Επιβάτες σε μια «γενναιόδωρη αμαξοστοιχία» συναισθημάτων!

Ηταν «συνταρακτικό» ψυχολογικά, όταν γύρισα σπίτι και σκέφθηκα ότι η παράσταση «Εννέα και Πέντε», των Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Οδυσσέα Ιωάννου, Ρίτας Αντωνοπούλου σε «ενορχηστρωμένη σκηνοθεσία» του Παντελή Βούλγαρη, από το πρώτο λεπτό λειτουργεί σαν να «εξημερώνει τα θηρία της σύγχρονης εποχής»…

Φωτογραφίες: Δώρα Τοπαλίδου (www.brightside.gr).

Ξεκινάει με πολύ έντονα συναισθήματα, που σε ταρακουνάνε από την καθημερινότητα, μπαίνουν μέσα σου και κυκλοφορούν στο αίμα σου, στην καρδιά, στην ψυχή και σου προκαλούν – με διαφορά ελάχιστων δευτερολέπτων – τόσα διαφορετικά και συνταρακτικά συναισθήματα. Κι όλα αυτά χωρίς να σε εκτροχιάζουν από τις αρχές και τις σταθερές σου. Αντίθετα σε τοποθετούν στις επιθυμητές ράγες της ζωής σου, για να οδηγήσουν σιγά, σιγά και συνάμα αρμονικά στην προσωπική λύτρωση!

Συναντήσαμε ένα βράδυ Σαββάτο στο «Ράδιο Σίτυ», λίγο πριν την 5^η παράσταση του «Εννέα και Πέντε» στη Θεσσαλονίκη, την Ρίτα Αντωνοπούλου, τραγουδίστρια, ερμηνεύτρια, ηθοποιό που σε κερδίζει αρχικά με την φωνή της, σε γαληνεύει με το χαμόγελό της και σε καθηλώνει με την ερμηνεία της πάνω στο «σανίδι».

 

 

 

Στην παράσταση «Εννέα και Πέντε» ο Οδυσσέας Ιωάννου περιμένει μαζί με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, την Ρίτα Αντωνοπούλου και τους μουσικούς το τρένο που διαρκώς αργεί και αφηγείται (από την χούντα και μέχρι σήμερα) με εξαιρετικό τρόπο βιωματικές ιστορίες που του πέρασε ο πατέρας του, τον οποίο κι αναμένει να συναντήσει. «Εσύ Ρίτα, περίμενες στη ζωή σου ένα τρένο και τελικά… επιβιβάστηκες σε άλλο, κάνοντας πράξη το μεγάλο σου όνειρο;», τη ρωτήσαμε…

«Για μένα τίποτα δεν ήταν αυτονόητο στην αρχή. Κατάφερα να γίνω τραγουδίστρια, ενώ δεν υπήρχε μέσα στο πλάνο μου και δεν πίστευα ότι θα μπορέσω να το κάνω. Ούτε οι γονείς μου ήθελαν να ασχοληθώ με αυτό, ούτε στην οικογένειά μου είχε ασχοληθεί κάποιος με κάτι καλλιτεχνικό. Οπότε δεν υπήρχε κι η κατανόηση ως προς την επιθυμία. Μου έλεγαν ” θα σου περάσει… Να πάρεις το πτυχίο σου και βλέπουμε”. Ετσι αναγκαστικά πήγα στη γραφιστική, στο μόνο που δεν έκανα πίσω, από τη στιγμή που ήμουν πολύ καλή μαθήτρια κι έπρεπε να πάω στην Αρχιτεκτονική. Απλά «παραστράτησα» διότι πήγα σε ΤΕΙ και δήλωσα μόνο γραφιστική. Ελεγα ότι αν δεν μπορούσα τελικά να κάνω αυτό που ήθελα μέσα μου, τότε να ασχοληθώ τουλάχιστον με κάτι που με εκφράζει πάλι καλλιτεχνικά. Κι η ζωγραφική ήταν ένας άλλος τομέας που με αφορούσε. Ομως δεν το ευχαριστήθηκα στη σχολή, αφού έγινε τεχνοκρατική η διαδικασία κι είχε να κάνει πολύ με υπολογιστές. Κάτι τέτοιο δε με ενδιέφερε. Επομένως δε βρήκα ούτε εκεί αυτό που έψαχνα. Ευτυχώς είχα ήδη ξεκινήσει να δουλεύω ως τραγουδίστρια, αφού εργαζόμουν το πρωί στην αρχή ως υπάλληλος σε εκδοτική οίκο, μετά στην τράπεζα, αργότερα στο τμήμα παραγωγής σε μια μεγάλη εταιρία και σε ένα σάιτ ευρέσεως εργασίας. Εκανα πάρα πολλές δουλειές… ».

