Καθώς πίναμε τον καφέ μας στην παραλία των Θέρμων στην Ικαρία και αγναντεύαμε μπροστά μας τους Φούρνους και στο βάθος την Πάτμο, ο Φιλίπ γύρισε και κοίταξε την πανσιόν που ήταν σκαρφαλωμένη στον βράχο στα αριστερά μας. «Όμορφο μέρος αυτό» μου είπε. Ψάχνοντας στο ίντερνετ, βρήκαμε το όνομα του. «Αγριόλυκος!»

Από το όνομα και μόνο, ήθελα πολύ να δω από κοντά την σκαρφαλωμένη στον βράχο πανσιόν.  Με τοίχους από πέτρα, χτισμένους με ξερολιθιά γύρω γύρω, έμοιαζε με κάστρο.  Ένα κάστρο, που ίσως φυλούσε κάποιο μυστικό.  Ίσως το μυστικό αυτού του Αγριόλυκου που είχε δώσει το όνομα του στην πανσιόν. Άλλες φορές «η περιέργεια σκοτώνει την γάτα» και άλλες φορές -ειδικά στην δουλειά μας- αποκαλύπτει μερικές πολύ ενδιαφέρουσες ανθρώπινες ιστορίες. Για να φτάσεις στις σκάλες που οδηγούν στον Αγριόλυκο, περνάς μέσα από ένα εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο.

 

 

Ένα ξενοδοχείο με νοσταλγική αρχιτεκτονική της δεκαετίας του ‘70, θα μπορούσε να έχει ξεπηδήσει μέσα από μια ταινία του ιταλικού κινηματογράφου. Με σκουριασμένες λαμαρίνες να σφραγίζουν τα παράθυρα και τις πόρτες.  Με φωτογραφίες-αφίσες κολλημένες στους τοίχους, που έδειχναν πως ήταν τις ημέρες της δόξας του.  Εκεί κοντοσταθήκαμε με τον Φιλίπ και κοιτάξαμε ξανά την πανσιόν «Αγριόλυκος», σκαρφαλωμένη στον βράχο. Από την ταράτσα του εγκαταλελειμμένου ξενοδοχείου, βλέπεις την είσοδο της πανσιόν.  Έχει ένα πίνακα από έξω, ο οποίος απεικονίζει έναν άνθρωπο ο οποίος μεταμορφώνεται σε λύκο και μετά ξανά σε άνθρωπο.  Ανεβαίνοντας την σκάλα που οδηγεί στην είσοδο, στα αριστερά της, σε μια εσοχή της ξερολιθιάς, υπάρχει ένα χειροποίητο πήλινο αγαλματίδιο που απεικονίζει κάτι ανάμεσα σε λύκο και άνθρωπο.  Όλα αυτά τα στοιχεία, εξιτάρουν την φαντασία και περιμένεις με ανυπομονησία να δεις τι κρύβει αυτή η πανσιόν, σκαρφαλωμένη επάνω στον βράχο στα Θέρμα.  Η είσοδος του Αγριόλυκου, με το πήλινο αγαλματίδιο, κρύβει έναν θρύλο, τον οποίο μας διηγήθηκε η ιδιοκτήτρια της πανσιόν λίγο αργότερα.

 

 

Εκεί που κρύβονται οι τελευταίοι Μποέμ..

Περνώντας την πόρτα του Αγριόλυκου, βουτάς σε ένα άλλο κόσμο.  Θα έλεγα ότι βουτάς στην πραγματική Ικαρία, έτσι όπως την έχουμε όλοι στο μυαλό μας. Ως ένα νησί που απευθύνεται στους τελευταίους εναπομείναντες Μποέμ της Ευρώπης.  Ένας υπέροχος κήπος, με πολύχρωμές ξαπλώστρες, αιώρες, καναπέδες  και τραπεζάκια με καρέκλες διάσπαρτα, όλα να αγναντεύουν το πέλαγος και τα νησιά που βρίσκονται στον ορίζοντα.  Ακούγεται απαλά, κλασσική μουσική, η οποία μπλέκεται με το θρόισμα των φύλων από τα δέντρα και τα κύματα της θάλασσας.  Η ονομασία Αγριόλυκος έχει ήδη ξεφτίσει.  Έχει ξεχαστεί.  Τίποτα δεν είναι άγριο στο περιβάλλον που αντικρίζεις. Η Ελένη, η διαχειρίστρια του Αγριόλυκου μας υποδέχεται με ένα πλατύ χαμόγελο.  Γεννήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες, με καταγωγή από την Ικαρία και τελικά αποφάσισε να επιστρέψει στις ρίζες της και να μείνει στο νησί. Μας προσφέρει χειροποίητο cheese cake.  Μας ξεναγεί στην βιβλιοθήκη του Αγριόλυκου.  Στους τοίχους της πανσιόν, βρίσκονται κρεμασμένοι δεκάδες ζωγραφικοί πίνακες.

