Μια Ελληνίδα, φιναλίστ των δημοσιογραφικών βραβείων «Kurt Schork»

Τη μια μέρα, έγραφε για στιλιστικές προτάσεις, θέματα για πασαρέλες και λάιφ στάιλ, περιγράφοντας για Έλληνες αναγνώστες, τον λαμπερό κόσμο της μόδας και την άλλη, βρέθηκε να καλύπτει το προσφυγικό ρεπορτάζ, ως φίξερ για ένα από τα μεγαλύτερα περιοδικά του κόσμου, το «Time magazine».  Ο λόγος για την Ειρήνη Λιούμη.  Την Θεσσαλονικιά δημοσιογράφο, που βρέθηκε μέσα στους πέντε φιναλίστ, των δημοσιογραφικών βραβείων «Kurt Schork» στην κατηγορία των «news fixer».  Οι υποψηφιότητες ήταν τριάντα, από έντεκα χώρες του κόσμου και η Ειρήνη βρέθηκε στους πέντε φιναλίστ του διαγωνισμού, το οποίο κέρδισε τελικά ο Makeen Mustafa από το Ιράκ.

Η μικρή Heln λίγο πριν φύγει με την οικογένειά της για τη Λιθουανία. Photo Lynsey Addario.

 

Τα βραβεία  «Kurt Schork»,  απονέμονται στη μνήμη του Αμερικάνου δημοσιογράφου, ο οποίος σκοτώθηκε τον Μάιο του 2000 σε ενέδρα στην Σιέρρα Λεόνε, όπου βρίσκονταν ως freelancer σε αποστολή του Reuters.  Στην ίδια ενέδρα, σκοτώθηκε και ο Ισπανός κάμεραμαν του Associated Press,  Miguel Gil Moreno de Mora ενώ  τραυματίστηκε ο πολυβραβευμένος Έλληνας φωτορεπόρτερ και κάτοχος βραβείου Πούλιτζερ, Γιάννης Μπεχράκης, ο οποίος κάλυπτε τα γεγονότα για λογαριασμό του Reuters και ο Νοτιοαφρικάνος κάμεραμαν  Mark Chisholm.  Μέχρι και πέρυσι, τα βραβεία «Kurt Schork», δίνονταν σε δύο κατηγορίες.  Στην κατηγορία «Freelancer»  και στην κατηγορία «τοπικός ρεπόρτερ».  Φέτος για πρώτη φορά, θεσπίστηκε βραβείο στην κατηγορία «news fixer», αναγνωρίζοντας τον ρόλο, των φίξερς, στην κάλυψη των γεγονότων, από τα μεγάλα ειδησεογραφικά πρακτορεία, σε επικίνδυνες περιοχές ή εμπόλεμες ζώνες.

O μικρός Faraj κατά τη διάρκεια της διαμονής του σε ξενοδοχείο της Καστοριάς. Photo Lynsey Addario.

 

«ΗΤΑΝ ΤΙΜΗ ΜΟΥ ΠΟΥ ΕΦΤΑΣΑ ΣΤΟΥΣ ΦΙΝΑΛΙΣΤ»

 

«Μπορεί να μην πήρα το βραβείο, όμως ήταν τιμή μου να φτάσω μέχρι τους πέντε φιναλίστ» λέει η Ειρήνη για την υποψηφιότητα της και συνεχίζει:  «Ένιωσα περήφανη όχι μόνον επειδή δικαιώθηκε ο κόπος μου, αλλά και επειδή μέσα από την υποψηφιότητα αυτή πιστεύω ότι άλλαξε σε αρκετούς η άποψη που έχουν για τους φίξερς.  Αντιλήφθηκαν, ότι οι φίξερς δεν απλώς οι μεσολαβητές, αλλά οι τοπικοί δημοσιογράφοι που στην συγκεκριμένη χώρα και στο συγκεκριμένο χρόνο, κάνουν την έρευνα, στήνουν την παραγωγή και που βοηθούν τους δημοσιογράφους των διεθνών μέσων να δημοσιεύουν τις ιστορίες τους.  Η υποψηφιότητα μου αυτή, ελπίζω ότι έβαλε ένα μικρό λιθαράκι, όσον αφορά την κατανόηση, του τι σημαίνει φίξερ, γιατί είναι η αλήθεια, ότι όταν ξεκίνησα να δουλεύω ως φίξερ, με αντιμετώπιζαν με μεγάλη επιφύλαξη και οι ΜΚΟ και η πολιτεία αλλά και όλοι οι οργανισμοί στους οποίους απευθυνόμουν προκειμένου να στήσω την παραγωγή».

