Οι αναμνήσεις ενός εκπαιδευτικού, από το Δημοτικό Σχολείο Δανακού με τους τρεις μαθητές
Τα μικρά σχολεία της Ελλάδας αποτελούν κοιτίδες πολιτισμού. Είναι κομμάτι της ιστορίας της Ελλάδας. Και οφείλουμε να τα αναδείξουμε και να τα προσέξουμε. Τα περισσότερα μικρά σχολεία κτίστηκαν μετά τον πόλεμο. Είτε από ευεργέτες, είτε από το ίδιο το κράτος. Σκοπός τους, να μορφωθούν τα παιδιά ακόμη και στα πιο απομακρυσμένα μέρη. Τα περισσότερα από αυτά τα μικρά σχολεία, με τη λιτή αρχιτεκτονική είχαν δίπλα τους κι ένα μικρό δωματιάκι όπου φιλοξενούνταν ο εκπαιδευτικός. Φρόντιζαν την εποχή εκείνη και για τη στέγαση του Εκπαιδευτικού. Κι επειδή δεν υπήρχε κουζινάκι, όλο το νησί ή το χωριό φρόντιζε καθημερινά να παρέχει στον εκπαιδευτικό και γεύματα. Μικρά ταπεινά γεύματα.
Είναι σπουδαίο γεγονός για τη μικρή μας χώρα, η ύπαρξη και η συνέχιση αυτών των μικρών σχολείων. Οι εκπαιδευτικοί που επιλέγουν αυτά τα μικρά σχολεία, πρέπει να το επιθυμούν με την καρδιά τους. Ο ρόλος του εκπαιδευτικού σε ένα τέτοιο μικρό σχολείο δεν είναι απλός. Ο εκπαιδευτικός σε αυτά τα σχολεία αποτελεί έμπνευση για τους μικρούς μαθητές με ρόλο πολλαπλό.
Για ένα τέτοιο μικρό σχολείο και για την εμπειρία του σε αυτό θα μας μιλήσει ο εκπαιδευτικός Γιώργος Μυλωνάς. «Υπηρέτησα ως δάσκαλος τη σχολική χρονιά 2013-14 στον Δανακό. Το σχολείο τότε είχε τρεις μαθητές. Δυστυχώς δεν υπήρχε κάποιος άλλος εκπαιδευτικός εκείνη τη χρονιά στο σχολείο (Γυμναστής, Αγγλικά). Οπότε, όλο το βάρος πέφτει στον δάσκαλο του σχολείου».
Το Δημοτικό Σχολείο Δανακού βρίσκεται στη Νάξο. Ο Δανακός είναι ένα απομακρυσμένο ορεινό χωριό της Νάξου. Και το σχολείο κτίστηκε το 1958 από τον Γεώργιο Εμμανουήλ Βάσιλα.
Ο Γεώργιος Εμμανουήλ Βάσιλας με καταγωγή από την Απείρανθο, από το 1907 ζούσε στο Σικάγο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, και έστειλε στον τότε υπουργό Αριστείδη Πρωτοπαπαδάκη το ποσό των 2000 δολαρίων για την ανέγερση διδακτηρίου στο χωριό του Δανακού. Ο δωρητής έδωσε το ποσό στην μνήμη του παππού του ο οποίος είχε γεννηθεί και έζησε στον Δανακό. Κι έτσι το κοινοτικό συμβούλιο ανακήρυξε τον Γεώργιο Εμμανουήλ Βάσιλα σε μεγάλο ευεργέτη της κοινότητας. Και ονόμασε το Δημοτικό Σχολείο, Βασιλαίο δημοτικό σχολείο Δανακού Νάξου.
Ο Γιώργος Μυλωνάς, ως αναπληρωτής δεν είχε διδάξει ξανά σε ένα τόσο μικρό σχολείο. «Ήταν η πρώτη φορά που θα δούλευα σε νησί και μάλιστα σε ένα απομακρυσμένο χωριό, όπως είναι ο Δανακός. Οι πρώτες μέρες ήταν δύσκολες για εμένα. Έπρεπε να προσαρμοστώ να ζήσω σε ένα μικρότερο μέρος όπως είναι η Νάξος, καθώς η καταγωγή μου είναι από τη Λάρισα. Αλλά και να προσαρμόσω τη φύση της δουλειάς μου σε ένα μονοθέσιο σχολείο με τρεις μαθητές».
