Μαθράκι. Ακόμη και ο μεγαλύτερος δρόμος, ξεκινάει από ένα βήμα

Η Ελευθερία Βύζα κατάγεται από τη Βέροια. Κι έφτασε στο Μαθράκι μαζί με τον σύζυγο της. Η Ελευθερία, είναι αναπληρώτρια δασκάλα κι επέλεξε ως πρώτη της επιλογή φέτος το Δημοτικό σχολείο στο Μαθράκι. Το Μαθράκι, είναι το μικρότερο και νοτιότερο από τα Δια πόντια νησιά βορειοδυτικά της Κέρκυρας. Πρόκειται για ένα πολύ μικρό νησί, με μόλις 30 μόνιμους κατοίκους, κυρίως ηλικιωμένους.

Το δημοτικό σχολείο στο Μαθράκι ζωντάνεψε ξανά μετά από 21 χρόνια και η αιτία ήταν ο μικρός Τάσος και η απόφαση που πήρε η μητέρα του η κ. Ευγενία Γιαννοπούλου να ζήσουν στο νησί. Η κ. Γιαννοπούλου ήθελε να φύγει από τη Γερμανία όπου κατοικούσε γιατί είχε κουραστεί, κι αναζητούσε ένα μικρό μέρος για να ζήσει με τον Τάσο. Ενημερώθηκε σχετικά και επέλεξε το Μαθράκι.

 

 

Η Ελευθερία Βύζα μαζί με το σύζυγο της.

 

Η πρώτη συνάντηση της Ελευθερίας με το μικρό της μαθητή έγινε πάνω στο πλοίο που τους μετέφερε από την Κέρκυρα στο μικρό νησί. Σε αυτή την πρώτη τους συνάντηση, η Ελευθερία είπε στο μαθητή της ότι: «ήρθα στο νησί αποκλειστικά για σένα». Σπουδαία κουβέντα όταν αυτή λέγεται από έναν εκπαιδευτικό και ακόμη πιο τιμητική για ένα μαθητή.  «Είχα τοποθετηθεί στην Κέρκυρα. Eπέλεξα το Μαθράκι, αλλά δεν ήμουν σίγουρη ότι θα με πάρουν, υπήρχε μία μόνο θέση και είπα αποκλείεται να είμαι εγώ η τυχερή.  Ήμουν σίγουρη ότι  θα προλάβει κάποιος άλλος, γιατί εγώ ήμουν εικοστή έκτη στη σειρά. Μάλιστα υπήρχαν αρκετά ανδρικά ονόματα πριν από εμένα οπότε πίστευα ότι ένας άντρας δε θα φοβηθεί να έρθει εδώ. Ήδη έψαχνα σπίτι στην Κέρκυρα αλλά τελικά βρέθηκα στο Μαθράκι». Μας λέει η Ελευθερία, η νέα δασκάλα του δημοτικού σχολείου του νησιού, το οποίο λειτουργεί ξανά,  μετά από είκοσι ένα χρόνια. Και συνεχίζει: «Ήθελα να ζήσω την εμπειρία σε ένα μονοθέσιο σχολείο. Να είμαι και δασκάλα και διευθύντρια. Τεράστια εμπειρία να κάνεις ότι κάνει ένας διευθυντής.  Δε θα σας κρύψω ότι δυσκολεύτηκα αρκετά γιατί ήρθα σε ένα σχολείο που…δεν υπήρχε».

 

Μάθημα στην κοινοτική αίθουσα

Το κτίριο του δημοτικού σχολείου στο Μαράθι, δεν μπορεί να στεγάσει τη δασκάλα και το μαθητή της, επομένως δεν μπορεί να γίνει μάθημα σε αυτό. Τα τελευταία 21 χρόνια δεν είχε μαθητές το σχολείο με αποτέλεσμα, το κτίριο του να είναι παραμελημένο και σε πολύ κακή κατάσταση. Τη δεκαετία όμως του ’80 το σχολείο είχε στο σύνολο του 70 με 80 μαθητές. Οι κάτοικοι του είχαν φύγει στην Αμερική για εργασία και τα παιδιά τους δεν επέστρεψαν στο νησί, έρχονται μόνο τα καλοκαίρια για διακοπές. Αυτοί που επέστρεψαν είναι οι γονείς τους που έχουν βγει πια στη σύνταξη. «Δεν έχω καμία ενημέρωση για το σχολείο. Έχω μιλήσει με μία κυρία, υπεύθυνη στο τμήμα παιδείας του δήμου και με παρότρυνε να διαμορφώσω την κοινοτική αίθουσα του νησιού. Να βολευτούμε εκεί και να φροντίσω να μπουν γυψοσανίδες έτσι ώστε να χωριστεί η αίθουσα σε δύο χώρους. Γιατί  το κτίριο του σχολείου έχει αρκετά προβλήματα.  Η σκεπή του είναι κατασκευασμένη από ελενίτ, καρκινογόνο υλικό και πρέπει να κατασκευαστεί από την αρχή.  Όμως  και το εσωτερικό του κτιρίου χρειάζεται πάρα πολλές επισκευές». Μας λέει η Ελευθερία στο humanstories.gr

 

Η σχολική αίθουσα στο Μαθράκι πριν και μετά τη διαμόρφωση της.

