Ο Ζεν Αντώνης Μακρής και οι διακρίσεις του
«Νιώθω την χαρά. Όχι την ματαιότητα. Όταν βλέπω ένα παιδί με αναπηρία να αλλάζει μέσα από τον αθλητισμό και να ξεφεύγει από την μιζέρια, αυτή είναι η ανταμοιβή μου. Ο αθλητισμός βοηθάει σε όλων των ειδών τις αναπηρίες» τονίζει ο Αντώνης Μακρής και είναι ένας από τους λίγους γυμναστές-προπονητές στην Ελλάδα που γνωρίζουν τόσο καλά την αναπηρία. Σε όλες τις μορφές της, αφού έχει περάσει από χώρους αθλητών με κινητικά προβλήματα, με προβλήματα όρασης, με αυτισμό και με προβλήματα ψυχιατρικά. Ασχολείται με τους αθλητές με αναπηρία τα τελευταία 20 χρόνια και πρόσφατα, η Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία τον τίμησε, ως έναν γυμναστή που με τους αθλητές του είχε διακρίσεις και πανελλήνιες νίκες διαχρονικά σε τρία διαφορετικά αθλήματα. Την ποδηλασία, το ποδόσφαιρο και τον στίβο.
Ο Αντώνης όμως δεν ασχολείται μόνον με τα αθλήματα αυτά. Ασχολείται και με τα αθλήματα της πισίνας, αφού και ο ίδιος υπήρξε κολυμβητής του Άρη Θεσσαλονίκης. Όταν το 1989 στο Βελιγράδι, στην γυμναστική Ακαδημία της Γιουγκοσλαβίας αποφάσιζε να πάρει ειδικότητα στον αθλητισμό ΑΜΕΑ με ειδικότητα την κολύμβηση, στην Ελλάδα δεν υπήρχε τίποτε τέτοιο. Από τότε έχουν περάσει πολλά χρόνια. Πολλά χιλιόμετρα στους δρόμους και το ταρτάν. Πολλές χεριές στην πισίνα και δεκάδες αθλητές και αθλήτριες. Όποτε βλέπεις τον Αντώνη να κατεβαίνει από την μοτοσυκλέτα του και να πηγαίνει για προπόνηση, είναι χαμογελαστός. Κάνει πάντοτε χιούμορ και είναι πάντοτε αισιόδοξος. «Έχω αρχίσει να γερνάω» μου εκμυστηρεύτηκε όταν συναντηθήκαμε για την συνέντευξη με αφορμή την βράβευση του και πάλι χαμογελώντας. «Έχω αρχίσει να βγάζω πόνους στους ώμους. Δεν μπορώ να συνοδεύσω αθλητές στα σπριντ ούτε σε μαραθωνίους πλέον, όταν είναι πολύ γρήγοροι. Κουράζομαι πλέον πιο γρήγορα στην πισίνα όταν έχω παιδάκια με αυτισμό. Συνεχίζω όμως, γιατί η χαρά που μου δίνουν όταν τα βλέπω να βελτιώνονται και να είναι πιο ήρεμα, με γεμίζει. Όταν βλέπω ότι μετά από έναν μήνα στην πισίνα αλλάζει η συμπεριφορά τους, γεμίζω με αισιοδοξία. Αντιλαμβάνομαι ότι αυτό που κάνω δεν είναι μάταιο» συμπληρώνει.
Η αθλητική καριέρα του Αντώνη Μακρή ξεκίνησε από το κολύμπι και πέρασε στο πινγκ-πονγκ όπου είχε διακρίσεις στα πανελλήνια πρωταθλήματα και την κωπηλασία. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του στο Βελιγράδι, το 2000 άρχισε να δουλεύει στην σχολή τυφλών με ένα πρόγραμμα STAGE. «Όταν ξεκίνησα, ο αθλητισμός των ατόμων με αναπηρία είχε ξεκινήσει να ανθίζει στην Ελλάδα. Τώρα βρισκόμαστε σε μια περίοδο πτώσης. Τότε, στην ποδηλασία κατεβαίναμε δέκα ποδήλατα και στον στίβο είχε 65 αθλητές. Τώρα στην ποδηλασία κατεβαίνουν τέσσερα ποδήλατα. Έχει συρρικνωθεί ο μαζικός αθλητισμός των ατόμων με αναπηρίες. Οι αθλητές έχουν μειωθεί. Μην βλέπετε τι γίνεται σε δύο μόνον αθλήματα, όπως ο στίβος και η κολύμβηση. Ο μαζικός αθλητισμός έχει μειωθεί. Όλοι πηγαίνουν και προπονούνται μια εβδομάδα πριν τα πρωταθλήματα» λέει ο Αντώνης.