 

 

Και την αναμονή για το τρένο της ζωής της που βιώνει στην παράσταση, δίπλα στους Βασίλη Παπακωνσταντίνου κι Οδυσσέα Ιωάννου, την έχει ζήσει από «μέσα»! «Ετσι έγινε και με το τραγούδι… Σε άλλο… τρένο θα έμπαινα και τελικά επιβιβάστηκα σε αυτό που αγαπώ και λατρεύω. Δεν το περίμενα, αλλά ξαφνικά συνέβη. Ξαφνικά σταμάτησα την πρωινή δουλειά γιατί είχα πρόταση από μια εταιρία, η οποία ήταν νεοσύστατη και θα εργαζόμουν σε αυτή μετά από δυο μήνες. Ετσι αποφάσισα να δώσω δυο μήνες ”ελεύθερο” στον εαυτό μου για να πάω στη συγκεκριμένη δουλειά πιο ξεκούραστη. Ομως δεν πήγα ποτέ, διότι στο ενδιάμεσο αποφάσισα να μη δουλεύω πρωί. Εκείνη την περίοδο δεν είχα παιδί κι ένιωθα ότι μπορώ να το ρισκάρω. Ετσι είπα στον εαυτό μου ότι μου «δίνω δύο χρόνια ελευθερίας», για να δω αν αυτό που αγαπώ,  θα μου το ανταποδώσει. Αυτό έγινε το καλοκαίρι του 2006 και τον Σεπτέμβριο, λίγους μήνες αργότερα, γνώρισα τον Θάνο Μικρούτσικο. Μέσα στο «συμβόλαιο» με τον εαυτό μου, έβαλα ότι στα δυο χρόνια θα έχω και προσωπική δισκογραφία. Κι αυτό το όνειρο πραγματοποιήθηκε μέσα στο 2007», αναλύει η Ρίτα Ανωνοπούλου για τη μεγάλη της αγάπη, το τραγούδι, που ξεκίνησε από ένα «κόκκινο παλτουδάκι» και μια επίσκεψη σε μια παιδίατρο και πλέον έχει εξελιχθεί σε πολύ σημαντικές συνεργασίες, εντός κι εκτός Ελλάδας.

«Επειδή είχα συνέχεια πρόβλημα με τον λαιμό μου, βράχνιαζα και κρύωνα. Με θυμάμαι να περιμένω στο αυτοκίνητο με ένα κόκκινο παλτουδάκι, να κρυώνω – πριν πάω στην παιδίατρο – και να πονάει ο λαιμός μου… Ηθελα να περάσει, για να μπορέσω να τραγουδήσω. Πάντως όλο αυτό που έζησα και ζω ήταν μονόδρομος για εμένα. Δεν έκανα επιλογή, δεν είχα να διαλέξω, αυτό ήθελα να κάνω από την αρχή. Απλά ήταν μια ανάγκη έκφρασης, όπως το κοριτσάκι μέσα στο αυτοκίνητο με το κόκκινο παλτουδάκι. Βέβαια αυτό πήρε έναν επαγγελματικό δρόμο, που ειλικρινά δεν είχα φανταστεί. Ομως νιώθω πολύ ευτυχής που τον ακολούθησα. Αναγνωρίζω την τύχη στο δρόμο μου, όμως οφείλω να αναγνωρίσω σε εμένα ότι το πάλεψα πολύ. Δεν έγινε τυχαία. Δεν μου χαρίστηκε κάτι, αλλά θεωρώ ότι η τύχη ήταν με το μέρος μου για να γνωρίσω ανθρώπους που θέλησαν να με βοηθήσουν».

