Τελικά είναι εφικτή η διαδικτυακή εκπαίδευση στην Ελλάδα;
Ένα είδος εκπαίδευσης που ενδέχεται να μας επιβάλει ο Κορονοϊός; Το humanstories.gr επικοινώνησε με δασκάλες. Ρωτήσαμε τη γνώμη τους και πώς μπορεί ένα τέτοιο σχέδιο να εφαρμοστεί άμεσα στη χώρα μας.
Απάντηση θετική δυστυχώς δε θα σας δώσουμε. Όχι γιατί δεν γίνεται, αλλά γιατί η Ελλάδα δεν είναι έτοιμη για διαδικτυακό μάθημα. Η όλη διαδικασία απαιτεί οργάνωση και χρόνο που δυστυχώς αυτή την στιγμή δεν έχουμε. Φαίνεται ότι για μια ακόμη φορά είμαστε ανέτοιμοι και ότι τα γεγονότα μας πρόλαβαν. Ψάχνουμε να βρούμε λύσεις «τώρα», ενώ οι λύσεις θα μπορούσαν να έχουν δοθεί χρόνια πριν.
Το 2009 η Νομαρχία Δωδεκανήσου σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Αιγαίου ανέλαβαν την πρωτοβουλία να δημιουργήσουν στο υπάρχον σχολείο της Ψερίμου, ένα τηλεσχολείο. Ένα πιλοτικό πρόγραμμα όπου καθηγητές από τη Ρόδο θα έκαναν μάθημα, μέσω του διαδικτύου σε μαθητές αλλά και κατοίκους του μικρού νησιού τις απογευματινές ώρες. Μάλιστα, στο μικρό σχολείο της άγονης-γόνιμης γραμμής, εγκαταστήσανε τότε εξοπλισμό τηλεμάθησης για την εφαρμογή της πρωτοβουλίας και εκπαιδεύσανε τους ενδιαφερομένους για τον χειρισμό τους. Οι κάτοικοι του νησιού ήταν ενθουσιασμένοι με την πρωτοβουλία. Παράλληλα, το Πανεπιστήμιο Αιγαίου είχε επεξεργαστεί το πρόγραμμα για την κατάρτιση των παιδιών και των εκπαιδευτικών επί της τηλεμάθησης. Γιατί θέλανε, τη σχολική περίοδο 2010 -2011, το κουδούνι του σχολείου να ηχήσει και στην Ψέριμο. Έστω και μέσα από την οθόνη ενός υπολογιστή. Δυστυχώς όμως, το όλο εγχείρημα δεν προχώρησε ποτέ. Το υπουργείο δεν έδωσε την έγκρισή του. Το σχολείο της Ψερίμου δεν άνοιξε ποτέ ξανά. Άφησε τους κατοίκους του, στην αμάθεια…
Στην Ερεικούσσα, άνοιξε φέτος τον Νοέμβρη το δημοτικό σχολείο. Με δύο μαθητές. Δυστυχώς λόγω του ιού το σχολείο αναγκάστηκε να κλείσει και η δασκάλα επέστρεψε στον τόπο καταγωγής της. Η δασκάλα έχει όλη την διάθεση να κάνει μάθημα με τα παιδιά μέσω skype. Για να κρατήσουν την επαφή με το σχολείο. Αλλά κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατό, γιατί τα παιδιά δεν έχουν ίντερνετ στο σπίτι. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στους Αρκιούς. Κι εκεί η οικογένεια δεν έχει υπολογιστή και διαδίκτυο στο σπίτι. Ακόμη και τα μαθήματα Αγγλικών μέχρι πρότινος, γινόντουσαν στο δημοτικό σχολείο των Αρκιών τις απογευματινές ώρες, με την υποστήριξη της δασκάλας.
