Ιστορίες με animation

Ο Βαγγέλης Καραδήμας από πολύ μικρός παρακολουθούσε καρτούν. Η μητέρα του, του διάβαζε τους υπότιτλούς γιατί τη δεκαετία του ’70 τα καρτούν δεν ήταν μεταγλωττισμένα. Ήταν κυρίως υποτιτλισμένα. Όμως η μητέρα του Βαγγέλη δεν προλάβαινε να διαβάζει όλους τους υπότιτλους κι έτσι ο μικρός  Βαγγέλης αναγκάστηκε στην ηλικία των 3,5 ετών να αρχίσει να διαβάζει, προκειμένου να μπορεί να παρακολουθεί τους διαλόγους. Ο Βαγγέλης μεγάλωσε, σπούδασε ιστορία και αρχαιολογία και στην πορεία της ζωής του, κατάφερε λόγω των συγκυριών, να συνδυάσει τις επιστήμες με το animation.  Ανακάλυψε αυτό που του ταιριάζει και μέσα από την τέχνη του, «λέει» στον κόσμο όλα όσα θέλει να πει.  «Εννοείται ότι συνέχισα να παρακολουθώ σταθερά καρτούν και όντας φοιτητής έφτιαξα το πρώτο μου gifάκι.  Αργότερα, διαγνώστηκα με αδαμαντίνωμα και όσο καιρό ήταν αδύνατο να μετακινηθώ (ουσιαστικά ήμουν καθηλωμένος) άρχισα να ασχολούμαι όλο και πιο συστηματικά με το αντικείμενο».

 

 

Πρώτα γεννήθηκε η ιδέα.  Αργότερα η ιδέα πήρε όνομα «vktoons» και σιγά σιγά υλοποιήθηκε. «Η ιδέα γεννήθηκε σε μία πρώτη φάση γύρω στο 2008-9, αλλά από το 2011-12 και μετά πήρε και το όνομα. Επίσημα όμως υπάρχει πια από φέτος . Είναι δύσκολο το animation στην Ελλάδα όχι γιατί υπάρχουν κυκλώματα, αλλά γιατί δεν υπάρχει ακόμη «βιομηχανία» animation.  Εδώ ούτε για «βιοτεχνία» δεν μπορούμε να μιλήσουμε! Ακόμα είμαστε σε ένα «ηρωικό» στάδιο, παρότι τα τελευταία χρόνια γίνεται κάποια προσπάθεια να κάνουμε κάτι πιο οργανωμένο μέσω της asifa hellas με τις όποιες αδυναμίες έχει το εγχείρημα. Ας φανταστεί κάποιος ότι μόλις τα τελευταία λίγα χρόνια οι εταιρείες παραγωγής συνειδητοποίησαν ότι το animation στο εξωτερικό δίνει πολλά χρήματα και συντηρεί πλήθος οικογενειών». Μας λέει ο Βαγγέλης και συνεχίζει: «Υπήρχαν απογοητεύσεις, αλλά εκεί παίζει ρόλο ιδιοσυγκρασία του καθενός  και η κοσμοαντίληψή του. Εμένα π.χ. η κάθε απογοήτευση στεκόταν εφαλτήριο για να προχωρήσω παραπέρα…». Κι αυτό έκανε o Βαγγέλης.  Προχώρησε παραπέρα. Ο Βαγγέλης μέσα από το «vktoons» λέει ιστορίες, ίσως και τις δικές σας ιστορίες και το κάνει με έναν μοναδικό τρόπο. «Το βασικό είναι να συνειδητοποιεί ο/η «πελάτης» ότι όντως η ιδέα του είναι μοναδική. Από εκεί και πέρα, μπορούμε να τον βοηθήσουμε να καταλάβει πώς ακριβώς είναι μοναδική η ιδέα του και πώς μπορεί να μεταφερθεί στον υπόλοιπο κόσμο για να περάσει το μήνυμά του. Αυτό, είτε αφορά σε διαφήμιση, είτε σε ταινία, σειρά κτλ. Οπότε σαφώς πρέπει να υπάρχει μία καλή επαφή μαζί του/της.  Να δούμε πώς αντιλαμβάνεται τα πράγματα και τι ακριβώς θέλει να πει. Αν ξέρει τι θέλει να πει, ακόμα και αν υπάρχει ένας μόνο πολύ γενικός πυρήνας στην ιστορία του, μπορούμε να τον βοηθήσουμε να την αναπτύξει μαζί μας στην κατεύθυνση που τελικά ο ίδιος/η ίδια θέλει». Μας εξηγεί ο Βαγγέλης.

Από πού όμως αντλεί ιδέες;  «Οι ιδέες βγαίνουν στον καθένα μας συνεχώς: εκεί που περπατάς και βλέπεις ή ακούς κάτι.  Στην εργασία, όταν μαγειρεύεις, όταν διαβάζεις, όταν βαριέσαι, όταν ονειρεύεσαι, όταν βλέπεις κάτι στον ορίζοντα, παντού και πάντα. Απλά, συνήθως δεν δίνουμε μεγάλη σημασία σε αυτό που συμβαίνει εκείνη την ώρα.  Αποσπασμένοι – λογικό άλλωστε – από πιο άμεσες ανάγκες. Όμως, αυτές οι ιστορίες είναι πάντα εκεί…».

