Ο «ποδηλάτης του κόσμου» δε συμπυκνώνει τον χρόνο ζωής του!

Ποιος είναι ο «Ποδηλάτης του Κόσμου»; Ποιος είναι ο ωραίος κι ο δημιουργικός «τρελός», ο οποίος με ένα ποδήλατο – υπερπαραγωγή στοχεύει να γυρίσει όλο τον κόσμο για να μεταφέρει μηνύματα αλληλεγγύης κι ότι «μόνο έτσι θα τα βγάλουμε πέρα, αδέρφια, στην εποχή που ζούμε»;

Τον συνάδελφο, δημοσιογράφο – ερευνητή, Γρηγόρη Βερροιώτη, τον συναντήσαμε στο σπίτι του, στην περιοχή του Ιπποκρατείου κι είχαμε την ευκαιρία να μάθουμε πολλά πράγματα για έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα που δε θέλει να χάνει ούτε έναν ήχο από αυτούς που υπάρχουν στη φύση…

Χαρακτηριστικό παράδειγμα; Η απάντησή του σε ένα ερώτημα για το ποδήλατο και τον τρόπο ζωής του: «Ελεγα στην Κλέλια (σ.σ.: την Χαρίση, με την οποία θα είναι τηλεοπτικό ζευγάρι από τον προσεχή Οκτώβριο στην ΕΡΤ 3, στον «Ποδηλάτη του Κόσμου», ήδη έχουν γυριστεί αρκετές εκπομπές σε Ελλάδα κι εξωτερικό) ότι για να πας από τη Θεσσαλονίκη στη Βέροια θα χρειαστείς 45 λεπτά με το αυτοκίνητο. Εγώ με τον ποδήλατο θα κάνω μια μέρα. «Εσύ ξέρεις, όμως, τι έκανες;» της είπα… Συμπύκνωσες τον χρόνο ζωής σου, όσο κι αν σου φαίνεται περίεργο. Ο χρόνος είναι κάτι πολύ αόριστο κανονικά, εμείς όμως το έχουμε ορίσει ως κάτι συγκεκριμένο. Ποια είναι η στάση ζωής μου σε αυτό; Εγώ θα κάνω μια μέρα, θα βάλω το ραντεβού μου στη Βέροια το βραδάκι ή την άλλη μέρα το πρωί κι έτσι δίνω παράταση στη ζωή μου. Αλλαξα όλο το ωράριό μου με αυτήν τη στάση ζωής. Πλέον δεν τρέχω βουτηγμένος σε μια στυγνή καθημερινότητα».

 

 

Ο Γρηγόρης Βερροιώτης δεν μπήκε τυχαία στη δημοσιογραφία. Ηταν πάντα ανήσυχος, ήθελε να μαθαίνει τι γίνεται γύρω του… Και μας εξομολογείται: «Αυτό με έκανε να ξέρω διαρκώς τι συμβαίνει ακόμη και στη γειτονιά μου, από μικρός ήμουν κουτσομπόλης, παρατηρούσα τα πάντα. Μου άρεσαν πολύ οι παρέες, οι φίλοι και για αυτό έχω τις ωραιότερες αναμνήσεις από τις φιλίες κι από τη γειτονιά μου,  στην Τούμπα, κάτω από το γήπεδο του ΠΑΟΚ».

