Το πιο ζωντανό κομμάτι των Αρκιών. Ήταν κάποτε το σχολείο του
Το Σχολείο των Αρκιών είναι ένα από τα μικρά δημοτικά σχολεία της Ελλάδας που ξεχώρισε τα τελευταία χρόνια. Ξεχώρισε για τον «θόρυβο» που προκάλεσε, και χάρη αυτού του θορύβου γνωρίσαμε και αγαπήσαμε το ίδιο και την Μαρία Τσιαλέρα, την εκπαιδευτικό που άνοιξε την πόρτα του μικρού αυτού σχολείου σε όλους μας. Κυρίως, χάρη σε αυτό το μικρό Δημοτικό σχολείο, έγινε γνωστό σε ευρύτερο κόσμο και το ίδιο το νησί.
Πριν όμως αναφερθούμε στο σήμερα, θα γυρίσουμε πίσω, στο κοντινό παρελθόν για να θυμηθούμε τις όμορφες στιγμές που ζήσαμε στο δημοτικό σχολείο των Αρκιών. Θα θυμηθούμε μια αυλή γεμάτη, με χαμόγελα και τραγούδια. Μια αυλή με όμορφες ανθρώπινες στιγμές που είχαμε τη χαρά να μοιραστούμε με την τότε δασκάλα του, τη Μαρία Τσιαλέρα και τον μικρό της μαθητή. Τον Χρήστο Καμπόσο. Η Μαρία, ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος. Ο άνθρωπος που αγάπησε πολύ το νησί των Αρκιών. Το σεβάστηκε και προσπάθησε να βάλει μικρά λιθαράκια για το μαθητή της , αλλά και τον τόπο. Η Μαρία, είχε πάντα την πόρτα του σχολείου ανοιχτή για το νησί. Διοργάνωνε εκδηλώσεις, γιορτές, πάρτι…και σε όλα αυτά δεν παρέλειπε ποτέ να καλεί τους νησιώτες. Στις παρελάσεις το σχολείο των Αρκιών ήταν πάντα πρωτοπόρο. Και ο λόγος της Μαρίας ήταν πάντα μοναδικός. Κατάφερνε να μας συγκινεί και να νιώθουμε υπερηφάνοι για τα μικρά μας ακριτικά νησιά. Η Μαρία, γνώριζε καλά ότι αυτοί οι μικροί τόποι έχουν ανάγκη από ένα ζωντανό, ανοιχτό σχολείο. Ένα ζωντανό σχολείο, κρατά ζωντανό το νησί. Και αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια. Δυστυχώς όμως, όλα αυτά τα μικρά λιθαράκια που με πολλές δυσκολίες τοποθετήθηκαν, δε βοήθησαν για να μείνει ζωντανό το σχολείο και εν συνεχεία το νησί. Φαίνεται τελικά, ότι δεν συνεργαζόμαστε σωστά ως Έλληνες. Προσπάθειες έγιναν. Το ίδιο και ενέργειες. Κανείς δεν υποστηρίζει το αντίθετο. Αλλά δεν ήταν αρκετές. Δεν έγιναν οργανωμένα. Οπότε, κατά συνέπεια δεν είχαμε θετικά αποτελέσματα. Κι αν για λίγο είδαμε κάποιο φως, ήταν ένα φως μοναχικό. Για όλους αυτούς τους λόγους το Δημοτικό Σχολείο Αρκιών κλείνει οριστικά με τη λήξη της σχολικής χρονιάς. Στο μοναχικό μικρό Δημοτικό Σχολείο των Αρκιών δεν θα ακουστούν ξανά παιδικές φωνούλες. Ούτε γέλια και τραγούδια. Το μικρό νησί χάνει το πιο ζωντανό κομμάτι του. Το σχολείο του.