Η Αλεξάνδρα Δημοπούλου, από τα Κύθηρα όπου διδάσκει φέτος, είπε στο Humanstories.gr: «Δίνουν προτεραιότητα στους μαθητές της Γ’ λυκείου γενικών και ΕΠΑΛ. Σε Αχαΐα, Ηλεία, Ζάκυνθο και Δράμα, νομίζω ότι ξεκινούν πιλοτικά για να δουν πως μπορεί να τρέξει όλο αυτό το σύστημα. Σίγουρα δεν είναι εύκολο να σηκώσουν όλες αυτές τις ταυτόχρονες συνδέσεις και διδασκαλίες τα δίκτυα μας. Εδώ, βλέπω δυσκολίες σε διαδικτυακά σεμινάρια που παρακολουθώ, των 15 ατόμων. Προφανώς το υπουργείο θα χρειαστεί να πάρει και άλλα μέτρα, όπως παράταση για την δευτεροβάθμια ή απλά θα είναι πιο ελαστικοί στο τέλος με τους μαθητές, ως προς την ύλη. Θα πρέπει όλοι να αναπροσαρμοστούμε. Επίσης δεν έχουν όλοι πρόσβαση στο διαδίκτυο. Ανάλογα με το που μένουν ή ακόμη και από επιλογή… Πιθανώς στα δημοτικά σχολεία, απλά να ανεβαίνει κάποιο υποστηρικτικό υλικό και να δουλεύουν οι μαθητές και να το έχουν σε portfolio με την επιστροφή τους…».
Η Αλεξάνδρα είναι η δασκάλα που άνοιξε πέρσι για πρώτη φορά μετά από τριάντα σχεδόν χρόνια το δημοτικό σχολείο Αντικυθήρων. Φέτος είναι στα Κύθηρα. Βρίσκεται στο τμήμα υποδοχής ΖΕΠ στα Κύθηρα. Το ΖΕΠ είναι Ζώνη Εκπαιδευτικής Προτεραιότητας, τμήμα υποδοχής και στοχεύει στην ένταξη ευάλωτων κοινωνικών ομάδων στα σχολεία (αλλοδαπούς, παλλινοστούντες κλπ.). Και είναι από τους ανθρώπους που προτίμησαν να μείνουν στο νησί, από το να επιστρέψει στον τόπο καταγωγής της. «Το απολαμβάνω όσο γίνεται. Τουλάχιστον εδώ κάνουμε περπάτημα και βόλτες στις παραλίες. Ευτυχώς το νησί είναι αραιοκατοικημένο από τη φύση του. Δεν ξέρω αν είναι ορθό να φύγω πλέον. Είναι κάτι που δε σκέφτομαι ιδιαίτερα, παρά μόνον όταν μιλώ με τους γονείς μου. Είναι λογικό να μας θέλουν κοντά τους κι αυτοί. Εδώ είναι λίγο πιο χαλαρά τα πράγματα αν και ο κόσμος είναι ιδιαίτερα προσεκτικός και μουδιασμένος. Αρκετοί είναι αυτοί που ήρθαν στο νησί το τελευταίο διάστημα, τόσο από την ηπειρωτική Ελλάδα αλλά και από χώρες του εξωτερικού. Επέστρεψαν, βλέποντας το ως “λύση σωτηρίας” είτε επειδή έχουν κάποιο σπίτι είτε επειδή δραστηριοποιούνται επιχειρηματικά στο νησί. Κι αυτό απ’ όσο ξέρω κινητοποίησε τον δήμαρχο, ώστε να ζητήσει μείωση των δρομολογίων αλλά και την γνωστοποίηση των στοιχείων όσων έχουν έρθει από άλλες χώρες της Ε.Ε το τελευταίο διάστημα. Σίγουρα όλοι είναι μουδιασμένοι με όλα αυτά που γίνονται ενόψει και της καλοκαιρινής σεζόν, επειδή δεν ξέρουν πώς θα εξελιχθεί πια. Εγώ είμαι δοκιμασμένη στην απομόνωση από τα Αντικύθηρα όπως μου έλεγαν κάποιοι οι φίλοι μου εδώ. Οπότε προσπαθώ να μοιράσω αισιοδοξία…».
Κλείνοντας η Αλεξάνδρα μας στέλνει από τα Κύθηρα μια συμβουλή: «Κοιτάξτε και σεις να περάσετε όσο το δυνατόν πιο όμορφα και δημιουργικά με τους περιορισμούς. Και καλή δύναμη, με υπομονή. ‘Όλα θα περάσουν και θα ομαλοποιηθούν σιγά σιγά..»
