Το κάλεσμα του παππού Δημητράκη

Είναι ικανές οι παιδικές αναμνήσεις να αναταράξουν τη ζωή σου; Να σου αλλάξουν ρότα; «Εκείνες τις εποχές οι μετακινήσεις στο νησί γίνονταν με γαϊδουράκια. Ρεύμα δεν υπήρχε. Θυμάμαι τη γιαγιά Βαγγελιώ να μαγειρεύει  το φαγητό στο τσουκάλι. Την ιεροτελεστία του ζυμώματος από τον παππού Δημητράκη. Το βραδύ έκανε την προετοιμασία του ψωμιού, το όποιο ζύμωνε στη σκάφη και το πρωί της επομένης έφτιαχνε τους παύλους (ψωμί). Κι εμείς ανάβαμε τον μεγάλο ξυλόφουρνο. Ο ξυλόφουρνος  διατηρείται μέχρι σήμερα στον ξενώνα. Επίσης θυμάμαι τον θείο μου, τον Γιώργαρο να με ανεβάζει στο γαϊδούρι του και να πηγαίνουμε στο αλώνι την εποχή του θέρου. Και γυρνώντας, να μαζεύουμε νερό από το πηγάδι». Αναπολεί ο Δημήτρης Μαρκουλής, που άλλαξε ρότα στη ζωή του ακολουθώντας το «όνειρο». Γιατί όπως είπε και ο Ελύτης μας.  «Το παν είναι η ρότα σου κόντρα στην κοινωνία ετούτη».

Ο Δήμητρης Μαρκουλής, πήρε το όνομα του αγαπημένου του παππού. Του Δημήτριου Μαρκουλή, ο οποίος αποτέλεσε καθοριστική προσωπικότητα για τη ζωή του, και ήταν η  αιτία της δημιουργίας του Dimitrakis guest house.

 

 

«Το όνομα Μαρκουλής έχει ρίζες Αμοργιανές. Στη Δονούσα το συναντά κάποιος κυρίως στη Μεσαριά. Αν και δεν πέρασα όλα μου τα παιδικά χρόνια στο νησί, το γεγονός ότι έζησα εδώ από δύο έως έξι ετών, σε δυσμενείς αλλά και αγνές τότε συνθήκες διαβίωσης,  μου δημιούργησε έντονες αναμνήσεις και βιώματα. Το πρώτο έναυσμα μου να επιστρέψω και να ζήσω στη Δονούσα γεννήθηκε στα  έξι μου. Ήμουν πάνω στη λάντζα του νησιού κάπου στα μέσα Ιουλίου του 1993. Ήταν η μέρα που φύγαμε με τον πατέρα μου για την Ίο, όπου είχε διοριστεί εφημέριος.  Δεν μπορώ να ξεχάσω την αίσθηση να εγκαταλείπω τον τόπο μου αλλά και την υπόσχεση που έδωσα τότε στον εαυτό μου, να ξαναγυρίσω πίσω κάποτε. Αυτή η μέρα αποτέλεσε την αρχή του ταξιδιού μου για την επιστροφή στη δική μου Ιθάκη. Ένας στόχος που επιτεύχθηκε με πείσμα, επιμονή και μόχθο πολλών ετών». Θυμάται ο Δημήτρης σήμερα με νοσταλγία και συνεχίζει: «Από εκεί και πέρα το νησί το επισκεπτόμουν κάθε καλοκαίρι. Η διαβίωση στο νησί τότε ήταν δύσκολη αλλά και μαγική ταυτόχρονα.  Οι εντονότερες αναμνήσεις μου είναι φυσικά στη Μεσαριά. Είναι ένας μικρός οικισμός της Δονούσας όπου βρισκόταν το σπίτι των παππούδων μου».

 

 

Δύο όμως ήταν οι βασικοί λόγοι της επιστροφής του Δημήτρη στον νησί της Δονούσας. Οι αναμνήσεις κι ένα όνειρο. «Υπήρξε καταλυτικό για την επιστροφή μου το όνειρο που είδα. Σχεδόν έξι  χρόνια πριν, ενώ ήμουν στην Ίο κι εργαζόμουν σε καλά αμειβόμενη θέση, με προβλημάτιζε η σκέψη αν έπρεπε να παραμείνω και να επενδύσω στην Ίο ή να πραγματοποιήσω την παιδική υπόσχεσή, να επιστρέψω στο νησί μου, τη Δονούσα. Ένα βραδύ λοιπόν,  είδα ένα πολύ δυνατό όνειρο. Είδα ότι βρισκόμουν στο παλιό σπίτι στη Μεσαριά. Το πορτάκι άνοιξε και οι φιγούρες του Παππού και της Γιαγιάς με πλησίασαν.  Τότε ο παππούς μου είπε: «Δημήτρη ότι έκανες- έκανες στην Ίο. Ετοιμάσου να γυρίσεις πίσω και να φτιάξεις τα σπίτια». Μετά από αυτό το όνειρο, η τελική απόφαση είχε πια  παρθεί μέσα μου, και δούλεψα αρκετά για να την υλοποιήσω».