Και κάποια στιγμή αντιλαμβάνεται ότι η δημοσιογραφία είναι ο… μονόδρομος της ζωής του, αν και στο εμπόριο ήταν εξαιρετικός. «Για μένα ο χώρος της δημοσιογραφίας ήταν κάτι ξεχωριστό. Ο πρώτος που μου έδωσε ένα κίνητρο για να ασχοληθώ ήταν κι ο άνθρωπος που θαύμαζα, ο Κώστας Παπαϊωάννου με την εφημερίδα «το Ποντίκι». Είχα την τύχη να είμαι μαζί του για πολλά χρόνια. Από εκεί και πέρα η άλλη τύχη είχε να κάνει ότι μπλέχτηκα με την τηλεόραση και το ραδιόφωνο και βρέθηκα σε μια πολύ μεγάλη σχολή, στο «Ράδιο Θεσσαλονίκη» και στην «ΩΜΕΓΑ» τηλεόραση. Ηταν σχολείο για μένα όλα αυτά κι η τηλεοπτική εκπομπή, «Οι Ρίζες», με μύησε αρχικά στην καταγραφή των εθίμων που υπήρχαν στη Β. Ελλάδα. Κατάλαβα γρήγορα ότι δεν είμαι αστικός δημοσιογράφος, δε με ενδιέφερε να κάθομαι σε ένα γραφείο και να γράφω για ένα ρεπορτάζ, για ένα θέμα. Είχα ερευνητική διάθεση, δεν ήθελα να ξέρω μόνο τι γίνεται στην περιοχή μου, στην πόλη μου, αλλά στην υπόλοιπη Ελλάδα και στο εξωτερικό», επισήμανε.

 

 

«Από την αρχή του Ίντερνετ στην Ελλάδα ασχολήθηκα με το Web Radio και κατάλαβα ότι με αυτό που κάνω έχω άμεση διάδραση στον κόσμο. Δηλαδή να βρίσκομαι όπου μπορώ κι από εκείνο το σημείο του πλανήτη να βγάζω εκπομπή και να συζητάω με άλλους ανθρώπους, σε διαφορετικές πόλεις του κόσμου. Μετά είδα ότι ο σύγχρονος τρόπος μετακίνησης παύει να είναι το αυτοκίνητο, αφού δε συμφέρει. Κι έτσι πήρα ένα ποδήλατο και ταξινόμησα πάνω του, με τέτοιον τρόπο σάκους (ισοβαρώς) προκειμένου να έχω μαζί μου 3 ηλεκτρονικούς υπολογιστές, το φορητό μου στούντιο, τον μίκτη, μικρόφωνα, κάμερες, ρούχα κ.α. Συνειδητοποίησα, στην πράξη, ότι εύκολα μπορώ να μπω σε ένα τρένο με το ποδήλατο (με τον παραπάνω τρόπο φορτωμένο) χωρίς να κουβαλάω πράγματα με τα χέρια μου», μάς εξήγησε ο Γρηγόρης Βερροιώτης και συνέχισε αναφερόμενος στην καμπάνια αλληλεγγύης που ξεκίνησε το 2011 και θα κρατήσει για πολλά ακόμη χρόνια:

«Από το 2011 γύρισα όλη την Ελλάδα, πήγα σε σχολεία, μίλησα σε πολλά παιδιά για αυτό που κάνω… Επίσης νιώθω πολύ τιμητικά για τον εξής λόγος: Αρκετοί δήμοι της Ελλάδας μού έδωσαν εγγράφως την άδεια να μιλήσω στο εξωτερικό για αυτούς προκειμένου να αναπτύξουν διακρατικές συμφωνίες. Ετσι στο εξωτερικό ξεκίνησα με την Ιταλία, τη Γερμανία και γυρνάω διαρκώς την Ευρώπη… Σε αυτές τις χώρες πηγαίνω στην πηγή της ενημέρωσης, σε συναδέλφους κι αναλύω ότι χωρίς την Αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπωνμ είμαστε χαμένοι. Ετσι με τη διάχυση τέτοιες πληροφορίας ο Ποδηλάτης του Κόσμου διανύει χιλιάδες χιλιόμετρα και περνάει τα μηνύματά του, με καθημερινή συναναστροφή με απλούς ανθρώπους Έλληνες και μη».

 

 

Ποια είναι, όμως, η σύνδεση της αλληλεγγύης με την ελευθερία; Ο «Ποδηλάτης του Κόσμου», μοναδικός στο είδος του (με βάση τη δουλειά που κάνει και τον τρόπο που ασκεί τη δημοσιογραφία), ξεκαθαρίζει: «Ο καθένας ορίζει την ελευθερία όπως νομίζει… Ανάλογα με τα βιώματα και τις συνήθειές του. Από μικρός είχα έντονο το αίσθημα της ελευθερίας, ήθελα να φεύγω, με έψαχνε συνέχεια η μητέρα μου… Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αφήνω πίσω μου πράγματα και γυρίζω ξανά. Ηθελα πάντα να φεύγω από την πίεση που δέχεται ο άνθρωπος στην καθημερινότητά, στη δουλειά του. Επίσης αισθανόμουν πάντα ελεύθερος κι ανένταχτος. Κι αυτή η ελευθερία βγήκε στο ποδήλατο. Πάω σιγά, σιγά γιατί θέλω να τα βλέπω όλα. Δε θέλω να μου ξεφεύγει τίποτα από γύρω μου… Οταν είσαι στο ποδήλατο και περνάει από πίσω σου μια σαύρα και το έχεις καταλάβει… τότε αρχίζεις και νιώθεις μέσα σου ότι όλα τα ένστικτά σου λειτουργούν. Βρίσκω τον εαυτό μου, τη φύση μου με αυτόν τον τρόπο ζωής. Αυτά δεν μπορώ να τα συναντήσω ως αστός».

 

 

«Καθοριστικό ρόλο σε αυτό που κάνω, έπαιξε και το γεγονός ότι είχα τον πατέρα μου σε ένα ίδρυμα για άτομα που έχασαν τα λογικά τους. Τι γινόταν εκεί… Υπήρχε το δωμάτιο, από εκεί τους πηγαίναν στην τραπεζαρία, μετά στο σαλόνι και ξανά το ίδιο και το ίδιο. Μάλιστα κάθε Σάββατο ερχόταν μια κοπέλα, έπαιρνε τους ασθενείς και τους έκανε εκδρομή στο προαύλιο κι ήταν ευτυχισμένοι με αυτό. Για δείτε τη ζωή σας, σε τι διαφέρετε από αυτό; Σπίτι, δουλειά, τρώμε κάτι, πίνουμε ένα καφέ και το Σαββατοκύριακο πηγαίνουμε και μια βολτίτσα. Μπορούμε να πάμε την Τετάρτη βόλτα; Όχι. Ετσι είναι αναγκαίο να ορίσουμε εμείς – για να επιρρίπτουμε διαρκώς τις ευθύνες σε άλλους – διαφορετικά τη ζωή μας. Εγώ μπόρεσα και το έκανα, ρίσκαρα… Κι αυτό διότι μπορώ να ζήσω και με 2 ευρώ, δε με νοιάζει αν κάποια στιγμή δεν έχω να φάω, όμως σίγουρα δε θα μπω σε καλούπι», επισήμανε ο «Ποδηλάτης του Κόσμου», ενώ σε ερώτηση: «Τα δύο παιδιά σου, ακολουθούν τον τρόπο ζωής σου;», απάντησε… «Οχι είναι φυσιολογικά παιδιά (σ.σ.: γέλια). Πάντως για να μην παρεξηγηθώ, εμένα η ζωή μου γενικώς ήταν μια απόδραση από την καθημερινότητα. Δεν υπερηφανεύομαι για αυτό, που είμαι έξω από το σύστημα της καθημερινότητας, όμως απλώς νιώθω ότι μού έτυχε, ότι ήμουν τυχερός που ήρθε μπροστά μου αυτή η άρνηση».