Οι απορίες μας, όσον αφορά το τι είναι ο Αγριόλυκος, θα λύνονταν σύντομα.  Η  Βούλα Μανώλαρου, η γυναίκα που έφτιαξε τον Αγριόλυκο, κάθεται μαζί μας.  Απόφοιτος της Ξενοδοχειακής Σχολής Leysin Ελβετίας, με μεγάλη εμπειρία στον τουρισμό και θητεία σε ένα από τα πιο εμβληματικά ξενοδοχεία της Αθήνας, το St. George Lycabettus, έζησε στην Ικαρία τα φοιτητικά της χρόνια στο γραφείο γενικού τουρισμού, που διατηρούσε ο πατέρας της στον Άγιο Κύρηκο.

 

«Αγόρασα την έκταση αυτή το 1991» λέει η κυρία Βούλα και συνεχίζει: «Στην Ικαρία έχω περάσει όλα τα καλοκαίρια της νεότητας μου.  Όλα τα φοιτητικά μου χρόνια, ενώ και τα παιδιά μου πέρασαν τα παιδικά τους χρόνια στην Ικαρία.  Ο πατέρας μου τότε, είχε ένα γραφείο γενικού τουρισμού. Ήταν Σαμιώτης, με ρίζες από την Ικαρία.  Τότε ο ιαματικός τουρισμός ανθούσε στην Ελλάδα».

 

 

Χτίζοντας το όνομα Αγριόλυκος

Τι είναι όμως ο Αγριόλυκος;  «Ο ιδιοκτήτης, λέγονταν Αντώνης.  Τον φώναζαν όμως Αγριόλυκο.  Εγώ δεν τον γνώρισα ποτέ.  Πήρα την έκταση από τον γιό του.  Είχε και έναν εγγονό ο οποίος ήταν πολύ καλός πιανίστας» διηγείται η κυρία Βούλα και συνεχίζει: «Ενώ το οικόπεδο του φτάνει μέχρι ψηλά, εκείνος ήθελε να χτίσει εδώ πάνω στον βράχο.  Άρχισε λοιπόν να τον σπάζει και να τον διαμορφώνει με δυναμίτη.  Τότε τον ονομάσανε Αγριόλυκο. Και μετά, έχτισε γύρω γύρω όλη αυτή την ξερολιθιά που το κάνει να μοιάζει με κάστρο. Εγώ δεν θα μπορούσα ποτέ να χτίσω αυτό το φρούριο. Αγαπούσε πολύ την πέτρα, όπως κι εγώ άλλωστε. Όταν πήρα λοιπόν αυτή την έκταση και είδα τι είχε φτιάξει, θέλησα να τον τιμήσω.  Γι’ αυτό έδωσα το όνομα του στην πανσιόν.  Τώρα θέλω να φτιάξω καλύτερα τις πεζούλες που υπάρχουν από πάνω και οδηγούν στο θεατράκι, ώστε όποιος θέλει, να μπορεί να τις επισκεφθεί με ευκολία.  Θέλω να βάλω sez long και ο καθένας να μπορεί να πάρει ένα βιβλίο από την βιβλιοθήκη μας και να καθίσει εκεί να διαβάσει.  Ή και να μην πάρει βιβλίο.  Να καθίσει εκεί απλώς».

