Από «Παρατηρητής της Ζωής»… «Μαχητής της Ζωής» και παράδειγμα για χιλιάδες!

«ΘΥΜΑΜΑΙ είχα τρέξει παλιότερα να προλάβω το λεωφορείο, είχα τρέξει στον στρατό για κανένα δίλεπτο, είχα τρέξει και μισό γήπεδο στα 5Χ5. Αλλά ποτέ δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να έχει τρέξει έστω και πέντε λεπτά συνεχόμενα. Εξάλλου, πώς μπορείς να τρέξεις τόση ώρα, κουβαλώντας πάνω σου έναν ακόμα άνθρωπο; Καμιά φορά, έβλεπα τον κόσμο να τρέχει, έξω στους δρόμους και σκεφτόμουν ότι είναι τρελοί, αναρωτιόμουν γιατί τρέχουν, αφού δεν τους κυνηγάει κάποιος, σκέψεις (χλευαστικές) που συνήθως κάνουν όσοι δεν τρέχουν»… Τα παραπάνω είναι από το προσωπικό blog του Γιώργο Παλαμίδη (https://georgepalamidescom.wordpress.com/), του ανθρώπου που φιλοξενούμε στο HumanStories, αφού μάς εξιστορεί τη δικιά του ιδιαίτερη κι αισιόδοξη HumanStory του.

Πώς μετατράπηκε από ένας «παρατηρητής της ζωής», με πολλά προβλήματα υγείας (καρδιά, διαβήτης, πόνοι στη μέση κ.α.), σε έναν «μαχητή της ζωής», αφήνοντας πίσω του 76 κιλά και παίρνοντας μέρος σε αγώνες δρόμου, από πέντε χιλιόμετρα μέχρι κι ημιμαραθωνίους; Οι απαντήσεις ακολουθούν…

Μπορεί η αιτία για τη μεγάλη αλλαγή να ήταν επώδυνη, αφού έχασε τον μεγάλο αδερφό του λόγω παχυσαρκίας, όμως είπε με ξεκάθαρο τρόπο στον εαυτό του ότι δε θέλει «άλλη ζωή σε αναμονή». Κι από τότε τα άλλαξε όλα…

«Στήνομαι μια μέρα στην αφετηρία, ο αφέτης δίνει το σύνθημα και ο αγώνας ξεκινά! Ανηφόρες, κατηφόρες, ζέστη, κρύο και στην πορεία συνειδητοποιώ ότι αντί να με καταβάλει, αντί να κουράζομαι, γίνομαι πιο δυνατός. Βλέπω ότι έχω περισσότερες αντοχές από ό, τι νόμιζα, καταλαβαίνω ότι το σώμα μου έχει αστείρευτη δύναμη μέσα του! Παίρνω την αγάπη από τους γύρω μου και συνεχίζω. Καμιά φορά το σκέφτομαι: θέλω να τα παρατήσω… Αλλά ποιες είναι οι εναλλακτικές μου; Να επιστρέψω στο πριν; Στην «μη ζωή»; Πεισμώνω ακόμα περισσότερο! Πλέον δεν με παίρνει να κάνω πίσω. Εξάλλου, όσο δεν σταματάω, ουσιαστικά δεν μπορώ να αποτύχω», συνεχίζει ο Γιώργος, μέσα από το προσωπικό του blog.

ΕΝΑ ΒΙΝΤΕΟ ΖΩΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΠΑΛΑΜΙΔΗ

 

ΑΠΟ ΤΟ ΓΑΣΤΡΙΚΟ ΜΑΝΙΚΙ ΣΤΟΝ ΗΜΙΜΑΡΑΘΩΝΙΟ!

