Ο άνθρωπος που ξεπερνάει τα όριά του για καλό σκοπό!

Ο Λευτέρης Παρασκευάς δεν είναι μια απλή περίπτωση ελεύθερου επαγγελματία (κομμωτής με κατάστημα στο κέντρο της Αθήνας), λάτρη των σπορ ή καλύτερα μυημένου αθλητή στις «extreme καταστάσεις»… Είναι ένας συνειδητοποιημένος πολίτης, που με τις πράξεις του δίνει όραμα, ελπίδα και κουράγιο σε παιδιά και μεγάλους.

Το πιο πρόσφατο (πολύ δύσκολο) αθλητικό εγχείρημα, που θα επιχειρήσει να φέρει εις πέρας; Να διασχίσει (και με τρέξιμο) τα Πυρηναία Όρη (29/06-17/07) για καλό σκοπό. Να τρέξει και να περπατήσει περίπου 866 χιλιόμετρα, δύσκολης διαδρομής, με βράχια, ιδιαίτερο κλίμα, αρκετά ζώα, σε 15 μέχρι 18 μέρες το αργότερο. Κι όλο αυτό θα γίνει για να βοηθήσει την ΕΣΤΙΑ… Είναι ένα κέντρο κοινωνικής φροντίδας ατόμων με νοητική στέρηση, που ιδρύθηκε το 1982 από γονείς και φίλους ατομόμων με νοητική στέρηση κι εδρεύει στο Ν. Ψυχικό της Αθήνας. Απευθύνεται σε νέα άτομα από 18 ετών κι άνω, με ελαφριά ή μέτρια νοητική υστέρηση. Η ΕΣΤΙΑ  κι οι άνθρωποί της πιστεύουν ότι «κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός κι η μοναδικότητά του πρέπει να αντιμετωπίζεται με σεβασμό».

 

Η ΚΟΥΡΣΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ, 866 ΧΛΜ. ΣΕ 18 ΜΕΡΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ «ΕΣΤΙΑΣ»

 

Πώς ξεκίνησε αυτός ο «έρωτας» για τη ζωή και για την προσφορά στον συνάνθρωπο; Ο Λευτέρης Παρασκευάς μάς εξηγεί: «Το 20111 διοργάνωσα το πρώτο μου φιλανθρωπικό αγώνα στο Βόλο για το Ορφανοτροφείο. Κι από τότε προσπαθώ όποια μεγάλη προσπάθεια τέτοιου στυλ επιχειρώ και θέλω να ξεπερνάω τα όριά μου, να γίνεται για καλό σκοπό. Να γίνεται με στόχο να μαζέψω κάποια χρήματα και να βοηθήσω κάποιες ευαίσθητες ομάδες της ελληνικής μας κοινωνίας».

Καλά όλα αυτά κι αξιέπαινα, όμως από που πηγάζει όλη αυτή η ανάγκη; «Νομίζω ότι από το μυαλό πηγάζουν όλα. Οταν καταφέρνω και τερματίζω σε έναν δύσκολο αγώνα κι υλοποιώ έναν στόχο, αμέσως σκέφθομαι πώς θα κάνω πράξη το επόμενο πρότζεκτ. Αυτό με κρατάει ζωντανό. Η εγρήγορση στο μυαλό μου για να καταφέρω, κάτι πιο δύσκολο από το προηγούμενο. Ετσι έχω μάθε από πιτσιρικάς. Τα τελευταία 36 χρόνια τα έχω κάνει σχεδόν όλα στον αθλητισμό. Ο, τι καινούργιο με εξιτάρει, το κάνω. Τώρα ξεκίνησα κι αναρρίχηση. Νομίζω ότι θα το κυνηγήσω μέχρι ένα βαθμό κι αυτό».

