την Πολιτική Προστασίας Δεδομένων. Μπορείς να διαγραφείς από την λίστα οποιαδήποτε στιγμή.
    Don't miss out. Subscribe today.
    ×
    ×
    WordPress Popup Plugin
    Subscribe To Our Newsletter
    No Thanks
    Με την εγγραφή σου συμφωνείς με την Πολιτική Προστασίας Δεδομένων.
    Don't miss out. Subscribe today.
    ×
    ×
    WordPress Popup Plugin