Ιστορίες Απόντων
Η σκηνή των Νεπαλέζων ήταν στις αρχές του καταυλισμού. Αρχικά βρίσκονταν ανάμεσα στις γραμμές του τρένου, όμως το τελευταίο διάστημα, είχαν όλοι μετακομίσει σε μια μεγάλη σκηνή στο χωράφι στα δεξιά του δρόμου. Κάθε πρωί, ετοιμάζανε πρωινό με λαχανικά που είχαν εξασφαλίσει. Το ξημέρωμα της 9ης Δεκεμβρίου 2015, οι γυναίκες είχαν σηκωθεί από τις 6.30. Είχαν αρχίσει να κόβουν τα λαχανικά, όταν στις 7.15 ξεκίνησε η επιχείρηση εκκένωσης της Ειδομένης από την Αστυνομία. Πήραν γρήγορα ότι μπορούσαν από τις σκηνές και έφυγαν. Τα λαχανικά έμειναν μισοκομμένα, ενώ το μαχαίρι ξεχάστηκε μέσα στην σακούλα με τα καρότα.
Είχαν φυλάξει λίγο φαγητό από την προηγούμενη, για να το φάνε το πρωί μόλις θα ξυπνούσαν. Θα τους βοηθούσε να πολεμήσουν το τσουχτερό κρύο της Ειδομένης. Τους πρόλαβε όμως ο ήχος του τηλεβόα που τους καλούσε να αφήσουν τις σκηνές τους. Το φαγητό έμεινε στην Ειδομένη πλάι στις γραμμές του τρένου. Στο πέρασμα του, θα το παρέσερνε και θα το σκόρπιζε στις πέτρες.
Πήραν μαζί τους μόνον όσα μπορούσαν να κουβαλήσουν με τα χέρια τους. Χώρος για καροτσάκια δεν υπήρχε. Το άφησαν πίσω. Ίσως να το χρησιμοποιήσει κάποια οικογένεια που θα έρθει τις επόμενες ημέρες.
Βομβαρδισμένο τοπίο. Τα περισσότερα πράγματα τους έμειναν στην Ειδομένη. Δεν υπήρχε ούτε χρόνος, ούτε χώρος αλλά ούτε και διάθεση για να τα κουβαλήσουν μαζί τους.
Ο θρόνος της μικρής πριγκίπισσας. Το σάλι της, ακουμπισμένο στην πλάτη και στα πόδια του θρόνου, το σκυλάκι φύλακας της. Ίσως από την χώρα που ξεκίνησε, να είχε και εκεί έναν παρόμοιο πλαστικό θρόνο. Ίσως να είχε και ένα παρόμοιο λούτρινο σκυλάκι. Τα άφησε όμως όλα πίσω, αναζητώντας με την οικογένεια της ένα καλύτερο μέλλον. Στην Ειδομένη άφησε πίσω έναν ακόμη θρόνο. Ένα ακόμη κουκλάκι. Ποιος ξέρει πόσα θα χρειαστεί να αφήσει ακόμη προκειμένου να βρει μια καλύτερη πατρίδα.
Στην τέντα αυτή έμεναν οι φίλοι μου οι Πακιστανοί. Μου είχαν κάνει το τραπέζι. Πατάτες τηγανητές και φραπέ. Έμεναν στο βάθος δεξιά. Πλάι στο αερόθερμο. Ποιος ξέρει ποια θέση πρόλαβαν να πιάσουν στο κλειστό του Ταε-Κβο-ντο στην Αθήνα.
Η σκηνή των Σομαλών. Σε όλες τις διαδηλώσεις που έγιναν στην Ειδομένη, συμμετείχαν, όμως ήταν σιωπηλοί. Κρατούσαν μόνον χαρτόνια στα οποία έκαναν έκκληση για βοήθεια. Τίποτε άλλο.
Για 20 περίπου ημέρες φιλοξένησε ένα μικρό μωρό. Το κοίμισε, το προστάτεψε, το νανούρισε και τώρα η αποστολή της τελείωσε. Τελείωσε απότομα και βίαια.
Θα της λείψει το μικρό μωρό, αλλά και εκείνου θα του λείψει η αίσθηση της ασφάλειας που του προσέφερε η κλειστή κούνια. Στα λεωφορεία για την Αθήνα, όμως υπήρχε χώρος μόνον για τα απαραίτητα.
Η φωτιά έχει σβήσει και οι σκηνές από πίσω δείχνουν κατεστραμμένες. Λίγες ώρες πριν, τα ξημερώματα της 9ης Δεκεμβρίου, είχαμε μοιραστεί με κάποια παιδιά από το Ιράν την ζεστασιά της φωτιάς που είχαν ανάψει για να ζεσταθούν. Ο ένας φορούσε μια ζακέτα που είχε τρύπα στην πλάτη. «Δείτε τι έπαθα. Κάθισα με πλάτη στην φωτιά για να ζεσταθώ και έκαψα την ζακέτα μου. Δεν πειράζει, θα πάω αύριο στους εθελοντές να μου δώσουν μια άλλη» μας είχε πει. Δεν πρόλαβε όμως. Ταξίδεψε για την Αθήνα, με τρύπια ζακέτα. Θα αναζητήσει από τους εκεί εθελοντές μια δίχως τρύπα, για να αντικαταστήσει αυτήν που κατέστρεψε στην Ειδομένη.
