Πήρε πτυχίο στα 79 (!) κι αποθεώθηκε στο «Παλαί ντε Σπορ» του ΑΠΘ

Πώς τελικά τα φέρνει η ζωή… Το απωθημένο ποτέ δεν ξεριζώνεται μέσα από την καρδιά ενός ανθρώπου. Οταν θέλεις να κάνεις κάτι κι οι συνθήκες (πάσης φύσεως) δεν το επιτρέπουν, τότε θα βρεις τον τρόπο να κλείσεις έναν κύκλο και να οδηγηθείς στην αφετηρία της ζωής σου, με στόχο να βιώσεις το όνειρο που πάντα είχες μέσα στο μυαλό και στην ψυχή σου.

Κάπως έτσι συνέβη και με τον Αστέριο Γούσιο, πρόεδρο τον βετεράνων παικτών μπάσκετ του Άρη, αλλά και πτυχιούχο – πλέον – Οικονομικών στα 79 του χρόνια!

Στα 80 παρά ένα έτη του, παραβρέθηκε στην αίθουσα Τελετών του ΑΠΘ κι αποθεώθηκε στο «καλύτερο καλάθι» των τελευταίων του ετών.

 

Στις 16 Μαρτίου του 2016, όπως μας περιγράφει ο ίδιος «αισθάνθηκα τόσο όμορφα αλλά παράλληλα και τόσο αμήχανα. Οταν ακούστηκε το όνομα «Γούσιος» μέσα στην αίθουσα, έγινε χαμός. Σηκώθηκαν όλοι οι συμφοιτητές μου (σ.σ. γέλια για τη λέξη συμφοιτητές) και χειροκροτούσαν, Ηταν το μεγαλύτερο καλάθι, για να μιλήσουμε και με μπασκετικούς όρους, των τελευταίων ετών της ζωής μου».

Ομως στο humanstories.gr φιλοξενούμε ιστορίες ανθρώπων που μπορούν να ταυτιστούν, να εμπνεύσουν και να «τραβήξουν – άθελά τους – από το χέρι κι άλλους» για να φύγουν από την απραξία και τη μιζέρια των σύγχρονων χρόνων.

Ετσι συμβαίνει και με τον κύριο (κανονικά έπρεπε να γραφτεί με όλα τα γράμματα κεφαλαία) Αστέριο Γούσιο. Ο ίδιος ξετυλίγει το κουβάρι της ζωής του για το πώς έγιναν απωθημένο οι σπουδές, σε χρόνια δύσκολα, πολύ πιο δύσκολα από τα σημερινά…

«Από το 1961 πήγαινα στην κατασκήνωση της ΧΑΝΘ, στον Α. Γιάννη στο Πήλιο. Ο Τσικίνας ήταν διευθυντής εκεί κι εγώ υπεύθυνος επί των αθλητικών. Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1965, ήρθε μια επιτροπή του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών (που υπαγόταν εκεί η ΧΑΝΘ) από τη Γενεύη, είδαν τον τρόπο που δούλευα και με ζήτησαν να πάω να σπουδάσω Παιδαγωγική στο Σικάγο για τέσσερα χρόνια, παράλληλα μάλιστα θα έπαιζα και μπάσκετ. Εγώ πήγα χαρούμενος στον πατέρα μου, 28 ετών τότε, του το είπα, αλλά μου ανέφερε: «Που θα μας αφήσεις γέρους ανθρώπους» κι εγώ τελικά απάντησα ότι για οικογενειακούς λόγους δεν μπορώ να δεχθώ την τόσο τιμητική πρόταση.

»Η μεγάλη ευκαιρία για σπουδές χάθηκε τότε, όπως και το 1965 που παράτησα τη σχολή μου, στο Οικονομικό επειδή έπρεπε να δουλεύω 15-16 ώρες την ημέρα στο τυπογραφείο του πατέρα μου, που υπάρχει ακόμη και τώρα.  Ομως τότε, κατά σύμπτωση, γνώρισα τη σύζυγό μου, Μαρία Ηλιοπούλου, με την οποία ακόμη και τώρα πορευόμαστε μαζί, 51 χρόνια. Χάρη σε αυτήν τα παιδιά μου Χρήστος κι Ευτυχία απέκτησαν αυτούς τους εξαιρετικούς χαρακτήρες. Αλλωστε ο πατέρας μου, μού είχε αφήσει δύο συμβουλές ως παρακαταθήκη:

»Να βρεις τη σωστή γυναίκα διότι θα έχεις εξασφαλισμένα τα νώτα σου κι ότι στη δουλειά επάνω έχεις δύο χέρια, το ένα είναι οι εργάτες σου και το άλλο οι πελάτες σου, αν σου κοπεί ένα χέρι, θα έχεις πρόβλημα. Αυτό το μεταφέραμε και στα παιδιά μας», μάς εξιστορεί ο κ. Γούσιος και τελικά έφθασε στο σημείο να πάρει μια πρωτόγνωρη απόφαση για 79χρονο άνθρωπο:

«Ετσι όταν Σαμαράς ψήφισε για την κατάργηση των αιώνιων φοιτητών με πείραξε πάρα πολύ. Οταν ήρθε ο Τσίπρας, ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανε ήταν να τους επαναφέρει, έτσι είπε ότι αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία για να το επιχειρήσω και να πάρω το πτυχίο μου. Χρωστούσα τρία μαθήματα και τελικά τα κατάφερα με όλα τα κορίτσια στη γραμματεία της σχολής να μου συμπεριφέρονται με συγκινητικό τρόπο, όπως κι ο γεν. γραμ. κι η πρόεδρος της Σχολής. Εβλεπα όλα αυτά κι είπα θα το πάρω το πτυχίο μου, όπως και συνέβη.

Ο Αστέριος Γούσιος (γόνος της μεγαλύτερης αθλητικής οικογένειας στην Ελλάδα, εκείνης του Κλεάνθη Βικελίδη, αφού η μητέρα του ήταν αδερφή του) πέρα από ένας ευτυχισμένος σύζυγος και πατέρας είναι κι ένας «χαζοπαππούς», αφού περηφανεύεται τόσο πολύ και για τα  τρία του εγγόνια.

Ο Αστέριος παίζει ποδόσφαιρο κι ονειρεύεται να αγωνιστεί κάποια στιγμή στην Μπάγερν, ο Σαράντης ασχολείται και με το Τάε Κβον Ντο κι ο Αντώνης είναι από τα «μαθηματικά μυαλά» της εποχής μας. Μάλιστα ο τελευταίος αν κι έχει τις… προδιαγραφές του παππού στο ύψος και λογικά πάει για 2.05μ., δε θέλει να ακούει για τον πρωταθλητισμό.

Αν κάποιος επισκεφθεί τον υπόγειο χώρο στο εργοστάσιο της οικογένειας Γούσιου, στο Ωραιόκαστρο της Θεσσαλονίκης, θα μείνει με το στόμα ανοιχτό.

Υπάρχει μια απίστευτη συλλογή τυπογραφικής τέχνης, με μηχανήματα (μεταξύ πολλών άλλων) από το 1904 και μέχρι σήμερα…