«Go police…go»
Μόλις και πήγαινε να σουρουπώσει στην Ειδομένη… Είχε εκείνο το φως που οι καλλιτέχνες της φωτογραφίας ονομάζουν «Million dollars light». Καθόμασταν στις κροκάλες, επάνω στις γραμμές του τρένου. Η μητέρα της Αμίνας – Σύριας προσφυγοπούλας – είχε στρώσει κουβέρτες ώστε να μη μας τρυπάνε τα πόδια τα χαλίκια. Πίναμε τσάι που μας είχε φτιάξει και συζητούσαμε για το μέλλον. Για το μέλλον των προσφύγων στην Ελλάδα. Εμένα μου είχαν δώσει κι έναν υπνόσακο, μέσα στην θήκη του για μαξιλάρι, γιατί καταλάβανε ότι ήμουν άμαθος σε τέτοιου είδους καθίσματα.
«Go police…go…», ακούω μια φωνή πίσω μου και αμέσως τον θόρυβο μιας πέτρας που χτυπάει με δύναμη επάνω στο πλαστικό από τις χημικές τουαλέτες. Γυρίζω σαστισμένος. Οι υπόλοιποι, συνεχίζουν το κουβεντολόι με το τσάι στο χέρι. Ήταν πέντε περίπου πιτσιρικάδες που έπαιζαν. Ο ένας, είχε φτιάξει μια ασπίδα με χαρτόνι κι είχε στο χέρι του ένα ξύλο. Ήταν ο αστυνομικός.
Απέναντι του, πίσω από ένα δέντρο, ήταν ένας άλλος πιτσιρικάς, που έπαιζε τον πρόσφυγα. Του πετούσε πέτρες και του φώναζε «Go police…go». Οι υπόλοιποι ταμπουρωμένοι πίσω από άλλα δέντρα έπαιζαν πετροπόλεμο. Σάστισα. «Τι παίζουν ρε παιδιά;», ρώτησα τους φίλους μου. «Πρόσφυγες και αστυνομικοί», μου απάντησε ο Ρεζάν. «Τουλάχιστον οι αστυνομικοί είναι Σκοπιανοί;», συνέχισα. Δε μου απάντησε κανείς. Το «Million dollars light» είχε αρχίσει να σκουραίνει. Ολα στην Ειδομένη έδειχναν πιο μουντά. Είχε πλέον σουρουπώσει για τα καλά.
Θυμήθηκα τους στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου: «Σάββατο κι απόβραδο κι ασετιλίνη. Στην Αριστοτέλους που γερνάς. Έβγαζα απ’ τις τσέπες μου φλούδες μανταρίνι, σου ‘ριχνα στα μάτια να πονάς. Παίζαν οι μικρότεροι κλέφτες κι αστυνόμους, κι ήταν αρχηγός η Αργυρώ και φωτιές ανάβανε στους απάνω δρόμους, τ’ Αϊ Γιάννη θα ‘τανε θαρρώ». Η μέρα έφευγε και οι φωτιές είχαν αρχίσει να ανάβουν και πάλι στην Ειδομένη.