Μαζί με την Taimaa μητέρα της μικρής Heln, τον μικρό Wael και τη lynsey Addario.

 

Η ΔΙΚΙΑ ΤΗΣ HUMANSTORIES ΚΑΙ ΤΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ ΠΟΥ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΕ ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ

 

Η μετάβαση από το ρεπορτάζ για μόδα και αρχιτεκτονική στο προσφυγικό ρεπορτάζ, για λογαριασμό μάλιστα ενός από τα μεγαλύτερα και πιο γνωστά Μέσα του κόσμου, το «Time magazine», δεν ήταν εύκολη υπόθεση.  Υπήρχε όμως ένα υπόβαθρο, το οποίο είχε χτίσει από μόνη της η Ειρήνη δίχως να το καταλαβαίνει όλα αυτά τα χρόνια και αυτό το υπόβαθρο την βοήθησε, ώστε να ανταπεξέλθει στις ανάγκες της δουλειάς και να φτάσει στους πέντε φιναλίστ, των βραβείων «Kurt Schork»  «Ακόμη και όταν έκανα μόδα, προσπαθούσα μέσω της δημοσιογραφίας, να κάνω κάτι χρήσιμο» λέει η Ειρήνη και συνεχίζει:  «Να μην μεταδίδω απλώς μια είδηση.  Να μην είμαι μια ρεπόρτερ που θα μεταφέρει μια είδηση η οποία το επόμενο λεπτό θα ξεχαστεί.  Ακόμη και στην μόδα, προσπαθούσα να διακρίνω σε κάθε προσπάθεια, τον ανθρώπινο παράγοντα.  Να αντιμετωπίζω ένα ρούχο, όχι απλώς σαν ένα ακόμη ρούχο, αλλά ως ένα έργο τέχνης ενός ανθρώπου.  Που επέλεξε το συγκεκριμένο υλικό και την συγκεκριμένη φόρμα, για έναν συγκεκριμένο λόγο.  Να είναι τόσο όμορφο και λειτουργικό για έναν συγκεκριμένο λόγο.  Το ίδιο και όταν έγραφα για αρχιτεκτονική.  Πιστεύω ότι στην ζωή μας, πρέπει να περιβαλλόμαστε από όμορφα πράγματα. Όταν λέω όμορφα πράγματα, δεν εννοώ την εξωτερική ομορφιά. Εννοώ όμορφα συναισθήματα.  Βλέποντας  τι συνέβαινε έξω από την πόρτα μας με το προσφυγικό, με έπιανε θλίψη και δεν μπορούσα να πω «άσε θα το λύσει άλλος το πρόβλημα».  Γι αυτό είχα αρχίσει να ανεβαίνω στην Ειδομένη με κάποιους φίλους, προκειμένου να βοηθήσουμε.  Συγκεκριμένα, ήταν μια ομάδα εθελοντών από την Καλαμαριά.  Την πρώτη φορά που ανέβηκα στην Ειδομένη, ήταν τον Ιανουάριο του 2016.  Η πρώτη μου εμπειρία ήταν τραυματική.  Δεν πίστευα αυτά που έβλεπα.  Προσπάθησα, να επικοινωνήσω αυτά που εξελίσσονταν στην Βόρεια Ελλάδα, σε όσες επαφές είχα με ξένα Μέσα, καθώς και στην σελίδα μου».

Finding Home team… Aπό αριστερά Aryn Baker, Lynsey Addario, Ilham, Francesca Trianni, Ειρήνη Λιούμη στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης λίγο πριν τον τοκετό της Ilham.

 

ΔΟΥΛΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΟΡΥΦΑΙΟΥΣ ΚΙ Η ΕΝΑΡΞΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΜΕ ΤΟ «TIME»

 