 

 

 

Οταν βλέπεις την Ρίτα Αντωνοπούλου πάνω στη σκηνή του «Εννέα και Πέντε» καταλαβαίνεις από την πρώτη νότα, από την πρώτη έκφρασή της, από το πρώτο τραγούδι πόσο ευτυχισμένη νιώθει, που συνυπάρχει στη σκηνή με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και τον Οδυσσέα Ιωάννου. «Μπορεί να πέτυχες τη στιγμή της συνειδητοποίησης. Γυρνάω κάποιες στιγμές μέσα στην παράσταση και συνειδητοποιώ τι μου συμβαίνει. Εκεί μπορεί να με πιάσουν μέχρι και τα κλάματα, όταν συνειδητοποιήσω αυτό που με συμβαίνει», μάς λέει για το συμπέρασμα που βγάλαμε, όταν παρακολουθήσαμε από κοντά μια από τις καλύτερες παραστάσεις των τελευταίων ετών. Αλλωστε κι η ίδια θυμήθηκε όταν ήταν παιδί και παρακολούθησε στο ΑΤΤΙΚΟΝ μια συναυλία των Παπακωνσταντίνου – Νταλάρα κι είχε μείνει άναυδη από το μουσικό θέαμα. «Εγώ εκεί θέλω να είμαι, πάνω στη σκηνή», είπε τότε στη μητέρα της.

«Ομως πώς καταφέρνεις και συγκρατείς τη συγκίνησή σου σε μια παράσταση που εναλλάσσει τόσο γρήγορα κι αρμονικά τα ανθρώπινα συναισθήματα;».

«Εννοείται ήρθε η στιγμή που δεν άντεξα κι έκλαψα πάνω στη σκηνή. Ετσι συνέβη και στις τέσσερις φορές που είδα ως θεατής την παράσταση, τα προηγούμενα χρόνια…Τότε πλάνταξα στο κλάμα. Γι΄ αυτό είχα αγωνία κι έλεγα στον Βασίλη πώς θα τραγουδήσω μετά από το «Μαμά». Ας βάζαμε κάτι άλλο, να μην χρειαστεί να τραγουδήσω εγώ. ”Αν με πιάσει”, του έλεγα… Ομως είναι αλλιώς πάνω στη σκηνή. Το ζεις από μέσα. Παίρνεις την ενέργεια για να ξεκινήσεις να τραγουδήσεις χωρίς πάντα να σε καταβάλλει το συναίσθημα. Ομως μπορεί κάποιες φορές να σε καταβάλει. Για παράδειγμα την προηγούμενη εβδομάδα έκλαψα στο Τζιβαέρι, εκεί λύθηκα… Αν βγει, βγήκε, δεν πειράζει…».

Μετά από τρεις παραστάσεις στην Πάτρα κι έξι ήδη στη Θεσσαλονίκη, τι εισπράττουν οι καλλιτέχνες πάνω στη σκηνή; «Ο κόσμος έχει ανάγκη να σου δείξει την αγάπη του. Επειδή είμαστε πολύ κοντά από τη σκηνή, πάντα υπάρχει μια γυναίκα (συνήθως) που θα σε κοιτάξει και θα σου πει ”Σας αγαπάω” και το βλέπεις. Δεν παίρνεις από αυτό πολλά; Πάντως αυτό που καταλαβαίνω εγώ από την παράσταση είναι ότι ο Οδυσσέας έγραψε πολύ ουσιαστικά κι αληθινά κείμενα. Είμαστε δύο τραγουδιστές (για τον Παπακωνσταντίνου τι να πούμε, ολόκληρη ιστορία!), που κάνουμε ό, τι καλύτερο μπορούμε με τα μέσα που διαθέτουμε. Ομως αυτό που κάνει την παράσταση μοναδική, ξεχωριστή και διαφορετική είναι η αλήθεια που κουβαλάει. Γεννήθηκε με αλήθεια αυτό το πράγμα και με αρκετή ψυχή. Δεν κοροϊδεύουμε σε κανένα σημείο, είμαστε εκεί 100% σε όλη την παράσταση. Είμαστε μια αγκαλιά με τον κόσμο, από το πρώτο τραγούδι».

