Ταξιδευτές του Ονείρου με ένα «περιπλανώμενο εργαστήριο»

Όταν τα όνειρα σου είναι γαλάζια κι έχεις για οδηγό τη φαντασία, τότε τίποτα δεν είναι δεδομένο. Η Αθηνά κι ο Χοσέ, έγιναν συνοδοιπόροι μέσα από τις ξύλινες βαρκούλες, το Ιπτάμενο Τρίκυκλο με τις κόκκινες έλικες , τις κόκκινες ομπρέλες , τα τρένα που πετάνε …στο « περιπλανώμενο εργαστήρι τους». Εκεί τα παιχνίδια κι η σκέψη περιπλανάται ελεύθερα χωρίς όργανα πλοήγησης κάπου μεταξύ ουρανού, γης και θάλασσας.

Η Αθηνά βρέθηκε στην Τζια κι έπειτα στην Ίο και μετά από ένα διάστημα κι ο Χοσέ.

« Το όνειρο μου από μικρή ήταν να ζήσω στις Κυκλάδες», μας αποκαλύπτει η Αθηνά… Αργότερα, στη διάρκεια των σπουδών της, το όνειρό πήρε μια πιο συγκεκριμένη μορφή. Ήθελε να δουλέψει ως Προϊστορική αρχαιολόγος στα Κυκλαδονήσια. «Κυνηγώντας λοιπόν το όνειρό μου βρέθηκα στην Τζια κι έπειτα στην Ίο να εργάζομαι ως αρχαιολόγος σ’ έναν πολύ σημαντικό Προϊστορικό οικισμό, τον Σκάρκο». Ενώ ο Χοσέ αποφάσισε πολύ γρήγορα να έρθει στην Ελλάδα κι έναν Φλεβάρη βρέθηκε μαζί με τον άσπρο γάτο του από τον κέντρο της Βαρκελώνης στην τοσοδούλα Χώρα της Τζιας. «Περάσαμε επτά πολύ ευτυχισμένα χρόνια στα νησιά, σε παραλίες απόμακρες όπου χύνουν τα νερά τους ρεματιές, κοιμηθήκαμε κάτω από σκίνους, ζήσαμε σε πετρόκτιστα σπίτια με αυλές, με λουίζα, ρόζμαρι και βασιλικούς. Και  κάναμε πολύ καλούς φίλους».

 

 

Πώς ξεκίνησε όμως αυτό το Ταξίδι ….με τα ξύλινα παιχνίδια; «Αυτός ο τρόπος ζωής αφήνει ένα πολύ μεγάλο περιθώριο για δημιουργία και καλές ιδέες και σε φέρνει σε επαφή με τα πράγματα που σε κάνουν ευτυχισμένο. Εκεί ανακαλύψαμε ότι πολλά από τα αντικείμενα που χρειαζόμαστε για το σπίτι μπορούσαμε να τα φτιάχνουμε εμείς οι ίδιοι. Στην Τζια γνωρίσαμε την αγαπημένη μας Στέλλα. Στην καθοικιά της μπροστά στη θάλασσα. Βρήκαμε πολλή αγάπη, εργαλεία και ξύλο. Εκείνον τον Χειμώνα περάσαμε πολλές ώρες στο εργαστήρι της και φτιάξαμε το πρώτο μας παιχνίδι. Το Ιπτάμενο Τρίκυκλο με τις κόκκινες έλικες». Αναπολεί η Αθηνά στο humanstories και συνεχίζει. «Από εκείνο τον Χειμώνα κι έπειτα δε σταματήσαμε ούτε μια στιγμή να σκεφτόμαστε παιχνίδια και να ονειρευόμαστε τη ζωή μας στο εργαστήρι. Στην Ίο το εργαστήρι μεγάλωσε και μαζί του κι εμείς. Ο καιρός πέρασε και τα νέα δεδομένα μας έφεραν στα Χανιά όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα. Αποφασίσαμε να μη ζήσουμε μέσα στην πόλη αλλά σ’ ένα όμορφο χωριό του Αποκόρωνα τον Εμπρόσνερο. Εγκατασταθήκαμε στο σπίτι της προγιαγιάς, της Κλεάνθης και του προπάππου, του Αναγνώστη. Ένα πολύ παλιό πετρόκτιστο σπίτι όπου κάναμε το νέο μας εργαστήρι. Ένα εργαστήρι με αυλή και κήπο. Και μια νερατζιά που φύτρωσε μόνη της. Μου αρέσει να σκέφτομαι ότι οι ρίζες της υπάρχουν από τότε που ζούσε εδώ η γιαγιά η Κλεάνθη».

 

 

Η γνωριμία στη Βαρκελώνη, το ταξίδι στις Κυκλάδες και η Αρχαιολογία. «Η Αρχαιολογία με έφερε στη Βαρκελώνη» λέει η Αθηνά. « Όπου γνωριστήκαμε με τον Χοσέ κι έπειτα στις Κυκλάδες. Με έκανε πολύ ευτυχισμένη το να βρίσκομαι μέσα στα χώματα στα ανεμοδαρμένα νησάκια. Η Αρχαιολογία με έμαθε να θέτω ερωτήματα σχετικά με την ιστορία των αντικειμένων που είχα στα χέρια μου».

