Το Δημοτικό Σχολείο της Ψερίμου, οι ιστορίες του και οι αποφασισμένοι κάτοικοι του

Τα παιδιά, γεννηθήκανε στην Κάλυμνο αλλά έχουν καταγωγή από το Νησί της Ψερίμου. Και κάθε καλοκαίρι δίνουν ζωή και ελπίδα στο Ακριτικό μας Νησί.

Ο κ. Αρβίθης Μιχάλης είναι πρόεδρος του τοπικού συλλόγου της Παναγίας Ψερίμου και μαζί με τα παιδιά του ακριτικού νησιού,  πήρε την πρωτοβουλία να στήσει ελληνικές  σημαίες σε διάφορα σημεία του νησιού ώστε να είναι ορατές  σε όλους τους επισκέπτες. Τις σημαίες τις έστειλε στο νησί η «Εγνατία οδός».  Ο κ. Μιχάλης μαζί με όλους τους κατοίκους κάνουν προσπάθειες ώστε να γίνουν άμεσα εργασίες στο μικρό σχολείο της Ψερίμου. Ένα σχολείο που έκλεισε την Τρίτη 16 Ιουνίου του 2009.

Η Άννα Μαύρου ήταν η 12χρονη τελευταία μαθήτρια του Δημοτικού σχολείου Ψερίμου. Το 2009 η Άννα μαζί με τη δασκάλα αλλά πάνω από όλα φίλη της,  Χαρά Αγγελάτου, θα σφραγίσουν την πόρτα του σχολείου. Σήμερα, η Άννα έχει τη δική της οικογένεια μαζί με τον Αντώνη της, κι ένα παιδάκι. To μήνυμα της τελευταίας δασκάλας, στον πίνακα του Δημοτικού σχολείου συγκινεί:

«Τρίτη 16 Ιουνίου 2009. Κάθε μαθητής και κάθε δάσκαλος έχει αφήσει μέσα σε αυτή την αίθουσα ένα κομμάτι από την ψυχή του… Τα κομμάτια αυτά φτιάχνουν μια γλυκιά ιστορία, που ελπίζω να μην ξεχαστεί».  Ένα μήνυμα προφητικό. Γιατί το κράτος ξέχασε τους κατοίκους της Ψερίμου. Αφήνοντας τους για Δεκατρία χρόνια στην αμάθεια…”

 

 

Από τότε έγιναν κάποιες άκαρπες προσπάθειες  για να ανοίξει ξανά το σχολείο από την οικογένεια τον Λευτέρη Πιζάνια και τη σύζυγο του Ευδοκία. Η Ευδοκία μεγάλωσε στο νησί της Ψερίμου όπου και πήγε σχολείο. Τότε, στο δημοτικό είχε πέντε παιδιά. Τέσσερα αγόρια και την Ευδοκία. Η Ευδοκία έχει εφτά αδέλφια. Ο πατέρας της, ήταν κτηνοτρόφος. Οπότε, δεν υπήρχε η δυνατότητα να φύγουν από το νησί λόγω εργασίας. Κι έτσι η Ευδοκία δεν πήγε στο Γυμνάσιο, αφού το νησί δε διέθετε Γυμνασιακές τάξεις.

Στο νησί της Ψερίμου υπάρχει μια οικογένεια με ένα νήπιο, το οποίο από τον επόμενο χρόνο θα πρέπει να φοιτήσει στο σχολείο, αλλά κι άλλα παιδιά μικρότερης ηλικίας που θα πρέπει στο μέλλον να φοιτήσουν κι αυτά. Κι αν ανοίξει το σχολείο τότε κι άλλες οικογένειες με καταγωγή από το νησί θα επιθυμούν να ζήσουν σε αυτό…Αν, όμως δεν λειτουργήσει το δημοτικό σχολείο στην Ψέριμο, οι οικογένειες αυτές θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν το νησί.

«Ο δήμαρχος μας είπε πως θα έχουμε μια απάντηση σε δέκα ημέρες,  πως και από τι θα ξεκινήσουμε…». Μας λέει στο Humanstories.gr η Κυραψηλή Μαύρου. Η Κυραψηλή και ο σύζυγος της  Σακελλάρης είναι οι γονείς του μικρού αυριανού μαθητή, Πανορμίτη. Και συνεχίζει: «Όλοι μαζί θα βοηθήσουμε από τη θέση που μπορεί ο καθένας, έτσι ώστε με την επόμενη Σχολική χρονιά,  να ανοίξει το ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΨΕΡΙΜΟΥ».

