Σταγιάτες, ο μαχαλάς της Μακρινίτσας
Οι Σταγιάτες Πηλίου, μπορεί να έγιναν γνωστές το τελευταίο διάστημα από την διαμάχη των κατοίκων με τον Αχιλλέα Μπέο για το νερό και για την πηγή της κρύας βρύσης, όμως από πολύ παλιά, ήταν φημισμένες και για τις πολλές βιοτεχνίες με Πηλιορείτικα λουκάνικα εκτός από τις πηγές με το «θαυματουργό» νερό. Σύμφωνα με τις παραδόσεις, αλλά και τα γραπτά του ιστορικού Γιάννη Κορδάτου, από το 1750 ως το 1947 στις Σταγιάτες Πηλίου, υπήρχε μια αξιόλογη οικιακή δραστηριότητα παραγωγής λουκάνικου. Οι σταγιατιώτες λουκανικάδες της εποχής, γνώριζαν καλά τα μυστικά της παραγωγής του λουκάνικου, ενώ η τέχνη τους περνούσε από τον πατέρα στον γιο, έτσι ώστε η συνταγή, να μην βγει ποτέ έξω από το χωριό. Οι λουκανικάδες ταξίδευαν στα ζωοπάζαρα της Μακεδονίας και της Θεσσαλίας για να αγοράσουν τα καλύτερα ζώα. Τα μετέφεραν σιδηροδρομικώς στο Βόλο και από εκεί μέσα από τα μονοπάτια του Πηλίου, στο χωριό τους. Τα ζώα που έφερναν, τα έσφαζαν πίσω από την εκκλησία του χωριού και με αγνά υλικά έφτιαχναν τα καλύτερα αλλαντικά της Ελλάδας. Ο ιστορικός Γιάννης Κορδάτος αναφέρει ότι η οικογένεια Στράκα, μαζί με άλλες πέντε οικογένειες από το 1850 είχαν δημιουργήσει μεγάλη παράδοση στην βιοτεχνία παραγωγής λουκάνικου στο χωριό. Η οικογένεια Στράκα είναι σήμερα η μόνη οικογένεια λουκανικάδων που συνεχίζουν την παράδοση του πηλιορείτικου λουκάνικου. Στο τέλος του Ιουλίου στις Σταγιάτες διοργανώνεται η γιορτή του Λουκάνικου, με μουσική, χορό, τραγούδια ενώ παράλληλα γίνεται επίδειξη παρασκευής λουκάνικου με τον παραδοσιακό τρόπο.
Στις Σταγιάτες όμως οι κάτοικοι είναι περήφανοι και για τα νερά τους. Στην κεντρική πλατεία του χωριού βρίσκεται μια παραδοσιακή βρύση, η οποία χτίστηκε επί τουρκοκρατίας και επάνω της είναι τοποθετημένη μια πλάκα με την επιγραφή κάποιου Τούρκου. Στην επιγραφή, γράφει ότι η άρρωστη γυναίκα του γιατρεύτηκε από τα γάργαρα νερά της βρύσης. Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, οι Σταγιάτες ήταν «μαχαλάς» της Μακρινίτσας και όπως λένε οι πηγές είχαν αξιόλογη βιοτεχνία βαμβακερών υφασμάτων που ύφαιναν οι γυναίκες ενώ και οι περισσότεροι άντρες ήταν τεχνίτες. Ήταν επίσης γνωστό πως με τα τρεχούμενα νερά του χωριού δούλευαν αρκετοί μύλοι καθώς και «ντριστέλες» τα γνωστά νεροτριβεία.
Μία πολύ γνωστή τοποθεσία που μέχρι πρόσφατα ήταν άγνωστη σε πολλούς είναι και η Κρύα Βρύση. Ένα όμορφο μονοπάτι ξεκινά πίσω από την εκκλησία του χωριού και οδηγεί στην ονομαστή για το νερό της πηγή. Το χωριό και οι παραδόσεις του βασίζονται στην συγκεκριμένη πηγή. Το μονοπάτι είναι πολύ όμορφο και η διαδρομή μικρής διάρκειας. Σε πολύ λιγότερο από 20 λεπτά θα βρίσκεστε σε ένα πλάτωμα με πλατάνια. Και λίγο πιο κάτω η πέτρινη βρύση. Η Κρύα Βρύση έχει πάνω στις πέτρες της χαραγμένη αραβική γραφή. Η διαδρομή είναι εξαιρετική, μέσα από λιόδεντρα και στο βάθος ανασηκώνοντας το βλέμμα σου, βλέπεις σε απόσταση αναπνοής, την τουριστική Μακρινίτσα.