 

 

 

 

Μέσα σε αυτήν τη σπουδαία πορεία του, εντός κι εκτός Ελλάδας, αυτά που έχει ζήσει σε Σχολεία της χώρας μας, τον έχουν αφήσει με το «στόμα ανοιχτό». Τα παιδιά είτε στον προφορικό λόγο, είτε μέσω μιας ζωγραφιάς που του δίνουν για παρέα στη μεγάλη πορεία του με το ποδήλατο, καταφέρνουν να του φτιάξουν τη μέρα. Ο ίδιος μάς εξηγεί το γιατί: «Τα παιδιά σου κάνουν τις πιο ωραίες ερωτήσεις. Είναι απίστευτη η απλότητα των ερωτήσεων και πόσο συγκεκριμένα σου μιλάνε, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Για παράδειγμα, ένα παιδί με ρώτησε «που κοιμάστε; Τα έχετε όλα πάνω στο ποδήλατο…». Και φυσικά τότε μπορείς να συζητήσεις με τα παιδιά την έννοια της οργάνωσης στη ζωή. Δεν του απάντησα απλά, σε σκηνή ή σε ξενοδοχείο… Του είπα ότι για να κοιμηθώ πρέπει να οργανώσω τη μέρα μου. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που πήρα ένα ποδήλατο κι έφυγα. Εχω μια σπουδαία ομάδα γύρω μου, που μου οργανώνει τα πάντα για το επαγγελματικό μου ταξίδι. Ετσι κι ένα παιδάκι για να κάνει μια εκδρομή, πρέπει πρώτα να συνεννοηθεί με τους γονείς του, να έχει μαζί του όλα τα απαραίτητα, το παγουράκι του, το καλαθάκι με το φαγητό του και φυσικά να ξέρουν οι γονείς που θα πάει… Εγώ δεν είμαι ένας τρελός που παίρνει ένα ποδήλατο και φεύγει, χάνεται… Εμένα είναι η δουλειά μου, έχω αρκετούς συνεργάτες από πίσω που μου οργανώνουν όλη την πορεία. Πηγαίνω στοχευμένα κάπου. Και θα που πει κάποιος… Ποιος είναι το όφελος; Δεν έχω λεφτά, όμως έχω φτιάξει μια ατζέντα γνωριμιών από φίλους και συνεργάτες στο εξωτερικό, την οποίο δεν μπορώ να την κοστολογήσω. Είναι ανεκτίμητης αξίας».

 

 

«Ολοι μας είμαστε, κατά μια έννοια, ποδηλάτες του κόσμου. Δεν υπάρχει άνθρωπος που στη ζωή του δεν κάνει ορθοπεταλιές, ανεβαίνει ανηφόρες… πατάει φρένα… κάνει ισορροπία. Πρέπει να λέμε ότι «μπορώ να κάνω αυτό που θέλω» και να μη σταματάμε πουθενά ούτε στις ανηφόρες, ούτε στη βροχή, ούτε στον κόντρα αέρα, ούτε στον χιονιά… Και μια βαρυχειμωνιά να σου τύχει, κάνε υπομονή θα λιώσουν τα χιόνια, δεν υπάρχει περίπτωση να μείνουν για πάντα χιονισμένα όλα. Ετσι είναι η ζωή μας, μια ανηφόρα… Μήπως είναι ανηφόρα στην πορεία μας προς το Έβερεστ; Μετά θα έρθει η κατηφόρα, θα είναι πιο εύκολος ο δρόμος. Δε σταματάμε ποτέ, στα εμπόδια που μας παρουσιάζονται», είναι το μήνυμα του Γρηγόρη Βερροιώτη, που περνάει και μέσω του HumanStories.gr.