 

«Από το Γυμνάσιο και μετά έβαζα συνέχεια κιλά… Για 15 χρόνια ταλαιπωρήθηκα αρκετά. Κάποια στιγμή, πήρα μια σοβαρή απόφαση, ενώ ήμουν 140 κιλά κατέβηκαα στα 120, όμως σε εκείνο το στάδιο πέρασαν έξι μήνες κι ουσιαστικό αποτέλεσμα δεν υπήρχε. Παχύσαρκος ήμουν στα 140 κ., παχύσαρκος ήμουν και στα 120 κ. Κι αυτό με έριξε πολύ ψυχολογικά… Ημουν  28 ετών και μετά αφέθηκα, τελείωσα… Εφθασα τα 155 κιλά κι αυτά χάθηκαν με χειρουργείο, έκανα γαστρικό μανίκι. Όμως το οποιοδήποτε χειρουργείο, που υποβάλλεσαι ή το οποιοδήποτε βοήθημα που παίρνεις, είναι απλά ένα εργαλείο που έχεις στα χέρια σου. Αν δεν το χρησιμοποιήσεις σωστά, δεν υπάρχει περίπτωση να έχεις αποτέλεσμα. Υπάρχουν πάρα πολλοί ασθενείς, που έκαναν χειρουργείο και δεν έχασαν τα κιλά τους», επισημαίνει στο HumanStories ο Γιώργος Παλαμίδης.

Ομως πώς ξεκίνησε ο «έρωτας» με το τρέξιμο; «Δεν ήμουν ποτέ αθλητής. Μου άρεσε πολύ το ποδόσφαιρο, είχα και μια επιχείρηση 5Χ5, αλλά δεν ήμουν αθλητής, μου βγήκε μετά… Το τρέξιμο ήρθε στη ζωή μου, όταν έχασα τα κιλά (από 155 κιλά πήγα στα 79, μέσα σε έναν, με ενάμιση χρόνο) και δεν είχα καθόλου φυσική κατάσταση. Κι εκεί με βοήθησαν κάποιοι γυμναστές να βρω τη φυσική μου κατάσταση και παράλληλα, μου είπαν κατέβα και σε κάποιον αγώνα 5χλμ.. Εγώ δεν είχα τρέξει 100 μέτρα. Να με κυνηγούσαν – τους είχα πει – δεν έτρεχα (σ.σ.: γέλια) , πώς θα πήγαινα στα 5 χιλιόμετρα. Δεν είναι τίποτα μου απάντησαν, μου έκανε ο γυμναστής ένα 20ήμερο πρόγραμμα στο διάδρομο, στο γυμναστήριο και μου είπε την Κυριακή να πάω να τρέξω. Πάω λοιπόν και δεν κατάλαβα πως πέρασαν τα 5 χλμ.. Κάτι καλό συμβαίνει είπα ότι μου συνέβη και μετά από πέντε ημέρες πήγα σε αγώνα 8χλμ. Μετά ήθελα να κατεβάσω χρόνους, πειραματίστηκα σε πολλές αποστάσεις κι έχω φθάσει μέχρι ημιμαραθώνιο, στα 37 μου χρόνια πλέον».

Στιγμιότυπο από τον αγώνα “Lighting Up Athens”, τον περασμένο Μάιο. Η χαρά του τερματισμού και της επίτευξης ενός στόχου, είναι πολλή μεγάλη…

 

Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ «ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΕΙΨΗ ΦΥΣΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΣΤΑ 5 ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ ΤΡΕΞΙΜΟ ΣΕ ΑΓΩΝΑ»

 

«Όταν έχασα τα κιλά, δεν είχα καθόλου φυσική κατάσταση. Δεν μπορούσα στην κυριολεξία “να πάρω τα πόδια μου”. Το σώμα μου προσπαθούσε να καταλάβει τι του είχε συμβεί, βρισκόταν ταυτόχρονα σε σοκ και σε κατάσταση “safe mode”. Περπατούσα στη γειτονιά 200-300 μέτρα και ήθελα να κοιμάμαι για το υπόλοιπο της ημέρας. Κουραζόμουν με το παραμικρό, παρ’ όλο που η διατροφή μου ήταν προς τη σωστή κατεύθυνση.

»Τότε, (πριν 4 χρόνια) ο πολύ καλός μου φίλος Γιώργος, φυσιοθεραπευτής, μου πρότεινε να ξεκινήσω ένα πρόγραμμα ενδυνάμωσης, ώστε να με βοηθήσει να ανακτήσω τις δυνάμεις μου. Έτσι γνωρίστηκα με τον γυμναστή μου, τον Ανδρέα. Με ασκήσεις κυρίως με το βάρος του σώματος αλλά και με ιμάντες (TRX), καταφέραμε μέσα σε 3 μήνες να φτάσουμε σε ένα αρχικό, καλό επίπεδο τη φυσική μου κατάσταση. Όλο αυτό το διάστημα, άρχισα να καταλαβαίνω ότι το ανθρώπινο σώμα έχει απεριόριστες δυνατότητες και μπορούμε να καταφέρουμε πολλά αν το θέλουμε πραγματικά», θυμαται και γράφει στο προσωπικό του Blog. Και συνεχίζει…

