Η απογοήτευση στο στίβο, οδήγησε στην επιτυχία της ζωής
Θωμάς (Τομ) Κατσιαντώνης… Ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Διακοινοβουλευτικής Ένωσης Ελληνισμού (Πα.Δ. Ε.Ε.). Ελλασονίτης και δεν αλλάζει με τίποτα την πατρίδα του (μπορεί να γεννήθηκε στο Νιου Χαμσάιρ, όμως σε ηλικία επτά ετών οι γονείς επαναπατρίστηκαν στην Ελλασσόνα και στα 18 του αναγκάστηκε να φύγει στις ΗΠΑ για να σπουδάσει).
Ακόμη και τώρα, που η ζωή του στη «Ν. Αγγλία», στο Μάντσεστερ του New Hampshire, είναι εξαιρετική, με δύο εστιατόρια στην κατοχή του που πάνε περίφημα, με την πολιτική του καριέρα να είναι αρκετά ψηλά (Βουλευτής στο Νιου Χαμσάιρ και δημοτικός σύμβουλος στο δήμο του Μάντσεστερ, με Ελληνα δήμαρχο, τον Θόδωρο Γατσά), περνάει από το μυαλό του η επιστροφή στην πατρίδα…
«Και βέβαια θα γύριζα να μείνω μόνιμα στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Ελασσόνα. Εχω μάθει στη ζωή μου να ρισκάρω. Δε με φοβίζει τίποτα, εκτός από την φορολογία που αλλάζει διαρκώς στην Ελλάδα. Ευκαιρίες υπάρχουν και στην κρίση, θα δημιουργήσω πράγματα και θα ζω σε μια άλλη κατάσταση, στη γειτονιά μου, στους φίλους μου, στην Ελασσόνα. Είναι μια όμορφη επαρχία… Θα σηκωθώ το πρωί, θα πάω στην πλατεία και δεν χρειάζεται να τηλεφωνήσω κάποιον φίλο για να βρεθούμε. Θα είναι όλοι εκεί…», επισήμανε.
Ο αδερφός τους, Γιώργος, είναι Βουλευτής με την Ένωση Κεντρώων του Βασίλη Λεβέντη κι ο Θωμάς, ο μεγάλος αδερφός, τον βοήθησε αρκετά με τη μεγαλύτερη πολιτική του εμπειρία (από το 2002) για να μπει στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Αλλωστε κι αυτός είχε αρκετές προτάσεις από ελληνικά κόμματα να κατέβει υποψήφιος, αλλά το είχε αφήσει «εκτός κάδρου».
Ο Θωμάς Κατσιαντώνης είναι ιδιοκτήτης δύο εστιατορίων στις ΗΠΑ, στα οποία χρησιμοποιεί προϊόντα που προέρχονται από την Ελλάδα κι απασχολεί κοντά στους 100 υπαλλήλους. Πριν την κρίση είχε σκοπό να επιστρέψει μόνιμα στην πατρίδα, όμως η δουλειά του… απογειωνόταν και δεν τον άφησε να κάνει πράξη την επιθυμία του.
Είναι (κάτι σαν) Βουλευτής (λόγω του ειδικού συστήματος των ΗΠΑ και των επί μέρους Πολιτειών) και μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου στο Μάντσεστερ του Νιου Χαμσάιρ.
«Ηρθα το 1992 στις ΗΠΑ, στη μεγάλη τότε κρίση, για σπουδές και παράλληλα δούλευα. Είπα ότι θα μείνω τρία χρόνια, αλλά δεν έχω φύγω ακόμη και σήμερα. Εφτιαξα τα εστιατόρια, μπήκα στην πολιτική κι όσοι με ψηφίζουν γνωρίζουν ότι είμαι πολύ φιλέλληνας. Η πόλη μου έχει 120.000 κατοίκους και περίπου 7.000 Έλληνες, εγώ εκλέγομαι και με πολίτες που δεν είναι Έλληνες. Ο δήμαρχός μας είναι Έλληνας, ο Θόδωρος Γατσάς, με τον οποίο παρ΄ όλο που είμαστε σε άλλα κόμματα, συνεργαζόμαστε για το καλό και των Ελλήνων. Μάλιστα θα κατέβει και για Κυβερνήτης στις ΗΠΑ», μάς εξιστορεί κι εξηγεί ποιος είναι ο ρόλος της Παγκόσμιας Διακοινοβουλευτικής Ένωσης Ελληνισμού, στην οποία ηγείται:
«Παλιά ο σκοπός της είχε να κάνει περισσότερο με την εξωτερική πολιτική. Τώρα ο ρόλος της έχει αλλάξει, κάνουμε σε όλα τα κοινοβούλια ψηφοφορίες για τα ελληνικά ζητήματα, όπως τώρα για το Μακεδονικό θέμα που μας απασχολεί πολύ και προσπαθούμε επιμόνως να φέρουμε επενδυτές στην Ελλάδα. Υπάρχουν επενδυτές με πολλά χρήματα, όμως το ασταθές και διαρκώς μεταβαλλόμενο φορολογικό περιβάλλον τους εμποδίζει να κάνουν μεγάλες επενδύσεις στην χώρα μας. Επίσης στόχος μας είναι να ψηφίζουν οι απόδημοι και πιστεύω ότι θα υπάρξει θετική εξέλιξη και σε αυτό, μετά από σχετικές συναντήσεις που κάναμε ήδη κι αυτές που θα ακολουθήσουν μέχρι το καλοκαίρι του 2016».
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΔΕΨΕΙ
Αλλος φεύγει για τις ΗΠΑ για σπουδές, για να βρει μια καλύτερη δουλειά, για να φτιάξει ένα καλύτερο μέλλον για την οικογένειά του… Ομως ο Θωμάς Κατσιαντώνης το έκανε γιατί «πληγώθηκε συναισθηματικά». Ως αθλητής του στίβου, έτρεχε 800 μέτρα κι ήταν σε επίλεκτη ομάδα μαζί με τον Κεντέρη, την Βασδέκη, την Τσιαμήτα κ.α.
«Ημουν στη φουρνιά των Προεθνικών για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, όμως δεν προωθήθηκα, ίσως κι επειδή ήμουν από την Ελασσόνα κι όχι από κάποιον μεγάλο σύλλογο. Για τα παιδιά μου, για τον 11χρονο γιο μου και την 4χρονη κόρη μου εύχομαι κάθε μέρα να έχουν ταλέντο και να τρέξουν κάποια στιγμή για την Ελλάδα. Από τότε δεν μπορώ να δω στην τηλεόραση τους Ολυμπιακούς Αγώνες, στενοχωριέμαι, δε θέλω… Ολα αυτά ήταν η βασική αιτία που έφυγα, κοντά στα 18 μου χρόνια, για την Αμερική. Οταν πήγα εκεί σε Κολλέγιο έτρεξα για αυτό, βγήκα 6ος στη Ν. Αγγλία κι ο προπονητής μου είπε: «Καλά πώς σε άφησαν οι Ελληνες κι έφυγες;». Μετά ήρθε κι ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας του πατέρα μου κι αναγκάστηκα να σπουδάζω και να δουλεύω παράλληλα».