Ο Αποχωρισμός
Ο Άγγελος, ο μοναδικός μαθητής του Δημοτικού Σχολείου Αρκιών, θα είναι και ο τελευταίος μαθητής του σχολείου. Ο μαθητής που θα σφραγίσει την πόρτα ενός ιδιαίτερου σχολείου.
Η Νεκταρία Σπύρου, η μητέρα του Άγγελου κατάγεται από το γειτονικό νησί, τους Λειψούς. Και πριν από δύο χρόνια πήρε την απόφαση να ζήσουν στους Αρκιούς. Από το νησί των Αρκιών είναι ο πατέρας του Άγγελου. Ο Μιχάλης Κάβουρας. Ο Μιχάλης αγαπά το νησί του και δουλεύει χειμώνα καλοκαίρι σε αυτό, οπότε ήταν δύσκολο για το Μιχάλη να μετακινείται συχνά. Αποφάσισαν λοιπόν σαν οικογένεια να ζήσουν όλοι κάτω από την ίδια στέγη. Στο νησί των Αρκιών. Έτσι, ώστε ο μικρός Άγγελος να έρθει πιο κοντά με τον πατέρα του που τον υπεραγαπά. Η Νεκταρία κι ο Άγγελος, άφησαν πίσω τους τους Λειψούς για να βρεθούν στους Αρκιούς, δίπλα στον Μιχάλη τους. Και φέτος, μετά το καλοκαίρι θα κάνουν ξανά το ίδιο ακριβώς ταξίδι, αλλά αντίστροφα αυτή τη φορά. Έχουν μαζέψει ήδη τα πράγματα τους για να βρεθούν ξανά πίσω στους Λειψούς. Αφού, το νησί των Αρκιών, και οι συνθήκες δεν κατάφεραν να τους κρατήσουν σε αυτό. Για άλλη μια φορά, η οικογένεια θα μοιραστεί σε δύο νησιά. Αλλά κι ένα Δημοτικό Σχολείο θα κλείσει για πάντα.
«Ο αποχωρισμός είναι πολύ δύσκολος, και για τους τρεις μας. Δεν μπορούμε μακριά από τον Μιχάλη. Αυτά τα δύο χρόνια δεθήκαμε σαν οικογένεια. Ο Άγγελος, επιθυμεί πια να φύγουμε, γιατί στους Λειψούς έχει φίλους και χαίρεται να παίζει μαζί τους στις αλάνες, όπως και περισσότερες δραστηριότητες, ενώ εδώ είναι μόνος του ανάμεσα σε ενήλικες. Αυτό όμως που τον στεναχωρεί πάρα πολύ είναι ότι θα αποχωριστεί τον πατέρα του. Ο αποχωρισμός δυστυχώς θα είναι οδυνηρός αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά…». Μας λέει στο humanstories.gr η Νεκταρία Σπύρου.
Η απόφαση αυτή της οικογένειας δεν είναι οδυνηρή μόνο για τους ίδιους. Η απόφαση τους είναι ακόμη πιο οδυνηρή για το νησί. Ο Άγγελος ήταν ο τελευταίος μαθητής. Η Πολιτεία δεν κατάφερε να φέρει νέους ανθρώπους στους Αρκιούς. Μοιραία, το σχολείο κλείνει. «Κάποιοι από τους μόνιμους κατοίκους των Αρκιών στεναχωριούνται που θα φύγουμε από το νησί. Η Μαρία, κάτοικος του νησιού που κατάγεται από την Κάλυμνο, με αγκάλιασε πολύ στεναχωρημένη και μου είπε: «πικράθηκα Νεκταρία. Πρέπει να κάνουμε κάτι να μείνει το σχολείο ανοιχτό». Ο Άγγελος έδινε χαρά στο νησί. Γινόταν παρέλαση, έδινε ζωή. Η Αθηνά, επίσης κάτοικος κι αυτή του νησιού με στήριξε με την αγάπη της αυτά τα δύο χρόνια. Όπως και η κυρία Στέλλα, και η οικογένεια του Μιχάλη μου… Κάποιοι άλλοι κάτοικοι πάλι θεώρησαν ότι θα είναι πολύ καλύτερα για το παιδί που φεύγουμε. Όπως, και να έχει, είναι μια πολύ δύσκολη απόφαση και για μας, αλλά και για το νησί. Τους αγαπώ τους Αρκιούς. Έχουν μία δική τους αύρα. Μία ηρεμία. Κάθε φορά που νιώθω πιεσμένη, κατεβαίνω μέχρι τη θάλασσα. Την κοιτώ κι όλα αλλάζουν». Μας λέει η Νεκταρία.
