Με μια βέργα μαγική και δυο αυγά…Ελλάδας.
«…Αλλά με τις ξόβεργες μπορεί να πιάνεις πουλιά, δεν πιάνεις ποτέ το κελαηδητό τους. Χρειάζεται η άλλη βέργα, της μαγείας, και ποιος μπορεί να την κατασκευάσει αν δεν του ’χει από μιας αρχής δοθεί;» – Οδυσσέας Ελύτης.
Η Έφη Λιατσοπούλου είναι ένας τέτοιος άνθρωπος, κατάγεται από ένα μικρό, πανέμορφο ορεινό χωριό της Αρκαδίας, που απέχει λίγα χιλιόμετρα από την Δημητσάνα και λέγεται Σέρβου. Αν, και πολλοί όπως μας αναφέρει και η ίδια στο humanstories.gr εκπλήσσονται που δεν κατάγεται από κάποιο νησί, καθώς προς τα εκεί παραπέμπουν τα σχέδιά της: «Η αλήθεια είναι ότι όσο με γεμίζει η θάλασσα, όσο και να μην χορταίνω τις Κυκλάδες, πάντα ο εγκέφαλός μου αναζητάει το οξυγόνο του βουνού. Πάντα επιστρέφω στην Αρκαδία, αναζητώντας τον επαναπροσδιορισμό μου, σε εύκολες και δύσκολες περιόδους». Μας λέει η Έφη.
Η Έφη λοιπόν, είναι αρχιτεκτόνισσά και από πολύ μικρή της είχε δοθεί η μαγική βέργα της δημιουργίας. Σε όλη την πορεία της μέχρι σήμερα, στα δύσκολα και τα εύκολα, αποτελεί το στήριγμα της και την ελπίδα της για έναν πιο χρωματιστό, πιο όμορφο κόσμο.
«Τo σχεδιαστικό κομμάτι νομίζω πως γεννήθηκε μαζί με εμένα στο μαιευτήριο. Οι εικόνες που με έχω σαν παιδί έχουν όλες τριγύρω μαρκαδόρους, ψαλίδια, κόλλες! Πάντα με κέρδιζαν τα χρώματα. Μία σχολή σαν την αρχιτεκτονική, οριακά θα έλεγα πως ήταν μονόδρομος και δεν θα άλλαζα με τίποτα αυτή την επιλογή μου. Ήταν τα πιο όμορφα και γεμάτα χρόνια της ζωής μου. Ωστόσο, την λάτρεψα κάπου ανάμεσα στο δεύτερο και το τρίτο έτος θαρρώ. Ήταν ακριβώς όταν συνειδητοποίησα ότι η αρχιτεκτονική είναι η αρχή των τεχνών και κάτι πολύ πέρα από ένα κτίριο. Χρόνια πανέμορφα, βουτηγμένα σε υλικά και υφές. Κάπου εκεί στο τρίτο έτος ήταν που ξεκίνησε να κυλάει μέσα μου «το χειροποιείν». Μας λέει η Έφη και συνεχίζει: «Ωραία χρόνια, αγνά. Δεν πήρα ποτέ συνειδητά την απόφαση να ασχοληθώ με αυτό τον δρόμο, νομίζω ότι απλά κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι το κάνω. Σαν να με πήγε μόνο του εκεί. Την αρχιτεκτονική την βλέπω συνεχώς μέσα από όσα κάνω. Αν δεν υπήρχε στο βιογραφικό μου, σίγουρα δεν θα ήταν αυτό το αποτέλεσμα της δουλειάς μου. Εξακολουθώ ωστόσο, να ασχολούμαι και με την αυτούσια αρχιτεκτονική και αν κάποια στιγμή αναγκαστώ να την αφήσω, θα μου στοιχίσει πολύ».
