Ο άνθρωπος που έβγαλε τους Έλληνες στο δρόμο για τρέξιμο!

Στη Θεσσαλονίκη, τον έβλεπες να κυκλοφορεί συνέχεια με ένα ποδήλατο.  Παρά το ό, τι του είχαν κλέψει αρκετά, εκείνος συνέχιζε.  Ήταν μια από τις πιο χαρακτηριστικές φιγούρες της πόλης.  Ίσως να είναι και τώρα μια από τις πιο χαρακτηριστικές φιγούρες της Αθήνας, αφού ακόμη κι εκεί (όπου ζει από το 2004) δεν αποχωρίζεται το ποδήλατο του.

Ο Λευτέρης Πλακίδας, είχε εμμονές.  Με την καλή όμως έννοια.  Μια εμμονή του, ήταν και παραμένει, να κυκλοφορεί παντού με ένα ποδήλατο, χειμώνα καλοκαίρι.  Η δεύτερη εμμονή του, ήταν να πείσει όλο τον κόσμο, να αρχίσει να τρέχει.  Να παίρνει μέρος σε αγώνες μεγάλων αποστάσεων, όχι για τα ρεκόρ και τη διάκριση, αλλά για να κερδίσει ο καθένας τον  εαυτό του. Να δοκιμάσει τα όρια του και να αλλάξει τον τρόπο ζωής του.

 

 

Και στις δύο εμμονές του, έδινε ο ίδιος το παράδειγμα.  Ποτέ δεν ήταν ο σούπερ αθλητής. Πάντα όμως κατάφερνε να τερματίζει στους αγώνες που έπαιρνε μέρος, τρέχοντας με το δικό του προσωπικό στυλ.  Μιλώντας δηλαδή από το πρώτο μέχρι το τελευταίο χιλιόμετρο. Δε θα ξεχάσω  σε έναν νυχτερινό αγώνα βουνού στα Χάνια του Πηλίου, όταν τερμάτισε νωρίτερα από τον Λευτέρη ένας κοινός μας φίλος. «Σειρά δεν άντεξα», μου είπε ο Θάνος φτάνοντας στον τερματισμό. «Έκανα υπομονή στα πρώτα χιλιόμετρα, αλλά μετά σηκώθηκα κι έφυγα.  Ο Λευτέρης δεν έβαζε γλώσσα μέσα.  Μιλούσε συνέχεια. Μέσα στο σκοτάδι, μέσα σε ένα δάσος που δε γνωρίζαμε και με κίνδυνο να χαθούμε». Ο Λευτέρης τερμάτισε λίγο αργότερα και μόλις μας είδε, λες και δεν είχε τρέξει καθόλου, άρχισε την συζήτηση. Με την συζήτηση αυτή, με το παράδειγμα που δίνει ο ίδιος ως δρομέας,  αλλά και σε συνεργασία με την Wind, ο Λευτέρης Πλακίδας κατάφερε από το 2011 να βγάλει τους Έλληνες στον δρόμο, για να αρχίσουν να τρέχουν. Έκανε πραγματικότητα  ένα όνειρο του.  Ίσως έγινε τελικά,  όπως τα έγραφε ο Κοέλιο στο Αλχημιστή, «όταν κάποιος θέλει κάτι πάρα πολύ, όλο το σύμπαν συναινεί για να το πετύχει».