 

 

 

«Τι να αναφέρω για τον Παπακωνσταντίνου… Ημουν ξεκάθαρη μαζί του. Του είπα ότι χρειάζεται να τον κόψουμε σε κομμάτια και να τον μελετήσουμε (σ.σ.: γέλια). Γιατί πραγματικά δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό… Είναι ένας άνθρωπος που κοιμάται το πρωί εδώ και χρόνια και καπνίζει τέσσερα πακέτα τσιγάρα! Είναι από αυτά που λες συμβαίνει μια στα τόσα χρόνια και βγαίνει ένας τέτοιος καλλιτέχνης. Ούτε εκείνος γνωρίζει πώς γίνεται, απλά το έχει και το αισθάνεται. Είναι φοβερός», ανέφερε για τον σπουδαίο Έλληνα ερμηνευτή και για τον Οδυσσέα Ιωάννου τόνισε με πολλή αγάπη: «Πολλές φορές διαβάζω κάτι και του λέω ”πώς σου έρχονται όλα αυτά ρε φίλε, από που τα αντλείς;”. Ομως στη ζωή δεν είναι αναγκαίο να τα αναλύουμε όλα. Κάποιοι άνθρωποι είναι χαρισματικοί σε αυτά που κάνουν. Ο Οδυσσέας διαθέτει την πένα του κι έχει τον τρόπο αυτό που σκέφθεται να στο μεταφέρει στο χαρτί. Να μην είναι «και καλά, δήθεν», δυσνοήτο, ελιστίστικο, σοφιστικέ… Το αποδίδει με ποιητικό, μεστό, ουσιαστικό λόγο! Αυτό τον διακρίνει μέσα στα χρόνια».

 

 

Οταν η συζήτηση φθάνει στη φράση «αθωώστε το συναίσθημα», παίρνει το πιο σοβαρό της ύφος: «Δεν ήθελα να το έχω πει αυτό… Οταν συνειδητοποίησα τι έλεγε ο Σταμάτης Κραουνάκης με αυτήν τη φράση, κατάλαβα ότι μου αποκαλύφθηκε ένας θησαυρός, ένα μυστικό που δε θέλω να το μάθουν οι άλλοι. Το να λέω έτσι απλά ”αθωώστε το συναίσθημα” δε σημαίνει ότι ο άλλος το καταλαβαίνει. Αυτό που ένιωσα, είναι δικό μου. Ο, τι κι αν μου συμβαίνει, πρέπει το βράδυ να βγω να τραγουδήσω. Κι εσύ ως θεατής δεν πρέπει να με λυπηθείς. Είμαι τελείως εκτεθειμένη, άρα χρειάζομαι έναν εσωτερικό μηχανισμό που να με βοηθάει και να μη με βάλει σε μια ρουτίνα. Αν μπορείς κάθε βράδυ να μπαίνεις συνειδητά στην παράσταση, σαν να ήταν η πρώτη, έχεις κάνει τον μισό δρόμο. Αν το αγαπάς, έχεις πάντα να πάρεις κάτι διαφορετικό κι από το ίδιο τραγούδι.

»Θυμάμαι στην «ΣΠΕΙΡΑ» με τον Κραουνάκη, δυο χρόνια παίζαμε την ίδια παράσταση, 4-5 φορές την εβδομάδα, τρεις ώρες παράσταση, χωρίς μικρόφωνα… Ηταν μεγάλη κούραση! Ελεγα την «Ζελατίνα» και το τραγούδι αυτό επί έναν χρόνο με έβρισκε στα γόνατα να τελειώνει και να κλαίω. Το δεύτερο χρόνο το είπα, χωρίς να με καταβάλει. Με το «Καραντί» ήταν μια βραδιά συγκεκριμένη, που έγινε ”κάτι”. Αυτό το ”κάτι” περιμένεις κάθε φορά, που σε κρατάει σε εγρήγορση».

