Όταν το φως αποσύρεται
Όταν το φως αποσύρεται, από τους προσφυγικούς καταυλισμούς γύρω από την Θεσσαλονίκη, αποσύρονται και τα μέλη των ΜΚΟ. Οι μόνοι μη πρόσφυγες που απομένουν, είναι δυο τρεις αστυνομικοί στο φυλάκιο της εισόδου, βαριεστημένοι και απρόθυμοι να συμμετάσχουν –ακόμη και με τον ρόλο που επιβάλει η στολή τους- στα τεκταινόμενα.
Όταν το φως και τα μέλη των ΜΚΟ αποσύρονται από τους προσφυγικούς καταυλισμούς, επιστρέφουν οι σκιές και ο φόβος στα πρόσωπα των κατοίκων τους. Ένας φόβος που φαίνεται ότι θα τους στοιχειώνει για πάντα. Όσο μακριά και να προσπαθήσουν να τρέξουν.
Όταν το φως και τα μέλη των ΜΚΟ αποσύρονται από τους προσφυγικούς καταυλισμούς, εμφανίζονται οι συμμορίες προσφύγων που καταδυναστεύουν τις ζωές των υπολοίπων. Νεαροί, ασυνόδευτοι ανήλικοι πολλοί από αυτούς, οπλισμένοι με μαχαίρια και γκλοπ, σκορπούν τον τρόμο και υποχρεώνουν τους περισσότερους να κλειστούν στις σκηνές τους. «Μην αφήνετε τα παιδιά να βγουν από τις σκηνές» είναι η συνήθης οδηγία των αστυνομικών όταν οι συμμορίες κάνουν την εμφάνιση τους. Μετά εκείνοι επιστρέφουν στο φυλάκιο τους, κλειδώνουν την πόρτα από μέσα και κλείνουν το φως. Στην πάνινη σκηνή όμως των προσφύγων, δεν υπάρχει πόρτα για να κλειδώσεις και φως για να κλείσεις. Υπάρχει μόνον η ελπίδα ότι δεν θα αποτελέσεις εσύ τον στόχο της συγκεκριμένης νύχτας. Ο προσφυγικός καταυλισμός της Φρακαπόρ στην Σίνδο, ήταν πάντοτε ένας από τους πιο ήσυχους στην περιοχή της Θεσσαλονίκης. Η ζωή κυλούσε δίχως εντάσεις και αν κάποιος ταραχοποιός εμφανίζονταν, οι υπόλοιποι του ζητούσαν να αλλάξει καταυλισμό. Μέχρι που εμφανίστηκε η συμμορία με τα ποδήλατα, από τον καταυλισμό του Καλοχωρίου. Η πρώτη επίθεση, έγινε πριν από δύο μήνες. Μπήκαν με τα ποδήλατα τους μέσα στην Φρακαπόρ και επιτέθηκαν σε άλλους πρόσφυγες, δίχως ευτυχώς να τους τραυματίσουν. Χτύπησαν και έφυγαν. Ένα μήνα μετά, η επίθεση επαναλήφθηκε. Χτύπησαν δύο φορές. Η πρώτη από την δεύτερη επίθεση, έγινε με διαφορά περίπου μίας ώρας. Τρεις τραυματισμένοι με μαχαίρι ήταν ο απολογισμός. Το ασθενοφόρο που έφτασε, τους έδωσε τις πρώτες βοήθειες και αναχώρησε. Πριν από μια περίπου εβδομάδα, έγινε και νέα επίθεση στον καταυλισμό της Φρακαπόρ, από την συμμορία του Καλοχωρίου. Επιτέθηκαν σε έναν Σύριο με τον γιο του. Οι υπόλοιποι, απλώς παρακολουθούσαν τρομαγμένοι. Οι αυτόπτες μάρτυρες, περιγράφουν τον οπλισμό της συμμορίας: «Έχουν μαχαίρια, σιδερογροθιές με λάμες μπροστά και ένα ρόπαλο με καρφιά και λεπίδες». Εκείνη την ημέρα, μια προσφυγοπούλα, παρά τις πιέσεις από τους υπόλοιπους πρόσφυγες να μην το κάνει, πήγε στο κουβούκλιο της αστυνομίας, χτύπησε την πόρτα και κατήγγειλε τις επιθέσεις. Κανένας από τα μέλη της συμμορίας δεν συνελήφθη. Χθες εμφανίστηκαν και πάλι στην Φρακαπόρ. Δημιούργησαν ένα μικρό επεισόδιο, δίχως ευτυχώς τραυματίες και έφυγαν. Η προσφυγοπούλα που κατήγγειλε τις επιθέσεις, αντιμετωπίζεται μέσα στον καταυλισμό σαν «το καρφί». Χθες, εκείνη και η οικογένεια της έμειναν κλεισμένοι στην σκηνή τους, ελπίζοντας ότι δεν θα τους επισκεφθεί η συμμορία. Το θάρρος της να καταγγείλει τις επιθέσεις, επιβραβεύεται με φόβο. Φόβο για την ίδια, για την μητέρα της και για τα ανήλικα αδέλφια της. Μετά την καταγγελία της στην αστυνομία, κάποιος έδωσε ένα μαχαίρι στον 16χρονο αδελφό της. «Πάρτο για να προστατέψεις την οικογένεια σου όταν σας επιτεθούν» του είπε και από τότε ο μικρός έχασε το χαμόγελο του.
Όταν το φως αποχωρεί από τους προσφυγικούς καταυλισμούς γύρω από την Θεσσαλονίκη, αποχωρούν και τα μέλη των ΜΚΟ. Όταν επιστρέφουν το άλλο πρωί μαζί με το φως, δεν θέλουν να ξέρουν τι έγινε το προηγούμενο βράδυ.Δεν θέλουν να ξέρουν τι γίνεται στους προσφυγικούς καταυλισμούς, όταν οι σκιές και ο φόβος παίρνουν την θέση τους και το κουβούκλιο της αστυνομίας μένει κλειδωμένο με το φως σβηστό.
