Το ταξίδι ενός μπλε μπαλονιού

Η αγωνία του μεγάλωνε από λεπτό σε λεπτό. Δεν ήταν μόνον το γεγονός ότι απέτυχε στην αποστολή του. Ήταν και οι κίνδυνοι που υπήρχαν τριγύρω και που ανά πάσα στιγμή μπορούσαν να του τελειώσουν την «ζωή». Το όμορφο μπλε μπαλόνι, τριγυρνούσε στον προσφυγικό καταυλισμό της Ειδομένης με μεγάλη προσοχή, όμως δεν όριζε αυτό την τύχη του. Όπως ακριβώς και οι πρόσφυγες που προσπερνούσε. Οι αποφάσεις άλλων στην σκακιέρα της προσφυγικής κρίσης, όριζαν τις τύχες τους και εκείνοι απλώς προσπαθούσαν να επιβιώσουν. Τους άκουγε να συζητάνε μέσα στις σκηνές τους για το μέλλον. Για τα σύνορα που ίσως να άνοιγαν κάποτε, για τους ακτιβιστές που τους υπόσχονταν πολλά, για τους κρατικούς καταυλισμούς που δεν ήταν ότι καλύτερο για εκείνους και τα παιδιά τους, για την επιλογή να χρησιμοποιήσουν διακινητές ώστε να περάσουν παράνομα τα σύνορα μέχρι το τελικό τους προορισμό, για τους κινδύνους που άρχιζαν να αυξάνονται στην Ειδομένη.

Ο αέρας συνέχιζε να σπρώχνει το όμορφο μπλε μπαλόνι, όπου ήθελε. Εκείνο προσπαθούσε να αλλάξει την πορεία του ανάμεσα στις σκηνές, ψάχνοντας τρόπο να υλοποιήσει τον προορισμό του. Ψάχνοντας τρόπο να επιβιώσει. Παντού υπήρχαν σκουπίδια, πέτρες, γυαλιά, και άλλα αιχμηρά αντικείμενα που θα μπορούσαν να το τρυπήσουν.
Καθώς προσπαθούσε να γλυτώσει , θυμόταν τις συζητήσεις με τους συντρόφους του στο εργοστάσιο. «Είμαστε μπαλόνια και ο προορισμός μας είναι να δώσουμε χαρά σε ένα παιδί το καθένα». Και το όμορφο μπλε μπαλόνι ήθελε να κάνει ευτυχισμένο ένα παιδί στον καταυλισμό της Ειδομένης. Αυτό έψαχνε ανάμεσα από τις σκηνές, κάτω από τα σκουπίδια, περνώντας από το καμπ Α στο καμπ C. Πλάι από την μπουγάδα μιας γυναίκας, μπροστά από μια ανοιχτή σκηνή που η νοικοκυρά είχε αφήσει ανοικτή για να αεριστεί.

Χάθηκε πίσω από μια σκηνή. Σκέφτηκα ότι δεν θα το ξαναδώ να προσπαθεί. Ότι τα παράτησε. Ότι αφέθηκε απελπισμένο πάνω στο πρώτο αιχμηρό αντικείμενο που συνάντησε και έσκασε. Παράτησε τον στόχο του. Τον προορισμό του να κάνει ένα παιδί ευτυχισμένο. Ότι παραιτήθηκε. Έμεινε αρκετή ώρα πίσω από εκείνη την σκηνή. Και ξαφνικά, ένας μικρός πρόσφυγας με την αδελφή του, ξεπρόβαλε πίσω από την σκηνή με το όμορφο μπλε μπαλόνι στα χέρια. Το κρατούσε προσεκτικά. Σχεδόν ευλαβικά και το μπαλόνι, χαμογελούσε ευτυχισμένο…