Η πρώτη της συνεργασία με ξένο Μέσο, όσον αφορά το προσφυγικό, ήταν με την φωτορεπόρτερ Rena Effendi η οποία έκανε ένα ρεπορτάζ,  για το Snapchat του Time.com.  «Αυτή ήταν η πρώτη φορά που συνεργάστηκα με ξένο μέσο όσον αφορά το προσφυγικό.  Για μένα ήταν μια ευκαιρία να βρεθώ ακόμη πιο κοντά στις ιστορίες αυτών των ανθρώπων και να τους βοηθήσω μέσα από αυτό που ήξερα να κάνω.  Το ρεπορτάζ. Ξεκινούσα το πρωί στις 6 από την Θεσσαλονίκη και επιστρέφαμε το βράδυ αργά.  Το θέμα που έψαχνε, η συγκεκριμένη φωτορεπόρτερ, ήταν οι οικονομικές σχέσεις που αναπτύχθηκαν στην Ειδομένη ανάμεσα στους πρόσφυγες και τους κατοίκους. Τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα αυτής της σχέσης. Μετά από κάποιο διάστημα, σε μια φιλική γιορτή ήταν προσκεκλημένος συμπωματικά ο Simon Shuster υπεύθυνος του γραφείου του Time  στην Ευρώπη.  Ήταν όμως μια απλή γνωριμία.  Δεν είχαμε πει τίποτε για προσφυγικό.  Εκείνος μάλιστα είχε ήδη ανέβει στην Ειδομένη με άλλον φίξερ και είχε κάνει ένα ρεπορτάζ.  Μου το έδειξε, του είπα συγχαρητήρια, αλλά δεν του ανέφερα καθόλου ότι είμαι διαθέσιμη και ότι κάνω αυτή την δουλειά,  από συναδελφική αλληλεγγύη και επειδή είχε ήδη συνεργαστεί με κάποιον άλλον δημοσιογράφο.

»Πέρασε ο καιρός και τον Ιούνιο του 2016, μου έστειλε ένα mail,  ρωτώντας με για μια έρευνα που έκανε το τμήμα βίντεο του Time για της συνθήκες ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, που επικρατούν όσον αφορά της εγκυμονούσες προσφυγοπούλες.  Έκανα την ανάλογη έρευνα, τους έστειλα τα αποτελέσματα και πίστευα, ότι θα έρθει μια ομάδα για να κάνει μερικά γυρίσματα, για δύο με τρείς μέρες.  Τον Αύγουστο,  η βραβευμένη δημοσιογράφος του Time και υπεύθυνη για την Αφρική,  Aryn Baker επικοινώνησε μαζί μου για να δει αν μπορούμε να κάνουμε ένα ρεπορτάζ με το συγκεκριμένο θέμα, όμως ήθελαν να το κάνουν στην Αθήνα.  Τελικά οι συνθήκες δεν ευνόησαν και μου ζήτησαν να έρθουν στην Θεσσαλονίκη. Έτσι ξεκινήσαμε για να κάνουμε ένα θέμα το οποίο είχα προετοιμάσει από τον Ιούνιο.  Το πρότζεκτ προχώρησε, και φτάσαμε να έχουμε έξι γυναίκες στα καμπ, οι οποίες περίμεναν να γεννήσουν με αποτέλεσμα το θέμα αυτό να φτάσει να γίνει εξώφυλλο στο Time Magazine.  Για το πρότζεκτ αυτό, δουλέψανε τρεις από τις κορυφαίες του είδους σε ολόκληρο τον κόσμο.  Η δημοσιογράφος Aryn Baker, η φωτορεπόρτερ βραβευμένη με Πούλιτζερ το 2009 Lynsey Addario και η παραγωγός βίντεο, Francesca Trianni.  Ακολουθήσαμε τελικά τρεις οικογένειες και τρία νεογέννητα μωράκια, από τότε, πριν καν γεννηθούν, μέχρι και σήμερα, οπού οι οικογένειες έχουν τελειώσει με την διαδικασία ασύλου και μετοίκησης τους» θυμάται.

Στο camp του Ωραιοκάστρου. Από αριστερά Ilham, lynsey Addario, Nour, Aryn Baker και Ειρήνη Λιούμη.

 

Η ΤΥΧΗ ΒΟΗΘΑΕΙ ΤΟΥΣ ΤΟΛΜΗΡΟΥΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΙΚΑΝΟΥΣ

 

