Πόνος κι ιδρώτας σε μια υπόγεια διάβαση, πάνω σε πατίνια!

Η ώρα είναι δέκα το βράδυ. Είναι χειμώνας και στην περιοχή, δεν κυκλοφορεί πλέον πολύς κόσμος. Η υπόγεια διάβαση στην Συγγρού, στο ύψος του Ευγενίδειου ιδρύματος, μοιάζει απειλητική. Όλη την ημέρα σφύζει από ζωή. Το βράδυ όμως, ερημώνει. Από το βάθος, ακούγεται μουσική κι ο θόρυβος που κάνουν οι ρόδες από πατίνια, επάνω στο βιομηχανικό δάπεδο. Ένας γδούπος από πέσιμο. Μετά από λίγο, ακούγονται και  πάλι οι ρόδες να χτυπάνε στο δάπεδο. Να ξαναχτυπάνε, να σέρνονται καθώς γλιστράνε στο πλάι. Νέος γδούπος από πέσιμο κι ένα μικρό βογγητό. Η μουσική, συνεχίζει να παίζει. Το σκοτάδι έχει πυκνώσει κι όλο και λιγότεροι θαρραλέοι επιλέγουν να περάσουν από την υπόγεια διάβαση. Από το βάθος όμως, οι ίδιοι ήχοι. Ένας μοναχικός roller skater, παλεύει να περάσει με τα πατίνια του κάνοντας σλάλομ ανάμεσα από είκοσι μικρούς κώνους. Κάποιες φορές ισορροπώντας σε μια ρόδα, κάποιες άλλες κάνοντας στροφές γύρω από τον εαυτό του και τους κώνους, κάποιες άλλες μπλέκοντας τα πόδια του με τέτοιον τρόπο που αναρωτιέσαι πότε θα βάλει τρικλοποδιά στον εαυτό του και θα πέσει. Προσπαθεί ξανά και ξανά. Πέφτει, ξανασηκώνεται, προσπαθεί, ξαναπροσπαθεί κι αυτό γίνεται για μήνες στην υπόγεια διάβαση της Συγγρού στο ύψος του Ευγενίδειου Ιδρύματος.

 

 

Σκηνή δεύτερη. Υπόγεια διάβαση της Συγγρού, στο ύψος του Ευγενίδειου Ιδρύματος.Ένας 39χρονος γεροδεμένος νέος, κάθεται και κοιτάζει την διάβαση. Κόσμος πάει κι έρχεται. Είναι μέρα. Ιούλιος μήνας. Εκείνος όμως, δε βλέπει τον κόσμο. Βλέπει τον σκέιτερ  που όλο τον χειμώνα, έπεφτε και ξαναέπεφτε. Προσπαθούσε και ξαναπροσπαθούσε, μέχρι να καταφέρει να φτάσει στο επίπεδο εκείνο, που θα του έδιναν το δικαίωμα, να συμμετάσχει στον PSWC. Στον αγώνα του παγκοσμίου πρωταθλήματος σλάλομ, που γίνεται κάθε χρόνο στο Παρίσι και μια συμμετοχή σε αυτόν, αποτελεί το  όνειρο κάθε αθλητή του σλάλομ.

«Πολύς πόνος σε αυτή την υπόγεια διάβαση. Πολύς πόνος και πολύς ιδρώτας. Άξιζε όμως τον κόπο», σκέφτεται. Λίγη ώρα μετά στο τηλέφωνο, μου επαναλαμβάνει τα ίδια λόγια. Είναι ο Γιώργος  Καρπής. Οικογενειάρχης, 39 χρονών, αξιωματικός στο πολεμικό ναυτικό. Μηχανικός στα ελικόπτερα, που στα 35 του γνώρισε τα πατίνια κι από τότε, ήταν σαν να ανοίχτηκε μπροστά του ένας νέος κόσμος. «Πλέον δεν ακούω μουσική στο αυτοκίνητο. Όταν ακούω μουσική, αμέσως με το μυαλό μου, σλαλομάρω το τραγούδι. Δύο φορές, παραλίγο να τρακάρω. Οι μπροστινοί μου φρενάρανε κι εγώ σκεφτόμουν πως θα σλαλομάρω το τραγούδι ανάμεσα από τα αυτοκίνητα», μου λέει.

