Η καθαρότητα του Αιγαίου σε μία εικόνα
Την περίοδο της Καραντίνας γνώρισα την Ειρήνη από την Ίο. Η Irene Mc είναι φωτογράφος και σε όλη αυτή την ασυνήθιστη περίοδο που βιώσαμε παρακολουθούσα εξ αποστάσεως τη δουλειά της, μέσα από τα social media. Με αξεσουάρ πάντα τη φωτογραφική της μηχανή, τριγυρνούσε φωτογραφίζοντας την άδεια Αθήνα. Και ξαφνικά μια μέρα εν μέσω καραντίνας, η Ειρήνη βρέθηκε καταμεσής του Αιγαίου. Πάνω σε ένα άδειο πλοίο απολάμβανε τον ήλιο, αποθανάτιζε και κατέγραφε τους ανθρώπους του πλοίου. «Το πλοίο σχεδόν άδειο, η θάλασσα λάδι και ο ήλιος ψηλά, ζεστός να φωτίζει τον δρόμο μου… «Κάτσε να χαρείς τον ήλιο», μου είπε ένας απ’ το πλήρωμα». όνειρο φίλε μου του απάντησα. Το πλοίο ήταν σχεδόν άδειο από τον Πειραιά. Τον Απρίλιο, το καράβι έχει συνήθως αρκετό κόσμο. Τουρίστες με τα backpack στην πλάτη και με κάποιο βιβλίο ή κάμερα στο χέρι, να κάθονται στο κατάστρωμα και να κάνουν ηλιοθεραπεία μέχρι να φτάσουν στον προορισμό τους. Αυτή τη φορά όμως, ήμουν σχεδόν μόνη μου στο κατάστρωμα. Να διαβάζω το βιβλίο μου, να φωτογραφίζω, να κρατώ σημειώσεις, να ακούω μουσική και να με χτυπάει ο ήλιος. Τα συναισθήματα μπερδεμένα. Γιατί απ’ τη μία ήμουν σχεδόν μόνη πάνω στο πλοίο αλλά απ’ την άλλη ήμουν στη θάλασσα, στον παράδεισο μου και πήγαινα στο νησάκι μου». Η Ειρήνη κατευθυνόταν στο νησί της την Ίο. Για απόλαυση και δουλειά.
Ο Πειραιάς την περίοδο της καραντίνας.
«Η Ίος για μένα, είναι ένα όνειρο όλες τις εποχές του χρόνου». Μας εκμυστηρεύεται η Ειρήνη στο Humanstories.gr και συνεχίζει: «Η κάθε εποχή, έχει την ομορφιά της. Την άνοιξη, που ανθίζουν τα λουλούδια, το φως μαλακώνει. Το σούρουπο, τα σύννεφα ζωγραφίζουν τον ουρανό και όλα φαίνονται τόσο μαγικά. Το καλοκαιράκι, ο λαμπερός ήλιος κάνει την θάλασσα να αστράφτει. Κότερα με τα λευκά τους πανιά μπαινοβγαίνουν στο όμορφο λιμανάκι, τουρίστες από διάφορες χώρες επισκέπτονται το νησί. Κάνεις καινούριες φιλίες, μαθαίνεις διαφορετικές κουλτούρες και φυσικά έχεις την τιμή να φωτογραφίζεις αρκετούς από αυτούς τους ανθρώπους. Ανθρώπους, οι οποίοι έκαναν αυτό το μακρινό ταξίδι με σκοπό να φτάσουν στην ηλιόλουστη Ίο. Το φθινόπωρο σιγά σιγά, μένουμε πάλι τα δύο μας. Εγώ και η κάμερα μου. Όμως αυτό δε με σταματάει… Περιπλανιέμαι στον κάμπο του νησιού, φωτογραφίζοντας τοπία. Ο χειμώνας, ακόμη πιο ήσυχος. Η θάλασσα αγριεύει, τα σύννεφα βαραίνουν, όμως τα πιο αγαπημένα μου ηλιοβασιλέματα τα έχω φωτογραφίσει χειμώνα».
