«Περήφανη ως Ελληνίδα, στεναχωρημένη ως Αυστραλέζα»

Η Έλεν Ζάχος, η 38χρονη νοσοκόμα από ο Κουίνσαλντ, που ήρθε σαν εθελόντρια με τους γιατρούς του κόσμου στην Ελλάδα το περασμένο φθινόπωρο, προκειμένου να βοηθήσει την χώρα μας με την προσφυγική κρίση, επέστρεψε τον Ιανουάριο στην Αυστραλία.

Δεν επέστρεψε όμως ψυχή τε και σώματι. Μόνον το σώμα της επέστρεψε, αφού η ψυχή της και το μυαλό της βρίσκονται ακόμη στην Σκάλα Συκαμιάς, στον Μόλυβο, στην Μυτιλήνη και την Ειδομένη.

Γεννήθηκε στην Αυστραλία, όμως η καταγωγή της είναι από το χωριό Ρητίνη στον νομό Πιερίας. «Έχω πολύ έντονες αναμνήσεις από την Ελλάδα. Όλοι οι συγγενείς μου άλλωστε, είναι εκεί. Τη ζεστασιά που νιώθω στην Ελλάδα, δεν την νιώθω στην Αυστραλία, όσους φίλους κι αν έχω», λέει.

Την προσφυγική κρίση την έζησε στην κορύφωση της. Τότε που χιλιάδες άνθρωποι προχωρούσαν στην Λέσβο προκειμένου να φτάσουν στα κέντρα της Μόριας και του Καρά Τεπέ.   Τότε που τα σύνορα έκλεισαν στην Ειδομένη για όλους, πλην των Σύριων, Ιρακινών και Αφγανών. Τότε που σκοτώθηκε ο άτυχος Μαροκινός από ηλεκτροπληξία στην οροφή του βαγονιού στην Ειδομένη. Η Έλεν, ήταν η πρώτη νοσοκόμα που έφτασε πλάι του. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτε, για αυτόν, όσο κι αν το ήθελε.

Η Έλεν ήθελε να βοηθά από μικρή. Γι΄ αυτό έγινε νοσοκόμα. Δεν της έφτανε όμως αυτό. Έγινε εθελόντρια και πέρα από την Ελλάδα και την Αυστραλία, πήγε στο Νεπάλ για τον σεισμό τον Απρίλιο του 2015 αλλά και στις Φιλιππίνες το 2013, μετά τον τυφώνα Χάγιαν.

Πριν από λίγες μέρες, ήμουν στην Σκάλα Συκαμιάς. Καθόμουν σε μια ταβέρνα και χάζευα την θάλασσα. Χτύπησε το τηλέφωνο μου. Στην άλλη γραμμή ήταν η Έλεν. Πήρε να ρωτήσει πως πάνε τα πράγματα στην Ελλάδα με το προσφυγικό. «Εδώ δε λένε τίποτε. Προσπαθώ να τους κινητοποιήσω για να βοηθήσουν, αλλά τίποτε. Στο Νεπάλ και τις Φιλιππίνες, βοηθούσαν όλες οι χώρες. Στην Ελλάδα δε βοηθά κανείς. Μόνον οι άνθρωποι», μου λέει απογοητευμένη. Όταν ήρθε στην Ελλάδα το περασμένο φθινόπωρο, έφερε μαζί της και 25 χιλιάδες δολάρια. Tα είχε μαζέψει μέσα από μια καμπάνια που έκανε στα Μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ακούγοντας την στο τηλέφωνο, θυμήθηκα αυτά που μου έλεγε για την Μυτιλήνη, όταν ήταν εκεί.

 

«Οι τρείς τελευταίες ημέρες μου στην Μυτιλήνη, ήταν και οι δυσκολότερες», μου είχε πει. Ήμουν στο νοσοκομείο στα ψυγεία και βοηθούσα της μητέρες που είχαν χάσει τα παιδιά τους στην θάλασσα, να κάνουν την αναγνώριση. Στο ναυάγιο της 28ης Οκτωβρίου, ήμουν εκεί. Χάσαμε 11 μωρά εκείνο το βράδυ. Πνίγηκαν 28 άτομα, ενώ 150 άτομα, αγνοούνταν εκείνο το βράδυ στη θάλασσα. Δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνες τις εικόνες. Μητέρες να ουρλιάζουν αναζητώντας τα μωρά τους.

»Να προσπαθείς μαζί τους να τα βρεις και να γνωρίζεις, ότι κάποιο από τα 11 μωρά που χάθηκαν, ίσως να είναι δικό της. Πήγαμε εκεί στις 6 το πρωί και φύγαμε στις 2 τα ξημερώματα. Ο παπάς και η παπαδιά, είχαν ανοίξει την εκκλησία και βοηθούσαν και εκείνοι να αλλάξουμε τα βρεμένα ρούχα των παιδιών, να φέρουμε τσάι και κουβέρτες στους πρόσφυγες. Ήταν πολύ σκληρό. Τα παιδιά ζούνε το μεγαλύτερο δράμα.  Μια περίοδο, έβρεχε για τέσσερις συνεχόμενες βραδιές κι έβλεπες μωρά και παιδιά να κοιμούνται μέσα στη βροχή. Δεν είχαμε που να τους βάλουμε. Το πρωί, έπρεπε να αλλάξουμε τα ρούχα όλων για να είναι στεγνοί. Υπέφεραν πάρα πολύ. Έβγαλα φωτογραφίες τα χέρια τους, πως είχαν γίνει μετά από τέσσερις μέρες στην βροχή. Ήταν πολύ δύσκολο να τους αφήσεις και να πας σπίτι σου. Έκανε απίστευτο κρύο και έπρεπε να αφήσεις όλους αυτούς τους ανθρώπους σε τέτοιες συνθήκες και να πάς στο ξενοδοχείο σου, όπου είχες ζεστό νερό για να κάνεις μπάνιο, ένα κρεβάτι για να κοιμηθείς. Δυστυχώς δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Έπρεπε κι εμείς να είμαστε δυνατοί για να μπορούμε να βοηθήσουμε. Στην Μυτιλήνη έκλαψα πολύ», συμπληρώνει.

Την 3η Δεκεμβρίου του 2015 δε θα την ξεχάσει ποτέ. Ήταν όταν ένας πρόσφυγας με σιδερόβεργα την χτύπησε στο πρόσωπο, επειδή νόμιζε ότι ήταν αστυνομικός. Εκείνη την στιγμή, ήταν σκυμμένη πάνω από έναν άλλον πρόσφυγα, ο οποίος δεν μπορούσε να αναπνεύσει από τα δακρυγόνα στα επεισόδια εκείνης της ημέρας. Λίγο πριν είχε τρέξει να δώσει τις πρώτες βοήθειες στον άτυχο Μαροκινό που σκοτώθηκε από ηλεκτροπληξία. «Δεν του κρατάω κακία. Όταν κατάλαβε τι έκανε, ήρθε και με φίλησε στο κεφάλι ζητώντας μου συγγνώμη. Μια άλλη κοπέλα έβγαλε το μαντήλι της και με σκούπιζε επειδή είχα γεμίσει αίματα. Από εκείνη την στιγμή είχα αρχίσει να φοβάμαι στην Ειδομένη», εκμυστηρεύεται.

Αυτό, όμως, που φοβάται όμως περισσότερο από όλα η Έλεν Ζάχος, είναι η αδιαφορία του κόσμου. Μια αδιαφορία, που διαπιστώνει με μεγάλη λύπη, να επικρατεί στην Αυστραλία, όσον αφορά το μεταναστευτικό.