Ταξίδι στους Αρκιούς

Μετά από τέσσερα χρόνια συμπόρευσης το humanstories.gr κατάφερε να επισκεφτεί τους Αρκιούς. Ένα όνειρο ζωής πραγματοποιήθηκε, ανήμερα της 28^ης  Οκτωβρίου. Είναι όνειρο ζωής να είσαι δίπλα σε αυτό το σχολείο μια τέτοια μέρα, που γιορτάζουμε την επέτειο του «Όχι» μας. Η συγκίνηση και η ευγνωμοσύνη περισσεύουν. Το πλοίο Ζέφυρος έδεσε στο λιμάνι των Αρκιών, ήταν 6.30μ.μ. και από το καράβι κατεβήκαμε μόνο εμείς και τα εμπορεύματα. Στο λιμάνι δύο με τρείς κάτοικοι περίμεναν να τα παραλάβουν. Είχε σκοτεινιάσει, φθινόπωρο. Μα ολόγυρα μύριζε ακόμη καλοκαίρι. Δίπλα στο λιμάνι το πέτρινο ουζερί-καφέ της Αθηνάς. Ήταν κλειστό, δεν υπάρχουν πολλοί τουρίστες άλλωστε στο νησί. Η διαδρομή μέχρι τα Πέτρινα της Ευδοκίας μαγική. Το άγριο τοπίο και η απόλυτη ηρεμία ή σε απωθεί ή σε γοητεύει. Εμάς μας γοήτευσε. «Τι όμορφη διαδρομή, σκέφτηκα. Η χαρά του περιπατητή. Το φως λιγοστό αλλά όταν έχει φεγγάρι όλα είναι φωτεινά».

 

Φτάσαμε στα Πέτρινα, από το πλάι βγαίνει η κ. Ευδοκία. Μας καλωσόρισε με ένα πλατύ χαμόγελο. Μετά τις συστάσεις προχωρήσαμε στο σπιτάκι μας κι αμέσως επικοινωνήσαμε με τη Μαρία Τσιαλέρα, τη δασκάλα των Αρκιών. «Μαρία φτάσαμε, έπειτα από μία όμορφη κρουαζιέρα στα νησιά. Είμαστε επιτέλους στους Αρκιούς. Θα σας δούμε ή είστε κουρασμένοι;».  «Εννοείται ότι θα τα πούμε στην ταβερνούλα. Κουρασμένοι; Είστε στους Αρκιούς, αυτό είναι ιστορικό γεγονός Μάχη μου…». Απαντά η Μαρία. Δε χάσαμε χρόνο και ακολουθήσαμε το τσιμεντένιο μονοπάτι που οδηγεί στην πλατεία με την ελιά. Χαιρετήσαμε την κ. Ευδοκία που καθόταν στον Τρύπα τον αδελφό της. Και μετά χαιρετήσαμε και τον ίδιο τον Τρύπα. Η κ. Ευδοκία συνηθίζει τα απογεύματα της να βρίσκεται στο μικρό αλλά κομψό μαγαζάκι της με κοσμήματα που διατηρεί στους Αρκιούς, δίπλα στη γνωστή σε όλα τα σκάφη ταβέρνα του Τρύπα. Χαιρετηθήκαμε εγκάρδια και κάτσαμε στην Ταβέρνα του Νικόλα. Η Μαρία μαζί με τον Γιώργο της δεν άργησαν να φανούν. Έκαναν θεαματική είσοδο με το μηχανάκι τους. Όμορφη βραδιά. Χταποδάκι φρέσκο για τη ρακή, εξαιρετική σαλάτα με ελαιόλαδο Σάμου, και τυράκι παραδοσιακό από τους Αρκιούς φυσικά. Γελάσαμε, μοιραστήκαμε στιγμές και ετοιμάσαμε το αυριανό πρόγραμμα, για να γιορτάσουμε το «ΟΧΙ», με τους λιγοστούς κατοίκους και τον Χρήστο μας.

 

 

Το πρωί της 28^ης Οκτωβρίου ήταν ηλιόλουστο, έτσι φαινόταν αρχικά. Πρωινός καφές με θέα το λιμανάκι και τα γύρο νησάκια. Ο ήλιος ζέσταινε το πρόσωπο σου, δε σε έκαιγε αλλά ένιωθες τα οφέλη του. Κι εκεί στην απόλυτη ησυχία άκουγες που και που τη μπάλα του μπάσκετ και το Χρήστο να τραγουδάει. Στο ενδιάμεσο η Ακτούλα το σκυλάκι- μασκότ του σχολείου δήλωνε κι αυτή την παρουσία της γαβγίζοντας, θέλοντας να τραβήξει κι αυτή την προσοχή του Χρήστου. Ο Χρήστος από νωρίς το πρωί ήταν στο σχολείο για τις τελευταίες ετοιμασίες.  Πολύ γρήγορα βρεθήκαμε μπροστά στο ιατρείο του νησιού κι από εκεί ένα μικρό μονοπατάκι μας οδήγησε στην αυλόπορτα του Δημοτικού Σχολείου των Αρκιών.