Η Έκπληξη
Αυτές τις μέρες, η φετινή δασκάλα του σχολείου λείπει στις Βρυξέλλες, σε συνέδριο. Και φυσικά, δεν υπάρχει αντικαταστάτης εκπαιδευτικός για τον μικρό Άγγελο. Όταν επιστρέψει, θα κλείσει την φετινή χρονιά, με μια μικρή παρουσίαση αποχαιρετισμού-έκπληξη. «Θα καλέσει η δασκάλα όλους τους μόνιμους κατοίκους του νησιού. Έδωσε σε όλους ένα καρτελάκι για να το συμπληρώσουμε και να το επιστρέψουμε. Το καρτελάκι έγραφε: Το όνειρο σας είναι να…». Μας λέει η Νεκταρία. Κι από ότι καταλάβατε το όνειρο του Μιχάλη είναι να είναι ενωμένη η οικογένεια του.
Η ερήμωση
Οι Αρκιοί, έχουν περίπου 35 μόνιμους κατοίκους. Τα τελευταία χρόνια, πέρασαν από το νησί ακόμη και υπουργοί. Το δημοτικό σχολείο, βοήθησε πολύ το νησί. Το κράτησε ζωντανό και έγινε πολλές φορές η αφορμή επισκέψεων σε αυτό δημόσιων προσώπων αλλά και απλών ανθρώπων που ήθελαν να προσφέρουν στο μικρό σχολείο των Αρκιών, αλλά και να το γνωρίσουν από κοντά.
Τον Σεπτέμβριο του 2023 το κουδούνι του Δημοτικού Σχολείου Αρκιών δεν θα ξαναχτυπήσει. Η πόρτα του θα μείνει κλειστεί. Και το κτίριο που το ελληνικό κράτος επισκεύασε πριν από τρία χρόνια θα ερημώσει. Η υλικοτεχνική υποδομή του σχολείου που τα τελευταία χρόνια βελτιώθηκε χάρη στην ιδιωτική πρωτοβουλία θα αραχνιάσει. Όπως και ο διαδραστικός πίνακας, που πολλά σχολεία θα ήθελαν να έχουν…Το σχολείο θα ανοίξει τελευταία φορά στις εκλογές, της 25ης Ιουνίου.
Ένα σχολείο σύμβολο κλείνει. Και δυστυχώς μέσα σε αυτά τα χρόνια δεν καταφέραμε να αυξήσουμε τους μαθητές του, δεν καταφέραμε να το στηρίξουμε, δεν καταφέραμε να του σταθούμε όσο του άξιζε.
Το σχολείο ήταν τα πάντα για το νησί. Το θέατρο, ο κινηματογράφος, η έκθεση, μα κυρίως η ΖΩΗ. Η ζωή αυτού του τόπου. Η αετοφωλιά των ΑΡΚΙΩΝ.
Που μάλλον δε στηρίχθηκε όσο του έπρεπε. Κλείνει οριστικά. Και δυστυχώς μαζί του σιγά σιγά χάνεται και η ελπίδα. Οι κάτοικοι μειώνονται ανησυχητικά πια, στο νησί…που δεν έχει ούτε νεκροταφείο.
Φωτογραφίες Αρχείου