Η ζωή δεν είναι μικρή, όσο το σώμα αντέχει
Είναι εφικτό ένας άνθρωπος στα 57 του χρόνια να ξεκινήσει (σε επίπεδο πρωταθλητισμού) την ποδηλασία, το τρίαθλο και τρία χρόνια (και κάτι) αργότερα να κατακτήσει και το πρωτάθλημα Ευρώπης (Γενεύη) αλλά και να ανέβει στο ψηλότερο σκαλί του κόσμου (Σικάγο); Πώς ένας άνδρας στα 61 του χρόνια σηκώνεται από τον καναπέ του, φεύγει από τη μιζέρια της εποχής, από την οικονομική κρίση που μαστίζει τις ελληνικές οικογένειες και κατακτάει τον… κόσμο! Ο Χρήστος Γαρέφης έχει την απάντηση και μοιράζεται μαζί μας τη δικιά του μοναδική ιστορία, η οποία μπορεί να συμπαρασύρει αρκετούς ακόμη για να προσφέρουν έργο, μακριά από αγκυλώσεις, συμπλεγματικές συμπεριφορές κι εσωστρέφεια στον καταπιεσμένο εαυτό τους.
Μπορεί τα ΜΜΕ να μην ασχολήθηκαν πολύ έως και καθόλου με τον άθλο του Χρήστου Γαρέφη, όμως ένας άνθρωπος στα 61 του χρόνια κατέκτησε τα πάντα στο τρίαθλο, στις ηλικίες 60-64 ετών κι υποκλίθηκαν οι πάντες στα ρεκόρ του και στον τρόπο που αγωνίστηκε. Η διαφήμιση για την χώρα μας ήταν τεράστια, αφού για παράδειγμα κατά τον τερματισμό του στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Γενεύης ο σπίκερ είπε: «Ερχεται ο νικητής στην κατηγορία, 60-64 ετών, Χρήστος Γαρέφης, ο πιο φορμαρισμένος αθλητής της κούρσας, από την πιο περήφανη χώρα του κόσμου».
ΤΑ ΜΟΤΟ ΕΝΟΣ «ΧΟΡΤΑΣΜΕΝΟΥ» ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ
«Η ζωή δεν είναι μικρή, όσο το σώμα αντέχει. Αυτό είναι ένα από τα μότο μου. Ο άνθρωπος μπορεί να κάνει τα πάντα αρκεί να το θελήσει, να το πιστέψει βαθιά μέσα του και να το προσπαθήσει με τρομερή συνέπεια. Για να καταλάβετε όλα αυτά που σας αναφέρω, εγώ αποφάσισα το 2012 να ασχοληθώ με το ποδήλατο και γενικότερα με το τρίαθλο. Καθόμουν σπίτι με τη γυναίκα μου κι έβλεπα μια εκπομπή στην τηλεόραση, που έλεγε ότι δε παράγουμε τίποτα ως λαός. Κι εγώ της είπα «ρε γυναίκα, κάτι θα κάνω κι εγώ για να μπορέσω να βοηθήσω περισσότερο». Κι έτσι συνέβη, τρία χρόνια και κάτι αργότερα κατέκτησα τον Ευρωπαϊκό και τον Παγκόσμιο τίτλο και στις Half Olympic Κατηγορίες αλλά και στις Olympic. Δηλαδή πέτυχα 4 πρωτιές!», μας αναφέρει ο υπεραθλητής Χρήστος Γαρέφης.
Ομως πώς ένας 61χρονος άνδρας καταφέρνει τόσο σπουδαία επιτεύγματα; Ποιο αθλητικό background χρειάζεται και ποια στάση ζωής είναι απαραίτητη… Ο ίδιος ξεκαθαρίζει πλήρως το τοπίο.
