Ραντεβού με τον Μεγάλο Λευκό Καρχαρία!

Είναι καλοκαίρι του 1978. Στην παραλία της Θεσσαλονίκης, στην περιοχή του Ποσειδωνίου. Πριν να γίνει ακόμη το κολυμβητήριο και φυσικά το Μέγαρο Μουσικής. Πριν ακόμη μεταφερθεί εκεί, το Λούνα Παρκ της Σαλαμίνας.  Ένας ξυπόλητος πιτσιρικάς, με μια φανέλα ξεχειλωμένη στους ώμους του, περπατά πλάι στην θάλασσα κι ονειρεύεται τι θα γίνει όταν μεγαλώσει. Λίγες μέρες πριν στο καφενείο του πατέρα του, στην περιοχή της Μαρτίου, πάνω από την Δελφών, ο μάγος Αζάρ, που σύχναζε εκεί, του διάβασε το χέρι. «Εσύ παιδάκι, θα ζήσεις πολλά χρόνια και θα βρεις έναν θησαυρό στον βυθό της  θάλασσας», του είχε πει.

«Είμαι μικρός ακόμη για να βρω τον θησαυρό»,  σκεφτότανε, όταν ξαφνικά, είδε μπροστά του ένα μοναδικό θέαμα. Ένα θέαμα που τον σημάδεψε για το υπόλοιπο της ζωής του και που τον οδήγησε στο να βρει όντως έναν θησαυρό στον βυθό της θάλασσας. ΚΑΡΧΑΡΙΕΣ.  Στην περιοχή είχε έρθει ένα θέαμα με καρχαρίες. Τους είχαν σε μεγάλες διάφανες δεξαμενές κι ένας δύτης έμπαινε μέσα και έπαιζε μαζί τους. «Eτρεξα σφαίρα στο μαγαζί του πατέρα μου. Μπήκα μέσα και ζήτησα χρήματα.  Mε τα χρήματα κρατημένα σφιχτά στο χέρι μου, επέστρεψα. Είδα το σόου με κομμένη την ανάσα. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι υπήρχαν τέτοια πράγματα. Εκείνο που με εντυπωσίασε περισσότερο, δεν ήταν τόσο ο καρχαρίας, ο οποίος κοιμόταν κατά τη διάρκεια του σόου στον πάτο της δεξαμενής. Με εντυπωσίασε ο δύτης. Με την στολή, τις μπουκάλες και τις μπουρμπουλήθρες να βγαίνουν στην επιφάνεια», θυμάται ο Κώστας Μαυροχωρίδης.

Από τότε, η μοίρα του δέθηκε με την αυτόνομη κατάδυση. Βρήκε τον θησαυρό που του είχε πει ο Πομάκος μάγος Αζάρ που σύχνασε στο καφενείο του πατέρα του, αφού μαζί με τον Θανάση Γλαρούδη, έχουν μια από τις καλύτερες καταδυτικές βάσεις στην Ελλάδα. Το Sea World.  Αυτό που έμενε να βρει για να ολοκληρωθεί το παιδικό του όνειρο, ήταν ένας μεγάλος λευκός καρχαρίας.

 

 