«Κι εγώ που αγαπώ πολύ τις ιστορίες κατάλαβα ότι κάθε αντικείμενο που είναι φτιαγμένο από το χέρι ανθρώπου κουβαλά τη δική του ιστορία- από τη στιγμή της δημιουργίας του μέχρι τη στιγμή της απόρριψής του. Έτσι λοιπόν μου αρέσει να σκέφτομαι την ιστορία του κάθε παιχνιδιού και πώς αυτό μπορεί να περάσει στην επόμενη γενιά ως ένα αγαπημένο αντικείμενο της παιδικής ηλικίας».

«Οι σπουδές της Γλυπτικής στη Μαδρίτη με έκαναν να αγαπήσω το ξύλο». Αναφέρει ο Χοσέ και συνεχίζει. «Έμαθα να το δουλεύω και να δίνω μορφή στις ιδέες που είχα στο μυαλό μου και στα σχέδια που αποτύπωνα στο χαρτί. Η Αρχαιολογία για την οποία εργάστηκα ως σχεδιαστής, με έφερε στις Κυκλάδες. Κι ήταν η συγκυρία αυτή που ευνόησε το να ασχοληθώ και πάλι με το ξύλο. Η Γλυπτική όπως και η Αρχαιολογία μας έφεραν και τους δύο με διαφορετικούς τρόπους σε επαφή με φυσικά υλικά (την πέτρα, το ξύλο, τον πηλό) και με χειροποίητα αντικείμενα- αρχαία και σύγχρονα- τα οποία έχουν ορισμένα χαρακτηριστικά που και στους δύο μας αρέσει να παρατηρούμε. Η ποιότητα και τα χαρακτηριστικά του υλικού, το σχήμα του αντικειμένου, η σχέση της φόρμας με την χρήση κλπ . μας βοήθησαν στη διαδικασία του σχεδιασμού».

Πώς όμως προέκυψε το «Το Περιπλανώμενο Εργαστήρι». « Προέκυψε σε μια περίοδο της ζωής μας  που αλλάζαμε σχετικά συχνά τα μέρη όπου ζούσαμε. Έτσι σκεφτήκαμε ότι το εργαστήρι θα ήταν περιπλανώμενο κι αυτό. Θα το παίρναμε παντού μαζί μας. Κάπως έτσι συνέβη… Το κουβαλούσαμε παντού μαζί μας σ’ ένα παλιό αυτοκίνητο που με το ζόρι χωρούσε όλη μας την πραμάτεια».  «Με τον καιρό το ρήμα «περιπλανιέμαι» απέκτησε για εμάς κι άλλες έννοιες σε σχέση με τα παιχνίδια. Αντιλαμβανόμαστε το παιχνίδι ως μία διαδικασία ελεύθερης περιπλάνησης της φαντασίας και τα παιχνίδια που σχεδιάζουμε μέσα από τις λιτές του φόρμες αφήνουν χώρο στο παιδί να λειτουργήσει ελεύθερα και να εφεύρει το παιχνίδι του».

Η έμπνευση για τους δύο νέους είναι μια κατάσταση φευγαλέα. Μια ιδέα στην οποία αποτυπώνονται αδιάκριτα όλα αυτά που τους κάνουν ευτυχισμένους, όλα αυτά που αγαπάνε. Εικόνες από ταξίδια που έχουν κάνει, μουσικές , λέξεις που φτιάχνουν εικόνες στο μυαλό τους.

Στη Μαγεμένη αυλή με την Νερατζιά, στο περιπλανώμενο εργαστήρι , οι εργασίες ποικίλουν. Το κόψιμο, το γυαλοχάρτισμα, το βάψιμο, η φωτογράφηση των παιχνιδιών και η παρουσίασή τους στο διαδίκτυο είναι όλα εργασίες που γίνονται από τους ίδιους. Μέσα στο καθημερινό πρόγραμμα περιλαμβάνεται επίσης, η συσκευασία και η αποστολή των παιχνιδιών αλλά και η επικοινωνία με τους πελάτες .

Τα ξύλινα Παιχνίδια της Αθηνάς και του Χοσέ χαρακτηρίζονται από απλότητα στον σχεδιασμό. «Μας αρέσει η αφαίρεση στην απόδοση των όγκων και απομακρύνουμε λεπτομέρειες που φορτώνουν τη φόρμα των παιχνιδιών. Το μπλε χρώμα έχει για εμάς συγκεκριμένες συνδηλώσεις και ίσως για όλα αυτές τις αγαπημένες εικόνες που περικλείει, το έχουμε ενσωματώσει στην χρωματική μας παλέτα». Ενώ όσον αφορά την έννοια της ευτυχίας, μας δίνουν την απάντηση. « Δεν πιστεύουμε ότι υπάρχει μια συνταγή για να φτάνουμε στην ευτυχία. Για κάθε άνθρωπο η αναζήτηση αυτή οδηγεί σε διαφορετικές καταστάσεις». Και συνεχίζουν. «Προσωπικά, η απλότητα ως τρόπος ζωής μας εκφράζει. Είναι οι καθημερινές, μικρές στιγμές που μας κάνουν ευτυχισμένους και τα μικρά πράγματα που έχουμε μάθει να παρατηρούμε γύρω μας και να απολαμβάνουμε».