«Οταν πήρα το 2012 αυτήν την απόφαση, να ασχοληθώ δηλαδή στα 57 μου χρόνια επαγγελματικά με το ποδήλατο και το τρίαθλο γενικότερα, έπρεπε να ακολουθήσω συγκεκριμένα πράγματα. Μπορεί οι ώρες δουλειάς να είναι αρκετές μέσα στην ημέρα, αλλά δεν έχανα προπόνηση 2 ωρών ή 2.5 ωρών καθημερινά. Ακόμη και μεσάνυχτα προπονήθηκα λόγω των επαγγελματικών μου υποχρεώσεων. Για 1317 μέρες αυτό το πρόγραμμα δεν είχε σταματημό. Είμαι Σπαρτιάτης στη ζωή μου για 50χρόνια. Για παράδειγμα τρώω σαν να έχω αγώνα σε δύο ώρες. Το βράδυ τρέφομαι σαν να έχω εκκίνηση κούρσας το άλλο πρωί. Σκέφθομαι και λειτουργώ υπό πίεση, με την αυτοπειθαρχία στη διατροφή να είναι πολύ σημαντική. Ομως πέρα από τα μετάλλια, τις επιτυχίες κι άλλα τέτοια, οι συνάνθρωποί σου θα σε θυμούνται για τη συμπεριφορά σου. Μια συμπεριφορά που δομείται από την ισορροπημένη σχέση ανάμεσα στο σώμα μας και το μυαλό μας».
Ποια είναι όμως η αθλητική καριέρα του Χρήστου Γαρέφη διότι αρκετοί βλέπουν μόνο το τελικό αποτέλεσμα: «Καλός αθλητής δεν ήμουν στην κολύμβηση ή στο πόλο, ως προπονητής ήμουν καλύτερος. Εγώ ήμουν ταλέντο στην ιστιοπλοΐα, αφού κατάφερα στην εφηβεία, στην αρχή της αθλητικής μου καριέρας, μέσα σε έξι μήνες να πάρω πανελλήνιο πρωτάθλημα στα Optimist. Ομως με έκαναν κολυμβητή στο Βόλο, όπου μέναμε, μου άρεσε τότε το καλό κορμί που έφτιαξα… Πάντως το λέω ακόμη και τώρα ότι έπρεπε να μείνω στην ιστιοπλοΐα, είχα προσδιορισμό και χωροχρόνο στη θάλασσα. Και τελικά το απωθημένο εκείνο, το έλυσα μέσα μου, στα 49 μου χρόνια, όταν πήρα μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας ως ιστιοπλόος. Πέρα από την ιστιοπλοΐα, το ταλέντο μου ήταν μεγάλο στην προπονητική. Μπορώ να μεταδώσω τον τρόπο σε κάποιον για να βγάλει τον καλύτερο εαυτό του στα σπορ».
Στο κολυμβητήριο του Πανοράματος της Θεσσαλονίκης, που είναι υπεύθυνος, δεν έχει βάλει ποτέ χρονόμετρο, δεν ακολουθεί τις συμβατικές προπονήσεις. Δίνουν την ευκαιρία στα παιδιά να μαθαίνουν πρώτες βοήθειες (μέσα από την κολύμβηση και των ειδικών ασκήσεων) για τον εαυτό τους, πριν τις προσφέρουν οι άλλοι σε αυτά. Σε μια τριετία, μέσα σε τουλάχιστον 250 μαθήματα, τα παιδιά μαθαίνουν να κολυμπάνε, να προστατεύουν τον εαυτό τους κι έτσι μειώνονται τα τραγικά φαινόμενα πνιγμού στην Ελλάδα. Αυτό άλλωστε αποτελεί, σύμφωνα με τον ίδιο, την κορωνίδα του βιογραφικού του. «Θέλουμε να αυξήσουμε τον χαμηλό αριθμό αθλουμένων στην χώρα μας διότι μεγαλύτερα τέτοια ποσοστά σημαίνουν λιγότερα προβλήματα για ένα λαό και περισσότερα άδεια κρεβάτια στις κλινικές και τα νοσοκομεία», αναφέρει στον επίλογο της ιστορίας του.
Άγγελος Κοντογιαννης 28/04/2016 (17:31)
Τα σχόλια είναι περιττά. Το άρθρο από μόνο του διδάσκει πολλά!!!
ΑΝΝΑ 02/05/2016 (01:25)
ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ,ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ,ΑΞΙΟΘΑΥΜΑΣΤΟΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ ΚΑΙ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙΣ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΥΣ.