Αλόνα: «Όλες οι γυναίκες της Ουκρανίας είναι σαν εμένα και ο Πούτιν θα χάσει τον πόλεμο»

Είναι γύρω στις 10 το βράδυ, όταν φτάνουμε στα σύνορα της Ουκρανίας με την Πολωνία. Η Αλόνα, η Ουκρανή φίλη που μας πήγε με το αυτοκίνητο της στην πόλη Λβιβ και στο σχολείο στο χωριό Νακονέτσε, μας αποχαιρετά.  Οδηγούσε σε έναν δύσκολο δρόμο, από το πρωί.  Κανόνιζε να περάσουμε τα σημεία ελέγχου του Ουκρανικού στρατού, μιλούσε και έστελνε συνέχεια μηνύματα με το κινητό της με τις οργανώσεις που βοηθά και μεταφέρει ανθρωπιστική βοήθεια και ετοιμάζει τις υποχρεώσεις της για την επόμενη ημέρα. «Αν το 10% των γυναικών της Ουκρανίας είναι σαν εσένα, τότε ο Πούτιν έχει ήδη χάσει τον πόλεμο» της λέω καθώς την αποχαιρετούμε.  «Όλες οι γυναίκες της Ουκρανίας είναι σαν εμένα και ο Πούτιν θα χάσει τον πόλεμο» απαντάει πριν μας οδηγήσει μέχρι την πόρτα των συνόρων. 

Η Αλόνα, αφού μας άφησε, θα έπρεπε να οδηγήσει ακόμη μισή ώρα, μέχρι να πάει σε ένα κοντινό χωριό, προκειμένου να περάσει την νύχτα της.  Το πρωί, θα έπρεπε να περάσει και πάλι τα σύνορα προς την Πολωνία με ένα βανάκι, προκειμένου να μεταφέρει μια παλέτα με φάρμακα για το νοσοκομείο του Κιέβου. Την γνωρίσαμε μέσω του Σπύρου Μητριτσάκη και της Μάνιας Μπικόφ, από την LifeguardHellas.  Η Μάνια και ο Σπύρος, βρίσκονταν ήδη στην Πολωνία και βοηθούσαν, όταν τους συναντήσαμε και τους ζητήσαμε να μας φέρουν σε επαφή με κάποιον που θα μπορούσε να μας πάει στο Λβιβ.

φωτογραφία: Αντώνης Ρεπανάς

 «Όλα αυτά δεν είναι κούραση για μένα. Θέλω να απασχολώ συνέχεια το μυαλό μου, ώστε να μην σκέφτομαι» μου είπε όταν τη ρώτησα αν κουράζεται ποτέ.  Η Αλόνα, σπούδασε φαρμακευτική στο πανεπιστήμιο του Χαρκόβου. Δούλευε ως φαρμακευτικός επισκέπτης σε μια μεγάλη φαρμακευτική εταιρία.Έμενε στο Κίεβο. Μάζεψε χρήματα και έφτιαξε την δική της σχολή οδηγών.  Πήγαινε πολύ καλά.  Είχε αγοράσει δύο εκπαιδευτικά αυτοκίνητα. Πριν από τρία χρόνια, αγόρασε ένα καινούργιο διαμέρισμα στο Ιρπίν. «Με τα χρήματα που είχα, δεν μπορούσα να αγοράσω διαμέρισμα στο Κίεβο. Αγόρασα στο Ιρπίν, το οποίο είναι πολύ κοντά. Δυστυχώς, η πολυκατοικία μας βομβαρδίστηκε. Δεν ξέρω τι έχει γίνει το σπίτι μου. Ακόμη κι αν δεν χτυπήθηκε το δικό μου διαμέρισμα, μαθαίνουμε ότι οι Ρώσοι στρατιώτες μπαίνουν μέσα στα σπίτια, καταστρέφουν και κλέβουν τα πάντα. Δεν μπορώ να υπολογίζω ότι το σπίτι μου υπάρχει ακόμη. Και τα αυτοκίνητα μου ήταν σε ένα πάρκινγκ που και αυτό χτυπήθηκε. Έξω από το πάρκινγκ σκοτώθηκε μια μητέρα με τα δύο παιδιά της».