 

 

 

Ο Γιώργος, γνώρισε τα πατίνια, στις 12 Σεπτεμβρίου του 2012. «Στις 13 Σεπτεμβρίου, είχα αρχίσει μόνος μου να μαθαίνω να πατινάρω», λέει, με τις ημερομηνίες αυτές να τις θυμάται όπως οι ερωτευμένοι, το πρώτο ραντεβού με την καλή τους. «Ήταν στην Μαρίνα του Φλοίσβου. Η γυναίκα μου, μού είχε πει. Μην πας να δοκιμάσεις. Αν το κάνεις, θα πουλήσεις το ποδήλατο. Έτσι έγινε. Λίγο μετά, πούλησα το ποδήλατο κι άρχισα να πατινάρω», τονίζει ο Γιώργος και συνεχίζει: «Είχα κάνει διάφορα αθλήματα, όμως τα πατίνια με συνεπήραν. Στην αρχή, με ενοχλούσε γιατί δεν είχα ταυτότητα στα πατίνια.  Κάποιοι έκαναν ταχύτητες, κάποιοι άλματα, κάποιοι απλώς βόλτες. Σε κάποια στιγμή, μια ομάδα στα βόρεια προάστια, έφερε τον Ιγκόρ Τσεμερετίεφ, ο οποίος ήταν για 35 μήνες, νούμερο ένα στο κόσμο, στο freestyle slalom. Ήταν και στο Παρίσι, τώρα που πήγα στον αγώνα. Στα βόρεια προάστια, πήγα τη μία από τις πέντε μέρες που έμεινε. Ήταν 13 Οκτωβρίου όταν τον είδα και την 1η Νοεμβρίου, είχα αγοράσει τους πρώτους μου κώνους.  Για την ακρίβεια δεν ήταν κώνοι. Ήταν πλαστικά ποτηράκια. Ξεκίνησα να μαθαίνω μόνος μου, βλέποντας απλώς μαθήματα στο YouTube. Δεν είχα ποτέ μου δάσκαλο στο σλάλομ. Τώρα που πήγα στο Παρίσι, ένας Ταϊλανδός με είδε και με πλησίασε μόνος του. Μου πρότεινε να μου δείξει κάποια πράγματα και μέσα σε τρεις μέρες που με ανέλαβε, έκανα τέτοια πρόοδο, που θα είχα κάνει αν συνέχιζα  μόνος μου, το λιγότερο σε δύο μήνες. Όταν πήγα στο Παρίσι, δεν ήξερα τίποτε. Για να καταλάβεις, εγώ έκανα προπόνηση μόνος μου, με είκοσι  κώνους, βαλμένους ανά 80 πόντους τον κάθε ένα. Στο Παρίσι, ο αγώνας ήταν ως εξής. Είχε τρεις σειρές κώνων, τοποθετημένων στη μια σειρά ανά 50 πόντους, στην άλλη ανά 80 πόντους και την τρίτη ανά 1,20 πόντους. Και πρέπει να περάσεις  από όλους τους κώνους κι από τις τρεις σειρές, τουλάχιστον για μια φορά, με ό, τι πρόγραμμα επιλέξεις, με το τραγούδι που θα επιλέξεις και με χρονικό περιθώριο, από 1,40 έως 2 λεπτά.  Αυτό είναι το freestyle slalom».

 

 

Ο Γιώργος, ήταν ο δεύτερος μεγαλύτερος σε ηλικία σκέιτερ στον αγώνα του Παρισιού. «Η μεγαλύτερη σε ηλικία ήταν μια Γαλλίδα, η Μαρίνα που ήταν 41 χρονών και δεύτερος μεγαλύτερος ήμουν εγώ που είμαι 39», λέει και συνεχίζει:  «Για πέντε μέρες στο Παρίσι, ένιωθα ότι είμαι στην Ντίσνειλαντ. Ο στόχος μου ήταν να έχω μια αξιοπρεπή παρουσία και τίποτε άλλο. Τελικά, βγήκα 38ος σε 42 συμμετοχές στην κατηγορία μου στο freestyle slalom classic. Το τραγούδι που διάλεξα, ήταν το «Κανείς δεν ξέρει»,  του Γιώργου Σαμπάνη. Η αλήθεια είναι ότι για τα δύο λεπτά που ήταν το πρόγραμμα μου, δε θυμάμαι τίποτα. Βλέπω το πρόγραμμα μου που το ανέβασε η διοργάνωση στο YouTube και δε θυμάμαι απολύτως τίποτα. Έχω ένα κενό. Αυτό που θυμάμαι, είναι ότι είχα πρόβλημα με τα πατίνια. Εγώ προπονούμαι σε βιομηχανικό δάπεδο κι εκεί διαγωνιζόμασταν σε παρκέ. Οι ρόδες μου ήταν μαλακές και κολλούσαν σε κάποιες φιγούρες.  Κανείς δε μου είπε να βγω λίγο έξω και να πατινάρω για να τις φθείρω και μετά να τις σκουπίσω με μωρομάντηλο για να γλιστράνε λίγο. Όλα αυτά μαθαίνονται με την εμπειρία. Ουσιαστικά αυτό που θέλω να κάνω με την συμμετοχή μου σε μεγάλους αγώνες, είναι να ανοίξω τον δρόμο για αλλά παιδιά. Ξεκίνησα να πατινάρω στα 35 μου και κατάφερα να πάω σε έναν μεγάλο αγώνα και να σταθώ αξιοπρεπώς. Με αυτό θέλω να δώσω ένα παράδειγμα στο παιδί μου όταν θα μου πει «πατέρα δεν μπορώ να το κάνω αυτό», να του πω «Μπορείς.  Εγώ ξεκίνησα να πατινάρω στα 35 μου».