Αναμνήσεις
«Θυμάμαι χαρακτηριστικά, την παρέλαση που κάναμε από το σχολείο μέχρι την εκκλησία του χωριού. Αλλά και τις γιορτές του σχολείου όπου παρευρίσκονταν όλοι οι κάτοικοι του χωριού. Οι εκδρομές μας, ήταν στα σοκάκια του χωριού και σε κάθε στενό οι κάτοικοι μάς σταματούσαν για να μας κεράσουν…». Μας λέει συγκινημένος στο Humanstories.gr ο Γιώργος. Τότε, για έναν νέο άνθρωπο από την ηπειρωτική Ελλάδα όλη αυτή η απότομη αλλαγή της καθημερινότητας του φάνταζε «τρομακτική».
Οι αναπληρωτές και τότε αλλά και σήμερα πάνε τις περισσότερες φορές ψυχολογικά απροετοίμαστοι να αναλάβουν τα καθήκοντα τους. Η διαδικασία γίνεται σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα που δεν υπάρχει ο απαιτούμενος χρόνος αλλά και η κατάλληλη ενημέρωση που θα πρέπει να γίνεται από το κράτος για τις ιδιαιτερότητες που έχουν αυτά τα μικρά σχολεία της Ελλάδας.
«Εγώ έμενα στη χώρα της Νάξου και η απόσταση είναι περίπου 45 λεπτά, αρκετά κουραστική για να την κάνεις καθημερινά…». Θυμάται ο Γιώργος.
«Η εμπειρία σε ένα τέτοιο μικρό σχολείο για εμένα τουλάχιστον ήταν αξέχαστη. Οι μαθητές είχαν εμπειρίες που τα παιδιά της πόλης δεν τις έχουν. Άλλωστε, κύρια ασχολία των κατοίκων του Δανακού είναι η κτηνοτροφία. Είχαν απίστευτη χημεία τα παιδιά μεταξύ τους…». Μας λέει ο Γιώργος και συνεχίζει: « Ο ρόλος του εκπαιδευτικού σε ένα τέτοιο μικρό σχολείο είναι να βάλει ένα λιθαράκι στις γνώσεις των μαθητών του και να τους δώσει αφορμές να γνωρίσουν τον κόσμο. Οπότε, αυτό που αποκομίζεις είναι εμπειρίες, τεχνικές μάθησης πιο πρακτικές αλλά και ωραίες-πολύτιμες αναμνήσεις».
Η σπουδαιότητα των Μικρών Σχολείων στον Ελλαδικό χώρο
«Τα μικρά αυτά σχολεία, που δεν είναι πολλά πλέον, δίνουν ζωή στα απομακρυσμένα μέρη, οπού ο πληθυσμός δυστυχώς μειώνεται συνεχώς. Το κύριο αρνητικό βέβαια, των μικρών σχολείων, είναι τα ελάχιστα ερεθίσματα που δέχονται τα παιδιά στην καθημερινότητα τους αλλά και η κοινωνικοποίηση που σε μικρές ηλικίες είναι αρκετά σημαντική».
«Το Δημοτικό Σχολείο είχε κάποτε περισσότερους μαθητές. Οι παλαιότεροι, ανέφεραν τις περισσότερες φορές ότι η διδασκαλία τους ήταν τότε πιο πρακτική. Επίσης, ότι οι εκδρομές των μαθητών στο χωριό αλλά και στην γύρω περιοχή (Μονή Φωτοδοτη) ήταν σχεδόν καθημερινές. Το σχολικό κτίριο ήταν σε καλή κατάσταση αν και είναι αρκετά παλιό. Οι τουαλέτες εκτός κτιρίου και υπήρχε ένα μικρό δωματιάκι που παλιότερα χρησιμοποιούταν για τη διαμονή του εκπαιδευτικού. Κατά τα αλλά, το κτίριο είχε όλες τις παροχές. Δε γνωρίζω πόσα παιδιά θα έχει τη φετινή χρονιά, τη χρονιά όμως που πέρασε είχε πάλι τρείς μαθητές, καθώς πρόσφατα μετακόμισε μια οικογένεια στο χωριό…»
Όταν ανοίγει ένα σχολείο για ένα και μόνο μαθητή, αυτομάτως, αυτό και μόνο το γεγονός μας κάνει μια σπουδαία χώρα. Αλλά ας μη μείνουμε στο γεγονός. Ναι, είμαστε μια σπουδαία χώρα διότι παρόλα τα δείνα, εκεί έξω, υπάρχουν άνθρωποι και εκπαιδευτικοί που παλεύουν για το καλύτερο. Για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Είναι αυτοί οι άνθρωποι δεν επιθυμούν να αλλάξουν τον κόσμο όλο. Απλώς επιθυμούν να βελτιώσουν λίγο τον κόσμο γύρω τους. Αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να τους στηρίξουμε. Να μη μείνουμε μόνο στη διάθεση μας να ανοίξουμε ένα μικρό σχολείο αλλά να σταθούμε δίπλα σε αυτό το μικρό σχολείο και να το στηρίζουμε στις καθημερινές του ανάγκες…