Τα φανταστικά παιχνίδια των παιδιών δίνουν χαρά στους Δημιουργούς. «Αυτό που μας αρέσει πολύ όταν βλέπουμε παιδιά να παίζουν με τα παιχνίδια μας είναι οι χίλιοι δυο διαφορετικοί τρόποι που παίζουν ένα παιχνίδι που για έναν ενήλικα έχει μια διακριτή φόρμα και λειτουργία. Τα κομμάτια που συνθέτουν το παιχνίδι μπορούν να μετατραπούν σε πολλά άλλα φανταστικά ή μάλλον απολύτως πραγματικά αντικείμενα και όντα. Μια σχετική ιστορία που μας αρέσει πολύ έρχεται από τη Μαδρίτη και μας τη διηγήθηκε ο Χουάν. Μας είπε ότι ένα μικρό κορίτσι έπαιζε με το μπλε τρενάκι που έχει στο καθιστικό του. Όσο η μικρή έπαιζε, το τρένο δεν προσγειώθηκε ούτε στιγμή στη γη. Ο Χουάν επιστρατεύοντας όλη τη λογική του κόσμου της είπε: «Μα αυτό είναι ένα τρένο και τα τρένα δεν πετάνε». Η πιτσιρίκα του απάντησε αφοπλιστικά: «Αυτό το τρένο πετάει»! Η αλήθεια είναι ότι είχαμε στο νου μας τέτοιου είδους περιπλανήσεις όταν το σχεδιάζαμε. Γι’ αυτό και κάναμε τα βαγόνια του σε διαφορετικές αποχρώσεις του μπλε, έχοντας στο νου μας τον ουρανό και για παρέα του προσθέσαμε ένα σύννεφο κι ένα μισοφέγγαρο».

 

 

Στη Αθήνα αρέσουν οι ιστορίες και το παιχνίδι με τις λέξεις «Θα ήταν όμορφο κάθε παιχνίδι να συνοδεύεται από την ιστορία του. Εξάλλου και οι ιστορίες προκύπτουν από ένα παιχνίδι με τις λέξεις. Η κόκκινη ομπρέλα έχει τη δική της ιστορία που γράφτηκε στην Ίο. Το ίδιο και ο χιονάνθρωπος, ο Πέτρος, ο οποίος είναι ένας πραγματικός ήρωας των παιδικών μου χρόνων»

Ο Χοσέ και η Αθηνά μας εξομολογούνται ότι δεν κατακτήσαν την αγορά με τα παιχνίδια τους , παρόλο που αυτά έχουν ταξιδέψει σε πολλά μακρινά μέρη: σε πολλές χώρες της Ευρώπης, στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Αυστραλία μέχρι τη Σιγκαπούρη και το Χονγκ-Κονγκ!   Η κατάκτηση όμως της αγοράς απαιτεί χρόνο και πάρα πολλή δουλειά. Οι βαρκούλες αποτελούν   χαρακτηριστικό κομμάτι της δουλειάς τους . Που οφείλεται όμως αυτό; « Ίσως, στο ότι ζήσαμε στις Κυκλάδες και η θάλασσα που σε περιβάλλει από όλες τις πλευρές σε καλεί να την ταξιδέψεις. Η βαρκούλα για εμάς συμβολίζει το ταξίδι και την αίσθηση ελευθερίας που έχουμε αισθανθεί στα νησιά. Το παιχνίδι το αντιλαμβανόμαστε ως μία διαδικασία κατά την οποία το παιδί αφήνει τη φαντασία του ελεύθερη να περιπλανηθεί. Με τον καιρό διαπιστώσαμε ότι τα παιχνίδια μας ενέχουν το στοιχείο του ταξιδιού, περιπλανώνται ελεύθερα χωρίς όργανα πλοήγησης κάπου μεταξύ ουρανού γης και θάλασσας. Ακόμα και την ομπρέλα, ένα καθαρά χρηστικό αντικείμενο, τη βάψαμε κόκκινη και τη σχεδιάσαμε αναποδογυρισμένη για να μπορεί να ταξιδεύει ελεύθερα στα φυσήματα του αέρα».

Η Αθηνά και ο Χοσέ συνεχίζουν την περιπλάνηση τους στο Αιγαίο. Σαν σύγχρονοι Ταξιδευτές αναζητούν την Ιθάκη τους , όμως δε βιάζονται να φτάσουν σε αυτή. Απολαμβάνουν το ταξίδι , απολαμβάνουν το παρόν, άλλωστε επιτυχία είναι το ταξίδι και όχι ο προορισμός και αυτό το γνωρίζει καλά το «περιπλανώμενο εργαστήρι τους».

Περιπλανηθείτε ΕΔΩ χωρίς οδηγό πλοήγησης: http://www.thewanderingworkshop.com, https://www.facebook.com/thewanderingworkshop/?fref=t