Το τρενάκι του Πηλίου αφηγείται ιστορίες

Το Θρυλικό Τρενάκι του Πηλίου είχαμε τη χαρά να το επισκεφτούμε αρκετές φορές, κυρίως καλοκαίρι. Δημιουργήσαμε παιδικές αναμνήσεις μαζί με τα παιδιά μας. Απολαύσαμε διαδρομές γεμάτες φωνούλες. Γέλια και απορίες. Το καλοκαίρι το τρενάκι του Πηλίου είναι διαφορετικό, γιατί είναι γεμάτο κυρίως με οικογένειες. Και τότε παρατηρείς την παιδικότητα. Τα ματιά που μεγαλώνουν ξαφνικά όταν δουν κάτι που τους έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον. Το τρενάκι το απολαύσαμε ξανά και φέτος την Άνοιξη με βροχή. Λιγότερα παιδιά, περισσότεροι ενήλικες. Ήταν όμως γεμάτο, το ίδιο όμορφο. Αλλά λίγο πιο μελαγχολικό.

 

 

Iστορία { https://www.humanstories.gr/i-istoria-enos-agapimenou-mountzouri/ }

 

Το τρενάκι του Πηλίου πραγματοποιεί μια διαδρομή που αν έχετε παιδιά πρέπει οπωσδήποτε να κάνετε. Γιατί σε αυτή τη διαδρομή τα παιδιά σας θα κλείσουν τις ταμπλέτες και τα κινητά. Θα απολαύσουν τη φύση. Γιατί θα χρειαστείτε το κινητό; Μόνο για να αποθανατίσετε τις στιγμές σας.  Τις στιγμές σας με τα παιδιά σας. Είχαμε κάποτε τη χαρά να απολαύσουμε  την ιστορική διαδρομή μέσα από το Φεστιβάλ Παραμυθιού. Με στάσεις και ιστορίες. Με στάσεις και παραμύθια… Ήταν μια ιδιαίτερη εμπειρία. Από  εκείνες που πάντα θα θυμόμαστε. Όπως, πάντα θα θυμόμαστε και τον κ. Αλέξανδρο. Τον ξεναγό μας στο τρενάκι του Πηλίου και υπάλληλο της ιστορικής αυτής  διαδρομής.

 

 

 

Τον κ. Αλέξανδρο δεν τον συναντάμε για πρώτη φορά.  Τον συναντήσαμε και τότε, πριν από πολλά χρόνια όταν κάναμε ξανά την ίδια διαδρομή με παιδιά. Ο κ. Αλέξανδρος είναι μια φυσιογνωμία που δεν ξεχνιέται εύκολα. Ένας άνθρωπος με ταπεραμέντο και αγάπη για τη δουλειά του. Χαμογελαστός και πάντα πρόθυμος να ξεναγήσει τον κόσμο στην ιδιαίτερη αυτή διαδρομή. Γιατί την διαδρομή δεν την κάνει μόνο το ιδιαίτερο τοπίο, αλλά κυρίως ο άνθρωπος. Κι εμείς σταθήκαμε τυχεροί, γιατί μπήκαμε στο τελευταίο βαγόνι. Το επιλέξαμε γιατί θέλαμε να απολαύσουμε το τρενάκι την ώρα που θα στρίβει πάνω στις γέφυρες και το βουνό του Πηλίου. Και ήμασταν τυχεροί, γιατί σε αυτό το βαγόνι ανέβηκε ο κ. Αλέξανδρος. «Για να μας προσέχει», μας είπε αρχικά.

 

Ο κ. Αλέξανδρος κάνει αυτή τη δουλειά 41 χρόνια. Εμείς όμως δεν είδαμε να ανεβαίνει στο τρενάκι ένας βαριεστημένος μεσήλικας, αντιθέτως είδαμε έναν  δραστήριο έφηβο που μας ζήτησε λίγο χώρο για να κάτσει δίπλα μας και να μας προσέχει σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής.

«Η διαδρομή θα κρατήσει μία ώρα και τριάντα λεπτά. Στην Άνω Γατζέα  θα κάνουμε στάση για διάλλειμα ένα τέταρτο. Θα συνεχίσουμε τη διαδρομή μέσα από γέφυρες και λιόδεντρα και σε ένα 40 λεπτά θα φτάσουμε στον προορισμό μας στις Μηλιές». Μας είπε  και συνέχισε:

«Το τρένο επαναλειτούργησε το 1997 με τις επιδοτήσεις της ΕΟΚ  διότι είχε σταματήσει τη δεκαετία του ’70».

 

 

 

Στη διάρκεια της διαδρομής ο κ. Αλέξανδρος δε σταμάτησε να απαντά σε ερωτήσεις και να δίνει πληροφορίες για την διαδρομή και τη ζωή των ανθρώπων της περιοχής.

