Ο Χαμντί στο «Μαρακανά» της Ειδομένης
Ήταν ο πιο μικρόσωμος, με τα μεγαλύτερα ρούχα. Μεγάλες μπότες, μεγάλο παντελόνι, κι ένα φλις από πάνω. Στα μάτια του όμως είχε μια σπίθα και μια επιθυμία να παίξει μπάλα. Στο γήπεδο του βενζινάδικού της ΕΚΟ, είκοσι χιλιόμετρα πριν την Ειδομένη, έχουν στήσει δύο εστίες πάνω στο χορτάρι. Το Μαρακανά των προσφύγων. Την ώρα εκείνη, έπαιζαν οι μεγάλοι. Δεν του έδιναν σημασία. Εκείνος όμως ήθελε να παίξει πάρα πολύ. Κάποια στιγμή τον είχαν βάλει τερματοφύλακα. Δεν του άρεζε, αλλά έστω κι αυτό ήταν κάτι. Βρισκόταν λίγο πιο κοντά στην αγαπημένη του μπάλα. Οι μεγάλοι κουράστηκαν. Είχε αρχίσει να μεσημεριάζει. Πήραν την μπάλα τους και έφυγαν. Ο Χαμντί, ο πιο μικρόσωμος με τα μεγαλύτερα ρούχα, έμεινε μόνος του στο μεγάλο γήπεδο δίχως μπάλα.
Καθόμουν σε ένα παγκάκι, μαζί με τον Justin O kines. Τον Αυστραλό κάμεραμαν του Al Jazeera. Περιμέναμε κάποιους για συνέντευξη. Ο δημοσιογράφος του καναλιού, ο Mohammed Adow ήταν στο αυτοκίνητο και έγραφε. Ο Χαμντί μας πλησίασε. Με νοήματα, μας καλούσε να παίξουμε μπάλα. «Εγώ, εσύ κι ο άλλος. Ελάτε να παίξουμε μπάλα», μας έλεγε. «Που είναι η μπάλα;», τον ρωτήσαμε. Σήκωσε τους ώμους του. Μπάλα δεν υπήρχε. Με τον Justin αποφασίσαμε να του πάρουμε μια. Μπήκα μέσα στο μαγαζί της ΕΚΟ. Ζήτησα μια μπάλα. Ο ιδιοκτήτης μου έδωσε μια με τα χρώματα της Μπαρτσελόνα. «Πόσο κάνει;» τον ρώτησα. «Είναι για τα παιδιά; Είναι δώρο από μένα», μου απάντησε.
Βγήκα έξω με την μπάλα στα χέρια. Από μακριά φώναξα τον Χαμντί και του την έδειξα. Έλαμψε το πρόσωπο του. Εκείνη την ώρα πετάχτηκε ένας μεγαλύτερος και μου την άρπαξε από τα χέρια. Του φώναξα, αλλά μάταια. Έτρεχε με την μπάλα στα χέρια. Ο Justin τον έπιασε και του την πήρε. Την δώσαμε στον μικρό. Την πήρε κι έτρεξε μέσα στην σκηνή του για να την κρύψει. Λίγο αργότερα, δεν είχε μείνει κανένας γύρω από το γήπεδο. Ο Χαμντί, βγήκε δειλά, δειλά από την σκηνή του. Κοίταξε δεξιά, κοίταξε αριστερά, αγκάλιασε σφιχτά την μπάλα του και έτρεξε στο γήπεδο.
Το ντέρμπι ξεκίνησε. Εγώ ο Justin αλλά κι ο Mohammed που άφησε στην μέση αυτό που έγραφε, κάναμε το όνειρο του μικρού Χαμντί πραγματικότητα. Ήταν ο Μέσι, ο Ρονάλντο κι όποιος άλλος ήθελε. Έτρεχε, έκανε ντρίμπλες, σουτ και ότι άλλο μπορούσε να φανταστεί. Το μόνο που δεν έκανε, ήταν να καθίσει τέρμα. Επιανε από το χέρι τον Mohammed και τον οδηγούσε κάτω από τα δοκάρια όταν του λέγαμε ότι ήταν η σειρά του να καθίσει τερματοφύλακας. Ήταν η καλύτερη μέρα του μικρού με τα μεγαλύτερα ρούχα από την ημέρα που έφτασε με την οικογένεια του στο βενζινάδικο της ΕΚΟ…
Καθόλου σχόλια
Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.