Στη Θύμαινα οι ψυχές των ανθρώπων μυρίζουν θυμάρι
Όλοι γεννιόμαστε με έναν ρόλο. Τον ρόλο που μας κάνει ξεχωριστούς. Σκοπός μας, δεν πρέπει να είναι η πρωτιά. Σκοπός μας πρέπει να είναι να βάζουμε καθημερινά μικρά λιθαράκια.Έτσι ώστε να κάνουμε τον κόσμο γύρω μας αν όχι καλύτερο, ίσως πιο αισιόδοξο. Κι όταν συναντάς σε αυτό το ταξίδι σου ανθρώπους με κοινή πλεύση, που τα όνειρα τους είναι γαλανά, τότε νιώθεις ευγνωμοσύνη.
Ο λόγος για το ραδιόφωνο Λυχνάρι και τις «Ιστορίες της Νέας Γης» με τη Μαρία Μπακαρή. Η Μαρία Μπακαρή και ο Παναγιώτης Χριστοφόρου, ήταν από τους ανθρώπους που ξεχώρισαν το humanstories.gr. Και το στηρίζουν. Και κάπως έτσι ενώσαμε τις ιστορίες μας και συμπλέουμε μαζί στη δράση της Θύμαινας. Συμπλέουμε στο Αιγαίο και γνωρίζουμε μαζί τους ανθρώπους του. Τις ιστορίες τους. Τις γειτονιές της Ελλάδας. Με τη βοήθεια της Μαρίας και μέσα από το Ραδιόφωνο Λυχνάρι θα γνωρίσουμε τον Γιώργο Πούλο. Έναν Μουσικό, Θυμαινιώτη-Ικαριώτη, που λαχταρά τη Θύμαινα και ζει στη Ρόδο.
{ https://www.lihnarifm.gr/, https://storiesofthenewearth.weebly.com/ }
«Η μάνα μου ήταν Θυμαινιώτισσα κι εμένα με τάξανε στον Άη Γιώργη. Στη Θύμαινα έκανα το πρώτο μου όνειρο πέντε χρονών. Ήθελα κι εγώ ένα τρεχαντηράκι. Το οποίο το πραγματοποίησα μεγάλος φυσικά. Και το ονόμασα Θύμαινα. Έτσι έχω όνειρο να πάω στη Θύμαινα. Να δούμε πότε θα μπορούμε. Πότε θα έχουμε χρόνο». Λέει με νοσταλγία και παράπονο ο κ. Γιώργος στη Μαρία.
Η συνάντηση τους γίνεται στο καρνάγιο. «Είμαστε ανάμεσα σε σκαριά. Ο κ. Γιώργος ακουμπάει στην Αννούλα όπου είναι ένας μπότης». Σημειώνει εδώ η Μαρία. Και συνεχίζει ο κ. Γιώργος: «Στη Θύμαινα έχει πάρα πολλά. Εκεί… Μόλις φουρτουνιάζει η ψυχή μου εκεί πάω, στη Θύμαινα. Και λέμε εκεί καραντιάζω. Το Καραντί σημαίνει στο λιμανάκι. Σκέφτομαι τα παιδιά εκεί. Το κορμί είναι εδώ, η ψυχή όμως είναι εκεί. Είχε πάρα πολλά παιδιά το νησί. Εγώ βέβαια πήγαινα σχολείο στην Ικαρία. Στον τόπο καταγωγής του πατέρα μου. Στη Θύμαινα πήγαινα τα καλοκαίρια. Η αγάπη για τη μουσική ξεκίνησε στην Ικαρία, Μπουζούκι μ΄ έμαθε η ξαδέλφη μου η Αργυρώ στα 17 μου χρόνια. Μεγάλος έμαθα μουσική. Στη Θύμαινα είναι όλοι καλλίφωνοι…»
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Μαρία Μπακαρή
Το νησί πήρε το όνομα του από τα πολλά θυμάρια που έχει. «Οι ψυχούλες των ανθρώπων εκεί μοσχοβολάνε. Όλοι έχουν ψυχή που μυρίζει θυμάρι. Παρόλο ότι είμαι από την Ικαρία, οι Θυμαινιώτες έχουν τεράστια διαφορά από τους Ικαριώτες. Όνειρο το έχω να πάω. Θα ήθελα να αρμενίζω γύρω γύρω. Να καθητεύω. Να ψαρεύω ένα δύο ψαράκια. Μία τηγανιά. Είναι όμορφα εκεί. Οι άνθρωποι είναι καλοσυνάτοι. Πρόσχαροι. Βοηθάει ο ένας τον άλλο. Έτσι τα βλέπω εγώ, λίγο εξωραϊσμένα. Από μακριά νοσταλγούμε πιο πολύ».
Παράδοση-Έθιμα Θύμαινας
«Θυμάμαι τα κατιμέρια. Είναι σαν κρέπες Τα γεμίζουν με μυζήθρα και τα παίρναν μαζί τους στα ταξίδια. Και το σουβλί. Καβουρδίζουν αλεύρι με μυρωδικά, αμύγδαλα. Βράζεις γάλα ή νερό και κάνεις ένα παχύρευστο σουβλί. Είναι δυναμωτικό. Οι ξαδέλφες μου μου στέλνουν συχνά. Όλοι ασχολούνται στο νησί με τη θάλασσα το νησί έχει και κτηνοτρόφους. Δεν είχε παπά έπρεπε να έρθει παπάς από τους Φούρνους. Ούτε χωροφύλακα, ούτε λιμενοφύλακα, ούτε καμιά υπηρεσία. Χωρίς τίποτα είναι ο παράδεισος. Όταν μιλώ για τη Θύμαινα είμαι πολύ συγκινημένος».
Η Ευχή
«Ευχή να είναι καλά όλοι. Καλή Ανάσταση στις ψυχούλες τους. Ότι επιθυμεί ο καθένας». Και να ανταμώσουμε. Συμπληρώνει η Μαρία. «Εγώ τώρα νιώθω ότι είμαι εκεί» λέει ο κ. Γιώργος. «Ανεβαίνω τα σκαλιά. Βγαίνω από το μόλο κι ανεβαίνω τα 400 σκαλιά. Όταν ήμουν μικρός κάθε δύο μέρες πηγαίναμε να πάρουμε νερό γιατί δεν είχε νερά. Όλες οι γυναίκες ανεβαίνανε από την εκκλησία από τη βρύση με το μπιτόνι στον ώμο να πάνε σπίτι. Θυμάμαι ήμουν με τον Μικρούτσικο τον Θάνο, κι όταν έμαθε ότι ήμουν από τη Θύμαινα μου είπε η γυναίκα του: «Ε, την χαλάσανε τώρα τη Θύμαινα. Έκαναν δρόμους». Της απαντώ κι εγώ: «να ήξερες οι γυναίκες τι τραβούσανε να κουβαλάνε τις φιάλες εγκυμονούσες. Με τα παιδιά να κατεβάζουνε τη σκάφη να πλύνουνε στο γιαλό. Μη το λέτε αυτό, έπρεπε οι άνθρωποι να εξυπηρετηθούν». Μέχρι πριν 15 -20 χρόνια δεν είχε δρόμο το νησί. Ούτε νερό».
Η Αφιέρωση στο Θάνο Μικρούτσικο
«Στο Θάνο, στέλνω ένα τραγούδι τους επτά νάνους. «Μάνα θα πάω στα Καράβια…».
Ευχαριστούμε τη Μαρία Μπακαρή και τον Παναγιώτη Χριστοφόρου
