Ο Άνθρωπος που έκανε τους Πρόσφυγες χαρούμενους!

Η αγωνία, είναι ο μόνιμος σύντροφος όλων των προσφύγων σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου. Η αγωνία, ήταν ο μόνιμος σύντροφος και των προσφύγων που πέρασαν από την Ειδομένη, καθώς κι όλων των προσφύγων που πέρασαν αλλά και που παραμένουν στην χώρα μας. Μια από τις αγωνίες τους, είναι η επικοινωνία με τους δικούς τους ανθρώπους. Η επικοινωνία με αυτούς που βρίσκονται πιο μπροστά, αλλά και με αυτούς που βρίσκονται πίσω.

Η εικόνα των προσφύγων με ένα smart phone στο χέρι, να ψάχνουν με αγωνία ρεύμα για να το φορτίσουν ή ίντερνετ για να επικοινωνήσουν,, ήταν ένα καθημερινό φαινόμενο στην Ειδομένη.  Η εικόνα δεκάδων ανθρώπων στριμωγμένων γύρω από ένα πολύμπριζο ή μπροστά στο κοντέινερ με την κεραία του Wi-Fi μας είχε γίνει συνήθεια.

Στην αρχαία τραγωδία, την λύση σε κρίσιμες στιγμές στην εξέλιξη της πλοκής, την έδινε ο «από μηχανής θεός». Στην προσφυγική τραγωδία που παίχτηκε στην Ειδομένη, την λύση σε έναν από τους πολύ σημαντικούς τομείς, αυτόν της επικοινωνίας, την έδωσε και πάλι ένας «από μηχανής θεός». Ο Ηλίας Παπαδόπουλος. Ένας εθελοντής. Ένας ακτιβιστής της επικοινωνίας που δίχως να το καταλάβει, έκανε «χαρούμενους τους πρόσφυγες», όπως χαρακτηριστικά του είπε μια μέρα, μια κοπέλα από μια ΜΚΟ που τον σταμάτησε στη μέση του καταυλισμού. «Εσύ είσαι που έκανες χαρούμενος τους πρόσφυγες;», του είπε…

 

«Δεν έχω καταλάβει κάτι τέτοιο, αλλά ευχαριστώ», της απάντησε ο Ηλίας. Είναι κι αυτός ένας από τους εκατοντάδες απλούς ανθρώπους, που στην προσφυγική κρίση των τελευταίων δυόμισι ετών, έκαναν πράγματα δίχως να καταλαβαίνουν πόσο σημαντικά ήταν για την ζωή χιλιάδων άλλων ανθρώπων, που ζούσαν τη δική τους αγωνία, στον λασπότοπο της Ειδομένης και τους προσφυγικούς καταυλισμούς.

«Κάποια πράγματα, όταν τα βλέπεις να εξελίσσονται μπροστά σου, αλλάζει όλη η προοπτική που έχεις για την ζωή. Αλλάζουν όλα αυτά που μέχρι εκείνη τη στιγμή θωρούσες ως προτεραιότητες. Όταν βλέπεις τόσο πόνο, αλλάζεις για πάντα. Εγώ για πρώτη φορά στη ζωή μου, είδα πρόσφυγες ζωντανούς να περνούν από μπροστά μου.  Όχι στην τηλεόραση. Αυτό έχει μεγάλη διαφορά», λέει ο Ηλίας.

Βρέθηκε στην Ειδομένη κατά τύχη. «Έκανα μια κουβέντα με κάποιους φίλους από την Κατερίνη, που ήδη πήγαιναν στην Ειδομένη κάθε Τετάρτη και Σάββατο, με τα αυτοκίνητα τους και μοιράζανε διάφορα πράγματα», θυμάται ο Ηλίας και συνεχίζει: «Τότε δεν υπήρχε τίποτε στην Ειδομένη. Μόνον χωράφια. Επάνω στην κουβέντα, οι φίλοι μου αυτοί μου είπαν, ότι υπήρχε ένα ξενοδοχείο στην περιοχή, που χρέωνε δύο, ή πέντε ευρώ τους πρόσφυγες, για να φορτίσουν τα κινητά τους, ή να κάνουν ένα μπάνιο. Όταν το άκουσα αυτό, είπα:«Για στάσου, εδώ μπορώ να  βοηθήσω». Ήταν η δουλειά μου εξάλλου. Κάποιοι φίλοι από την Ευαγγελική εκκλησία που είχε ήδη πάει για να βοηθήσει, μου έδειξαν φωτογραφίες με ανθρώπους να κάθονται πάνω στις σιδηροδρομικές γραμμές κι έτσι, αποφάσισα να πάω στην Ειδομένη.