Και κάπως έτσι γεννήθηκε για την Έφη το 2eggsproject. Μία τυχαία συνάντηση, μια κοινή σύμπλευση, αποτέλεσε την αρχή ενός νέου ξεκινήματος. Και το δίδαγμα σε όλους εμάς, είναι πως «τίποτα τελικά δεν είναι ακατόρθωτο, όταν έχουμε πίστη και προσήλωση σε αυτό που κάνουμε».
«Το 2eggsProject γεννήθηκε από 2 eggs, μιας και ήμασταν 2 στην αρχή, αλλά στην πορεία έμεινα μόνη! Νομίζω ήταν κάπου το 2016 που αποφάσισα να στήσω ένα μαγαζί στην πλατφόρμα του «Etsy», καθώς έβλεπα πως όλα όσα έφτιαχνα τότε είχαν μεγάλη απήχηση. Ένιωσα ότι η ζωή, μου έδειχνε πως όλο αυτό όφειλε να ξεφύγει από τα όρια του «χόμπι». Ξεκίνησα λοιπόν, κάποια σεμινάρια προκειμένου να το κάνω σωστά. Εκεί βρέθηκα τυχαία και ξανά στο ίδιο θρανίο με την φίλη -συμφοιτήτρια μου, τη Λ. Και κουβέντα, στην κουβέντα, αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι από κοινού. Επειδή όλο αυτό ουδεμία σχέση ή βάση είχε με κάποιο business plan και έπλεε με βάρκα την ελπίδα, την καρδιά και το ένστικτο (δεν αναφέρω καν το κομμάτι badget- και δεν είναι επειδή το ξέχασα), δεν ξέραμε καν τι ταυτότητα θα έχει, οπότε θέλαμε ένα όνομα ουδέτερο που να μην μαρτυράει το αντικείμενο του brand». Λέει η Έφη και συνεχίζει: « Κάπου εκεί θυμήθηκα πως στο πολυτεχνείο συχνά, σε καταστάσεις απελπισίας και μη, χρησιμοποιούσαμε μεταξύ μας την φράση «και 2 αυγά» – κι εννοούσαμε Τουρκίας. Μου άρεσε πολύ η ιδέα να σφραγίσουμε όλο αυτό το εγχείρημα με κάτι τόσο εσωτερικό και προσωπικό. Μαζί με το όνομα, οριακά ταυτόχρονα, έκανα εικόνα και το λογότυπό μας. Αυτό μου άρεσε ακόμα περισσότερο σε συνδυασμό με το ίδιο το αυγό το οποίο από μόνο του αποτελεί μία έννοια δημιουργίας- γένεσης. Σε όλη την πρώτη περίοδο που αυτό στηνόταν, θυμάμαι να ζω μέσα σε μία τεράστια αμφιβολία.
Κι αναφέρομαι σε χρόνια βαθιάς ανασφάλειας λόγω της οικονομικής κρίσης. Πολλοί, τότε, μου έλεγαν να αφήσω πίσω αυτά τα ονειροπόλα πλάνα και να μπω σε μία κατασκευαστική. Παρά πολλές φορές σκέφτηκα ότι όλο αυτό είναι μια ουτοπία. Ότι παραείμαι ρομαντική. Αλλά το πίστεψα βαθιά. Απ’ την πρώτη στιγμή. Βαθιά και πεισματικά. Και μπράβο μου!»
«Παπούτσι από τον τόπο μου…» Το πρώτο σχέδιο της Έφης. Το τσαρούχι.