Κι η συζήτηση φθάνει σε δύο ανθρώπους, που έπαιξαν διαφορετικούς, αλλά σημαντικούς ρόλους στην καριέρα της… Στον Θάνο Μικρούτσικο και στον Σταμάτη Κραουνάκη. «Κι οι δύο είναι σπουδαίοι για μένα, βέβαια με τον Μικρούτσικο συνεργαζόμαστε εδώ και 10 χρόνια κι ήταν ο άνθρωπος, που πραγματικά με πίστεψε κι ουσιαστικά με βοήθησε… Με πήρε από το χέρι κάναμε τα «λάιβ», μου είπε πολύ ξεκάθαρα ότι θα σταματήσεις την πρωινή δουλειά, διότι είσαι γεννημένη τραγουδίστρια. Ο άνθρωπος αυτός με οριοθέτησε. Βασίστηκα στα λόγια του και το 2007 ηχογραφούσα με την Καμεράτα τραγούδια όπως το «Καραντί». Καθόμουν στην πολυθρόνα κι έλεγα ”οι μουσικοί της Καμεράτα ηχογραφούν για μένα, τι μου συμβαίνει;»…

»Ο Σταμάτης είναι μια καλλιτεχνική διάνοια. Στη συνεργασία του με τους ανθρώπους, που είναι πάντα πολύ έντονη, την ίδια στιγμή που δεν τον αντέχεις, την ίδια στιγμή θέλεις να τον αγκαλιάσεις και να τον φιλήσεις. Εχει μια ιδιότητα, που δεν την έχω συναντήσει αλλού, σαν να έχει ένα χέρι και μπαίνει μέσα σου για να σου βγάλει από την ψυχή σου ότι πιο βαθύ διαθέτεις. Κι αυτό να βγαίνει στο τραγούδι σου, απλά με μια οδηγία! Αυτό ως διαδικασία ήταν μαγικό, συν την περιβόητη ατάκα «αθωώστε το συναίσθημα» που θα μου μείνει χαραγμένη στην ψυχή και στο μυαλό μου.

»Μετά πηγαίνοντας στον Θάνο Μικρούτσικο, που ήταν στόχος για εμένα ύστερα από τη συνεργασία με τον Σταμάτη Κραουνάκη, είχα πει στον εαυτό μου ότι με αυτόν ήθελα να δουλέψω, είχα σαφή στόχο. Δεν υπήρχε plan B, μόνο plan A. Αυτό δε γίνεται συνειδητά και με σχέδιο από εμένα, το κάνω με έναν δικό μου αφελή τρόπο. Πίστευα ακράδαντα μέσα μου ότι ταιριάζω στη μουσική του κι ότι αν με ακούσει ενδεχομένως να συνεργαστούμε. Ετσι γνώρισα τον Γιάννη Κούτρα κι εκείνη την περίοδο, μετά από χρόνια που δε συνεργαζόταν με τον Θάνο Μικρούτσικο, έτυχε να βρεθούν ξανά μαζί. Του είχα πει το καλοκαίρι του 2006, Γιάννη να με έχεις στο μυαλό σου, αν χρειάζεται κοπέλα για το σχήμα που θα κάνει, θέλω απλά να με ακούσει. Του τηλεφώνησα τον Σεπτέμβριο και τυχαία τότε είχαν συναυλία στην Ηλιούπολη και μου είπε να περάσω από εκεί για να με συστήσει. Ετσι κι έγινε… Πήγα, με σύστησε, του είπα ότι θέλω να με ακούσει, κανονίσαμε ένα τηλεφωνικό ραντεβού μετά από δύο εβδομάδες και τραγούδησα στο σπίτι του. Κι ότι δεν υπήρχε plan B, το κατάλαβα φεύγοντας από το σπίτι του… Σταμάτησε να παίζει στο πιάνο, με την πίπα στο στόμα και μου είπε «εντάξει κορίτσι μου, θα συνεργαστούμε». Ηταν για μένα κάτι μοναδικό, βγήκα στο δρόμο και δεν ήξερα σε ποιον να τηλεφωνήσω. Και μετά, φυσικά, έτρεμα μη δε γίνει. Δε φανταζόμουν τα όσα ακολούθησαν… Δε νιώθω ότι το έχω κυνηγήσει. Περισσότερο το ονειρεύτηκα, αλλά τελικά ήταν αρκετό!».

