Το πείσμα που έγινε ελπίδα
Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε μια χώρα, όπου η υποχρεωτική παιδεία, ήταν άλα καρτ. Ενώ σε κάποια μέρη της χώρας, η υποχρεωτική παιδεία έφτανε μέχρι την ολοκλήρωση του Γυμνασίου, σε άλλα τελείωνε με την ολοκλήρωση του Δημοτικού. Με βάση των Ποινικό Κώδικα της χώρας αυτής, όποιος είχε την επιμέλεια του ανήλικου μαθητή και παρέλειπε την εγγραφή ή την εποπτεία του σε ότι αφορούσε την φοίτηση του, τιμωρούνταν. Παρόλα αυτά, σε εκείνη την χώρα, ακόμη και όταν οι καιροί ήταν καλοί, κανείς δεν έδειχνε να μεριμνά για την εφαρμογή της υποχρεωτικής παιδείας. Ούτε και οι τοπικές κοινωνίες ασχολούνταν βέβαια με την διεκδίκηση της εφαρμογής της υποχρεωτικής παιδείας στον τόπο τους. Ήταν εποχές, όπου οι ακριτικές περιοχές της χώρας εκείνης, ήταν τόσο ξεχασμένες που τις παρέλειπαν ακόμη και στον χάρτη, όταν έλεγαν τον καιρό στα δελτία των ειδήσεων. Η παιδεία εφαρμόζονταν άλα καρτ, ακόμη και σε εποχές, όπου οι «αγελάδες ήταν τόσο παχιές» που όπως συνήθιζαν να λένε, «έδεναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα».
Κάποια μέρη όπου εφαρμόζονταν η αλα καρτ υποχρεωτική παιδεία, ήταν το Καστελλόριζο. Ήταν οι Αρκιοί. Και άλλα πολλά. Οι άνθρωποι, συνήθιζαν να ονομάζουν «πινέζα», μέρη μακριά από την πρωτεύουσα. Τα χρόνια πέρασαν. Οι καιροί έγιναν δύσκολοι. Η συγκεκριμένη χώρα πέρασε μεγάλες δυσκολίες. Και οι δυσκολίες αυτές, την υποχρέωσαν, να αρχίσει να κοιτάζει αυτά τα μέρη που ήταν ξεχασμένα. Αυτό δεν έγινε αυτόματα. Δεν έγινε από μόνο του. Οι σωστοί άνθρωποι, έτυχε να βρεθούν στις σωστές θέσεις και ως εκ θαύματος, κάποια ξεχασμένα μέρη, άρχισαν να αποκτούν οντότητα. Αξία. Και η άλα καρτ παιδεία, σιγά σιγά αρχίζει να διορθώνεται. Για να διορθώσεις πράγματα, πρέπει πρώτα να τα μάθεις. Για να τα μάθεις, χρειάζονται δυνατές πεισματάρικες φωνές όπως αυτή της δασκάλας των Αρκιών της Μαρίας Τσιαλέρα. Της δασκάλας του μικρού Χρηστάκη. Του «μικρού πρίγκιπα των Αρκιών».
Η φωνή της Μαρίας, μονότονη και πεισματική τα τελευταία χρόνια, κατάφερε να στρέψει τα βλέμματα κάποιων ανθρώπων, στο πρόβλημα της άλα καρτ παιδείας. Το απογοητευτικό αλλά και ενθαρρυντικό παράλληλα, είναι ότι ενώ οι άνθρωποι που υποτίθεται πως ασχολούνται με την παιδεία έκαναν πως δεν άκουγαν τις φωνές αυτές, άλλοι άνθρωποι, από άλλες θέσεις, οι οποίοι θεωρητικά δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με την εκπαίδευση, ευαισθητοποιήθηκαν. Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός ασχολήθηκε με το θέμα. Το υπουργείο Εθνικής Αμύνης, ανέλαβε πρωτοβουλίες κι έτσι ο μικρός Χρηστάκης, σε αντίθεση με τα αδέλφια του, θα έχει την ευκαιρία τον Σεπτέμβριο, να συνεχίσει τις σπουδές του στο γυμνάσιο της Πάτμου, μένοντας στην Πατμιάδα εκκλησιαστική σχολή. «Δεν είναι δυνατόν ένα παιδί το οποίο μου είπε ότι θέλει να γίνει δάσκαλος και να γυρίσει να διδάξει στους Αρκιούς, να το αφήσω δίχως βοήθεια» έλεγε ο Υφυπουργός Εθνικής Άμυνας Αλκιβιάδης Στεφανής, μετά την συνάντηση που είχε στους Αρκιούς με τον μικρό Χρηστάκη και την δασκάλα του. Κι έτσι και έγινε. Ο Χρήστος θα συνεχίσει το σχολείο του.
Η ελπίδα όμως πεθαίνει τελευταία. Σύντομα, ίσως να έρθουν οικογένειες με παιδιά στους Αρκιούς. Ίσως αυτή η χώρα στην οποία η υποχρεωτική παιδεία εφαρμόζονταν άλα καρτ, να επιλέξει να επενδύσει στους μικρούς τόπους μακριά από την πρωτεύουσα και τις μεγάλες πόλεις. Κάτι δείχνει να αλλάζει. Τόσα χρόνια, στους Αρκιούς, ο μικρός Χρηστάκης, σε όλες τις εθνικές γιορτές, παρέλαυνε μόνος του στην μικρή πλατεία του νησιού και κατέθετε στεφάνι, μπροστά σε ένα πιθάρι. Δεν υπήρχε μνημείο πεσόντων. Τα νέα παιδιά όμως, που ενδέχεται να έρθουν στο νησί, θα μπορούν να καταθέτουν στεφάνι στο μνημείο πεσόντων που ετοιμάζεται με πρωτοβουλία του Υφυπουργού Εθνικής Άμυνας, Αλκιβιάδη Στεφανή.
Δυστυχώς εμείς μετράμε με χρόνια, ενώ οι αλλαγές και οι εξελίξεις μετρούνται με τις γενιές. Όπως όμως λένε και οι κινέζοι: «Ακόμη και ο μεγαλύτερος δρόμος ξεκινά από ένα βήμα». Το πρώτο βήμα έγινε. Ας γίνει και το δεύτερο και το τρίτο. «Κάποια πράγματα λέγονται και δεν γίνονται και κάποια γίνονται και δεν λέγονται» είχε πει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Το τελευταίο διάστημα, κάποια πράγματα γίνονται και δεν λέγονται. Όλα όμως εξαρτώνται από τον άνθρωπο. «Όποια και αν είναι η ερώτηση, ο άνθρωπος είναι η απάντηση».
φωτογραφίες-Βίντεο| Humanstories.gr