Όλοι μαζί εδώ και πολλά χρόνια θα έπρεπε να στηρίζουμε αυτά τα σχολεία. Να συνειδητοποιήσουμε, τη θέση τους στο χάρτη και την ιστορική τους αξία. Σχολεία, που κτίστηκαν κάποτε είτε από το ίδιο το κράτος, είτε από ευεργέτες  κι είχαν έναν και μοναδικό σκοπό να μην αφήσουν τους νέους στην αμάθεια. Ο ρόλος του Εκπαιδευτικού σε ένα τέτοιο μικρό σχολείο δεν είναι διακοσμητικός. Οι τόποι αυτοί χρειάζονται εκπαιδευτικούς με δύναμη και πολλές φορές και τόλμη. Διότι, ο εκπαιδευτικός πρέπει να βοηθήσει τα παιδιά να ανακαλύψουν τη δύναμη που κρύβουν μέσα τους.

 

 

Το σχολείο της Ψερίμου, είναι ένα μικρό αλλά πολύ όμορφο σχολείο. Με πολλές όμορφες ιστορίες να μας διηγηθεί. Κτίστηκε στις αρχές του 1950 περίπου. Είχε κήπους φροντισμένους και παιδιά χαρούμενα. Ο κ. Νικόλας Καραβοκύρος, ήταν ένα από εκείνα τα χαρούμενα παιδιά, που πέρασαν τα σχολικά τους χρόνια, σε εκείνη την ταπεινή αυλή.

«Είχα τη τύχη να φοιτήσω σε αυτό το σχολείο τα σχολικά έτη 1957-1958 και κατόπιν τη τελευταία τάξη για μισή σχολική Χρόνια. Από αυτό το σχολείο έχουν βγει δάσκαλοι, παπάδες, Πλοίαρχοι Εμπορικού Ναυτικού. Δε θα πω πόσοι είναι και που έχουν φτάσει, διότι αν τους αναφέρω όλους, θα χρειαστεί σελίδα ολόκληρη. Φοιτούσαν 35 παιδιά τότε.  Ήταν μονοθέσιο και είχε έναν δάσκαλο, ο οποίος ήταν από τη Λέρο. Τον Αντώνη Ντανά. Κατόπιν, είχα τον Νικήτα Καραφυλλάκη. Το 1962 πήραμε απολυτήριο Δημοτικού περίπου οκτώ μαθητές εκ των οποίων οι πέντε δώσαμε εισαγωγικές εξετάσεις για το Γυμνάσιο και μπήκαμε όλοι. Από την δική μου χρονιά, αποφοιτήσαμε από το εξατάξιο Γυμνάσιο οι τέσσερις. Οι τρεις ακολουθήσαμε το επάγγελμα του ναυτικού. Γίναμε Πλοίαρχοι Εμπορικού Ναυτικού και ο τελευταίος έγινε επιχειρηματίας. Το Σχολείο μας, ήταν το ωραιότερο κτήριο. Με κήπους που τους είχε κάμει η δασκάλα η κύρια  Μαρία Τριπολητσότου.

Εγώ δεν τη πρόλαβα» διηγείται ο κ. Νικόλας και συνεχίζει: «Το κτίσμα, ευρίσκεται στο βάθος του οικοπέδου που πρέπει  να είναι περίπου 1000τ.μ.. Από την εξώπορτα μπαίναμε σε ένα διάδρομο που δεξιά και αριστερά υπήρχαν άσπρες μαργαρίτες που ήταν σαν θάμνοι. Μπροστά από το σχολείο, στα δεξιά και αριστερά από τα σκαλοπάτια, ήταν οι κήποι με τις τριανταφυλλιές. Στο υπόλοιπο κτήμα υπάρχουν κυπαρίσσια και ελαιόδεντρα. Όλα αυτά είχαν φυτευτεί από την αείμνηστη Μαρία Τριπολιτσότου. Σπαταλούσε όλο το χρόνο της στη περιποίηση των λουλουδιών και των δένδρων. Όλα τα παιδιά με κουβάδες παίρναμε νερό από το πηγάδι. Ήταν πραγματικά στολίδι. Τώρα έχει καταντήσει σκουπιδότοπος».

 

 

 

 

Σήμερα, ο κ. Μιχάλης Αρβίθης μαζί με όλους τους Κατοίκους της Ψερίμου, απαιτούν το αυτονόητο. Να ανοίξει ξανά το μικρό στολίδι του νησιού και να επισκευαστεί άμεσα. Με στόχο, την επόμενη σχολική χρονιά να έχει έναν, δύο ίσως και τρείς μαθητές…Το Δημοτικό Σχολείο της Ψερίμου είναι χώρος πολιτισμού και πρέπει να αναδειχθεί. Αυτό, και όλα τα μικρά σχολεία, στις απομακρυσμένες γειτονιές της Ελλάδας.

 

Ευχαριστούμε πολύ για τις φωτογραφίες, την Κυραψηλή Μαύρου και την Angelica Malamatenios