Τα όρνεα της Ειδομένης!
Ταξιδεύοντας στην εθνική οδό με προορισμό την Ειδομένη, καθημερινά συναντώ καθισμένους στα σύρματα της ΔΕΗ δεξιά και αριστερά του δρόμου, γεράκια που παραμονεύουν από ψηλά για να βρούνε την λεία τους. Αρπακτικά και όρνεα όμως βλέπω καθημερινά και στην Ειδομένη. Όρνεα, που ζουν από τον ανθρώπινο πόνο.
Η 3η Δεκεμβρίου, ήταν μια από τις χειρότερες ημέρες στην Ειδομένη. Έπεσε ο πρώτος νεκρός, περισσότεροι από έξι χιλιάδες άνθρωποι ήταν εγκλωβισμένοι, ενώ είχαν ξεκινήσει οι συγκρούσεις και ο πετροπόλεμος, ανάμεσα στους μετανάστες και τους πρόσφυγες.
Φεύγοντας το βράδυ από το πεδίο, έβλεπα οδηγώντας το αυτοκίνητο μου, στον δρόμο προς τον καταυλισμό της Ειδομένης, δεκάδες οικογένειες προσφύγων να περπατάνε μέσα στο σκοτάδι, κουβαλώντας μωρά στις αγκαλιές, τεράστια μπαγκάζια, σέρνοντας μικρά παιδιά τα οποία έκλαιγαν κουρασμένα. Αναρωτήθηκα τι δουλειά είχαν να περπατάνε μέσα στην νύχτα με προορισμό τον καταυλισμό και γιατί ήταν στο σημείο αυτό. Λίγο αργότερα κατάλαβα. Τα λεωφορεία τους άφηναν επίτηδες πέντε χιλιόμετρα μακριά από τον καταυλισμό. Μέσα στο σκοτάδι, οι πρόσφυγες δεν ήξεραν που να πάνε και προχωρούσαν στα τυφλά με την αγωνία και την κούραση ζωγραφισμένα στα πρόσωπα τους. Τότε, ώ του θαύματος, εμφανίζονταν τα ταξί της περιοχής και έπεφταν πάνω στους εξαθλιωμένους, όπως τα γεράκια επάνω στο θήραμα τους.
Δίχως να έχω καταλάβει τι ακριβώς συνέβαινε, είδα μια οικογένεια με ένα μωρό, δύο μικρά παιδιά και όλο το βιός τους συγκεντρωμένο σε μια τεράστια μαύρη σακούλα σκουπιδιών. Την στήριζε ο πατέρας στο κεφάλι του. Με το ένα χέρι διατηρούσε την ισορροπία της τεράστιας σακούλας και με το άλλο κρατούσε ένα φασκιωμένο μωρό που κοιμότανε. Σταμάτησα, έκανα αναστροφή και τους κάλεσα να μπουν στο αυτοκίνητο για να τους πάω στον καταυλισμό. Μπήκαν διστάζοντας και σε όλη την διαδρομή των 5 περίπου χιλιομέτρων, με ρωτούσαν με αγωνία που είναι ο καταυλισμός.
Όσο προσπαθούσαν να μπουν στο αυτοκίνητο με όλα τα μπαγκάζια τους, ήρθε από πίσω μου ένα ταξί Μερσεντές και κορνάριζε δαιμονισμένα. Εγώ νόμισα ότι το έκανε επειδή δεν είχα σταματήσει καλά στην άκρη του δρόμου. Με προσπέρασε με μεγάλη ταχύτητα και έφυγε. Όταν πήγα τους πρόσφυγες στον καταυλισμό και τους άφησα, γύρισα για να βγω ξανά στην εθνική. Ο ταξιτζής με το Μερσεντές ταξί, μου την είχε στήσει σε μια γωνία και μόλις πήγα να περάσω, πετάχτηκε μέσα στον δρόμο για να με κλείσει. Στην αρχή νόμισα ότι δεν με είχε προσέξει και ότι βγήκε απότομα προκειμένου να προλάβει να πάρει και άλλους πρόσφυγες. Φρέναρα και εκείνος βγήκε από το ταξί και μου φώναζε: «Τι κάνεις ρε μλκ μας παίρνεις την δουλειά;» Δεν έδωσα συνέχεια και έφυγα. Εκείνος μπήκε στο ταξί και ήρθε πίσω μου μεγάλη ταχύτητα. Με ακολούθησε κολλημένος πίσω μου μέχρι την εθνική οδό, προκειμένου να μην μπορώ να σταματήσω για να βοηθήσω και άλλους πρόσφυγες. Προφανώς μετά θα επέστρεψε ως αρπακτικό για να ρουφήξει το μεδούλι και άλλων καημένων που εξαπατήθηκαν αρχικά από τους οδηγούς των λεωφορείων (τους άφησαν δίχως εξήγηση 5 χιλιόμετρα μακριά από τον Καταυλισμό) και στην συνέχεια από τους ταξιτζήδες.
Η Ειδομένη είναι η ντροπή της Ευρώπης, όμως όλα αυτά τα ΑΡΠΑΚΤΙΚΑ είναι η ντροπή της Ελλάδας. Εκμεταλλεύονται τον ανθρώπινο πόνο. «ΜΑΥΡΑ ΚΟΡΑΚΙΑ ΜΕ ΝΥΧΙΑ ΓΑΜΨΑ ΠΟΥ ΠΕΣΑΝΕ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ. ΑΓΡΙΑ ΚΡΑΖΟΥΝ ΓΙΑ ΑΙΜΑ ΔΙΨΟΥΝ…».