«Η καλλιέργεια της ελιάς εδώ στη Γατζέα είναι πολύ δύσκολη,  γιατί είναι δύσκολη η πρόσβαση στα κτήματα. Κυρίως για τους γεροντότερους. Γιατί οι περισσότεροι νέοι έφυγαν και κινήθηκαν προς τη θάλασσα για να ασχοληθούν με τον τουρισμό».

Το Τρενάκι:  «Τα βαγόνια συντηρήθηκαν, Και το τρενάκι του Πηλίου έγινε Τουριστικό. Όταν ήταν με κάρβουνο κυκλοφορούσε μόνο καλοκαίρι και σταματούσε τον Οκτώβρη. Υπήρχε κίνδυνος με το κάρβουνο. Το Κάρβουνο ήταν δύσκολο. Και μετά από μερικές σπίθες που είχαν πεταχτεί κατά καιρούς και φοβούμενοι τις πυρκαγιές, δεν υπήρχαν και πολλοί υπάλληλοι πια λόγω συνταξιοδότησης.  Κι αποφάσισαν να σταματήσουν το κάρβουνο και να μπει μηχανή ντίζελ. Υπάρχουν δύο μηχανές για το τρενάκι. Για να αντικατασταθεί σε περίπτωση προβλήματος». Μας λέει ο κ. Αλέξανδρος.

 

 

 

Το ατύχημα.  «Μία βροχερή μέρα του 1964 στο κατέβασμα -τότε δεν υπήρχαν αυτοκίνητα- κατεβάζανε όλα τα εμπορεύματα με το τρένο. Τα μισά βαγόνια ήταν εμπορικά και τα υπόλοιπα επιβατικά. Στην κατηφόρα, τα φρένα δεν ανταποκρίθηκαν στις οδηγίες του οδηγού. Υπήρχε ολισθηρότητά. Στη μεγάλη Γέφυρα που έχει πια κλείσει, το τρένο είχε αναπτύξει μεγάλη ταχύτητα. Εκτροχιάστηκε, όμως ευτυχώς σε εκείνο το σημείο το βάθος της γέφυρας ήταν χαμηλό. Ακούμπησε κάτω, και το τελευταίο βαγόνι κρεμάστηκε πάνω. Και γι αυτό δεν είχαμε θύματα. Η πέτρινη αυτή Γέφυρα είναι η μεγαλύτερη  πέτρινη γέφυρα  φτιαγμένη με το χέρι από το 1900».  Μας εξιστορεί ο κ. Αλέξανδρος.

 

 

 

Τα τελευταία 2 τρία χρόνια  ο χειμώνας ήταν ήπιος, και το τρενάκι του Πηλίου λειτούργησε και το χειμώνα. Δεν λειτουργεί, μόνον αν προκύψει χιόνι και κακοκαιρία. Τα παλαιότερα χρόνια όμως δε σταματούσε ποτέ. Στην Άνω Γατζέα που σταματά το Τρενάκι,  υπήρχαν κάποτε πολλοί υπάλληλοι της γραμμής όλο το 24ωρο που συντηρούσαν τη γραμμή. Εκείνα τα χρόνια στο σταθμό της Ανω Γατζέας υπήρχε κίνηση και ζωή. Καφενείο – Παντοπωλείο και κόσμος να πηγαινοέρχεται. Σήμερα, έχει ένα μικρό καφέ και μία αγαπησιάρα γατούλα μας περίμενε στο σταθμό της Άνω Γατζέας αντί για σταθμάρχη.

 

Στο τέλος της διαδρομής στο Σταθμό στις Μηλιές,  ο κ. Αλέξανδρος πριν μας αποχαιρετήσει μας είπε να δούμε πώς θα γυρίσει η μηχανή του τρένου για να πάρει θέση και να είναι έτοιμη για να  επιστρέψει ξανά στα Λεχώνια.

 

 

Το Τρενάκι του Πηλίου ζει μέχρι σήμερα χάρη στην αγάπη που τρέφουν γι αυτό οι άνθρωποι του τρένου. Οι υπάλληλοι του σιδηρόδρομου. Χάρη σε αυτούς τους ανθρώπους απολαμβάνουμε μέχρι σήμερα τη διαδρομή.

Κι η αγάπη αυτή φαίνεται στα μάτια τους κάθε φορά που το τρενάκι του Πηλίου φτάνει στον προορισμό του. Στις Μηλιές. Στο τέλος της διαδρομής ο κ. Αλέξανδρος κοίταξε από το μικρό μπαλκονάκι του τρένου τις γραμμές συγκινημένος και ικανοποιημένος.

Και στο ερώτημα αν θα άλλαζε αυτή την διαδρομή ο κ. Αλέξανδρος απάντησε ότι δεν θα την άλλαζε ποτέ γι΄ αυτό και παραμένει. «Ο κόσμος  μου δίνει χαρά…». Τελειώνει ο κ. Αλέξανδρος.

 

#humanstoriesgr #Thessaly #trainstories #humanstories #pelion #pilio #volos #visit_thessaly