Όταν μεγαλώσω θα γίνω Γαυδιώτισσα

«Το πραγματικό ταξίδι της ανακάλυψης δεν συνίσταται στην αναζήτηση νέων τοπίων, αλλά στην απόκτηση νέας προοπτικής», σύμφωνα με τον Μαρσέλ Προυστ- Γάλλο συγγραφέα. Ένα τέτοιο ταξίδι ακολούθησε και η Γκέλη Καλλίνικου. Κάποτε οι άνθρωποι ακολουθούσαν τον αντίστροφο δρόμο, της εσωτερικής μετοίκησης για ένα καλύτερο μέλλον, όμως οι παιδικές αναμνήσεις και οι ιστορίες των Γαυδωτών, οδήγησαν την Γκέλη πίσω στον τόπο του παππού της.

Η Γκέλη Καλλίνικου είναι καλλιτέχνης Κεραμοποιός αλλά συνάμα και δήμαρχος της νήσου Γαύδου. Η γυναίκα που κατάφερε να νοικοκυρέψει το μικρό νησί χωρίς να του αλλάξει την ταυτότητα. Δεν ξεκίνησε όμως το ταξίδι αυτό με σκοπό να γίνει «άρχοντας του νησιού».  Ξεκίνησε, επειδή έλεγε ότι όταν θα μεγαλώσει θα γίνει Γαυδιώτισσα. «Προσωπικά, αυτό πού με μάγεψε στην Γαύδο, από παιδί και πριν καν επισκεφτώ το νησί, ήταν οι ιστορίες των Γαυδιωτών που μετανάστευσαν στην Παλαιοχώρα για μια καλύτερη ζωή, συμπεριλαμβανομένου φυσικά και του παππού μου. Από τότε έλεγα ότι όταν μεγαλώσω θα γίνω Γαυδιώτισσα. Όταν έφτασα στο νησί για πρώτη φορά το Σεπτέμβρη του 1990, αιχμαλωτίστηκε και η καρδιά μου. Το 2006 ξεκίνησα την κάθοδο για το νησί στήνοντας εκεί το εργαστήριο μου. Προσπαθώντας παράλληλα να κάνω βιώσιμο το σπίτι του παππού μου με φυσική δόμηση, που λειτουργούσε ως στάβλος από το 1950 που έφυγε ο παππούς μου με την οικογένειά του. Προσπάθησα να συνδυάσω τεχνικές της δουλειάς μου στην οικοδομή». Μας αναφέρει η Γκέλη στο humanstories.gr. Και συνεχίζει: «Αν και χρόνια στα κινήματα και στους αγώνες για το αυτονόητο, το προσφυγικό, το αντιφασιστικό, τον ρατσισμό, την παιδεία, την εργασία κλπ, ποτέ δεν είχε περάσει από το μυαλό μου η εμπλοκή μου σε όργανο διοίκησης. Το 2011 βρέθηκα μέλος του δημοτικού συμβουλίου του Δήμου Γαύδου, χωρίς να το καταλάβω και χωρίς να το επιδιώξω».

 

 