Η Ειρήνη σπούδασε οικονομικά και βρέθηκε κατά τύχη στον χώρο της δημοσιογραφίας, το 1997.  «Το ότι έκανα μόδα, το ότι έγινα fashion editor και στιλίστα, δεν ήταν επιλογή μου.  Μου προέκυψε.  Σε γενικές γραμμές, η ζωή μου, ήταν ένα Γολγοθάς.  Μια ανηφόρα όσον αφορά την ανεύρεση εργασίας για την επιβίωση» λέει και συνεχίζει: «Το 1997 όταν επανεκδόθηκε η Μακεδονία, ζητούσαν υπαλλήλους για την γραμματεία.  Πήγα λοιπόν για να κάνω αίτηση για μια θέση εκεί. Τότε αρχισυντάκτρια, ήταν η Λαμπρινή Θωμά και όταν είδε ότι μιλάω τρεΙς γλώσσες και ότι έχω τελειώσει οικονομικό, μου κάνανε μια συνέντευξη και με ρώτησαν αν θέλω, αντί να πάω στην γραμματεία ή στο λογιστήριο της εταιρίας, να μπω στην δική τους ομάδα.  Μου έδωσαν να γράψω ένα ελεύθερο θέμα και έτσι ξεκίνησα την δημοσιογραφική μου καριέρα.  Άρχισα να γράφω για μόδα, με την οπτική όμως του να κατανοήσω και να εξηγήσω, πως  το λαιφ στάιλ, είναι  τρόπος ζωής για κάποιους ανθρώπους και πως καταφέρνουν αυτοί οι άνθρωποι στο εξωτερικό, να επιβιώνουν μέσα από την αισθητική.  Το 2003 σταμάτησα να δουλεύω στην Μακεδονία και φτιάξαμε το περιοδικό “Crawford”.  Η λογική ήταν να φτιάξουμε ένα free press υψηλής αισθητικής.  Με καλό χαρτί, αναβαθμισμένο περιεχόμενο, το οποίο θα μπορούσε να χτυπήσει τις πόρτες πελατών οι οποίοι μπορούν να πληρώσουν για διαφήμιση.  Ο σχεδιασμός ήταν του Γιώργου Δουδού, γιατί εγώ δεν είχα γνώσεις από σχεδιασμό εντύπων και έτσι ξεκινήσαμε.  Το περιοδικό πέτυχε τον στόχο του, πήγαινε πολύ καλά και παρακολουθούσε την μόδα και τις εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο.  Σε Νέα Υόρκη, Λος Άντζελες, Τόκιο, Αυστραλία και φυσικά Ευρώπη.  Είχε πολύ καλά σημεία διανομής και πολύ καλή πελατεία.  Μετά από τρία χρόνια  όμως χτυπημένο από την οικονομική κρίση, ανέστειλε τις εκδόσεις του και έτσι τελείωσε κι αυτό.  Παράλληλα, δούλευα σε διάφορα περιοδικά με ντιζάιν και μόδα, δούλεψα στην ΕΡΤ 3 και την TV 100.  Το 2011 έμεινα έγκυος με αποτέλεσμα να αποσυρθώ εντελώς από τον χώρο.  Το προσφυγικό μου έδωσε την ευκαιρία να επιστρέψω, σε έναν εντελώς διαφορετικό τομέα, αλλά με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον».

Η Ειρήνη Λιούμη, είναι μια ακόμη απτή απόδειξη, ότι ο δημοσιογράφος είναι δημοσιογράφος και ότι το να περιορίζεται κάποιος σε ένα και μόνο ρεπορτάζ, αποτελεί παγίδα.  Ολοκληρώνοντας την κουβέντα μας, συμπληρώνει:  «Οι φίξερς είναι παρεξηγημένοι, όμως αυτό που έχω μάθει, είναι ότι «No fixer, no story».

Στην πρεσβεία της Λιθουανίας στην Αθήνα κατά τη διάρκεια της συνέντευξης στο πλαίσιο του relocation της οικογένειας Alsaleh μαζί με την Francesca Trianni.

1 Σχόλιο

  • Irene Lioumi 12/11/2017 (09:19)

    Ευχαριστω πολυ Αντωνη Ρεπανα για τη φιλοξενια.Εισαι και εσυ αποδειξη του οτι ο δημοσιογραφος πρεπει να εχει εναν και μονο στοχο:το ρεπορταζ.Χαιρομαι που συνεχιζεις να κανεις αυτη του δουλεια πληρωνοντας το τιμημα. Εισαι εκπληκτικος! Respect

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.

Subscribe To Our Newsletter
Subscribe to our email newsletter today to receive the latest news!
No Thanks
Με την εγγραφή σου συμφωνείς να λαμβάνεις τα νέα και τα ενδιαφέροντα θέματα του HumanStories και με την Πολιτική Προστασίας Δεδομένων. Μπορείς να διαγραφείς από την λίστα οποιαδήποτε στιγμή.
Don't miss out. Subscribe today.
×
×
WordPress Popup Plugin
Subscribe To Our Newsletter
No Thanks
Με την εγγραφή σου συμφωνείς με την Πολιτική Προστασίας Δεδομένων.
Don't miss out. Subscribe today.
×
×
WordPress Popup Plugin