«Αυτό τότε είχε δημιουργήσει οριακά μια μανία τόσο σε εμένα, όσο και στους γύρω μου. Θυμάμαι το φίλο μου τον Η. που με πήρε ενθουσιασμένος τηλέφωνο μία μέρα και μου είπε «σούσι απ’τον τόπο μου, Εφάκιιιιιι» και αναφερόταν σε κάτι σαρδέλες που έτρωγε. Τα βλέπαμε όλα απ’ τον τόπο μας, ντόπια. Ο κόσμος τα αγάπησε από την πρώτη στιγμή θα έλεγα. Ήταν μία περίοδος τότε που είχαν εμφανιστεί πολλά concept stores που φιλοξενούσαν Έλληνες σχεδιαστές, έδωσαν χώρο στο χειροποίητο, σε ένα πιο εκλεπτυσμένο σουβενίρ, θα έλεγα, και σε αυτούς ακριβώς απευθύνθηκα. Αυτοί κι αν με αγκάλιασαν…
Ήμουν και αρκετά τυχερή θεωρώ, γιατί οι περισσότεροι με βρήκαν από μόνοι τους. Ακόμα και σήμερα νομίζω δεν έχω συνειδητοποιήσει, ότι αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε τόσα καταστήματα της Ελλάδας και του εξωτερικού. Μου φαίνεται αλλόκοτο. Πολλές φορές ψάχνω στο streetview από περιέργεια να δω τις όψεις τους ή ακόμα και τη γεωγραφική τους θέση μιας και η γεωγραφία ποτέ δεν ήταν το δυνατό μου σημείο…»
Η έμπνευση της Έφης προέρχεται κυρίως από την ίδια τη ζωή. Η «ζωή» είναι αυτή που μας δείχνει το δρόμο, αλλά ταυτόχρονα κι αυτή που μας εμπνέει για να κάνουμε τις σωστές επιλογές ή και τις λανθασμένες. Όταν μάλιστα έχουμε αδυναμία στο καλό φαγητό… τότε όλα παίρνουν μορφή και χρώμα.
«Όλα μου τα σχέδια είναι παντελώς βγαλμένα από τη ζωή. Πχ το «σκορδοκαϊλα μου» , προέκυψε μια 25η Μαρτίου που είχα φάει πάρα πολύ από μια φανταστική σκορδαλιά και σε εσωτερικό μονόλογο έλεγα στον εαυτό μου ότι και να σκάσω «σκορδοκαϊλα μου». Το «τσίμπα ένα μύδι» από κάτι εκπληκτικά μύδια που είχα φάει στη Λήμνο. Τελικά, ίσως είναι βγαλμένα απ’ το φαγητό! Όχι, το «μάτι γαρίδα» το σκέφτηκα χωρίς γαριδομακαρονάδα! Σε γενικές γραμμές, πάντως, δεν υπάρχει κάποια στρατηγική.
Άλλα σχέδια ξεκίνησαν από το λογοπαίγνιο τους, άλλα από το ότι ξύπνησα μια μέρα με διάθεση να ζωγραφίσω φραγκόσυκα, άλλα επειδή μου άρεσε μια βουκαμβίλια κι άλλα επειδή συνειδητοποίησα σ’ ένα πανηγύρι πόσο συνδεδεμένο είναι το ελληνικό καλοκαίρι με την πλαστική καρέκλα. Όλα θα ξεκινήσουν από σκίτσο, μετά επεξεργάζονται ψηφιακά και ανάλογα με το πού θα τυπωθούν προσαρμόζονται».
Τα σχέδια της Έφης αποτυπώνονται σε διάφορα αντικείμενα καθημερινής χρήσης και ρουχισμό. Αγαπημένο προϊόν του κόσμου, ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες γίνεται το Τ-shirt . «Αθάνατο T-shirt, μακράν το πιο αγαπημένο προϊόν! Πολλοί μάλιστα που θα δουν τη δουλεία μου θα μου πουν ιδέες για σχέδια, για λογοπαίγνια, για νέα προϊόντα. Ακόμα και για νέα καριέρα. Τους ακούω όλους. Ε, και μετά κάνω το δικό μου!
Με συγκινούν πάντα τα custom σχέδια, όπως της συνεργασίας μου με την Αστυπάλαια που ζωγράφισα -σε συνεργασία με το Kallichoron Hotel- την πεταλούδα του Αιγαίου { https://www.humanstories.gr/chtismeno-me-anamniseis/ } ή τα σχέδια που έκανα για τους σφουγγαράδες της Καλύμνου με το MediterraSponges.
