Οι 63 νεκροί άνθρωποι είναι το νέο μακάβριο ρεκόρ της περιοχής του Έβρου
Στο mail του Humanstories.gr, την προπαραμονή της πρωτοχρονιάς, έφτασε ένα μήνυμα με τον τίτλο Urgent. Το έστελνε ο Χάμζα από το Μαρόκο. «Είναι επείγον. Σας στέλνω αυτό το μήνυμα γιατί ψάχνουμε την σορό του αδελφού μου, ο οποίος μάλλον πέθανε στην Ελλάδα» ξεκινούσε το μήνυμα και συνέχιζε: «Είναι ένας παράνομος μετανάστης. Το τελευταίο μέρος που τον είδαν ήταν στον εθνικό δρόμο ανάμεσα στην Δράμα και στις Σέρρες. Σε ένα μικρό ξύλινο σπιτάκι, στο ψηλότερο βουνό της περιοχής». Στην συνέχεια, έγραφε κάποιες λεπτομέρειες για τα πράγματα που είχε μαζί του καθώς και τον τύπο του κινητού του τηλεφώνου. «Η οικογένεια μου, ανησυχεί πάρα πολύ και είναι όλοι πολύ στεναχωρημένοι. Θέλουν να μάθουν τι έγινε» τελείωνε το μήνυμα. Μαζί υπήρχε η φωτογραφία του 25χρονου αδελφού που είχε χαθεί καθώς και οι συντεταγμένες της τελευταίας τοποθεσίας όπου τον είχαν δει. Αυτό είναι ένα από τα αρκετά μηνύματα που φτάνουν στο mail μας κάθε χρόνο. Δεκάδες παρόμοια μηνύματα, φτάνουν κάθε μήνα, στους λογαριασμούς του Ιατροδικαστή Αλεξανδρούπολης, Παύλου Παυλίδη, καθώς και σε οργανώσεις αλλά και στον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό.
Στον ιατροδικαστή Αλεξανδρούπολης απευθυνόμαστε κι εμείς όταν μας έρχονται παρόμοια μηνύματα. «Φέτος ήταν η χειρότερη χρονιά» είπε στο τηλέφωνο ο Παύλος Παυλίδης όταν επικοινωνήσαμε μαζί του και συνέχισε: «Είχαμε ρεκόρ θανάτων στην περιοχή του Έβρου. Το προηγούμενο ρεκόρ ήταν οι 54 νεκροί το 2010 και φέτος φτάσαμε τους 63». Ένας από τους 63 που έχασαν την ζωή τους προσπαθώντας να φτάσουν στην Θεσσαλονίκη, ήταν και ο αδελφός του Χάμζα. Βρέθηκε παγωμένος μέσα σε μια ξύλινη καλύβα, έχοντας χάσει την ζωή του από υποθερμία. Ο Χάμζα και η οικογένεια του, είναι από τους τυχερούς-άτυχους της ιστορίας των ανθρώπων που κάθε χρόνο προσπαθούν να περάσουν αθέατοι τον ποταμό Έβρο και από εκεί είτε με τα πόδια, είτε με αυτοκίνητα διακινητών να φτάσουν στην Θεσσαλονίκη και από εκεί στην Ειδομένη και μετά σε κάποια από τις χώρες της Βόρειας Ευρώπης. Είναι τυχεροί, γιατί έμαθαν που βρίσκεται ο αγαπημένος τους, έστω και αν έχει χάσει την ζωή του. «Είναι μια δυσάρεστη απάντηση στο ερώτημα του που βρίσκονται η άνθρωποι τους. Όμως τουλάχιστον αυτοί μαθαίνουν τι έχει γίνει» συνηθίζει να λέει ο Ιατροδικαστής Αλεξανδρούπολης. Εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες ακόμη άνθρωποι, από χώρες της Μέσης Ανατολής, δεν στέκονται τόσο «τυχεροί». Δεν έμαθαν ποτέ τι έγιναν οι αγαπημένοι τους, οι οποίοι χάθηκαν προσπαθώντας να περάσουν αθέατοι στην Ευρώπη, αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον. «Το πραγματικό νούμερο των ανθρώπων που έχουν χαθεί στο ποτάμι του Έβρου, δεν θα το μάθουμε ποτέ. Το ποτάμι κρατάει τα σώματα στον βυθό του» επαναλαμβάνει ο Παύλος Παυλίδης όσες φορές των συναντάω. Ίδια είναι και η απάντηση του όσον αφορά τα νούμερα των νεκρών που δίνει η Τουρκία. «Δεν έχουμε κανένα στοιχείο από εκεί. Δεν λένε τίποτε».