 

 

 

Ο Αγριόλυκος, «καταφύγιο» καλλιτεχνών

Τα δωμάτια, η βιβλιοθήκη, ο κήπος, η θέα…θυμίζουν χρονοκάψουλα.  Μια Boho-sick χρονοκάψουλα. Δεν είναι τυχαίο, ότι στον Αγριόλυκο, καταφεύγουν συχνά καλλιτέχνες.  Σε ένα από τους εξωτερικούς τοίχους της πανσιόν,  ο ζωγράφος Μηνάς Σεμερτζιάν, έχει φιλοτεχνήσει τον Ίκαρο,  καθώς πέφτει στο πέλαγος, αφού παράκουσε την συμβουλή του πατέρα του, του Δαίδαλου, να μην πλησιάσει τον ήλιο καθώς πετά με τα φτερά που του είχε φτιάξει. Στο εσωτερικό της πανσιόν, όσοι τοίχοι δεν καλύπτονται από την βιβλιοθήκη, κατακλύζονται από ζωγραφικούς πίνακες.

 

 

«Έχετε φτιάξει μια καλλιτεχνική πανσιόν;» ρωτάω την κυρία Βούλα.  «Αγαπάω την τέχνη» λέει και συνεχίζει:  «Όταν τελείωσα τις σπουδές μου στην Ελβετία και επέστρεψα στην Ελλάδα, την δεκαετία του ’70, ήταν μια περίοδος όπως το 2019 όσον αφορά τον τουρισμό. Είχε μεγάλη άνοδο.  Όσοι μιλούσαμε δύο με τρείς γλώσσες και είχαμε τελειώσει τουριστικές επιστήμες στην Ελβετία, πήραμε διευθυντικές θέσεις. Έτσι βρέθηκα στο St. George Lycabettus, το οποίο ήταν δίπλα στην Γαλλική Ακαδημία και την Γαλλική πρεσβεία. Όταν μετά το 1980 άρχισε η πτώση της «Γαλλικής κυριαρχίας» θα έλεγα -εσείς είστε νέοι και δεν το θυμάστε, όμως κάποτε σε κάθε γωνία υπήρχε και ένα Γαλλικό ινστιτούτο- οι Γάλλοι που ήταν έξυπνοι, άρχισα να κάνουν τραπέζια με φιλοσόφους, καλλιτέχνες, ζωγράφους, ποιητές.  Να διοργανώνουν στρογγυλές τράπεζες στην Γαλλική Ακαδημία κι εγώ όλον αυτόν τον κόσμο τον ήξερα.  Άρχισα λοιπόν να τους φέρνω στο S. George. Το σπίτι μου, είναι ολόκληρο μια βιβλιοθήκη με βιβλία από όλους αυτούς τους φιλοσόφους και ποιητές. Ήταν η επαφή μου με όλον αυτόν το κόσμο…δεν ξέρω αν άρχισα από εκεί να ασχολούμαι με την τέχνη, ή επειδή ο πατέρας μου όταν ήμουν μωρό μου διάβαζε ποίηση πλάι στο κρεββάτι μου.  Μπορεί να είναι και αυτό.  Ο πατέρας μου ήταν μια καλλιτεχνική ψυχή.  Έτσι, προσπάθησα να δημιουργήσω εδώ, ένα δικό μου μικρόκοσμο. Νομίζω ότι τα κατάφερα, λίγο έως πολύ.  Δεν μπορώ να πω ότι όλοι οι άνθρωποι που έρχονται εδώ είναι καλλιτέχνες, όμως το μεγαλύτερο ποσοστό των επισκεπτών, είναι».

 

 

Ο θρύλος της πανσιόν…

Φεύγοντας από τον Αγριόλυκο, η κυρία Βούλα μας φώναξε από μακριά:  «Υπάρχει ένας θρύλος εδώ στον Αγριόλυκο.  Λένε ότι όταν φτάσεις στην μέση της σκάλας, αν γυρίσεις και κοιτάξεις πίσω σου, θα επιστρέψεις ξανά». Γελάσαμε με τον Φιλίπ.  Μόλις φτάσαμε στην μέση της σκάλας, γυρίσαμε και κοιτάξαμε τον Αγριόλυκο.  Πέντε ημέρες μετά, είχαμε επιστρέψει για μια διανυκτέρευση στην Boho-sick χρονοκάψουλα που είναι σκαρφαλωμένη στον βράχο στα αριστερά του μικρού λιμανιού στα Θέρμα της Ικαρίας.  Φεύγοντας για δεύτερη φορά, γύρισα στην μέση της σκάλας, και κοίταξα ξανά πίσω.  Δεν ξέρω αν θα τα φέρει έτσι η ζωή να επισκεφθώ ξανά τον Αγριόλυκο, όμως αν συμβεί, θα σας το πω.  Γιατί τότε, ο θρύλος θα είναι αληθινός…