 

»Ήταν Αύγουστος του 2015. Αυτό που είδα, ήταν πανικός κι ομίχλη. Η μάνα έχανε το παιδί και το παιδί την μάνα. Κόσμος μαζεμένος, μέσα στην ζέστη. Όσοι βρίσκονταν κάτω από τα δέντρα, είχαν μια στοιχειώδη δροσιά. Οι υπόλοιποι κάθονταν στην μέση του πουθενά με την ήλιο να τους χτυπάει κατακούτελα. Τότε στην Ειδομένη δεν υπήρχαν συρματοπλέγματα. Μόνον στρατός. Ήταν η περίοδος των μεγάλων ροών. Η αστυνομία τους χώριζε σε 50άδες και περίμεναν υπομονετικά για να περάσουν τα σύνορα. Οι μεγάλες τέντες και οι πρώτες υποδομές, άρχισαν να κατασκευάζονται μετά τις 15 Σεπτεμβρίου του 2015. Σε εκείνη την φάση, κατάλαβα ότι οι ανάγκες ήταν δύο. Η φόρτιση των κινητών και το Wi-Fi.

»Είχα κάποια δικά μου υλικά από τη δουλειά μου κι έκανα κάποια πειράματα, με φορητά συστήματα που είχα, μέσω κινητής τηλεφωνίας και μεγάλα ινβέρτερ. Όσον αφορά την φόρτιση, υπήρχε σχετική επιτυχία. Όσον αφορά το ίντερνετ, η αποτυχία ήταν παταγώδης. Μέσω κινητής τηλεφωνίας, ούτε πολλά δεδομένα μπορούσες να καταναλώσεις αλλά ούτε κι οι ταχύτητες στην περιοχή ήταν καλές. Πήγαινα στην  Ειδομένη δύο με τρεις φορές την εβδομάδα. Σε κάποια στιγμή, πήραμε ένα παλιό ψυγείο κοντέινερ και το βάλαμε εκεί που στη συνέχεια μπήκαν οι μεγάλες σκηνές. Η Εβελίνα η Πολιτίδου με βοήθησε και κάναμε αίτηση και βάλαμε μια τηλεφωνική γραμμή στην κοινότητα της Ειδομένης κι από εκεί την έστειλα ασύρματα στον καταυλισμό. Στη διάρκεια βάλαμε και δεύτερη γραμμή, μεγάλωσε το ρούτερ και σταθεροποιήθηκε η σύνδεση. Το δίκτυο ήταν βέβαια πάντα πολύ φορτωμένο, αλλά για ένα What’s app  ήταν μια χαρά. Είχα χρησιμοποιήσει δικά μου μηχανήματα, όμως το μεγάλο κόστος ήταν οι γραμμές. Συν ότι υπήρχαν πολλές ζημιές. Κάθε μέρα κόβονταν καλώδια. Μπαίνανε συνέχεια φορτηγά, οι πρόσφυγες πολλές φορές έκοβαν τα καλώδια για να τα χρησιμοποιήσουν, στο στήσιμο των σκηνών τους και γενικά κάθε φορά που πήγαινα, υπήρχε και ένα νέο πρόβλημα. Όσο ήμουν εκεί, δούλευαν οι γραμμές κανονικά και μόλις έφευγα, όλο και κάτι γινότανε».

