Φτιάχνοντας τον καλύτερο καπουτσίνο, στο κέντρο του Βελιγραδίου

Τον καλύτερο καπουτσίνο, στο «Κολωνάκι» του Βελιγραδίου, τον φτιάχνει Έλληνας.  Ο Κλήμης Μαστορίδης, που βρέθηκε στην πρωτεύουσα της Σερβίας πριν από έντεκα περίπου χρόνια ως ερωτικός μετανάστης, για να φτάσει σήμερα, να είναι ιδιοκτήτης του καφέ «City» στην περιοχή Βράτσαρ του Βελιγραδίου.

Ο Κλήμης, γεννήθηκε και μεγάλωσε στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.  «Η γυναίκα μου, η Κατερίνα, είναι Σερβίδα.  Όταν ήταν να γεννήσει τον γιό μας, τον Ματίας, ήρθε στο Βελιγράδι, προκειμένου να βρίσκεται πλάι στην μητέρα της.  Εγώ έπινα καφέ εδώ στην περιοχή του Βράτσαρ και είδα ένα μαγαζί που ήταν ξενοίκιαστο.  Ρώτησα αν μπορούσα να το νοικιάσω και έτσι ξεκίνησαν όλα» θυμάται και συνεχίζει: « Έφτιαξα το καφέ “City” πριν από εννιά χρόνια, και πλέον όλοι στην περιοχή λένε, «πάμε να πιούμε καπουτσίνο στον Έλληνα».  Είχα βάλει και ελληνικό καφέ, όμως οι Σέρβοι δεν τον προτιμούσαν.  Πίνουν  βέβαια, φραπέ, όμως όχι όπως τον πίνουμε εμείς.  «Κάνε μου έναν φραπέ όπως στην Θεσσαλονίκη» μου λένε, όμως μετά προσθέτουν «απλώς αντί για νερό, βάλε γάλα».  Έτσι τον πίνουν εδώ.  Σε ένα ποτήρι σαν μικρό βάζο γεμάτο με γάλα.  Τους εξηγώ ότι δεν πίνουν έτσι τον φραπέ, αλλα εκείνοι δεν ακούνε.  Όλοι έρχονται κυρίως για τον καπουτσίνο μας, ο οποίος λένε ότι είναι ο καλύτερος στο Βελιγράδι.  Τον  φτιάχνω με μια παλιά Ιταλική συνταγή που έχει ενθουσιάσει τους πάντες».

Ο Κλήμης, έφτιαξε το καφέ του στο κέντρο του Βελιγραδίου, έχοντας στο μυαλό του, ότι  μόλις μεγαλώσει ο Ματίας ο γιός του, να επιστρέψουν με την γυναίκα του την Κατερίνα, στην Θεσσαλονίκη.  «Αυτό ήταν το πλάνο μου» λέει και συνεχίζει:  «Τώρα όμως τα πράγματα είναι δύσκολα στην Ελλάδα και δεν ξέρω πότε θα επιστρέψω.  Εδώ  είμαστε πολύ καλά.  Η γυναίκα μου δουλεύει στην τράπεζα, εγώ πηγαίνω πολύ καλά με το μαγαζί και δεν ξέρω τι θα μπορούσα να κάνω αν επέστρεφα στην Θεσσαλονίκη.  Και η γυναίκα μου και ο γιος μου, θέλουν να ζήσουμε στην Θεσσαλονίκη, όμως δεν είναι μια εύκολη απόφαση.  Εδώ η οικονομία δείχνει να μην έχει πρόβλημα.  Μιλάω βέβαια για το κέντρο του Βελιγραδίου και για την περιοχή του Βράτσαρ.  Εδώ με αγαπάνε όλοι.  Λένε «πάμε να πιούμε καφέ στον Έλληνα» και όταν έρχονται στο μαγαζί, με φωνάζουν να καθίσω στο τραπέζι τους.  Με ρωτάνε για την Ελλάδα, που να πάνε διακοπές και τέτοια πράγματα.  Γενικά αγαπάνε τους Έλληνες.  Έχουμε πολλά κοινά».

Τα πράγματα, δεν ήταν πάντα έτσι.  «Όταν ξεκίνησε η κρίση στην Ελλάδα, διαπίστωνα ότι πολλοί Σέρβοι, μας έβλεπαν με χαιρεκακία» λέει και συνεχίζει:  «Ένιωθαν ότι ήταν ανώτεροι και χαιρόταν με την κρίση στην Ελλάδα.  Με τον καιρό, κατάλαβαν τι συνέβαινε και ότι υπήρχε ολόκληρο σχέδιο εναντίον της Ελλάδας.  Αλλάξανε. Δεν κάνουν πια χαιρέκακα σχόλια.  Σε αυτό βοήθησε, ότι ήρθαν για διακοπές στην χώρα μας. Μέχρι να αρχίσουν τα προβλήματα στην Τουρκία, οι περισσότεροι Σέρβοι, πηγαίνανε για διακοπές εκεί.  Στα μεγάλα ξενοδοχεία, στα παράλια της Μικράς Ασίας.  Από τα δύο εκατομμύρια κατοίκων στο Βελιγράδι, μόνον το 20% περίπου ερχόταν στην Ελλάδα.  Όλοι οι υπόλοιποι πηγαίνανε στην Τουρκία.  Τώρα, οι μισοί και παραπάνω, έρχονται για διακοπές στην Ελλάδα.  Είδαν πως είναι οι Έλληνες.  Ειδικά οι Βορειοελλαδίτες, που είναι φιλόξενοι, ευγενικοί  και ανοικτοί.  Είδαν πως τους υποδέχονται με χαρά και έχουν αλλάξει την άποψη που είχαν  για την Ελλάδα».

Τον καλύτερο καπουτσίνο στο Βελιγράδι τον φτιάχνει Έλληνας και αυτή την στιγμή, έχει ένα μεγάλο όνειρο.  Να δει τον γιό του τον Ματίας, να αγωνίζεται στην εθνική Ελλάδος στο πόλο.  «Αυτή την στιγμή αγωνίζεται στην  Στάριγκραντ και είναι πολύ καλός.  Είναι δικό μου όνειρο αλλά και δικό του, να αγωνιστεί κάποτε στην Εθνική Ελλάδος» λέει ο Κλήμης και ολοκληρώνουμε την συζήτηση μας, αφού πρέπει να φτιάξει έναν ακόμη  καπουτσίνο από αυτούς που τον έχουν κάνει γνωστό στο κέντρο του Βελιγραδίου.