Οι φωτογραφίες της Ειρήνης έχουν αυτό το ανεξήγητο φως. Την καθαρότητα του Αιγαίου. Γι αυτό και η «φωτογραφία» διάλεξε την Ειρήνη. Οδηγός της Ειρήνης η εικόνα. Όλα όμως ξεκίνησαν όταν ήταν πολύ μικρή. «Θα ξεκινήσω με μία μικρή ιστορία της μητέρας μου. Και λέω της μητέρας μου, γιατί η ίδια μου την είχε αναφέρει κάποτε. Εγώ όμως δεν την θυμάμαι. Η μητέρα μου έφτιαχνε γλυκό και καθώς τάραζε με το κουτάλι τη ζεστή σοκολάτα μέσα στην κατσαρόλα. της είπα: «Μαμά, μαμά σταμάτα-σταμάτα το κουτάλι εκεί, γιατί θέλω να φωτογραφίσω τη στιγμή που έσταζε η ζεστή σοκολάτα απ’ το κουτάλι». Αυτή ήταν η πρώτη μου φωτογραφική εμπειρία τελικά. Μετά με τράβηξε το νησί μου. Το νησί είναι τόσο όμορφο. Τα χρώματα τόσο μαγικά, που απλά ανυπομονούσα να χτυπήσει το κουδούνι του σχολείου και να βρεθώ σε κάποια παραλία του μαζί με την μητέρα μου, για να φωτογραφίσω το μαγευτικό αυτό τοπίο. Ή να μπω στην χώρα του νησιού για να φωτογραφίσω τα σοκάκια και τις φίλες μου μέσα στο χωριό».
Η φωτογραφία μαγνητίζει το βλέμμα και ο θεατής έχει τη δυνατότητα βλέποντας μία εικόνα να πλάσει μια δική του ιστορία. «Αυτό που τράβηξε περισσότερο την προσοχή του κόσμου στις εικόνες μου, ήταν τα τοπία. Τα έντονα χρώματα και τα ηλιοβασιλέματα που φωτογράφιζα. Ήξερα, ότι θέλω να εξελιχθώ ως φωτογράφος, γι αυτό και αργότερα αφού τελείωσα το σχολείο στην Ίο, πήγα σε σχολή φωτογραφίας στην Αθήνα, ενώ ταυτόχρονα παρακολούθησα όπως ακόμη συνεχίζω να παρακολουθώ σεμινάρια φωτογραφίας. Και κάπως έτσι ξεκίνησε το προσωπικό μου ταξίδι με την φωτογραφία». Μας λέει η Ειρήνη.
Η φωτογραφία έχει τη δύναμη, να αιχμαλωτίζει τη στιγμή. Ποια ιδιαίτερη στιγμή θα αιχμαλώτιζε η Ειρήνη; «Την Ίο την επισκέπτομαι συχνά, λόγω του ότι η οικογένεια μου ζει μόνιμα στο νησί. Και φυσικά για να δω τις δύο μεγάλες αδυναμίες της ζωής μου. Τον παππού και τη γιαγιά μου. Δυστυχώς δεν έχω τη δυνατότητα να αιχμαλωτίσω κάποια ιδιαίτερη στιγμή μου, διότι πάντα είμαι πίσω από την κάμερα. Αν όμως μου δινόταν η ευκαιρία να βρεθώ και μπρος αλλά και πίσω από την κάμερα, θα επέλεγα τις ώρες με τους φίλους μου. Σε κάποια παραλία του νησιού μου, να βουτάμε στη θάλασσα και ύστερα να καθόμαστε στην παραλία και να μιλάμε για ώρες… και μετά ξανά βουτιές, ξανά κουβέντα».
Τα τελευταία πέντε χρόνια η Ειρήνη εργάζεται ως φωτογράφος γάμου. Όμως, ασχολείται και με φωτογραφίσεις εσωτερικών χώρων, σπιτιών και ξενοδοχείων. Της αρέσει να γράφει και να συνδυάζει τη φωτογραφία με τη γραφή. «Όλες οι φωτογραφίες μου κρύβουν μία ιστορία από πίσω και εν μέσω καραντίνας ενώ βρισκόμουν ακόμη στην Αθήνα ξεκίνησα να γράφω περισσότερο. Τότε συνειδητοποίησα πως μ’ αρέσει αυτή η διαδικασία και ίσως στο μέλλον να φτιάξω ένα blog για να δημοσιεύω αυτά που γράφω».
Η ζωή της Ειρήνης προς το παρόν είναι μοιρασμένη. Έξι μήνες στην Αθήνα και έξι στην Ίο. «Η Ίος είναι το σπίτι μου και πάντα θα είναι. Είναι οι αναμνήσεις μου. Η παιδική μου ηλικία. Ακόμη δε γνωρίζω αν θέλω να μείνω μόνιμα στο νησί. Λόγω της ηλικίας μου νιώθω ότι θέλω να ζήσω κάπου αλλού. Μ΄ αρέσουν τα ταξίδια οπότε το μέλλον είναι λίγο αβέβαιο…». Τελειώνει η Ειρήνη.