Εκτός από το μακάβριο ρεκόρ του 2022, υπάρχει και ένα ακόμη καινούργιο στοιχείο όσον αφορά τις απώλειες των ανθρώπων αυτών. «Μέχρι τώρα, η πρώτη αιτία θανάτου ήταν ο πνιγμός και η δεύτερη η υποθερμία» λέει ο Παύλος Παυλίδης και συνεχίζει: «Φέτος η υποθερμία είναι η τρίτη αιτία θανάτου. Η δεύτερη αιτία θανάτου, είναι τα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα. Εκεί άλλωστε οφείλεται και η αύξηση των θυμάτων. Σε μια περίπτωση θανάτου λόγω υποθερμίας, έχουμε ένα ή δύο ανθρώπους την φορά. Στα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα όμως, οι νεκροί είναι πολλοί περισσότεροι. Έτσι όπως είναι τοποθετημένοι σαν τις σαρδέλες μέσα στα αυτοκίνητα των διακινητών, όταν προκαλείται ένα δυστύχημα, δεν έχουν πολλές ελπίδες να γλυτώσουν».
Σε κάποια δυστυχήματα στην περιοχή του Έβρου, όταν διάβαζα στο δελτίο Τύπου της αστυνομίας, να αναφέρουν ακόμη και δέκα άτομα σφηνωμένα μέσα σε ένα SUV πάντοτε αναρωτιόμουν πως μπορεί να χωρούν δέκα ή δώδεκα άνθρωποι μέσα σε ένα αυτοκίνητο. Την απορία μου, μου την έλυσε ένα φίλος πρόσφυγας, ο Μόσεν. «Ένα να σου δείξω» μου είπε. Με πήγε πλάι σε ένα SUV και συνέχισε: «Σκέψου αυτό το αυτοκίνητο, δίχως τα καθίσματα. Έτσι στοιβάζονται οι άνθρωποι στα αυτοκίνητα των διακινητών. Εγώ με την αδελφή μου, ήρθαμε από τον Έβρο στην Θεσσαλονίκη, το 2016 στο πορτ μπαγκάζ ενός αυτοκινήτου, με την εξάτμιση να βγάζει καυσαέριο εκεί που μας είχαν τοποθετήσει οι διακινητές. Σε όλη την διαδρομή, αναρωτιόμουν αν θα καταφέρουμε να φτάσουμε ζωντανοί, ή αν να δηλητηριαστούμε από τις αναθυμιάσεις. Τελικά αυτό ήταν το λιγότερο που μας έτυχε. Οι διακινητές μας είχαν κλειδώσει σε ένα σπίτι και ζητούσαν περισσότερα χρήματα από την οικογένεια μας. Η ελληνική αστυνομία τους έπιασε και μας ελευθέρωσε».
Η ζωή συνεχίζει να κυλά όπως συνήθως, στην περιοχή του Έβρου και σε ολόκληρη την διαδρομή μέσα από τα βουνά μέχρι την Θεσσαλονίκη. Δίπλα στους ανθρώπους που ζουν σε όλη αυτή την διαδρομή, κάθε βράδυ προσπαθούν να γλιστρήσουν αθέατοι κάποιοι άλλοι άνθρωποι. Αρκετοί από αυτούς, καταφέρνουν να φτάσουν στο προορισμό τους. Κάποιοι όμως δεν τα καταφέρνουν και τα φαντάσματα τους σε όλη αυτή την δύσκολη διαδρομή, αυξάνονται χρόνο με τον χρόνο…
