Μόνοι στο Μαθράκι

Όταν έχεις ζήσει και μεγαλώσει στην πόλη,  έρχεται κάποια στιγμή που αντιλαμβάνεσαι ότι αυτός ο τρόπος ζωής, δεν είναι για σένα. Αναζητάς μια αλλαγή. Αυτή την αλλαγή που θα απλοποιήσει την καθημερινότητα σου. Θα μειώσει το άγχος και τις περιττές ανάγκες που δημιουργεί η πόλη. 

Πουθενά δεν είναι τέλεια. Όπου κι αν βρεθείς, παντού υπάρχουν δυσκολίες και πάντα θα υπάρχουν. Το πιο σημαντικό όμως είναι να έχεις τη δύναμη να ξεπερνάς τον εαυτό σου. Να υποστηρίζεις την επιλογή σου όποια κι αν είναι αυτή. Η Τζένη Γιαννοπούλου, είναι η μητέρα που πήρε την απόφαση να φύγει από την Γερμανία και μαζί με τον μικρό της Τασούλη να ζήσει στο Μαθράκι. Το μικρό νησί των διαπόντιων νήσων.

Όλα ξεκίνησαν για την Τζένη, από μία απόφαση στιγμής.  Πολλές φορές, θέλουμε να αλλάξουμε την καθημερινότητα μας αλλά δεν έχουμε τη δύναμη να το κάνουμε. Μία στιγμή όμως αρκεί για να αλλάξουν όλα. Είναι ακριβώς εκείνη η στιγμή που το μυαλό σταματά να ελέγχει την κατάσταση, και η ψυχή λέει «γιατί όχι; ίσως και να τα καταφέρω». Και τα κατάφερε. «Ναι ήταν απόφαση στιγμής ο ερχομός μας στο νησί. Και δεν είναι η πρώτη στη ζωή μου. Είμαι έτσι σαν άνθρωπος. Όταν θεωρώ ότι κάτι στη ζωή μου ή ολόκληρη η ζωή μου πρέπει να αλλάξει, το κάνω. Φυσικά πάντα κατόπιν σκέψης και υπολογισμού των ρίσκων. Έτσι πήρα κι αυτή την απόφαση, την οποία μέχρι στιγμής δε την μετανιώνω ούτε λεπτό». Μας λέει η Τζένη στο humanstories.gr και συνεχίζει: «Στην προσπάθεια μας αυτή, μας έτυχαν αρκετές αναποδιές. Όμως δεν το έβαλα κάτω.  Σηκώνω τα μανίκια και προχωράω. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Πράγματα που δεν περίμενα, συνέβησαν. Κάποια τα περίμενα χειρότερα και τα βρήκα καλύτερα.  Πουθενά όμως δεν είναι όλα ρόδινα. Αλίμονο αν στην πρώτη δυσκολία τα παρατάμε. Εγώ τουλάχιστον όχι».

 

 

Όταν λοιπόν η Τζένη έφτασε στο νησί μαζί με τον μικρό Τασούλη, διαπίστωσε ότι το σπίτι που βρέθηκε τελικά για να ζήσουν δεν ήταν σε τόσο καλή κατάσταση. Ήταν ένα σπίτι που ήταν φανερά παρατημένο, με μια μεγάλη όμως έκταση γης. Το σπίτι μετά από δέκα χρόνια που είχε να κατοικηθεί ήταν πολύ βρώμικο, με ακαθαρσίες από ζώα, ψόφια πουλιά, χώματα κλπ. Ο Τάσος αρχίζει και κλαίει… «μαμά πως θα ζήσουμε εδώ;» Η Τζένη τον καθησύχασε και του υποσχέθηκε  πως η μαμά θα το φτιάξει. Κι έτσι κι έγινε. «Σήμερα,  νιώθω πως η μαμά Τζένη κατάφερε αυτό που θεωρούσε και θεωρεί σημαντικότερο. Να δώσει στο στερνοπούλι της την ευκαιρία να μεγαλώσει με ένα πιο ποιοτικό τρόπο ζωής. Ο Τασούλης μου σίγουρα  στερείται κάποια πράγματα. Κερδίζει όμως κάποια άλλα. Εγώ είμαι ευτυχισμένη βλέποντας το παιδί μου χαρούμενο, ψυχικά υγιές και ήρεμο». Μας λέει συγκινημένη η Τζένη.

Αυτό που κάνει το νησί απρόσιτο για τους νέους είναι η έλλειψη εργασίας. «Η εργασία είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα εδώ. Οι μόνοι τρόποι εισοδήματος είναι η καλλιέργεια της γης, χειρωνακτικές εργασίες-μαστορέματα και η διαδικτυακή εργασία αν βέβαια σου το επιτρέπει το επάγγελμά σου».