«Η δημοσιογραφία, σου προσφέρει μια εξωστρέφεια. Η υποχρεωτική επαφή με τον κόσμο, σου αυξάνει τη δυναμική και αυτή τη δυναμική την μετέτρεψα σε μια μορφή παρακίνησης του κόσμου, να ασχοληθεί με την αθλητική δραστηριότητα. Όχι σε επίπεδο πρωταθλητισμού. Σε επίπεδο όμως δια βίου άθλησης», λέει ο Λευτέρης και συνεχίζει: «ένα από τα πράγματα που με καθόριζαν στη δημοσιογραφία, ήταν ο ρόλος μου στο ελεύθερο κυρίως ρεπορτάζ και στα περιοδικά, να αναδεικνύω ανθρώπους. Να ανακαλύπτω νέους που έδειχναν ότι μπορούν να κάνουν πράγματα επιδραστικά για μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων. Να αποτελέσουν opinion leaders. Να είναι πρότυπα, δίχως να είναι πρωταθλητές. Να είναι πρωταθλητές στην ζωή. Ανθρώπους για παράδειγμα, που δίχως να είναι αθλητές, να αρχίζουν να ασχολούνται σε κάποια ηλικία με τον αθλητισμό και να αλλάζουν τη ζωή τους. Με την Wind  συνεργάζομαι πάνω από δέκα χρόνια ως εξωτερικός συνεργάτης-κειμενογράφος. Είχα αρχίσει να παρακινώ τον κόσμο εκεί, να αρχίσει να τρέχει. Η Χριστίνα Κοραή, αποτέλεσε ένα κομβικό πρόσωπο στην ιστορία. Εκείνη υιοθέτησε το τρέξιμο σαν τρόπο ζωής κι ήταν ο άνθρωπος που μεταλαμπάδευσε αυτή την ιδέα μέσα στην εταιρία.  Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Οι άνθρωποι της wind υποστήριξαν το δρομικό κίνημα και το αγκάλιασαν, όταν ακόμη δεν ήταν τόσο μεγάλο στην Ελλάδα.  Το 2011 μπήκαν πιλοτικά με την πρώτη Wind Running Team με 150 άτομα, εργαζομένους και φίλους της εταιρίας, στον μαραθώνιο «Μέγας Αλέξανδρος». Είδαν ότι έχει ενδιαφέρον. Το πιστέψανε και αγκαλιάσανε το δρομικό κίνημα εκτοξεύοντας το. Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο κάθε διοργανωτής ενός αγώνα, είναι πως θα προσφέρει προβολή και επικοινωνία. Η Wind έδωσε τρομερή ώθηση στο δρομικό κίνημα με την προβολή και την επικοινωνία που προσέφερε.  Σε μια έρευνα που έκανε το ΤΕΦΑΑ Σερρών, φάνηκε ότι για ένα διάστημα ο αγώνας «Μέγας Αλέξανδρος» είχε ταυτιστεί με το λογότυπο της Wind».

 

 

Ο Λευτέρης Πλακίδας, κατάφερε να κάνει ένα από τα όνειρα του πραγματικότητα.  Πλέον, είναι διευθυντής αγώνων στον σύλλογο «Ερμής 1877». Έναν σύλλογο, που διοργανώνει εδώ και τρία χρόνια τα Street Relays σε οκτώ πόλεις σε όλη την Ελλάδα, το «τρέξε χωρίς τερματισμό» και που τον Σεπτέμβριο, θα διοργανώσει τον δεύτερο αγώνα τριάθλου στην Θεσσαλονίκη, μετά από 25 χρόνια που έγινε ο προηγούμενος.

Η βάση για να πετύχει όλα αυτά, ήταν η δημοσιογραφία. Η εμπειρία του στον χώρο των media τα τελευταία 30 χρόνια.  Η εμπειρία του από την κάλυψη πέντε διοργανώσεων Ολυμπιακών αγώνων, 11 παγκόσμιων πρωταθλημάτων μπάσκετ, 14 πανευρωπαϊκών πρωταθλημάτων και η συμμετοχή του στο γραφείο Τύπου στους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας το 2004. «Μια φορά δημοσιογράφος, για πάντα δημοσιογράφος» λέει ο Λευτέρης και συνεχίζει: «η κρίση με βρήκε να εργάζομαι στην Καθημερινή.  Το περιβάλλον της δημοσιογραφίας όπως το ξέραμε, έχει αλλάξει εντελώς. Η δημοσιογραφία πάντως δε θα πεθάνει ποτέ.  Είναι η ανάγκη των ανθρώπων να ενημερώνονται και να πληροφορούνται. Η δημοσιογραφία απλώς θα ξεκαθαρίσει. Υπήρχε κόσμος που δούλευε στον χώρο μας επειδή  βρέθηκε εκεί από τύχη, ή επειδή ήταν μόδα. Η δημοσιογραφία όμως, είναι λίγο σαν την καλλιτεχνική δραστηριότητα. Αν δεν το θέλεις  πάρα πολύ , δύσκολα μένεις.  Η δημοσιογραφία θα αναβαθμιστεί και θα περάσει σε άλλη σφαίρα. Το περιεχόμενο θα γίνει πιο ελκυστικό και θα ξαναγεννηθεί η επιθυμία των αναγνωστών για το έντυπο. Όπως έλεγαν οι παλιοί, η υπογραφή σε φέρνει στο περίπτερο. Αυτό εμείς τα τελευταία χρόνια το είχαμε ξεχάσει. Στο περίπτερο σε έφερναν οι προσφορές. Τα δώρα και όχι οι υπογραφές των δημοσιογράφων. Η δημοσιογραφία δε θα πεθάνει ποτέ.  Απλώς θα αλλάξει και θα συνεχίσει να υπάρχει».

• Οι φωτογραφίες είναι από το προφίλ του Λευτέρη Πλακίδα στο Facebook.