«Μια μέρα λοιπόν, κατά τη διάρκεια της προπόνησης, κάνουμε με τον Ανδρέα τον εξής διάλογο:

Ανδρέας: Ο αδερφός μου έχει μια Running Team και θα “κατέβει” στο φιλανθρωπικό αγώνα δρόμου “Race For The Cure” που διοργανώνει ο σύλλογος “Άλμα Ζώης”. Θες να πας;

Εγώ: Να πάω για να τρέξω; Πόσα χιλιόμετρα;

Ανδρέας: 5

Εγώ: Ρε Ανδρέα, τι λες; Εγώ δεν τρέχω ούτε άμα με κυνηγάνε. Εξάλλου, δε θα τα καταφέρω.

Ανδρέας: Έχουμε 20 ημέρες μέχρι τον αγώνα. Θα κάνουμε ένα πρόγραμμα στον διάδρομο και θα είσαι έτοιμος.

»Δεν το πολυσκέφτηκα. Το πρόγραμμα ήταν τύπου “διαλλειματικής” (αργότερα έμαθα τις ορολογίες) από 20 λεπτά τη φορά, 3 φορές την εβδομάδα. Σύνολο, με το ζόρι να έκανα 8 προπονήσεις σε αυτό το διάστημα, αλλά στο τέλος ο Ανδρέας ήταν σίγουρος ότι μπορώ να “βγάλω” το 5άρι»

Με τον γυμναστή του, Ανδρέα, ο οποίος τον βοήθησε με το κατάλληλο πρόγραμμα να αλλάξει ζωή και να συνειδητοποιήσει τις μεγάλες του δυνατότητες.

 

ΓΙΑΤΙ ΚΟΙΝΟΠΟΙΕΙ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ; ΠΟΙΟΥΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΡΟΤΡΕΨΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ…

 

«Δεν έχω τελειώσει με τα κιλά, είναι ένας μαραθώνιος… Πάντα υπάρχει θεωρητικά το ενδεχόμενο να επιστρέψω στα παλιά κιλά μου, αν δεν προσέξω. Το μυαλό, σύμφωνα με μελέτες, αντιστέκεται στην προσπάθεια του παχύσαρκου, με πάρα πολλούς τρόπους. Οταν 15-20 χρόνια υπάρχει μια παγιωμένη κατάσταση ενός παχύσαρκου, νομίζει μετά ότι κάτι πάει λάθος. Όταν χάνει κιλά, ρίχνει το μεταβολισμό, σου στέλνει μηνύματα ο εγκέφαλος ότι θέλεις γλυκό ή αλμυρό, κι εμένα μετά από τόσα χρόνια δεν έχουν σταματήσει όλα αυτά τα μηνύματα…», επισήμανε ο Γιώργος Παλαμίδης και συμπληρώνει για ποιον λόγο έχει αποφασίσει να μπει μπροστά σε αυτήν τη μεγάλη μάχη…

«Το μεγαλύτερο πρόβλημα όσο είχα τα κιλά, ήταν ότι δεν είχα μια ποιότητα ζωής. Πλέον βλέπω άτομα που ταλαιπωρούνται, και λέω ότι δε θέλουν να έχουν μια σχετική ποιότητα ζωής; Μπήκα στη διαδικασία να τα παρακινήσω αυτά τα άτομα… Και μέσω ομάδων στο Facebook, δίνω συμβουλές, μιλάω με άτομα από όλη την Ελλάδα που χειρουργήθηκαν ή ψάχνουν κάποιον τρόπο απώλειας βάρους  πέρα από του χειρουργείου. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι θα κάνουν ένα χειρουργείο και τελειώνουν. Κι εκεί υπάρχει μεγάλη αντίσταση, όταν τους μεταφέρω την πραγματικότητα. Για να κάνεις μια τέτοια  αλλαγή, πρέπει κάποιος να σε ξυπνήσει, να σε αφυπνίσει. Κι αν δεν είναι άνθρωπος αυτός που θα το κάνει, θα είναι δυστυχώς ένα πολύ άσχημο περιστατικό, όπως συνέβη σε εμένα. Εγώ έχασα τον μεγάλο μου αδερφό από το θέμα της παχυσαρκίας. Ηταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι κι  είπα τέλος, έως εδώ. Ουσιαστικά έχουμε δύο ζωές, αλλά το καταλαβαίνουμε όταν συνειδητοποιούμε ότι έχουμε μόνο μια!».