Μία σκηνή που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι όταν ήρθε σε επαφή μαζί μου μιαΕλληνίδα που γεννήθηκε, ζει και δραστηριοποιείται στην Αμερική πριν 5 περίπου χρόνια και μου είπε πως θα ήταν σε ένα ξενοδοχείο του Θησείου με την κόρη της για μία και μόνο μέρα και πως ήθελε να συναντηθούμε να της δειγματίσω πριν φύγει για Αμερική.
Δε θα ξεχάσω ποτέ τα συναισθήματα που είχα φεύγοντας. Νομίζω, πως μετά στο αυτοκίνητο ο αέρας απ’ το παράθυρο με φυσούσε αλλιώς. Τη μουσική στο ραδιόφωνο, την άκουγα διαφορετικά. Συνεργαζόμαστε μέχρι και σήμερα. Κι έχω να την δω από τότε δια ζώσης. Και τη νιώθω δικό μου άνθρωπο, όπως και όλους τους συνεργάτες μου. Για όσα με κάνουν να νιώθω. Μου έχει τύχει, βέβαια, και ακριβώς το αντίθετο. Έχω διακόψει συνεργασία, γιατί δεν μου άρεσε ο άνθρωπος απέναντι μου».
Οι αμπελοφιλοσοφίες είναι η αγαπημένη ασχολία των φιλοσόφων αλλά και της Έφης. Και ναι, δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να κάθεσαι κάτω από έναν πλάτανο στη Σέρβου της Δημητσάνας, να πίνεις με φίλους και να αμπελοφιλοσοφείς. Έτσι απλά, χωρίς λόγο.
«Μακράν το αγαπημένο μου σχέδιο που το σχεδίασα σε 5 λεπτά, ήταν το «μόλις βγήκα απ’ το αυγό μου» σε παιδικό φορμάκι . Θυμάμαι να το σκέφτομαι και να λέω δεν μπορεί να μην το είχα σκεφτεί ως τώρα. Επειδή το σχέδιο είναι τόσο συναφές και με το brand. Πολύ αγαπημένος, επίσης, είναι ο «αμπελοφιλόσοφος» μου. Ήθελα πολύ να κάνω κάτι με μία προτομή. Ήθελα πολύ να κάνω κάτι με σταφύλι…
Ε, και λέω ας τα παντρέψω! Και βγήκε ο αμπελοφιλόσοφος, καθότι λάτρης του κρασιού και πολύ περισσότερο λάτρης των αμπελοφιλοσοφιών. Δηλαδή δώσε μου καλή παρέα, καλό κρασί και πάρε μου την ψυχή. Εκεί κι αν γεννιούνται ιδέες! Αγαπάω πολύ, επίσης, το «όλα φέτα» και το «πάντα θα υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές».
Η Έφη μετρά έξι χρόνια 2eggsProject, κάνει μια αναδρομή στις δύσκολες αποφάσεις που χρειάστηκε να πάρει. Στις δυσκολίες που συναντά κανείς στην Ελλάδα, όταν θέλει να ζήσει κάνοντας αυτό που αγαπά, αυτό που τον κάνει ευτυχισμένο. Σίγουρα η Έφη, πέφτει και ξανασηκώνεται μία φορά το μήνα. Γιατί το ελεύθερο επάγγελμα στην Ελλάδα του φωτός μόνο φωτεινό δεν είναι…
«Θέλει αρετή και τόλμη το ελεύθερο επάγγελμα. Θέλει ψυχραιμία και ευελιξία. Θέλει πολλά… Δεν είναι εύκολο. Θυμάμαι μία εικόνα απ’ τα παιδικά μου χρόνια πολύ έντονα. Να είμαι στο αυτοκίνητο του μπαμπά μου και να μου λέει: «δεν ξέρω και δεν με νοιάζει τι θα κάνεις στη ζωή σου. Ένα με νοιάζει. Να μην έχεις ταβάνι. Να μην επαναπαυτείς ποτέ. Μην ονειρευτείς ποτέ να γίνεις «δημόσιος υπάλληλος». Αλλά γενικά στη ζωή μου νιώθω ότι όταν συμβαίνει κάτι και μου σκύβει το κεφάλι, έρχεται ένα χέρι απ’ το πουθενά και μου το σηκώνει. Πολλές φορές, προφανώς, αυτό το χέρι ήταν το δικό μου.