 

 

Ο Ηλίας, ξεκίνησε μόνος του, αυτό που σε άλλους χώρους είχαν ξεκινήσει μεγάλες ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται στην επικοινωνία, όπως η «Επικοινωνίες δίχως σύνορα», το Vodafone foundation  και η NetΗope.  «Η NetΗope, είχε ξεκινήσει να βοηθά από τον Σεπτέμβριο του 2015 αλλά δεν είχαν έρθει στην Ειδομένη, επειδή είδαν ότι ήμουν εκεί εγώ.  Το Vodafone Foundation, και η γαλλική ΜΚΟ «επικοινωνίες δίχως σύνορα», είχαν βάλει στο δικό μας κοντέινερ ένα δορυφορικό σύστημα και είχαν αφήσει ανοικτά τα δεδομένα.  Περίπου εκατό γκίγκα κάθε μέρα καταναλώνανε, με αποτέλεσμα το κόστος να είναι τεράστιο.  Η NetΗope, ήρθε όταν άνοιξαν οι καταυλισμοί στο Χέρσο και στη Νέα Καβάλα.  Τους βοήθησα με τα τηλεφωνικά νούμερα.  Σε κάποια στιγμή, είχα γύρω στις 28 τηλεφωνικές γραμμές στο όνομα μου. Έτσι άρχισα να συνεργάζομαι με την NetΗope» θυμάται ο Ηλίας.

 

Στις 20 Ιουνίου, την παγκόσμια ημέρα για τους πρόσφυγες η google, έστειλε ολόκληρο συνεργείο στην περιοχή της Βορείου Ελλάδος, προκειμένου να γυρίσουν ένα μίνι ντοκιμαντέρ για την προσφορά του Ηλία, στην προσφυγική κρίση, σε συνδυασμό με την προσφορά και της google,  η οποία βοήθησε πάρα πολύ και συνεχίζει να βοηθά τους πρόσφυγες στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο.

 

ΒΙΝΤΕΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΗΣ NetHope ΜΕ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΗΣ Google ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

«Η Google είναι ένας από τους χορηγούς της NetΗope», λέει ο Ηλίας και συνεχίζει: «Όλες οι μεγάλες εταιρίες τεχνολογίας, βοηθάνε την NetΗope. Υπάρχει κουλτούρα επάνω σε αυτό. Δωρίζουν εξοπλισμό, ή δανείζουν προσωπικό στην NetΗope. Όπου υπάρχουν φυσικές καταστροφές, ή περιπτώσεις κρίσεων, η Google φτιάχνει ομάδες εθελοντών που πηγαίνουν εκεί και βοηθάνε. Με μηχανικούς και τεχνικούς».

 

 

Ο Ηλίας, στην Ειδομένη εντυπωσιάστηκε από τους ανθρώπους που είδε να έρχονται και να βοηθάνε, δίχως να έχουν κάποιο όφελος. Ένας από αυτούς ήταν και ο ίδιος. Απλώς τότε, δεν το καταλάβαινε.

«Ήταν συγκινητικό αυτό που συνέβαινε στην Ειδομένη», λέει και συνεχίζει:«Έβλεπες απλούς ανθρώπους να έρχονται και να βοηθάνε. Με εντυπωσίασε το γεγονός αυτό. Δεν ήταν από κάποια οργάνωση για να πεις ότι είχαν οικονομική στήριξη. Ήταν απλοί άνθρωποι, που έβαζαν τα χρήματα τους και τον χρόνο τους προκειμένου να βοηθήσουν συνανθρώπους τους. Ήταν συγκινητικό. Ήταν την περίοδο, πριν να έρθουν οι ΜΚΟ. Ήταν εθελοντές από τα χωριά του Κιλκίς για της γύρω περιοχής. Έρχονταν το βράδυ με τα αυτοκίνητα τους, με γκαζόλαμπες και γεννήτριες και μοίραζαν αφιλοκερδώς, ζεστό μαγειρεμένο φαγητό. Με εντυπωσίασε η προσπάθεια τους».

 

 