 

 

 

Η Κλέλια Φανή Χαρίση, συνάδελφος δημοσιογράφος, με θητεία στην ΕΡΤ, στον ALPHA και σε πολλά ακόμη ΜΜΕ του έντυπου και του ηλεκτρονικού Τύπου (σε συνδυασμό με υψηλή διοικητική θέση και σε γνωστό ραδιόφωνο της Θεσσαλονίκης), διευθύντρια Λόγου και Τέχνης στην UNESCO Πειραιώς και Νήσων και βασικό πρόσωπο προώθησης της καμπάνιας «κίνηση μαστ»της Ελληνική Αντικαρκινικής Εταιρίας είναι το «τηλεοπτική ζευγάρι» του Γρηγόρη Βερροιώτη στον «Ποδηλάτη του Κόσμου», που θα βγει στον… αέρα τον προσεχή Οκτώβριο από την τηλεοπτική συχνότητα της ΕΡΤ 3.

«Ενα από τα κοινά μας στοιχεία με τον Γρηγόρη είναι η αγάπη προς το συνάνθρωπο… Επιπροσθέτως γεννήθηκα στην πόλη του ποδηλάτου στην Ιταλία, στη Φεράρα… Επομένως βιωματικά επιστρέφω στη… βάση μου. Για να καταλάβετε την σχέση μας με το ποδήλατο, έκανα 15 χιλιόμετρα για να πάω στο Πανεπιστήμιο κι άλλα τόσα για να γυρίσω. Εχω κάνει πρωταθλητισμό, συνεχίζω να αθλούμαι εντατικά και το ποδήλατο αποτελεί τρόπο της ζωής μου… Ταιριάξαμε απόλυτα με τον Γρηγόρη, τον οποίο γνώρισα πριν ορισμένα χρόνια, τόσο σε αυτό που κάνουμε όσο κι ως τηλεοπτικό ζευγάρι στην εκπομπή», μας αναφέρει η Κλέλια – Φανή Χαρίση και προσθέτει:

«Οταν τον γνώρισα, πριν ορισμένα χρόνια, έκανε το ίδιο, ήταν – όπως και σήμερα – ο Ποδηλάτης του Κόσμου. Είδα έναν ψηλό άνθρωπο, εύσωμο κι αναρωτήθηκα «πολύ εύσωμος είσαι για να είσαι ποδηλάτης». Μετά, όμως, κατάλαβα ότι χρειάζεται πολλή τροφή για να ακολουθεί αυτήν την καμπάνια και στάση ζωής του.

»Η παραγωγή αναγνώρισε ότι είμαι ένας αθλητικός άνθρωπος και δημοσιογραφικά προσπαθεί να βιώσει κάποιες καταστάσεις, πάντα με ενδιέφερε να ερευνώ, να αναζητώ την είδηση στον πυρήνα της. Δε με ενδιαφέρει η είδηση στο περίβλημά της, Ετσι ξαφνικά μου τηλεφωνεί ο Γρηγόρης στα τέλη Φεβρουαρίου και μου είπε ότι τού έγινε πρόταση από την ΕΡΤ να μεταφέρει τον Ποδηλάτη του Κόσμου στις οθόνες μας μέσω της κρατικής συχνότητας. Με ρώτησε αν ενδιαφέρομαι, να ποδηλατήσω μαζί του εντός κι εκτός Ελλάδας και να μπω στη διαδικασία να ανακαλύψω τι είναι αυτό που κάνει ο Γρηγόρης όλα αυτά τα χρόνια. Κι είπα φυσικά το ναι διότι κι εγώ είμαι επικοινωνιακή, έχω στο επίκεντρο τον άνθρωπο και ταιριάξαμε πολύ όμορφα, σύμφωνα με όσα μάς λένε οι συντελεστές των εκπομπών που ήδη γυρίσαμε με τη σκηνοθετική συμπαράσταση της Ρέινα Εσκενάζυ. Πήγαμε στο Άμστερνταμ, στην Χάγη, στην Κύπρο, στους Δελφούς, στη Β. Ελλάδα μέχρι και στην Ν. Μηχανιώνα, στα μέρη μου που έχουμε το μεγαλύτερο αλιευτικό λιμάνι των Βαλκανίων», κατέληξε η γυναικεία παρουσία του «Ποδηλάτη του Κόσμου».