 

Την ημέρα του Αγιασμού

 

Η Ελευθερία μαζί με την πολύτιμη βοήθεια του προέδρου και του συζύγου της, χωρίσανε τη μεγάλη κοινοτική αίθουσα με φυσικό διαχωριστικό, κάποιες βιβλιοθήκες και προχώρησαν στη διαμόρφωση της μισής αίθουσας σαν σχολείο. «Μεταφέραμε ότι υπήρχε στο χώρο μαζί με τον άνδρα μου και τον πρόεδρο, Ιωάννη Αργυρό. Δεν είχε γίνει καμία προετοιμασία νωρίτερα, διότι οι κάτοικοι πίστευαν ότι δε θα έρθει δασκάλα. Πίστευαν ότι δε θα βρεθεί άνθρωπος να διδάξει κι ότι  το σχολείο δε θα ανοίξει. Μου έχουν πει χαρακτηρίστηκα πάρα πολλές φορές. «Εμείς δεν πιστεύαμε ότι θα έρθει άνθρωπος στο Μαθράκι να κάνει μάθημα…». Στη συνέχεια καθαρίσαμε και στήσαμε σιγά σιγά την αίθουσα. Αγόρασα κάποια πράγματα από βιβλιοπωλείο, κι όταν μπήκαν και τα χρήματα κάναμε παραγγελίες. Αλλά είχα τον σύζυγο μου που με βοήθησε να μεταφέρουμε τα πράγματα από το καράβι και να τα στήσουμε. Αν ήμουν μόνη μου θα είχα δυσκολευτεί πάρα πολύ… Ευτυχώς αντιλήφθηκα αμέσως ότι δεν πρόκειται να πάμε στο κανονικό σχολείο σε ένα μήνα, γι’ αυτό και πρωταρχικό μου μέλημα ήταν να διαμορφώσω την αίθουσα και να πάρω ότι θα ήταν απαραίτητο για να κάνω καλύτερο μάθημα στο μικρό μου μαθητή». Μας λέει η Ελευθερία και συνεχίζει: «Δεν υπήρχε ούτε υπολογιστής. Δεν υπήρχε ούτε όργανο γυμναστικής για να κάνουμε με το παιδί γυμναστική. Τίποτα. Πήρα τα αναγκαία με τα χρήματα που πήραμε από την επιτροπή, που ήταν ένα καλό ποσό 1.500 ευρώ. Πήρα καθαριστικά, φαρμακείο, ηλεκτρονικό εξοπλισμό, πλαστικοποιητή… Και σήμερα πάλι μου μιλάμε, επικοινώνησα με την πρωτοβάθμια  για τις γυψοσανίδες. Μου είπαν να συντάξω έγγραφο στις τεχνικές υπηρεσίες του δήμου, να πω ότι δεν έχουν τοποθετηθεί κι ότι δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα καμία ενέργεια».

 

Και φυσικά δεν υπάρχει ούτε προαύλιος χώρος για να βγαίνουν στο διάλειμμα, αφού όπως χαρακτηριστικά μας αναφέρει η Ελευθερία: «Μα δεν είναι αυτό το σχολείο μας, οπότε δεν υπάρχει αυλή. Παρόλα αυτά έχουμε αγοράσει μια μεταλλική μπασκέτα που πρέπει βέβαια κάπου να την κρεμάσουμε για να μπορεί να παίζει ο μικρός Τάσος. Πρέπει να γίνει το  σχολείο. Θα προσπαθήσω τουλάχιστον να κινήσω φέτος τις διαδικασίες. Να γίνει κάτι. Θα κάνω ότι είναι δυνατό. Έχει περάσει ένας μήνας από την έναρξη της σχολικής χρονιάς και δεν έχουμε καμία απολύτως αλλαγή».

 

 

Η εύρεση κατοικίας

«Δυσκολεύτηκα στην εύρεση σπιτιού. Ο πρόεδρος στο Μαθράκι, ο Ιωάννης Αργυρός μας φιλοξένησε σε ενοικιαζόμενο δωμάτιο τις πρώτες δεκαπέντε ημέρες κι έπειτα μας φιλοξένησε σε δίχωρο δωμάτιο, που έχει φουρνάκι και πλυντήριο. Και μπορώ να κάνω τα πάντα. Πολύ σημαντικό.

Στη Σχοινούσα όπου ήμουν στο παρελθόν, είχε πάρα πολλούς νέους.  Εκεί ήταν πολύ διαφορετικά. Ενώ στη Σαντορίνη δεν έβρισκα σπίτι κι όταν βρήκα ήταν αξιοπρεπέστατο αλλά πολύ ακριβό. Έδινα 400 ευρώ. Δυστυχώς η εύρεση σπιτιού, είναι ένα μεγάλο πρόβλημα για μας τους αναπληρωτές.