«Η Ειδομένη, ήταν σχολείο για όλους όσους βρέθηκαν εκεί και βοήθησαν, είτε εθελοντικά είτε με οργανώσεις», λέει ο Ηλίας και συνεχίζει: «Αυτό συνέβη, γιατί όλοι μας καταλάβαμε, ότι πολύ εύκολα θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς στην θέση αυτών των ανθρώπων. Καθημερινά, ευχαριστώ τον Θεό γιατί θα μπορούσα να είναι από την πλευρά αυτών των ανθρώπων. Είναι δώρο από τον Θεό για όλους εμάς, το ότι αυτή την στιγμή έχουμε κι από αυτά που έχουμε, δίνουμε σε αυτούς τους ανθρώπους. Δε στερούμαστε κάτι για να δώσουμε. Κάποιες φορές, πήγαινα το βράδυ στο σπίτι μετά την λάσπη, τη σκόνη και τον καπνό της Ειδομένης, μετά όλο εκείνο το κρύο και την υγρασία και χαιρόμουν και ευχαριστούσα τον Θεό γιατί είχα ένα ζεστό σπίτι, ένα στρώμα για να κοιμηθώ. Πράγματα, που τα θεωρούσα δεδομένα και που τα θεωρούσαν δεδομένα κι αυτοί οι άνθρωποι, πριν βρεθούν, πρόσφυγες στην Ειδομένη. Ήταν και για εκείνους δεδομένο το σπίτι, τα καθαρά ρούχα, το στρώμα, το φαγητό. Και ξαφνικά τα χάσανε όλα. Έχει ο καιρός γυρίσματα. Στην ιστορία της ανθρωπότητας, η προσφυγιά είναι το μόνο σίγουρο γεγονός. Θα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες γι’ αυτά που έχουμε. Τα λίγα. Μπορεί να μην έχουμε όσα θα θέλαμε, όμως για αυτά που έχουμε και για το επίπεδο ζωής που έχουμε, πρέπει να είμαστε ευγνώμονες στον Θεό».

 

 

Τόσους μήνες στην Ειδομένη κι ακόμη περισσότερους στους προσφυγικούς καταυλισμούς, ο Ηλίας έζησε όμορφες στιγμές αλλά και άβολες. «Πολλές φορές, αναγκαζόμουν να γίνομαι δυσάρεστος στους πρόσφυγες, αλλά δεν γίνονταν αλλιώς», περιγράφει και προσθέτει: «Επειδή δεν υπήρχαν πρίζες στην Ειδομένη, για τη φόρτιση των κινητών, όπου υπήρχαν, υπήρχε και φασαρία. Υπήρχαν ομάδες προσφύγων που ελέγχανε τις πρίζες, υπήρχαν άλλοι που δεν τους αφήναν να φορτίσουν και υπήρχε γενικά ένταση. Εμείς είχαμε φτιάξει στην αρχή κάτι δίμετρα κανάλια με πρίζες, προκειμένου να μπορούν να φορτίσουν τα κινητά τους. Είχα δύο μεγάλα τραπέζια μακρόστενα, τα άπλωνα, έβαζα και μερικά ακόμη πολύπριζα και φτάναμε τις 100 πρίζες. Η δύσκολη στιγμή, ήταν το βράδυ, όταν έπρεπε να τα μαζέψω όλα αυτά και να τους ζητήσω να βγάλουν τα κινητά τους. Στην αρχή τους έλεγα σε δέκα λεπτά θα κλείσω το ρεύμα, μετά σε πέντε, αλλά δεν το πολυπιστεύανε. Το δύσκολο ήταν όταν έκλεινα κάποια στιγμή το ρεύμα. Με παρακαλούσαν να το αφήσω για πέντε ακόμη λεπτά. Υπήρχαν άνθρωποι που μόλις είχαν φτάσει και δεν είχαν καθόλου ρεύμα, ούτε για να ανοίξουν το κινητό τους και να στείλουν ένα μήνυμα ότι έφτασαν Ειδομένη και ότι ήταν καλά. Πολλές φορές έψαξα να βρω τρόπους ώστε να αφήνω τα συστήματα φόρτισης και να φεύγω, αλλά δεν γινόταν.  Είναι ρεύμα και αν γινόταν ένα ατύχημα, θα ήμουν υπεύθυνος εγώ».

