«Το Αόρατο Φως ενός Διακριτικού Ναού»

Φτάσαμε στις Μηλιές Πηλίου, στην πλατεία του χωριού. Ήταν μια μέρα βροχερή. Ανοιξιάτικη, όμως βροχερή. Η πλατεία δεν είχε κόσμο, κι εκεί στην άκρη της πλατείας η μικρή εκκλησία του χωριού. Ο Ιερός Ναός Παμμεγίστων Ταξιαρχών. Στην είσοδο της ο επίτροπος και ξεναγός μας ο κ. Μιχαήλ Γαβριήλ. Ο κ. Μιχαήλ Γαβριήλ γεννήθηκε κι έζησε στις Μηλιές.  Ένας άνθρωπος ξεχωριστός. Με μπρίο και ταπεραμέντο. Είναι από αυτούς τους ανθρώπους που λάμπουν μέσα στο πλήθος. Φωτίζουν με την παρουσία τους το χώρο όλο. Ίσως γι’ αυτό και ο ναός έχει μια ιδιαίτερη λάμψη.

 

«Πριν σαράντα πέντε χρόνια καθαρίστηκαν οι τοιχογραφίες της εκκλησίας από ειδικούς συντηρητές έργων τέχνης. Για να καθαριστούν χρειάστηκε πάρα πολύς κόπος και χρήματα. Ότι γνωρίζουμε για την εκκλησία τα μάθαμε μετά τον καθαρισμό από το ειδικό συνεργείο». Μας λέει ο κ. Μιχαήλ Γαβριήλ και παίρνει θέση στο κέντρο του ναού.

 

 

 

«Ο Αγιογράφος είναι Αγιορείτης μοναχός. Ο οποίος εργάστηκε μία ζωή για να ολοκληρώσει το έργο του ναού. Έκανε το έργο χωρίς αντιγραφή. Τα φυτικά χρώματα τα κατασκεύαζε μόνος του. Όλο το έργο είναι νωπογραφία…». Ο Ναός διαφέρει από άλλους ναούς. Διαφέρει ως προς τις ασυνήθιστες τοιχογραφίες του.

«Ο Άγιος Χριστόφορος, που βλέπετε -θέλει να μας πει με την συγκεκριμένη αγιογραφία ο αγιογράφος, ότι πρώτα μετρά στον άνθρωπο η ομορφιά της ψυχής. Και μετά η ομορφιά του προσώπου. Σήμερα, ο άνθρωπος ενδιαφέρεται πρώτα για την ομορφιά του προσώπου. Δίπλα είναι ο Άγιος Σισώης είναι ο μόνος που είδε τον Μ. Αλέξανδρο αλλά δεν αναφέρει το σημείο που τον είδε. Απεικονίζεται πάνω από τον ανοιχτό τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου να αναφωνεί:  αναλογιζόμενος τη ματαιότητα αυτής της ζωής και το αναπόφευκτο του θανάτου. Στην Αίγυπτο έγραψε ένα βιβλίο για τη μακαριότητα της ζωής και αναφέρει μέσα σαν παράδειγμα το θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου. Στο θάνατο είμαστε όλοι ίσοι».

 

 

 

 

 

Το Τέμπλο Ναού: Ξυλόγλυπτο με φύλλα χρυσού. Ένα από τα καλύτερα της Ελλάδος

Η εκκλησία συνεχίζει ο κ.  Μιχαήλ Γαβριήλ  είναι  δισυπόστατη, η εκκλησία Ταξιαρχών και Αγίων Πάντων. Τα έργα ανακατασκευής του ναού ξεκίνησαν το 1741και ολοκληρώθηκαν  1774». Μας λέει ο κ. Μιχαήλ Γαβριήλ και συνεχίζει:

«Το τεχνικό μέρος της εκκλησίας ήρθε στο φως τυχαία. Την περίοδο των σεισμών. Η Αρχαιολογική υπηρεσία και το υπουργείο πολιτισμού ήρθε να την επισκευάσει. Τότε ανακαλύψανε πώς είναι κτισμένη και γιατί. Οι κατασκευαστές ήταν ανώνυμοι ηπειρώτες. Και η περίοδος που κτίστηκε η εκκλησία υπολογίζεται ότι ήταν περίπου το 1600, τότε που η Ελλάδα ζούσε υπό τον τουρκικό ζυγό. Την έκτισαν ώστε να μη δείχνει από έξω ότι πρόκειται για εκκλησία. Αλλά να δείχνει Πηλιορείτικη κατοικία. Οι Οθωμανοί δεν έδιναν άδειες νέων ναών. Γινόταν μόνο επισκευή ή ανακαίνιση. Οπότε ο ναός κτίστηκε κατά αυτόν τον τρόπο ώστε να είναι διακριτικός.