«Δεν ξέχασα ποτέ αυτό που είχα δει στην δεξαμενή στην περιοχή το Ποσειδωνίου. Το σκεφτόμουν σχεδόν καθημερινά. Μια μέρα μάλιστα, εκεί που παραθερίζαμε στην Περαία, θυμάμαι ότι είδα έναν εφιάλτη. Κάναμε διακοπές σε σκηνή τότε. Είδα, ότι έρχεται ένας μεγάλος λευκός καρχαρίας και με τρώει. Ξύπνησα ιδρωμένος μούσκεμα.  Τα χρόνια περάσανε, κάναμε πολλά πράγματα, όμως ο μεγάλος λευκός, ήταν καρφωμένος στο μυαλό μου», λέει ο Κώστας και συνεχίζει: «Πήγα στην Ερυθρά θάλασσα, σε άλλα μέρη, κολύμπησα πλάι σε υφαλοκαρχαρίες, σε σφυροκέφαλους, σε άλλους καρχαρίες και έτσι για μένα, το στερεότυπο ότι ο καρχαρίας είναι ανθρωποφάγος, όσον αφορά την αυτόνομη συσκευή κατάδυσης, απομυθοποιήθηκε. Ο καρχαρίας επιτίθεται σε κολυμβητές και σέρφερ, που τους βλέπει στην επιφάνεια και τους περνάει για φώκιες. Όχι σε δύτες στον βυθό.  Παρόλα αυτά, ήθελα να βουτήξω και με Λευκό. Είχαμε επιχειρήσει κι άλλες φορές να οργανώσουμε ταξίδια για να βουτήξουμε με Λευκούς, αλλά όλο κάτι γινόταν και δεν τα καταφέρναμε. Ένας φίλος πήγε μόνος του στην Νότιο Αφρική, αλλά ήταν άτυχος δεν είδε τίποτε. Το 2015 τον Δεκέμβριο, καταφέραμε να οργανώσουμε μια εκδρομή στο Κασμπάι της Νότιας Αφρικής.Ένα ψαροχώρι, κοντά στο Κέιπ Τάουν που ζει πλέον αποκλειστικά  από τον Λευκό καρχαρία. Είναι προστατευμένο μέρος, δεν έχει μαρίνες και σκάφη στο νερό. Απαγορεύεται να πλησιάσεις και να μπεις στην θάλασσα. Όλο το χωριό, ζει από τους δύτες που πηγαίνουν για να βουτήξουν και να δουν λευκούς καρχαρίες. Όλοι δύτες ανεβαίνουν στις βάρκες, οι οποίες είναι στην στεριά. Τις ρίχνουν με τρακτέρ στη θάλασσα και σε πέντε λεπτά, από την ακτή βρίσκεται το μέρος που έρχονται οι Λευκοί. Έχει δέκα μέτρα βάθος. Ρίχνουν στο νερό τα κλουβιά, που είναι πιασμένα πάνω στην βάρκα για λόγους ασφαλείας, ρίχνουν δολώματα και αρχίζουν να έρχονται οι πρώτοι λευκοί».

 

ΒΙΝΤΕΟ ΑΠΟ ΟΛΗ ΤΗΝ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ «ΕΠΙΣΚΕΨΗ»!

 

ΒΙΝΤΕΟ ΑΠΟ ΤΗΝ «ΕΠΙΣΚΕΨΗ» ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΗΣ SEA WORLD ΣΤΟΥΣ ΛΕΥΚΟΥΣ ΚΑΡΧΑΡΙΕΣ

 

 

Ο Κώστας περίμενε αυτή τη στιγμή 37 χρόνια και ήταν σίγουρος ότι θα συναντήσει τον Μεγάλο Λευκό, παρότι είναι θέμα τύχης αν θα μπορέσεις να δεις έναν πραγματικά μεγάλο καρχαρία ή όχι. Αρκετοί δύτες έκαναν το ταξίδι στην Νότια Αφρική και δεν μπόρεσαν να δουν τον Μεγάλο Λευκό που περίμεναν. «Πριν βουτήξουμε, μας έκαναν ενημέρωση. Να είμαστε ήρεμοι, να μείνουμε μέσα στο κλουβί, να μη βγάζουμε χέρια έξω και τέτοια πράγματα», θυμάται και συνεχίζει: «Είχαν περάσει δύο με τρεις ώρες κι η ομάδα ήταν πεσμένη, γιατί δεν είχαμε δει αυτό που περιμέναμε. Εγώ δεν είχα μπει ακόμη στο νερό. Ρωτάω ποιοι δεν είχαν μπει ακόμη και τους λέω «ετοιμαστείτε.  Ήρθε η ώρα να δούμε ένα πραγματικά Μεγάλο Λευκό. Με τον καρχαρία δε δίνουμε ραντεβού, αλλά εμένα με περιμένει». Μπαίνουμε στο κλουβί και τους λέω πάρτε τις καλύτερες θέσεις, που είναι συνήθως στις άκρες.  Εγώ κάθισα στην μέση. Μέχρι εκείνη την στιγμή, έρχονταν κυρίως από τα πλάγια, κάποιοι μικροί νευρικοί καρχαρίες.  Δεν πρόλαβα να πάρω θέση καλά καλά, και έρχεται ένας Μεγάλος Λευκός, γύρω στα πέντε μέτρα, ακριβώς επάνω μου στην μέση στο κλουβί. Ήταν σα να μου έλεγε «πού είσαι; Τόσα χρόνια σε περίμενα». Δεν ήθελα κάτι περισσότερο. Λίγο πριν βγω, πέρασε από κάτω από κλουβί ένας ακόμη μεγαλύτερος, γύρω στα έξι μέτρα. Ήταν σαν υποβρύχιο. Για μένα το ταξίδι είχε τελειώσει. Μετά βουτήξαμε σε δελφίνια σε φώκιες, αλλά δεν μου έλεγε πλέον τίποτε.  Είχα δει τον Μεγάλο Λευκό Καρχαρία ακριβώς μπροστά μου. Αν δεν ήμουν με άλλους, θα τον ακουμπούσα με το χέρι μου.  Είναι μαγικό να βλέπεις έναν απόγονο του μεγαλοκαρχαρία σε απόσταση αναπνοής».