Με το δικό του στυλ και ρυθμό, συμμετείχε και στον αγώνα “Ειρηνοδρομία 2017”.

 

«Η εξωγενής παχυσαρκία αποτελεί μια διατροφική διαταραχή, όπως κι η ανορεξία. Όταν ακούμε για ανορεκτικό άνθρωπο, μιλάμε για κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα ότι υπάρχει από πίσω. Στο θέμα της παχυσαρκίας δεν το σκεφθόμαστε άμεσα. Η προσέγγισή μου είναι στο ψυχολογικό κομμάτι κυρίως, καταλαβαίνω αυτούς ανθρώπους. «Το πόσο ψηλά θα φθάσεις, εξαρτάται από αυτά που θα αφήσεις πίσω σου…», το πιστεύω αυτό και με την κυριολεκτική του ερμηνεία αλλά και με τη μεταφορική.

«Είμαι τεχνικός φαρμάκων, έχουμε φαρμακείο με τη γυναίκα μου και μετά από χρόνια μελέτης σε έρευνες, έχω καταλήξει ότι κανένας δεν πρέπει να κάνει δίαιτα, με την έννοια που την έχουμε όλοι στο μυαλό μας. Κι αυτό διότι κάποια στιγμή θα τη σταματήσουμε, αυτό έχουμε στο μυαλό μας. Και μετά τι; Θα ξανά κυλήσουμε στις παλιές διατροφικές μας συνήθειες; Εγώ υποστηρίζω ότι πρέπει να έχουμε μια ισορροπημένη διατροφική ζωή συνέχεια, χωρίς να στερούμαστε τίποτα. Εγώ αυτήν τη στιγμή δεν στερούμαι κάτι, τρώω τα γλυκά μου, τα αλμυρά μου, τα πάντα. Απλά όχι σε καθημερινή βάση…», τόνισε ο Γιώργος Παλαμίδης…

Κλείνοντας σας μεταφέρουμε έναν ωραίο διάλογο του Γιώργου με τους φίλους του, τις περασμένες γιορτές των Χριστουγέννων: «Στις γιορτές κάναμε χαβαλέ με φίλους και τους έλεγα ότι δεν έχει σημασία τι τρως, μια εβδομάδα από τα Χριστούγεννα μέχρι την Πρωτοχρονιά, αλλά αυτά που τρως από την Πρωτοχρονιά μέχρι τα επόμενα Χριστούγεννα! Μια εβδομάδα δεν αλλάζει κάτι, όμως 47 εβδομάδες αλλάζουν. Αν όλο τον χρόνο έχεις σωστά δομημένες τις διατροφικές σου συνήθειες, δεν πειράζει η μια εβδομάδα».

Μπορείτε να ακολουθήστε τον Γιώργο Παλαμίδη παρακάτω:

https://www.facebook.com/palamidesgeorge/

https://www.instagram.com/gpalamides/

https://georgepalamidescom.wordpress.com/

 

 

Καθόλου σχόλια

    This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

    Subscribe To Our Newsletter
    Subscribe to our email newsletter today to receive the latest news!
    No Thanks
    Με την εγγραφή σου συμφωνείς να λαμβάνεις τα νέα και τα ενδιαφέροντα θέματα του HumanStories και με την Πολιτική Προστασίας Δεδομένων. Μπορείς να διαγραφείς από την λίστα οποιαδήποτε στιγμή.
    Don't miss out. Subscribe today.
    ×
    ×
    WordPress Popup Plugin
    Subscribe To Our Newsletter
    No Thanks
    Με την εγγραφή σου συμφωνείς με την Πολιτική Προστασίας Δεδομένων.
    Don't miss out. Subscribe today.
    ×
    ×
    WordPress Popup Plugin