Για να το πετύχουν αυτό ήταν δύσκολο. Αναγκάστηκαν να τη κτίσουν με πέτρα όλη όπως τα γεφύρια τα τοξωτά. Κι επειδή η αρχιτεκτονική με πέτρα είχε μεγάλο βάρος. Κι ένα δεύτερο βάρος είχε η σκεπή με πέτρα Πηλίου,  για να αφαιρέσουν το τρίτο βάρος το γέμισμα των κενών με άλλα υλικά, το πέτυχαν χρησιμοποιώντας  48 αναποδογυρισμένα πιθάρια. Και με αυτόν τον τρόπο ελάφρυναν την οροφή κατά 5 τόνους περίπου. Σε κάθε πιθάρι αφήσανε μία μικρή τρυπούλα, και μετέτρεψαν τα πιθάρια σε ηχεία. Έτσι πέτυχαν την μοναδική τεχνική ακουστικής.  Για την οποία ακουστική είναι η εκκλησία μας γνωστή παγκοσμίως, εκτός από την Ελλάδα». Μας λέει περήφανος αλλά και με κάποια απογοήτευση ο κ. Μιχαήλ Γαβριήλ.

«Πριν από 25 χρόνια δόθηκε στο ναό η πρώτη συναυλία στη μνήμη του Μπαχ. Με εκκλησιαστικούς ύμνους που έγραψε ο Μπαχ σε τρείς γλώσσες. Και πριν από 4 χρόνια η Φιλαρμονική της Νέας Υόρκης. Στο δάπεδο έχει επίσης ένα πιθάρι, έχει κι αυτό τρυπούλα και λειτουργεί σαν μπάσα. Με ένα έργο λοιπόν οι άγνωστοι τεχνητές της εποχής εκείνης, πέτυχαν πολλούς σκοπούς καλή στατική, καλή ακουστική.

Όταν χτίστηκε η εκκλησία εξυπηρετούσε τους κατηχούμενους. Ο Αγιογράφος δείχνει στους κατηχούμενους με τα έργα του τα μεγαλύτερα γεγονότα».

 

 

Κάποιες τοιχογραφίες αφορούσαν τους Αγρότες, μας  είπε ο κ. Γαβιήλ Μιχαήλ:  Οι παραυλακιστές. Αυτοί που κλέβουν αύλακές στο όργωμα στο χωράφι του γείτονα τους.

Μία τοιχογραφία που επίσης κινεί την περιέργεια των ανθρώπων είναι ο ζωδιακός κύκλος. «Να χαρείτε τη ζωή είναι το παν. Όχι πλεονεξία, όχι αρπαγή.  Αυτό θέλει να πει ο ζωδιακός κύκλος. Φαίνεται περίεργος γιατί τον βλέπετε αστρολογικά μας λέει ο κ. Γαβριήλ. Ο Αγιογράφος εδώ τοποθέτησε πάνω στην εικόνα του χρόνου αστρονομικά τον κύκλο της ζωής του ανθρώπου. Πως ο άνθρωπος από παιδάκι μεγαλώνει, αποκτά τα πάντα, φτάνει στην κορυφή.  Μετά όμως έρχεται η πτώση». Τελειώνει κάπου εδώ την ξενάγηση μας στον ναό ο κ. Μιχαήλ Γαβριήλ.

 

Κι αυτό που θα κρατήσουμε από αυτή μας τη συνάντηση είναι: «Να χαίρεστε τη ζωή».  Γιατί όπως είπε και ο Βίκτωρ Ουγκώ: «Δεν είναι τίποτα να πεθάνεις. Είναι τρομακτικό να μη ζεις».