 

 

«Οι ελληνικές θάλασσες, είναι οι καλύτερες για την κατάδυση. Είναι ασφαλείς, με πολύ μεγάλη ευκρίνεια νερού, όμορφους βυθούς, με εναλλαγές, ποικιλία ψαριών», λέει ο Κώστας και συνεχίζει: «Στις βουτιές μου στην Ελλάδα, από μεγάλα ψάρια, έχω δει τούνα, φώκια και άλλα ψάρια.  Μια φορά, πήγαμε για βουτιά κοντά στο Σάνι και όταν είμαστε έτοιμοι για να πέσουμε στο νερό, βλέπουμε να μας πλησιάζει ένα πτερύγιο. Τελικά ήταν φεγγαρόψαρο.  Είναι μεγάλο ψάρι, που μοιάζει με καρχαρία, όμως είναι ακίνδυνο.  Σε όλη την διάρκεια της βουτιάς που κάναμε, ήταν μαζί μας γύριζε γύρω μας.  Πολύ όμορφο συναίσθημα.  Ήταν σαν να μας συνόδευε σε μια βόλτα στο σπίτι του.  Το απέραντο γαλάζιο της Ελλάδας».

 

 

Ο Κώστας Μαυροχωρίδης έχει περάσει μια ζωή μέσα στον βυθό. Ακόμη και την στρατιωτική του θητεία, την έκανε στην Ομάδα Υποβρυχίων Καταστροφών. «Μετά από εκείνο το θέαμα με τους καρχαρίες το 1978 η εικόνα του δύτη μου είχε καρφωθεί και όταν είδα σε μια αγγελία στην εφημερίδα ότι ο Ναυτικός Όμιλος Θεσσαλονίκης έκανε μαθήματα αυτοδυτών πήγα και πέρασα το σχολείο. Ήταν άλλα χρόνια τότε. Οι εξοπλισμοί ήταν άλλοι, οι γνώσεις όλων πολύ λιγότερες. Όταν βγήκα από την σχολή, εντάχθηκα στην Ένωση Αυτοδυτών Θεσσαλονίκης και ξεκίνησα τις δραστηριότητες με την υπόλοιπη παρέα. Πηγαίναμε στην Καλογριά και στο Καλαμίτσι για βουτιές. Το 1989 πήγα φαντάρος, στα ΟΥΚ και την σχολή αλεξιπτωτιστών. Αμέσως μόλις απολύθηκα από τον στρατό, άρχισα να ασχολούμαι επαγγελματικά με την κατάδυση. Έγινα επαγγελματίας δύτης και έψαχνα να δω τι μπορώ να κάνω στο μέλλον. Αφουγκράζόμενος την κοινωνία και την αγορά της εποχής, είδα ότι δεν υπήρχαν καταστήματα για την αυτόνομη κατάδυση αναψυχής.

»Έτσι ο 1993 άνοιξα το Sea World  που κλείνει 25 χρόνια ζωής. Το 1996 ανοίξαμε την καταδυτική βάση στην Σάνι της Χαλκιδικής και συνέχεια εξελισσόμαστε και μαθαίνουμε, γιατί η καταδυτική βιομηχανία, έχει τόσο μεγάλη εξέλιξη, που μόνο με σεμνότητα και ταπεινότητα μπορείς να την προσεγγίσεις. Το 1987 που ξεκινούσα, ούτε καν μπορούσα να φανταστώ την εξέλιξη που θα είχε η κατάδυση. Πλέον η κατάδυση δανείζεται τεχνογνωσία από την φόρμουλα ένα. Σχεδιάζονται προϊόντα με έρευνα της ιατρικής, της φυσιολογίας, της μηχανικής, της υπερβαρικής ιατρικής. Η εξέλιξη είναι φοβερή και κάνει την κατάδυση ακόμη πιο ασφαλή και άνετη.  Έχουν αλλάξει όλα, επειδή υπάρχει περισσότερη έρευνα και περισσότερη γνώση».

Ο Κώστας Μαυροχωρίδης, μετά από 37 χρόνια, συνάντησε επιτέλους τον Μεγάλο Λευκό, όπως τον είχε φανταστεί, πιτσιρικάς στην περιοχή του Ποσειδωνίου της Θεσσαλονίκης. Η εξερεύνηση όμως στο απέραντο γαλάζιο,  δεν έχει τελειώσει για τον Κώστα και την ομάδα του Sea World.