 

 

 

Οποιος τυχερός παρακολούθησε την παράσταση «Εννέα και Πέντε» αντιλήφθηκε αμέσως την αγάπη της Ρίτας Αντωνοπούλου και για το θέατρο. Τελικά υπάρχει «διχασμός» για το τραγούδι και το θέατρο μέσα της; «Το θέατρο μέσα μου είναι πάντα αδικημένο. Ενιωθα την ανάγκη να του αφιερωθώ ουσιαστικά, να το μελετήσω, όμως δεν το έχω κάνει. Φάνταζε μέσα μου τρομαχτικό διότι ένιωθα ότι μπορεί να αποπροσανατολιστώ και να χαθώ μέσα σε αυτό και στο τέλος να χάσω και το τραγούδι. Οσο συμβαίνει με αυτήν την ισορροπία, είναι ”ΟΚ”. Βγάζω το απωθημένο μου και δε φοβάμαι ότι θα ξεφύγει. Για αυτό κι ό, τι έχει να κάνει με τραγούδι κι υποκριτική με καλύπτει πλήρως. Αυτή η παράσταση είναι ιδανική για μένα, ούτε ξενύχτι, ούτε τσιγάρο από κάτω… (γέλια). Επίσης είναι πολύ τιμητικό, που σε μια τόσο δύσκολη οικονομική κατάσταση, έρχεται ο κόσμος και μας παρακολουθεί, μας στηρίζει. Αν μπορούσα, μετά από κάθε παράσταση, θα κατέβαινα κάτω και θα έσφιγγα το χέρι σε κάθε θεατή για να τον ευχαριστήσω προσωπικά».

«Η κρίση έχει επηρεάσει την καλλιτεχνική σου έκφραση, σε έχει αλλάξει;», την ρωτήσαμε κι η απάντηση επικεντρώθηκε στην 6χρονη κόρη της, που είναι η μεγάλη της αδυναμία: «Ο πρώτος παράγοντας που σε αλλάζει, είναι το παιδί. Αλλάζουν τελείως οι προτεραιότητές σου κι η συνειδητότητα είναι διαφορετική αν θέλεις να ζήσεις αυτό που σου συμβαίνει. Πάνω στον χρόνο αποφάσισα ότι αυτό θέλω να ζήσω, στιγμή προς στιγμή. Αυτό σε βάζει σε μια διαφορετική διάσταση. Η μικρή έχει την ικανότητα να με επαναφέρει για να μη σκορπιέμαι και να μην χάνομαι».

 

 

Μετά από το τριήμερο παραστάσεων 9-10-11 Δεκεμβρίου ξανά στο «Ράδιο Σίτυ», η Ρίτα Αντωνοπούλου θα αναχωρήσει μια μέρα μετά για το Ισραήλ για μια παράσταση με τον Σταύρο Ξαρχάκο… «Για πρώτη φορά θα συνεργαστώ με τον Σταύρο Ξαρχάκο καιτο μοναδικό άγχος μου είναι ότι θα προέρχομαι από τριήμερο παραστάσεων στη Θεσσαλονίκη με το ”Εννέα και Πέντε” και θα είμαι ουσιαστικά άυπνη για να πάω στο Ισραήλ και να τραγουδήσω. Κι αυτό θα φιλοξενηθεί, μια εβδομάδα αργότερα, στην Αθήνα. Επίσης βγαίνει το καινούργιο μου τραγούδι, το «Λευκό Φανελάκι», σε μουσική του Σταύρου Σιόλα και στίχους του Γιάννη Γούνα. Το έχω αγαπήσει πολύ… Και τον Φεβρουάριο, ενδεχομένως καθημερινές μια κι η περιοδεία θα συνεχίζεται με το «Εννέα και Πέντε», θα βρεθώ στο Gazarte, σε κείμενα που έχει επιμεληθεί η Κωνσταντίνα Βαρσάμη. Η παράσταση λέγεται “Η Μήδεια του Έρωτα” , έχοντας κείμενα από τη “Μήδεια” με τραγούδια για την προδομένη γυναίκα, σε σκηνοθεσία του Λευτέρη Γιοβανίδη. Είναι μεγάλο στοίχημα για μένα αυτό…».