Η Αλόνα οδηγεί ένα παλιό αυτοκίνητο με βενζίνη και αέριο. «Αυτό μόνο μου έμεινε. Είναι καλό όμως. Με τα δύο ντεπόζιτα γεμάτα, μπορώ να διανύσω μέχρι χίλια χιλιόμετρα και να μεταφέρω βοήθεια» λέει.  Είναι 34 χρονών. Μια ψιλόλιγνη όμορφη κοπέλα, που έχει αφιερώσει την ζωή της, στον αγώνα για την ελευθερία. «Όταν έφυγα από το Κίεβο, πήγα στα χωριά γύρω από το σπίτι της μητέρας μου και τους ρώτησα τι χρειάζονται για να τους βοηθήσω. Έτσι άρχισα να μεταφέρω με το αυτοκίνητο μου προμήθειες, φάρμακα και ότι άλλο χρειάζεται. Πρέπει να δουλεύω συνέχεια, για να μην σκέφτομαι» λέει.

φωτογραφία: Nicolas Economou Photography

Η Αλόνα, έχει ταξιδέψει πολλές φορές στην Ινδία, στην Τουρκία και σε χώρες της Ευρώπης, για διακοπές αλλά και για συνέδρια της φαρμακευτικής εταιρίας που δούλευε.  «Πριν να ξεκινήσει η εισβολή, κανένας μας δεν πίστευε ότι θα γίνει» λέει και συνεχίζει:  «Ακόμη και τώρα, δεν πιστεύω ότι το ζω αυτό το πράγμα.  Σκέφτομαι ότι είναι ένας εφιάλτης.  Ότι θα ξυπνήσω και ότι όλο αυτό θα έχει εξαφανιστεί». Η Αλόνα, δεν σκέφτεται να φύγει από την Ουκρανία.  «Θα μείνω εδώ μέχρι το τέλος.  Πολλοί φίλοι μου μου λένε να φύγω.  Δεν θέλω να φύγω όμως.  Θέλω να βοηθήσω όσο περισσότερο μπορώ» λέει. Πλησιάζει ατρόμητα τα σημεία ελέγχου του στρατού.  Οδηγεί το αυτοκίνητο της στο αντίθετο ρεύμα, με τα σήματα της μεταφοράς ανθρωπιστικής βοήθειας στο καπό.  Όταν φτάνει στους στρατιώτες, τους λέει τι κάνει και ποια είναι της δίνουν προτεραιότητα.

Φεύγοντας από το Λβιβ, ακούγονται οι σειρήνες.  Συνεχίζει να οδηγεί γρήγορα μέσα στους δρόμους της πόλης. Ξέρει που είναι ασφαλής και που όχι.  Όταν της ζητήσαμε να σταματήσουμε και να μείνουμε το βράδυ σε μια περιοχή λίγο έξω από το Λβιβ, μας είπε ότι δεν υπάρχει ασφάλεια εκεί και συνέχισε να οδηγεί.  Μια μέρα μετά, χτυπήθηκε από της Ρωσικές δυνάμεις το εργοστάσιο επισκευής αεροσκαφών που βρίσκονταν πολύ κοντά στο σημείο που της είχαμε προτείνει να μείνουμε.

φωτογραφία: Αντώνης Ρεπανάς

Στάση για Καφέ-φαγητό στην πόλη Λβιβ, μαζί με τον Νικόλα Οικονόμου-φωτορεπόρτερ.

Στο κινητό της, βλέπει συνέχεια βίντεο που της στέλνουν από το μέτωπο.  Μας τα δείχνει κι εμάς. «Να μην ξεχνάς να ξεκουράζεσαι» της λέω.  «Θα ξεκουραστώ μόλις τελειώσει ο πόλεμος» απαντά…