Και για όσους δε γνωρίζουν τα κατορθώματα του Λευτέρη Παρασκευά, καλό είναι να επισκεφθούν την ιστοσελίδα του www.lefterisparaskevas.com

 

10361052_657702620976638_9199537899523456183_n

Τρέχει για καλό σκοπό και ξεπερνάει συνεχώς τα όριά του…

 

ΜΕ ΕΝΑ ΣΑΚΟ ΣΤΟΝ ΩΜΟ ΚΑΙ ΤΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ, ΜΟΝΟΣ, ΘΑ ΤΡΕΞΕΙ ΣΤΑ ΠΥΡΗΝΑΙΑ ΟΡΗ

 

Και πριν μας εξιστορήσει τη δικιά του humanstory, καλό είναι να μάθουμε για το πώς θα ξεπεράσει τα όριά του, από τα τέλη Ιουνίου μέχρι και τις 17 Ιουλίου… «Στα Πυρηναία όρη θα τρέξω σε ορισμένα από τα πιο σηματοδοτημένα μονοπάτια της Ευρώπης. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη διαδρομή τέτοιου είδους στην ήπειρό μας, αφού είναι κι η μεγαλύτερη οροσειρά της Ευρώπης. Ενας μέσος Ορειβάτης το κάνει σε 40-50 μέρες, εγώ θα προσπαθήσω να το ολοκληρώσω σε 15-18 μέρες, βάζοντας και τρέξιμο μέσα στα 2/3 της απόστασης. Κανένας Έλληνας δεν το έχει τρέξει αυτό. Πηγαίνω τελείως αυτόνομα, δε θα έχω υποστήριξη, με τον σάκο στην πλάτη μου και με τα εισιτήρια στα χέρια. Δε με απασχολεί αν δω κάποια ζώα, αρκούδες ή κάτι τέτοιο. Με απασχολούν μόνο οι τραυματισμοί, γιατί είναι μια διαδρομή που δεν έχω τρέξει ποτέ. Επειδή θα είμαι μόνος, σίγουρα είναι δύσκολο ψυχολογικά μέχρι να συνηθίσω, όμως το πιο δυσκολο κομμάτι είναι η διαχείριση στο βουνό για να μην έρθουν τραυματισμοί. Δηλαδή σε τέτοια βουνά μπορεί να έχει ηλιοφάνεια και ξαφνικά να πιάσει μια καταιγίδα. Είναι κάτι συνηθισμένο να βρέχει το απόγευμα, άρα εγώ πρέπει να ψάχνω και λίγο τις κατάλληλες ώρες για να καλύπτω την απόσταση. Διότι αν τρέχω συνέχεια στη βροχή, θα τραυματιστώ. Επιπροσθέτως έχω μάθει ότι το τερέν έχει βράχια κι αυτό είναι δύσκολο κι επίπονο. Μπορεί να φέρει κι αυτό το γεγονός πιο εύκολα τραυματισμούς. Παντως έχω προετοιμαστεί πολύ καλά.

»Αυτή είναι η κούρσα της ζωής μου κι είναι αλήθεια ότι το μυαλό μου θα είναι στον δίχρονο γιο μου, στον πιτσιρικά μου. Τα παιδιά σε αυτήν την ηλικία αλλάζουν διαρκώς, κάθε μέρα κι εγώ θα χάσω πράγματα λείποντας τόσες μέρες από κοντά του. Ομως θα τρέχω τόσο για αυτόν όσο και για τα παιδιά της ΕΣΤΙΑΣ, που το έχουν ανάγκη. Εχω δεθεί πολύ μαζί τους, τα έχω γνωρίζει κι από κοντά…».

 

165877_353801978023737_569953924_n

Το κολύμπι είναι το δυνατό του στοιχείο στο τρίαθλο…

 

Η ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΟΥΑΛΙΑ, ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΓΩΝΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ!

 

Ομως σημαντικό κομμάτι της δικιάς του Humanstory είναι και τα όσα συνέβησαν το 2012 σε έναν αγώνα τριάθλου στην Ουαλία… «Ηταν ό, τι πιο hardcore έχω ζήσει. Μετά από την Ουαλία έκανα 1. 5 μήνα για να περπατήσω κανονικά. Οι τραυματισμοί βγήκαν αφού τερμάτισα.. Πέντε λεπτά μετά τον τραυματισμό έγιναν και τα δύο μου πόδια σαν μπουκάλες, από το πρήξιμο. Λόγω των γεγονότων κι όχι της δυσκολίας του αγώνα και της απόστασης» αναφέρει ο Λευτέρης Παρασκευάς κι αυτά που θα μας περιγράψει είναι… απερίγραπτα.