 

Τα σπίτια του Παππού και της γιαγιάς ήταν ακατοίκητα για πολλά χρόνια. Οι φθορές του χρόνου διαφαίνονταν έντονα πάνω τους. Η αποστολή του Δημήτρη δεν ήταν εύκολη. «Διατηρήσαμε στην ανακαίνιση, τον πέτρινο σκελετό των σπιτιών. Το Dimitrakis Guest house αποτελείται ουσιαστικά από τρία αυτόνομα σπιτάκια. Τα οποία έχουν ονομασίες που σχετίζονται με μέλη της οικογένειας μου. Είναι το «Μαγειρειό της Βαγγελιώς» (Δικλινο). Το «καμαράκι της Πλητώς» (3κλινο) και το «σπίτι του Μαλλιαρού» (4κλινο). Το τελευταίο  χρονολογείται από το 1869. Είναι τα σπίτια των Παππούδων μου, τα όποια έχουν πλήρως ανακαινιστεί με σεβασμό στην παραδοσιακή αρχιτεκτονική και με ελάχιστες νεωτεριστικές πινελιές εσωτερικά. Ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε στο αρμονικό πάντρεμα της πέτρας  με το ξύλο. Και εκμεταλλευόμενος τις γνώσεις μου πάνω στο ξύλο, λόγω των σπουδών μου στη σχεδίαση επίπλου, χρησιμοποίησα στις οικίες ξύλινα στοιχεία από την προσωπική μου συλλογή, αφού πρώτα τα  επεξεργαστικά.

 

 

Η Δονούσα είναι μια μικρή κοινότητα. Έχει καταφέρει την επιστροφή νέων ανθρώπων που είχαν καταγωγή από το νησί. Οι ιστορίες των περισσότερων νέων ανθρώπων που επέστρεψαν, μοιάζουν μεταξύ τους. Κι έχουν κάτι κοινό. Αναμνήσεις, οικογένεια, καλοκαίρια. Δημιούργησαν σύλλογο και ανέδειξαν το νησί τους, χωρίς να κάνουν κάτι υπερβολικό. Απέδειξαν ότι συλλογικά και με πολύ προσωπική εργασία, μπορούν να βελτιώσουν το μικρό τους νησί. «Όντως ο πολιτιστικός σύλλογος «Ποσειδών» και ο αθηναϊκός πολιτιστικός σύλλογος Δονούσας, έχουν δουλέψει με επιτυχία πάνω στη συντήρηση μονοπατιών και στην ανάδειξη του νησιού. Επίσης, κάθε χρόνο γίνεται το Donousa trail running. Ενώ μέσω του ιδρύματος Λασκαρίδη και το sea change project, προωθείται το βιοδιασπώμενο πλαστικό προς αντικατάσταση του πλαστικού σε όλους του χώρους εστίασης στο νησί. Ακόμη, μέσω μιας συνεργασίας  του ΕΜΠ με το δήμο Νάξου, δημιουργήθηκε μια μονάδα ανακύκλωσης στο νησί καθιστώντας τη Δονούσα ένα νησί που σέβεται το περιβάλλον. Σίγουρα το μόνο μυστικό πίσω από την καλή συνεργασία των κατοίκων για όσα προαναφέρθηκαν είναι ότι αγαπάμε το νησί μας και θέλουμε το καλύτερο για τον τόπο μας..». Μας λέει με υπερηφάνεια ο Δημήτρης.

 

 

Ο Δημήτρης τα τελευταία δυόμιση χρόνια ζει μόνιμα πλέον στο νησί του. Ο χειμώνας μας λέει ο Δημήτρης ότι είναι μοναχικός. Αλλά βρήκε στη Δονούσα την ηρεμία και τη γαλήνη που αναζητούσε. «Ας μη ξεχνάμε άλλωστε ότι ο χειμώνας για όλους εμάς που δουλεύουμε έντονα το καλοκαίρι στο νησί, είναι η εποχή που απολαμβάνουμε, και όπως πολύ συχνά λέω: «Το καλοκαίρι είναι για όλους, αλλά ο χειμώνας είναι γι αυτούς που ξέρουν».

 

 

Οι προσδοκίες όμως του Δημήτρη δεν τελειώνουν εδώ. Ο «παππούς Δημήτρης» είχε ανεμόμυλο. Από τον οποίο σήμερα σώζονται μόνο τα ερείπια του. Ο οποίος καταστράφηκε από  πτώση κεραυνού. «Θα ήθελα κάποια στιγμή να γίνει ανακατασκευή του ανεμόμυλου και γιατί όχι να  στεγάσει κι ένα λαογραφικό μουσείο». τελειώνει ο Δημήτρης.

 

 

Αν επισκεφτείτε τη Δονούσα ο Δημήτρης προτείνει την Μεσαριά, για τη μαγευτική της θέα. 
Τον Ξυλομπάτη με τους κέδρους και τον άσπρο κάβο, με το σεληνιακό τοπίο. 
Αγαπημένη γεύση; Πατάτες με κατσίκι, ξινοτύρι και κοπανιστή.  




https://www.facebook.com/Dimitrakis-guest-house-899947227024772/

 

 

1 Σχόλιο

  • Ioanna Madala 15/02/2021 (19:37)

    Κουκλιστικα σπιτακια! Συγχαρητηρια στο Δημητρη!

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Subscribe To Our Newsletter
Subscribe to our email newsletter today to receive the latest news!
No Thanks
Με την εγγραφή σου συμφωνείς να λαμβάνεις τα νέα και τα ενδιαφέροντα θέματα του HumanStories και με την Πολιτική Προστασίας Δεδομένων. Μπορείς να διαγραφείς από την λίστα οποιαδήποτε στιγμή.
Don't miss out. Subscribe today.
×
×
WordPress Popup Plugin
Subscribe To Our Newsletter
No Thanks
Με την εγγραφή σου συμφωνείς με την Πολιτική Προστασίας Δεδομένων.
Don't miss out. Subscribe today.
×
×
WordPress Popup Plugin