Ευτυχώς στο Μαθράκι είχαμε τη βοήθεια του προέδρου. Ο πρόεδρος και η σύζυγος του, μας φιλοξένησαν και δε μας πήρανε χρήματα οι άνθρωποι. Ούτε για το δωμάτιο, αλλά ούτε και για το φαγητό. Οι άνθρωποι κατάλαβαν ότι δεν θα ήταν εύκολη η προσαρμογή μας αυτό το πρώτο διάστημα χωρίς τη βοήθεια τους. Και τους ευχαριστούμε γι’ αυτό».

Υπάρχει όμως ο φόβος να κλείσει ξανά το σχολείο;  «Για τους κατοίκους που είναι ηλικιωμένοι υπάρχει πάντα αυτός ο φόβος.  Η μητέρα  όμως η κ. Γιαννοπούλου ήρθε στο νησί με τη σκέψη να μείνει…Το Μαθράκι δεν έχει προοπτικές για εργασία. Κάποιες οικοδομικές εργασίες κι ένα καφενείο. Δεν υπάρχουν κίνητρα. Και η εργασία είναι το πιο σημαντικό κίνητρο». Μας λέει η Ελευθερία.

 

Παρατημένα τα νησιά

«Έχω διδάξει και στη Σχοινούσα. Δεν ήταν σαν κτίριο καλύτερο. Μία αίθουσα ήταv, αλλά είχε τα πάντα από εξοπλισμό. Όλα από Δωρεές. Βέβαια χαίρομαι γιατί βλέπω ότι στη Σχοινούσα με οκτώ μαθητές και με αδιάκοπη λειτουργεία χρειάστηκαν αρκετά χρόνια για να εξοπλιστεί το σχολείο. Κι εμείς καταφέραμε να πάρουμε εδώ στο Μαθράκι αρκετό εξοπλισμό σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Κι αυτό με χαροποιεί…».

Οι ντόπιοι που γνώρισαν το σχολείο στο Μαθράκι όταν αυτό ήταν ανοιχτό, τότε που είχε 80 μαθητές, θυμούνται ιστορίες από το παρελθόν και πολύ συχνά μιλάνε γι’ αυτές στη δασκάλα. «Κάποτε το σχολείο είχε 80 μαθητές και λειτουργούσε πρωί και απόγευμα. Γιατί τότε είχαν ένα δάσκαλο. Μετά από χρόνια όμως, μου είπαν οι κάτοικοι ότι έφεραν και δεύτερο δάσκαλο. Μου περιγράφουν συχνά ιστορίες με την αυταρχική μάθηση: «Μας τραβούσε το αυτί, είχε βέργα ο δάσκαλος και μας χτυπούσε για να διαβάσουμε..». Θυμούνται συχνά. Φαίνεται από τα λεγόμενα τους,  ότι παρόλα αυτά, το νοσταλγούν οι κάτοικοι το σχολείο…».

 

 

Το μάθημα με έναν μαθητή

«Η σχέση με το μαθητή μου είναι πολύ καλή. Τα κάνουμε όλα μαζί. Αγαπάω άλλωστε πολύ τη δουλειά μου. Παίζουμε μαζί και στα διαλλείματα. Του αρέσει πολύ του μαθητή μου. Προσπαθώ μάλιστα να τον ανταγωνιστώ παίρνοντας  το ρόλο του συμμαθητή…Ο Τάσος είναι μόνος του στο σχολείο και στο νησί. Κι αυτό με στεναχωρεί. Ελπίζω να αποκτήσει συμμαθητή. Για μένα, θα ήταν καλύτερο, γιατί θα είχε παρέα ο μικρός. Ξέρω είναι δύσκολο, αλλά ας είμαστε αισιόδοξοι.  Εγώ, πάντως ζήτησα δύο θρανία. Και τέσσερις καρέκλες…» τελειώνει η Ελευθερία.

 

 


Μάλιστα σύντομα  το σχολείο στο Μαθράκι θα ξεκινήσει μαθήματα εικαστικών με την Λύντια Πετροπούλου. Η Λύντια Πετροπούλου είναι  Ιστορικός Τέχνης, Εικαστική Εκπαιδευτικός, Εκπαιδεύτρια Ενσυνειδητότητας και η Δημιουργός του εργαστήριου «Τέχνη και Ενσυνειδητότητας». Και μέσα από το εικαστικό εργαστήρι της θα ταξιδέψει τον Τάσο και την Ελευθερία στο μαγικό κόσμο της τέχνης.

 

 

 

 

 

 

 

Καθόλου σχόλια

    This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

    Subscribe To Our Newsletter
    Subscribe to our email newsletter today to receive the latest news!
    No Thanks
    Με την εγγραφή σου συμφωνείς να λαμβάνεις τα νέα και τα ενδιαφέροντα θέματα του HumanStories και με την Πολιτική Προστασίας Δεδομένων. Μπορείς να διαγραφείς από την λίστα οποιαδήποτε στιγμή.
    Don't miss out. Subscribe today.
    ×
    ×
    WordPress Popup Plugin
    Subscribe To Our Newsletter
    No Thanks
    Με την εγγραφή σου συμφωνείς με την Πολιτική Προστασίας Δεδομένων.
    Don't miss out. Subscribe today.
    ×
    ×
    WordPress Popup Plugin