Τα πολύπριζα με το ρεύμα, ήταν κάτι σαν τις βρύσες στα χωριά, τα παλιά χρόνια που μαζεύονταν οι γυναίκες με τις κανάτες για να γεμίσουν και έπιαναν την κουβέντα. «Στην αρχή, που είχα χρόνο και μιλούσα με τους πρόσφυγες, άκουσα πολλές ενδιαφέρουσες ιστορίες», θυμάται ο Ηλίας… «Είχαμε βάλει μια πρόχειρη τέντα και δυο μπαταρίες αυτοκινήτου και φορτίζανε. Γνώρισα μηχανικούς, που δουλεύανε σαν κι εμένα σε εταιρίες τηλεπικοινωνιών, τραπεζίτες, γιατρούς. Ανθρώπους που πριν από λίγο καιρό ήταν σε μια διαφορετική κατάσταση.  Τότε στις αρχές, έβλεπες ανθρώπους που είχαν κάνει το ταξίδι μέσα σε μια εβδομάδα ή και τέσσερις μέρες. Είχαν χρήματα για να πληρώσουν ώστε να ταξιδέψουν πιο γρήγορα. Δεν ήταν ταλαιπωρημένοι κι εξαθλιωμένοι. Γνώρισα πολλούς φοιτητές. Ένας μου έλεγε τι αυτοκίνητα είχε στην Συρία. Συνάντησα έναν επιχειρηματία που μου έδειχνε φωτογραφίες από το εργοστάσιο του. Είχε εργοστάσιο παραγωγής τροφίμων. Ήταν από το Χαλέπι κι έκανε εξαγωγές στις σκανδιναβικές χώρες. Είχε τρία σπίτια. Μεγάλα σπίτια. Μου έδειξε τις φωτογραφίες. Στο ένα είχε και πισίνα. Τα έχασε όλα. Βομβαρδίστηκαν. Βρέθηκε από την μια στιγμή στην άλλη, από το σπίτι με την πισίνα, κάτω από μια τέντα στην μέση του πουθενά με την οικογένεια και τους γονείς του. Κι όμως ήταν χαρούμενος, γιατί ήταν ζωντανός. Αυτό θυμάμαι χαρακτηριστικά. Ότι ήταν χαρούμενος επειδή ήταν ζωντανός».

 

 

Ο Ηλίας, διατηρεί ακόμη σχέσεις με πρόσφυγες που γνώρισε στην Ειδομένη. Φιλοξένησε μάλιστα κάποιους από αυτούς στο σπίτι του στις Σέρρες. «Έχω ένα σπίτι στο χωριό, στις Σέρρες. Το συζήτησα με τους γονείς μου και είπαμε, ότι μπορούμε να φιλοξενήσουμε μέχρι οκτώ άτομα», λέει και συνεχίζει: «Το είπα στην Παναγιώτα από την Ύπατη Αρμοστεία και μια μέρα μου τηλεφωνεί και μου λέει ότι βρήκε δύο οικογένειες η μία με πέντε παιδιά και η άλλη με τέσσερα. Ήταν και δύο νεαρά παιδιά που ήταν μόνοι τους στην Ειδομένη και τελικά μαζεύτηκαν δεκαπέντε. Πήγαμε και τους πήραμε με τρία αυτοκίνητα. Περάσαμε πάρα πολύ καλά στο διάστημα που μείνανε μαζί μας. Κι εκείνοι το ευχαριστήθηκαν και γλίτωσαν από τις λάσπες της Ειδομένης. Η μια οικογένεια πήγε στην Ολλανδία. Πήγα και τους συνάντησα. Χαρήκανε πάρα πολύ. Η άλλη οικογένεια, είναι στη Βρέμη. Ο ένας που ήταν μόνος του, βρίσκεται στο Λουξεμβούργο κι ο άλλος στην Ρουμανία. Εκείνος που βρίσκεται στη Ρουμανία, περνάει δύσκολα. Ήταν φοιτητής αγγλικής φιλολογίας στη Δαμασκό και θέλει να συνεχίσει τις σπουδές του. Ήταν από την πόλη Ντελ Αρ Ζορ, στην οποία η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη. Τώρα στην Ρουμανία, έχει βρει δουλειά σε ένα εργοστάσιο με παγωτά, όμως λένε ότι θα το κόψουν την επιδότηση επειδή δουλεύει. Το θέμα είναι, ότι με τα χρήματα που παίρνει, δεν είναι δυνατόν να νοικιάσει σπίτι μόνος του. Είναι πολύ δύσκολη η κατάσταση του».

Μπορεί η Ειδομένη να τελείωσε, όμως ο Ηλίας, με την NetΗope συνεχίζει να βρίσκεται στο πλευρό των προσφύγων, νιώθοντας ευγνωμοσύνη προς τον Θεό, επειδή έχει και μπορεί να δίνει σε αυτούς που δεν έχουν.