«Δυο μέρες πριν ξεκινήσει ο αγώνας, σε μια προπόνηση στην Ουαλία, έπεσα από το ποδήλατο με μεγάλη ταχύτητα κι είχα εκδορές σε όλο μου το σώμα. Πλάτη, πόδι, στο πίσω μέρος του κορμιού μου. Πήγα στο Κέντρο Υγείας και μου είπα ότι δύσκολα θα πάρω μέρος, αφού τα σκισίματα στο δέρμα μου δε θα έχουν κλείσει. Εγώ, όμως, αποφάσισα να πάρω μέρος, να ξεκινήσω κι ό, τι γίνει.

Στο κολύμπι (10χλμ.) σε λίμνη τα πήγα πάρα πολύ καλά γιατί είναι και το αγώνισμά μου και μετά τα 155 χλμ. ποδηλασίας παρέμεινα πρώτος. Την 2η μέρα, όμως, που είχα άλλα 275 χλμ. με ποδήλατο, πονούσα πολύ κι ήμουν πολύ καταπονημένος, αφού λόγω των ανοιχτών πληγών στο κορμί μου, δεν μπορούσα να κοιμηθώ πάρα μόνο σε μια στάση κι αυτό για μια, δυο ώρες την ημέρα. Να φανταστείτε ότι τα τελευταία 5χλμ., φόρεσα τα παπούτια τρεξίματος κι ανέβαινα τρέχοντας τα βουνά, με το ποδήλατο στα χέρια. Δεν μπορούσα να ποδηλατίσω. Οι σύνδεσμοί μου, στα γόνατα, είχαν πρόβλημα. Τερμάτισα τελικά κι ήρθε η 3η μέρα… Τότε στο 5ο χιλιόμετρο με χτύπησε αυτοκίνητο. Ετσι τα υπόλοιπα 80 χλμ. περίπου τα έβγαλα και με μεγάλη θλάση στο δικέφαλο. Τότε είπα ή θα συνεχίσω να τρέχω ή να τα παρατήσω. Συνέχισα και το έβγαλα με ελαφρύ τζόκινγκ, σε στάση που δεν πονούσα πολύ. Ηταν πολύ επίπονο κι όταν η αδρεναλίνη χαλάρωσε, μετά τον τραυματισμό, τότε βγήκαν όλα τα μυϊκά προβλήματα. Πήγαινα για μέρες στο κομμωτήριο με τις ουλές ανοιχτές. Ηταν κι αυτό, όμως, μια μεγάλη εμπειρία. Ολο αυτό μου δίνει ζωή… Ο άνθρωπος μπορεί να καταφέρει πάρα πολλά πράγματα. Ομως αν δεν μπεις στη διαδικασία, δεν πρόκειται ποτέ να μάθεις. Εσύ ορίζεις τα όριά σου, όχι κάποιος άλλος».

  • Οι φωτογραφίες παραχωρήθηκαν από τον Λευτέρη Παρασκευά κι από το προφίλ του στο Facebook, για τις ανάγκες του θέματος στο www.humanstories.gr.

1 Σχόλιο

    This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

    Subscribe To Our Newsletter
    Subscribe to our email newsletter today to receive the latest news!
    No Thanks
    Με την εγγραφή σου συμφωνείς να λαμβάνεις τα νέα και τα ενδιαφέροντα θέματα του HumanStories και με την Πολιτική Προστασίας Δεδομένων. Μπορείς να διαγραφείς από την λίστα οποιαδήποτε στιγμή.
    Don't miss out. Subscribe today.
    ×
    ×
    WordPress Popup Plugin
    Subscribe To Our Newsletter
    No Thanks
    Με την εγγραφή σου συμφωνείς με την Πολιτική Προστασίας Δεδομένων.
    Don't miss out. Subscribe today.
    ×
    ×
    WordPress Popup Plugin