Δύο μήνες μετά ξεκίνησε ο καθημερινός, επίπονος αγώνας της Γκέλη στα κοινά. Το 2012 έγινε αντιδήμαρχος σε ένα δήμο χωρίς κανένα υπάλληλο, χωρίς χρήματα, χωρίς νόμους που να επιτρέπουν την ορθή διαχείριση αφού ο δήμος δεν είχε, ούτε έχει καμία υπηρεσία. Και με την ρετσινιά, ότι «στην Γαύδο είναι κλέφτες», γινόταν ακόμα πιο δύσκολη η κατάσταση… « Ο αγώνας αυτός έβαλε την ζωή μου σε ένα μονόδρομο, με τεράστια ευθύνη για το κάθε βήμα και με ανοιχτά μέτωπα από παντού, καθώς ξεκινήσαμε έναν δήμο με 288 ευρώ και ένα έλλειμμα 530.000 ευρώ. Από το 2018 με πολλές παρεμβάσεις για την αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου, μπορούμε να πούμε ότι ο δήμος άρχισε να λειτουργεί στο 60% των απαιτήσεων του. Ο στόχος μας είναι η αναβάθμιση της ποιότητας ζωής των κατοίκων, και η δημιουργία ενός βιώσιμου νησιού. Ρίχνοντας το βάρος όχι σε έργα τσιμέντου, απλά για να πέφτουν χρήματα στο νησί και να ρημάζουν από την αχρηστία. Έχουμε δει άλλωστε πολλά τέτοια δημόσια έργα. Αλλά έργα, που θα εξασφαλίσουν την υγεία, την παιδεία, το πλαίσιο για σωστή ανάπτυξη, εμποδίζοντας την αυθαιρεσία. Τη διατήρηση της κουλτούρας, της αρχιτεκτονικής αισθητικής, του περιβάλλοντος, την υποστήριξη των κτηνοτρόφων για ορθή κτηνοτροφία και την ανάπτυξη της γεωργίας παράλληλα. Διατηρώντας ένα νησί, όπως το αγαπάει ο κόσμος και εμείς που ζούμε σε αυτό. Με όλες τις υποδομές και τα δικαιώματα των κατοίκων στην ύδρευση, στην ενέργεια, στην υγεία, στην παιδεία, με ορθή και αυτόνομη διαχείριση των απορριμμάτων μας. Για τον στόχο αυτό, έχουμε ρίξει το βάρος στην μελέτη του αναπτυξιακού και του χωροταξικού σχεδιασμού, όπου σχεδιαστές είναι οι κάτοικοι, και το τελικό αποτέλεσμα θα προκύψει μέσα από διαδικασίες στις οποίες θα συμμετέχουν. Η Ελλάδα δυστυχώς σε πολλά μέρη και νησιά έχασε το χρώμα της γιατί άλλοι σχεδίασαν και επέβαλαν τα σχέδια τους για αυτήν. Εμείς διεκδικούμε το δικαίωμα να αποφασίζουμε εμείς για μας. Επίσης, σημαντικός και αδιαπραγμάτευτος είναι ο αγώνας που δίνουμε για να επιστρέψουν τα χρήματα που έχουν υπεξαιρεθεί από το ταμείο της Κοινότητας.  Δίνουμε χώρο στα νέα παιδιά να δράσουν, να μάθουν και να πάρουν στα χέρια τους το νησί και τον δήμο. Να διαφυλάξουν αυτό το σμαράγδι της Μεσογείου».

 

 

Και επειδή, όλα ξεκινούν από τα παιδιά, η Γκέλη προσπαθεί όσο μπορεί, να βελτιώσει την καθημερινότητα των τριών παιδιών του νησιού. Ναι, σωστά διαβάσατε. Το σχολείο στην Γαύδο σήμερα, έχει τρία παιδιά. Το κτίριο είναι το παλιό σχολείο, ανακαινισμένο. Και σήμερα ετοιμάζεται ένα νέο άνοιγμα με τη βοήθεια της τεχνολογίας.  «Τα παιδιά μας θα μπορούν μέσω της τεχνολογίας να συμμετέχουν σε άλλες τάξεις και να κάνουν ειδικότητες, όπως ξένες γλώσσες και υπολογιστές, ακόμα και μουσική. Η καθημερινότητα των παιδιών στην Γαύδο διαφέρει αρκετά από αυτήν των παιδιών της πόλης. Είναι όλη μέρα στην φύση και στα χωράφια με κόκκινα μάγουλα. Συχνά ακολουθούν τους γονείς στις αγροτικές εργασίες. Κάνουν συλλογές με αντικείμενα που βρίσκουν στα ερείπια και στα χωράφια τις οποίες και εκθέτουν σε φίλους»  λέει.

 

 

Το μεγάλο όμως στοίχημα της Γαύδου και της Γκέλης είναι η αύξηση του πληθυσμού όπως χαρακτηριστικά αναφέρει: «Θέλουμε να κρατήσουμε το σχολείο μας ανοιχτό. Και επιθυμούμε τη δημιουργία και των υπολοίπων βαθμίδων εκπαίδευσης. Το δικαίωμα δηλαδή των παιδιών να μπορούν να συνεχίσουν στο γυμνάσιο χωρίς να χρειάζεται να μετακομίζει η οικογένεια».

 

Αυτή ήταν η Γκέλη Καλλίνικου, η δήμαρχος των 40 κατοίκων το χειμώνα και των 100 το καλοκαίρι. Που στοχεύει ψηλά. Εμείς θα της ευχηθούμε να είναι ακλόνητη στις αποφάσεις της, αλλά ευέλικτη στον τρόπο που τις υλοποιεί. Και πάντα να έχει ως επίκεντρο της τον άνθρωπο. Keep going Γκέλη.