Αυτή την στιγμή, είναι συνοδός στην ποδηλασία σε αθλητή με πρόβλημα όρασης, τερματοφύλακας και οδηγός στην ομάδα ποδοσφαίρου τυφλών του Πυρσού, και στον στίβο έχει επιλέξει πλέον ως συνοδός, τις μικρές αποστάσεις. «Έχω γίνει πλέον 50. Δεν μπορώ να τρέξω στα 1500 μέτρα» λέει και συνεχίζει: «Θέλει πνευμόνια για να μπορέσεις να ακολουθήσεις έναν αθλητή που είναι 25 χρονών. Χρειάζεται καλή φυσική κατάσταση. Εφάμιλλη του τυφλού αθλητή. Παράλληλα, πρέπει να ταιριάζει ο διασκελισμός μας και ο ρυθμός μας. Ένας αθλητής με προβλήματα όρασης, μου ζήτησε να τρέξω μαραθώνιο μαζί του, όμως τρέχει με ρυθμό 5.20 το χιλιόμετρο. Κάνει τον μαραθώνιο στις 3 ώρες και 40 λεπτά. Δεν μπορώ να ακολουθήσω το τέμπο αυτό. Έχω τρέξει δύο φορές με αθλήτρια μου ημιμαραθώνιο, όμως οι επιδόσεις μας ήταν κοντά κι έτσι μπορούσα να τρέξω μαζί της. Τα τελευταία χρόνια οι επιδόσεις πάντως των αθλητών έχουν πέσει, γιατί δεν υπάρχουν πολλοί αθλητές».
Η πισίνα είναι Ζεν
Ο κορυφαίος Αμερικάνος κολυμβητής, Μάικλ Φελπς, είχε διαγνωστεί όταν ήταν μικρός, με διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητα. «Όταν έμαθα πώς να κολυμπάω, ένιωσα ελεύθερος. Όταν βρισκόμουν μέσα στην πισίνα, το μυαλό μου δούλευε πιο σιγά. Μέσα στο νερό, είχα αρχίσει να νιώθω για πρώτη φορά ότι είχα τον έλεγχο» έχει γράψει στο βιβλίο του, «Beneath the surface». Αυτό ακριβώς διαπιστώνει και ο Αντώνης Μακρής, ότι συμβαίνει στα παιδάκια με αναπηρίες, που προπονεί στην πισίνα. «Το νερό, αποτελεί μια μορφή διαλογισμού. Είναι Ζεν. Οι περισσότεροι γυμναστές αποφεύγουν να παίρνουν παιδάκια με αυτισμό γιατί είναι πολύ δύσκολες περιπτώσεις. Εμένα δεν με πειράζει καθόλου. Είναι πολύ κουραστικό, γιατί πρέπει να είσαι όλη την ώρα συγκεντρωμένος στο παιδί που προπονείς, όμως όταν το βλέπεις να είναι πιο χαλαρό, να του έχει φύγει όλη η ένταση και η νευρικότητα, γίνεσαι χαρούμενος. Αυτό που κάνουμε δεν είναι μόνον δουλειά. Είναι και προσφορά. Δεν λες παίρνω έναν αθλητή και αν φτάσει ψηλά θα βγάλω χρήματα. Λες παίρνω έναν αθλητή και αν τα καταφέρει, θα δώσει το παράδειγμα και σε άλλους να ξεφύγουν από την μιζέρια του σπιτιού τους και να βγουν έξω για να αθληθούν. Τα παιδιά με αυτισμό που έχουν ξεκινήσει το κολύμπι, δεν μπορούν να μείνουν εκτός νερού πάνω από μια εβδομάδα. Το βλέπεις στην συμπεριφορά τους όταν οι γονείς τους δεν μπορούν να τα φέρουν στην πισίνα για κάποιο διάστημα. Σε όλες τις αναπηρίες, το νερό βοηθάει πολύ. Μέσα στο νερό το παιδί χαλαρώνει. Νιώθει ότι δεν έχει βάρος. Έχει διαφορετική αίσθηση του χώρου και μπορεί να συγκεντρωθεί καλύτερα. Δεν έχει επαφή με τον έξω χώρο. Είναι περιορισμένο. Ειδικά τα παιδιά με αυτισμό, προτιμούν το ύπτιο γιατί έχουν τα αυτιά τους μέσα στο νερό και έχει ησυχία. Ακούν μόνον την ανάσα τους» συμπληρώνει ο Αντώνης.
Ολοκληρώνοντας την συνέντευξη, μου θυμίζει την κατάκτηση το 2008 στην Ρώμη του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος με την εθνική ομάδα μπάσκετ νοητικής στέρησης και σταματάω εκεί την συνέντευξη γιατί αν καθόμασταν λίγο ακόμη θα θυμόταν και άλλες νίκες και διακρίσεις, που αν ήταν άλλος θα τις διαφήμιζε, αλλά ο Αντώνης, προτιμά να τις ξεχνάει και να προχωράει στις επόμενες.