Στο γραφείο μου, έχω έναν τοίχο γεμάτο με τα σκίτσα μου. Όταν νιώθω κάπως τον εγκέφαλό μου να φλέγεται, διακόπτω τα πάντα και στέκομαι απέναντι του. Τα κοιτάω ένα- ένα. Θυμάμαι την κάθε ιστορία. Την κάθε γραμμή. Την αρχή και το τέλος του. Το πώς τα αντίκρισε κάποιος όταν ήταν πια έτοιμα.
Κάνω μία αναδρομή, η οποία με επαναφέρει. Μου θυμίζει πώς έφτασα ως εδώ και πως όλα μπορούν να συμβούν. Και κάπως έτσι ξαναγεννιέμαι από τις στάχτες μου! Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα βράδυ μιας περιόδου που ζοριζόμουν πολύ, και γνώρισα έναν άνθρωπο και στην κλασική ερώτηση «τι κάνεις στη ζωή σου», απλά απάντησα. Και όσο το περιέγραφα, ένιωθα τα μάτια μου να ανοίγουν, να αναπνέω αλλιώς.
Τότε μου είπε: «έχεις συνειδητοποιήσει τι έχεις κάνει;». Και δεν είχα. Ποτέ δεν είχα. Γιατί πάντα η Ελλάδα τα κάνει όλα δύσκολα. Αλλά πάντα βρίσκεται «κάτι» να σου χτυπήσει τον ώμο και να σου πει έμμεσα ότι πρέπει να συνεχίσεις. Αυτό που θα έλεγα με σιγουριά είναι πως το 2eggsProject περισσότερες φορές με σήκωσε και με βοήθησε να σταθώ, παρά με έριξε.
Είναι ευλογημένος ο άνθρωπος που ξέρει τι είναι προορισμένος να κάνει στην ζωή του. Τι θέλει. Νιώθω αυτός ο άνθρωπος. Και όταν είσαι αυτός ο άνθρωπος, οφείλεις στον εαυτό σου να μην τα παρατάς. Είναι ευλογία να έχεις ένα τέτοιο καταφύγιο-συνοδοιπόρο στη ζωή σου».
ΚΙ ΑΝ ΑΓΑΠΑΤΕ ΤΙΣ ΑΜΠΕΛΟΦΙΛΟΣΟΦΙΕΣ, ΤΟ ΚΑΛΟ ΦΑΓΗΤΟ, ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΥΓΑ, ΤΟΤΕ ΕΔΩ ΜΠΟΡΕΊΤΕ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΗΣ ΕΦΗΣ…
«Την δουλειά μου την βρίσκετε αφενός στο www.2eggsproject.com και αφετέρου σε διάφορες γωνιές της Ελλάδας, στα καταστήματα αγαπημένων συνεργατών. Ενδεικτικά θα πω κάποια μέρη. Αίγινα, Λήμνο, Κίμωλο, Τήνο, Δονούσα, Σάμο, Σίφνο, Φολέγανδρο, Κέρκυρα, Χαλκιδική, Καρδαμύλη, Αμοργό and so on and so forth! Στην πολυαγαπημένη μου Κύπρο, στην Αμερική και στην Αυστραλία! Αφρική δεν έχω κάτι…ακόμα! Με ενδιαφέρει πολύ περισσότερο η χονδρική πώληση, γι’ αυτό και πάντα παραπέμπω πιθανούς αγοραστές σε φυσικά σημεία πώλησης των παραπάνω και γι’ αυτό και φέτος θα είναι η δεύτερη χρονιά που θα συμμετάσχω τον Ιανουάριο στην μεγαλύτερη έκθεση χονδρικής στο αεροδρόμιο, τις «Παρουσίες».