 

 

 

Ο Χρήστος με τη δασκάλα του ήταν μέσα, τους φωνάξαμε και πετάχτηκαν στην είσοδο. Ο Χρήστος φορούσε τη στολή του Μακεδόνα και καμάρωνε. «Χρήστο είσαι έτοιμός;».  Κούνησε το κεφάλι καταφατικά. Χαμογέλασε ντροπαλά και χάρηκε όταν του είπαμε πόσο όμορφη φωνή έχει. «Είσαι αηδόνι Χρήστο, περιμένουμε να σε καμαρώσουμε». Έλαμψε ο Χρήστος. Έλαμψαν τα ματάκια του. Αφήσαμε τους φίλους μας να ετοιμαστούν και πήγαμε για την πρώτη μας ξενάγηση στο νησί. Δεν προλάβαμε να φτάσουμε στην πλατεία και ξεκίνησε η δυνατή βροχούλα. Οκτώ μήνες είχε να βρέξει στο νησί. Κι αυτές τις δύο μέρες έβρεξε με την ψυχή του. Οι μπόρες ήταν συχνές αλλά ευτυχώς διακοπτόμενες. Δεν το βάλαμε όμως κάτω, σε λίγο θα έφτανε στο λιμάνι το Kalymnos. Πήγαμε να παραλάβουμε τη Μίνα την εκπαιδευτικό φίλη της Μαρίας από τη Λέρο, θα ερχόταν από τη Λέρο για να δει την εκδήλωσή και να τους καμαρώσει.

 

 

Το καφέ της Αθηνάς ήταν ακόμη κλειστό. Δεν άνοιξε λόγω βροχής. Αλλά εμείς θέλαμε καφέ. Την καλέσαμε και της είπαμε ότι είμαστε απέξω. «Έρχομαι, έρχομαι. Φοράω αδιάβροχο και έρχομαι». Πέταξε η Αθηνά, κι έφτασε κοντά μας. «Φέρατε τη βροχή…». Μας είπε χαμογελαστή. Άνοιξε το μαγαζί, μας βόλεψε μέσα μαζί με τον Γιώργο τον σύζυγο της Μαρίας και ήπιαμε καφέ και τσίπουρο.  Κι αφού σταμάτησε η καταιγίδα, πήραμε τη Μίνα και αναχωρήσαμε όλοι μαζί για την πλατεία. Η Μαρία και ο Χρήστος είχαν πάρει θέσεις, ήταν έτοιμοι να ξεκινήσουν τη μικρή τους επέτειο.  Σύνθημα τους: «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει». Αφού κατέθεσαν το στεφάνι τους. Κάναμε ενός λεπτού σιγή. Εν συνεχεία τραγούδησαν με καμάρι τον εθνικό μας ύμνο. Η δασκάλα έδωσε τις τελευταίες οδηγίες στο μικρό της μαθητή, κι έκαναν καμαρωτά δύο γύρους γύρω από την πλακόστρωτη πλατεία του νησιού. Όλη η πλατεία δική τους. Χειροκροτήθηκαν, ευχήθηκαν σε όλους χρόνια πολλά. «Όλο αυτό που κάνουμε από εδώ από τους Αρκιούς με το μαθητή μου μας τονώνει το συναίσθημα ότι είμαστε ενωμένοι με την πατρίδα». Φωνάξανε με μία φωνή και οι δύο «Ζήτω η Ελλάδα και οι Ακρίτες των Αρκιών»,  και μας τραγούδησαν τη «σημαία» και «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει». Τα αηδόνια του Αιγαίου μας συγκίνησαν κι ο Χρήστος ήταν συγκλονιστικός. Είχε καθαρή φωνή σαν τρεχούμενο νερό και ύφος καμαρωτό.

 

 

Όσο κράτησε η επετειακή εκδήλωση του δημοτικού σχολείου των Αρκιών ο θεός απομάκρυνε τα σύννεφα, μα όταν τελείωσε ξεκίνησε ξανά η βροχή.  Η βροχή μας βρήκε στο φαληράκι, ένα όμορφο καφέ, ζαχαροπλαστείο-ουζερί, αλλά και boutique.  Ανήκει στη Σωτηρία και στο Γιώργο. Που από την Πάτμο βρέθηκαν στους Αρκιούς. Η Μαρία με τον Γιώργο έβαλαν τη Σωτηρία να ετοιμάσει καλαμαράκια και χταπόδι, ειδική παραγγελία για να μας περιποιηθούν. Ακόμη αισθάνομαι τις γεύσεις και τη νοστιμιά από τα καλαμάρια. Όλα φρέσκα.  Και στο τέλος ζεστό-ζουμερό  κέικ σοκολάτα από τα χεράκια της Σωτηρίας. «Θέλετε καφέ; Έχω ετοιμάσει γλυκό, μόλις το έβγαλα».

 

Το απόγευμα η βροχή σταμάτησε για λίγο, ήταν αυτά τα διαλείμματα που έκαναν τη διαμονή μας στο νησί πιο εύκολη. Ο Γιώργος ο προσωπικός μας ξεναγός, ο σύζυγος της δασκάλας ήταν όλες αυτές τις μέρες δίπλα μας. Ήθελε να μας πάει παντού. Να γνωρίσουμε από κοντά τον κόσμο των Αρκιών.  Γι΄ αυτό και οι περιπέτειες μας στο νησί δεν τελειώνουν εδώ… έπεται και συνέχεια.