 

 

Ο μικρός Τασούλης, έχει φτιάξει ο ίδιος το πρόγραμμα του. Την καθημερινή του ρουτίνα. Ετοιμάζει το πρωί τα πράγματα του, ντύνεται, ταΐζει το σκυλί και τα γατάκια  και φεύγει. Όταν επιστρέφει από το σχολείο ξεκουράζεται, κάνει τα μαθήματά του, μιλάει διαδικτυακά με τους φίλους και τα μεγαλύτερα αδέρφια του που ζουν στην Γερμανία, παίζει μαζί τους επιτραπέζια, μιλάνε, βλέπει ταινίες, μαζί με την Τζένη πηγαίνουν  σε γείτονες, πίνουν καφέ και τρατάρουν στον Τασούλη γλυκά.  Παίζουν μαζί του, και μετά ύπνο. «Η αγαπημένη του ώρα είναι όταν παίζει με τα αδέρφια του και τους φίλους του στο διαδίκτυο κι όταν παίζουμε επιτραπέζια. Αυτό που σίγουρα του λείπει είναι η παρέα δια ζώσης. Είναι το μοναδικό πράγμα που θεωρώ ότι το παιδί μου στερείται εδώ αλλά προσπαθούμε να το αναπληρώσουμε όσο γίνεται με το ιντερνετ».Μας λέει η Τζένη.

Η Ελευθερία Βύζα είναι η γλυκιά καλόκαρδη και γλυκομίλητή δασκάλα του Τασούλη. Είναι ο άνθρωπος που έφτασε στο νησί αποκλείστηκα γι’ αυτόν. Η Ελευθερία έχει θέληση και σκοπό να βελτιώνει όσο αυτό είναι εφικτό την καθημερινότητα του μικρού της μαθητή. Γνωρίζοντας ότι είναι το μοναδικό παιδί στο νησί προσπαθεί μέσα από το διαδίκτυο να φέρει τον έξω κόσμο πιο κοντά στον μικρό της Τασούλη.  «Η Ελευθερία είναι ένα κορίτσι με πολλή όρεξη και ενέργεια. Πολύ αγάπη για αυτό που κάνει και είμαστε όντως τυχεροί. Με τον Τασούλη έχουν απίστευτη χημεία. Έχει γίνει εκτός από δασκάλα του και συμμαθήτριά του…Κάνουν τα πάντα μαζί».

 

 

Δίπλα στην Τζένη και τον μικρό Τασούλη βρίσκεται πλέον και η μητέρα της Τζένης. Η οποία στο μικρό νησί βρήκε τον προσωπικό της παράδεισο. «Η μητέρα μου ζούσε επίσης Γερμανία και μετά τη σύνταξη της είχε κλειστεί σε 4 τοίχους και απλά μαράζωνε. Κι αφού φύγαμε κι εμείς από εκεί τα πράγματα έγιναν χειρότερα για την ίδια, οπότε της προτείναμε να έρθει και να ζήσει μαζί μας στο Μαθράκι. Και ήρθε. Έχει βρει τον παράδεισό της εδώ. Ασχολείται όλη μέρα με την αυλή. Είναι η ψυχοθεραπεία της όπως μας  λέει εκείνη.  Έχει κοντά της το παιδί της, το ένα της εγγόνι και αρκετές γειτόνισσές να τα λέει…»

 

---

Η Τζένη δημιούργησε το διάστημα αυτό που ζει στο Μαθράκι μία ιστοσελίδα. Το όνομα αυτής «Μόνοι στο Μαθράκι».  https://monoistomathraki.com/ Και μέσα από αυτήν τη σελίδα μοιράζεται μαζί μας τις στιγμές τους στο νησί. «Μου αρέσει να γράφω. Το έκανα από μικρή. Και συνεχίζω να το κάνω μέχρι σήμερα. Επίσης, το ένα επάγγελμά μου είναι κατασκευή ιστοσελίδων. Έτσι σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραίο να μοιραστώ την εμπειρία μας και την καθημερινή μας ζωή στο νησί με κόσμο που πιθανώς δεν ξέρει πως είναι η ζωή σε αυτά τα νησιά. Κι έτσι με αυτόν τον τρόπο να κάνω γνωστό το νησάκι μας. Ενώ παράλληλα αναφέρω τις δυσκολίες αλλά και τα πλεονεκτήματα που έχει όποιος επιλέγει να  ζει σε ένα τέτοιο τόπο. Εν κατακλείδι είναι ένας τρόπος για μένα να κρατώ ίσως κάποιο “αρχείο”. Τις προσωπικές εμπειρίες μας στο νησί».

---

 

Τι θα βελτίωνε όμως την καθημερινότητα τους στο νησί;  Η απάντηση της Τζένης είναι απλή και σύντομη «Ένα μίνι μάρκετ, μια τουλάχιστον ακόμα οικογένεια με παιδιά και περισσότερες δυνατότητες  εργασίας». Τελειώνει η Τζένη, η μητέρα του μοναδικού μαθητή στο Μαθράκι. Του μικρού Τασούλη.