 

 

Η υπόγεια διάβαση στη Συγγρού, είναι πλέον το δεύτερο σπίτι του Γιώργου. «Εγώ πήγαινα για προπόνηση στον Φλοίσβο, όμως μόλις η γυναίκα μου, μού είπε ότι είναι έγκυος, έψαχνα να βρω ένα μέρος για προπόνηση κοντά στο σπίτι. Έτσι βρήκα αυτή την υπόγεια διάβαση. Δεν είναι ό, τι καλύτερο. Έχει κενά ανάμεσα στις πλάκες και μια κλίση για την ροή του νερού, όμως είναι 300 μέτρα από το σπίτι μου και δεν χάνω χρόνο όταν πηγαίνω για προπόνηση. Σκέψου ότι τον χειμώνα κοιμίζω τον μικρό, και μετά κατά τις 9.30 το βράδυ, ντύνομαι και πηγαίνω στην διάβαση. Πηγαίνω τρεις με τέσσερις φορές την εβδομάδα για μία με μιάμιση ώρα την κάθε φορά. Στην αρχή, ο κόσμος με φοβόταν. Έβλεπαν ρόλερ, μουσική κι ήταν επιφυλακτικοί. Η κουλτούρα των σκεϊτάδων κυρίως, φοβίζει τον κόσμο.  Τώρα όμως, όλοι με ξέρουν. Υπάρχουν κοπέλες που με ρωτάνε ποιες ώρες έρχομαι για να περνάνε δίχως να φοβούνται. Υπάρχουν αρκετοί που περνάνε, με τους οποίους πλέον γνωριζόμαστε. Με έχουν φωτογραφίσει εκατοντάδες άνθρωποι. Αυτή η διάβαση είναι το δεύτερο σπίτι μου. Τον χειμώνα βέβαια, είναι δύσκολα. Από την διάβαση, περνάνε από γιατροί, γιατί απέναντι είναι η Ρέα, μέχρι πακιστανοί με καρότσια γεμάτα σκραπ. Δυο φορές πήγαν να με κλέψουν. Ο ένας, μου έκλεβε τους κώνους», αναφέρει ο Γιώργος.

 

 

Ο Γιώργος Καρπής, ήδη εμπνέει πολύ κόσμο από το περιβάλλον των ρόλερ με την επιμονή και την επιμονή του. «Από τον αγώνα στο Παρίσι μου έμειναν οι φιλίες που έκανα, η πρόσκληση για να πάω σε έναν ακόμη αγώνα στην Ιταλία και ότι κάποιοι άνθρωποι εμπνεύστηκαν από την προσπάθεια μου…».

»Μόλις γύρισα από το Παρίσι, βγήκαμε με τον Κώστα Μαρτζέκη για έναν καφέ. Εκεί πέρασε με τα πατίνια του ο Βασίλης. Ένας φίλος που μαζί με τον Κώστα έκαναν το Αθήνα-Θεσσαλονίκη και πίσω, με πατίνια. Μετά το εγχείρημα αυτό, είχε αποφασίσει να σταματήσει. Μόλις με είδε, μου είπε ότι όχι μόνον δε θα σταματούσε, αλλά θα πήγαινε στην Σουηδία σε ένα καμπ τον Σεπτέμβριο για να μάθει να πατινάρει καλύτερα. Ένιωσα παράξενα. Για πρώτη φορά στη ζωή μου, μού είπαν ότι είμαι κίνητρο για κάποιον άνθρωπο. Είναι βαρύ αυτό. Ο διοικητής μου, όταν επέστρεψα από το Παρίσι, μου είπε: «Το σημαντικό δεν είναι τι κάνεις, αλλά πως το κάνεις».  Ήξερε που πήγαινα και πως τα κατάφερα.  Είναι κι η γυναίκα μου στο πολεμικό ναυτικό και μάλιστα σε φρεγάτα και ο διοικητής μου ξέρει πόσο δύσκολο είναι να συνδυάσεις τα πάντα. Γι’ αυτό θέλω να ευχαριστήσω τη γυναίκα μου, την  Σταματίνα για τη στήριξή της, τον Κώστα τον Μαρτζέκη και την Μαρίνα Καπόλα από το Marina Kapola dance store (www.Kapola.gr)  που ήταν ο σπόνσορας μου στον αγώνα».

Η ζωή συνεχίζεται για τον Γιώργο Κάρπη και την περνάει με σλάλομ πατινάροντας, στοχεύοντας να παραμείνει επάνω στα ροδάκια των πατινιών του, όσο τον κρατούν τα γόνατα του!