 

 

Παράλληλα  ο Βαγγέλης, διδάσκει animation σε δημοτικά σχολεία. Η συνεργασία  και η υπομονή είναι αυτό που μαθαίνουν τα παιδιά στο animation.  Δυστυχώς η όλη πρωτοβουλία δεν αποτελεί κάποιο πρόγραμμα του υπουργείου Παιδείας αλλά του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων. Τις απογευματινές ώρες και όσα παιδιά επιθυμούν, συμμετέχουν σε παρόμοιες δράσεις στον οικείο χώρο του σχολείου τους. Το σχολείο υποβαθμίζει την τέχνη στον κεντρικό του άξονα αλλά επιτρέπει τις παράλληλες δράσεις σε αυτό. Αντί να  ενσωματώσει την τέχνη στην καθημερινότητα του μαθητή.  «Το θέμα των σχολείων είναι μεγάλη υπόθεση. Θα έλεγα ότι συνολικά υπάρχει υποβάθμιση της εκπαίδευσης,  Όχι μόνο των καλλιτεχνικών μαθημάτων. Υπάρχει ένα πασάλειμμα, όχι γνώσεων, αλλά σκόρπιων «ειδήσεων» αν μιλάμε για την ιστορία. Υπάρουχει απουσία σύνδεσης των μαθημάτων μεταξύ τους κτλ. Οι καθηγητές, είμαι σίγουρος ότι στα περιθώρια που τους δίνονται, κάνουν το καλύτερο δυνατό και αρκετοί γνωρίζω ότι υπερβάλουν εαυτούς προκειμένου να δώσουν πιο ουσιαστική γνώση στα παιδιά.  Κάτι όμως που τελικά μοιάζει ρομαντικό από την στιγμή που δεν υπάρχει στήριξη του δημόσιου φορέα. Σε ό,τι αφορά την δική μου εμπειρία, μπορώ να πω ότι αρέσει στα παιδιά όλη η διαδικασία, αν και το κομμάτι της υπομονής που απαιτεί το animation τα κουράζει από ένα σημείο και μετά, οπότε εκεί πρέπει να κάνεις κάποια «τρικ» για να τα κρατήσεις σε εγρήγορση. Σημαντικό για εμένα είναι να καταλάβουν ότι το animation είναι συλλογική εργασία και τέχνη, ότι θα πρέπει να συνεργαστούν με κάποιον, ακόμα και αν δεν τον συμπαθούν ντε και καλά. Ότι θα πρέπει να καταλάβουν τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο άλλος (και σε αυτό βοηθά το γεγονός ότι φροντίζω όλα τα παιδιά να «περνάνε» από όλα τα «πόστα» της διαδικασίας παραγωγής). Τέλος, αυτό που με ωθεί να θέλω να εργάζομαι με παιδιά, είναι αφενός επειδή βλέπω ότι για πολλά από αυτά είναι μία δημιουργική εργασία την οποία αντιμετωπίζουν ως «παράθυρο» σε έναν καλύτερο κόσμο (αναφέρομαι κυρίως σε παιδιά γειτονιών που είναι υποβαθμισμένες), αφετέρου διαπιστώνω,  ότι τα παιδιά αυτά θα γίνουν καλύτεροι από εμένα στο animation, καθώς υπάρχει κάποιος που σε αυτή τους την ηλικία, τους μαθαίνει κάποια πράγματα. Παίρνουν μια γνώση, που εγώ δεν είχα την τύχη να λάβω στα δικά μου μαθητικά χρόνια».

Η τέχνη μπορεί να μη κάνει τον κόσμο μας καλύτερο, αλλά αισθητικά και τεχνικά πιο όμορφο. «Μία τέχνη από μόνη της δεν μπορεί να βελτιώσει τον κόσμο. Αυτό απαιτεί δράση έξω από την τέχνη. Αυτό όμως που μπορεί να κάνει, είναι να συμβάλει στην διαμόρφωση συνείδησης συλλογικής.  Να βοηθήσει στο να «ακουστούν» πιο μαζικά  ιστορίες ή και ιδέες με έναν οπτικό και αποτελεσματικό τρόπο που πάντα είναι πιο δυνατός από τον λόγο.  Ευτυχώς ή δυστυχώς είναι άλλο θέμα. Παράλληλα ωθεί κάποιους ανθρώπους που θα ασχοληθούν με το animation, να διευρύνουν τους ορίζοντές τους αισθητικά, τεχνικά, πνευματικά και αυτό να το μεταδώσουν στις επόμενες γενιές».

 

Στο ερώτημα μας αν σκέφτηκε να παρουσιάσει σε animation τη δική του προσωπική ιστορία, ο Βαγγέλης φάνηκε θετικός. Ήδη το σκέφτεται. «Έχω κάτι στο νου μου, αλλά το κρατάω μπας και όντως καταφέρω να  το κάνω ταινία κάποια στιγμή :D». Κλείνει ο Βαγγέλης. Άλλωστε «Η τέχνη δεν είναι αυτό που βλέπεις, αλλά αυτό που κάνεις τους άλλους να δουν». -Edgar Degas.

 
https://vktoons.com/